Στερνή μου γνώση...

Με λέξεις και έννοιες που πριν από λίγους μόλις μήνες δεν σήμαιναν τίποτε για την ζωή του καθενός από εμάς, ορίζεται σήμερα το παρόν και το μέλλον μας. Λέξεις σχεδόν άγνωστες όπως "πανδημία" ή "κορωνοϊός"... Έννοιες σχεδόν άγνωστες όπως "απομόνωση" ή "εγκλεισμός".
 
Οι μεγαλύτεροι είχαμε το "προνόμιο" να βιώσουμε και πάλιν συναισθήματα που είχαμε θάψει πολύ προσεκτικά στα πιο σκοτεινά μπουντρούμια της ψυχής μας, από το καλοκαίρι του 1974, ελπίζοντας να μην τα αντικρίσουμε ξανά. Τότε που βλέπαμε για πρώτη φορά ζωγραφισμένα στα πρόσωπα των γονιών μας τον απόλυτο τρόμο του τέλους.
 
Οι νεότεροι, ένιωσαν ξανά εκείνο το αίσθημα του φόβου της απόλυτης απώλειας ελέγχου και της απόλυτης αβεβαιότητας που αισθάνθηκαν το 2013, ενισχυμένο αυτή τη φορά με τον κίνδυνο ζωής και της απώλειας αγαπημένων προσώπων.
 
Κλεισμένοι στην ασφάλεια των σπιτιών μας, δώσαμε πάλι υποσχέσεις για αλλαγές μεγάλες και ξορκίζαμε το κακό υποσχόμενοι στο σύμπαν ότι αν περάσει το κακό, θα γίνουμε καλύτεροι, σοφότεροι και πιο άνθρωποι από τους παλιούς μας εαυτούληδες που τώρα όλοι αναγνωρίζαμε ως αχάριστους, και άπληστους.
 
Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση. Κάθε φορά όταν περνούμε μέσα από τα δύσκολα, όταν ο φόβος ή ο πόνος μας καταβάλλει, επικαλούμαστε τη βοήθεια του Θεού ή κάποιας ανώτερης δύναμης όσοι δεν πιστεύουν στο Θεό, υποσχόμενοι τα πάντα. Μα σαν παρέλθει ο κίνδυνος, σαν φύγει το μαύρο σύννεφο του φόβου που τα σκεπάζει όλα, ανερυθρίαστα ξεχνάμε. Θάβουμε με περίσσια προσοχή το "κακό όνειρο" στα βάθη της ψυχής μας και σπεύδουμε να επιστρέψουμε στα παλιά, αποζητώντας την ρουτίνα της καθημερινότητας που βιώναμε πριν το κακό, μπας και το ξορκίσουμε μια για πάντα.
 
Το καλοκαίρι του 2015 όταν ανέλαβα "ελαφρά τη καρδία" το Υπουργείο Υγείας, βίωσα ένα υπαρξιακό σοκ. Συνειδητοποίησα ξαφνικά τι σημαίνει να ζεις διαρκώς μέσα στο μαύρο σύννεφο του φόβου της απώλειας της ίδιας σου της ζωής ή αγαπημένων σου προσώπων. Κατάλαβα τι σημαίνει να έχεις την υγεία σου και πως για κάποιους συνανθρώπους μας αυτό αποτελεί ένα άπιαστο όνειρο. Είδα επίσης με τρόμο πως ο βασικότερος λόγος που η υγεία κάποιων συμπολιτών μας αποτελούσε άπιαστο όνειρο, ήταν η αδιαφορία της Πολιτείας να της αποδώσει τη σημασία που της αρμόζει. Το πιο τραγικό δε που είδα, ήταν πως η μεγάλη πλειοψηφία των συμπολιτών μας που είχε την ευτυχία να ζει το όνειρο, να απολαμβάνει την υγεία της, όχι μόνο δεν εκτιμούσε τι είχε αλλά δεν περνούσε καν ποτέ από το μυαλό της πως όλοι μας θα αρρωστήσουμε κάποτε, τουλάχιστον μια φορά!
 
Ο λόγος ύπαρξης της κάθε πολιτείας είναι να υπηρετεί την κοινωνία. Και το πιο πολύτιμο αγαθό της κάθε κοινωνίας είναι η υγεία των πολιτών της. Χωρίς υγεία δεν υπάρχει τίποτε. Χρειάστηκε δυστυχώς η πανδημία για να αντιληφθούμε ότι όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι.
 
Καιρός για αποφάσεις λοιπόν. Ας σταματήσει η υγεία να αποτελεί τον τελευταίο τροχό της αμάξης. Ας καταλάβουμε όλοι πλέον πως δεν υπάρχει υγεία χωρίς δημόσια νοσηλευτήρια αφού αυτά αποτελούν την "ναυαρχίδα του στόλου" μας. Ας επενδύσουμε αφειδώλευτα επιτέλους σε υποδομές, εξοπλισμό και αναβάθμιση γνώσεων του ανθρώπινου δυναμικού των νοσοκομείων μας. Ας γίνει αντιληπτό πως το ΓεΣΥ ως δωρεάν καθολική κάλυψη, αποτελεί την ισχυρότερη ασπίδα προστασίας της υγείας του λαού και πως ο ΟΚΥπΥ θα πρέπει να ενισχυθεί  θεσμικά και οικονομικά για να επιτελέσει αυτό το σημαντικό έργο χωρίς πολιτικές παρεμβάσεις ή ρουσφέτια. Ας ψηφιστεί επιτέλους το νομοσχέδιο που αναβαθμίζει τα δημόσια νοσοκομεία σε Πανεπιστημιακά και ας ανοίξουμε τα σύνορά μας στα συστήματα υγείας των υπολοίπων Ευρωπαϊκών Κρατών. Ας αναγνωρίσουμε το ρόλο των επαγγελματιών πρώτης γραμμής και ας τους δώσουμε αυτά που δικαιούνται.
 
Ας αποδώσουμε επιτέλους ως Πολιτεία στην Υγεία τη θέση που της αποδίδει πλέον η ίδια η κοινωνία και ας επενδύσουμε στην υγεία μας και σε ότι την προωθεί και την ενισχύει, όπως την προστασία του περιβάλλοντος, την ενίσχυση του κράτους πρόνοιας, την φροντίδα της τρίτης ηλικίας και όσων συνανθρώπων μας έχουν ανάγκη, στις ευάλωτες ομάδες και στα άτομα με ειδικές ανάγκες και ικανότητες. Η Υγεία του καθενός από εμάς ας αποτελέσει την προτεραιότητά  όλης της κοινωνίας.
 
Ας γίνουμε οι άνθρωποι που υποσχόμασταν ότι θα γίνουμε στις δύσκολες ώρες του φόβου κι ας μην επιτρέψουμε σε κανέναν να μας αποκοιμίσει ξανά με ψεύτικα, μεγάλα λόγια. Ας γίνουμε καλύτεροι Άνθρωποι!
 
Γιώργος Παμπορίδης