Τι μας δίδαξε ο covid-19

Φαντάζει σχήμα οξύμωρο και όμως είναι αλήθεια.
 
Ο απρόσκλητος αυτός ιός, ο αόρατος εχθρός όπως τον χαρακτήρισαν αρχηγοί κρατών κυβερνήσεων οργανισμών και θεσμών, πέραν από επικίνδυνος, ύπουλος και θανατηφόρος αποδείχτηκε  και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό.  Δάσκαλος.
 
Διότι κατάφερε, πέραν από το να αναστατώσει τις ζωές όλων φέρνοντας τα πάνω κάτω στην καθημερινότητά μας, να μας μάθει και πολλά.
 
Έβαλε μπροστά στον καθένα και ένα καθρέφτη, αναγκάζοντας μας να δούμε την πραγματική εικόνα του εαυτού και των γύρω μας.
 
Μας δίδαξε με άκομψο και σκληρό, ομολογουμένως τρόπο, τι είναι σημαντικό και τι όχι αναγκάζοντας όλους να προβούμε σε αξιολόγηση των πάντων, θέτοντας προτεραιότητες.
Κρατώντας ο κάθε ένας το δικό του ζύγι, καταλήξαμε σε κοινές συνισταμένες και άξιες.  Αναδείξαμε  ως πρώτο μας μέλημα την υγεία.  Την δίκια μας και των ανθρώπων που αγαπάμε. Και σπεύσαμε να προστατεύουμε  τους ανθρώπους γύρω μας ακριβώς επειδή τους αγαπάμε. Μόνο αν αγαπάς κάτι πραγματικά σπεύδεις να το προστατεύσεις.
 
Αυτός λοιπόν ο μικρός αόρατος εχθρός δεν λογαριάζει το ποιος είσαι.  Απέναντι του είμαστε όλοι υποψήφιοι ασθενείς.
 
Καμιά εξαίρεση, καμιά διαφορά.
 
Όλοι το ίδιο.
 
Όποιος δεν προσέξει, όποιος δεν ακολουθήσει τους κανόνες είναι υποψήφιο θύμα και  συνεργάτης του.  Αυτός λοιπόν ο αόρατος εχθρός, τον οποίο μπορεί κάποιος να δει κατάμουτρα μόνο με εξειδικευμένα μικροσκόπια, κατάφερε να κάνει κάτι που μέχρι πρότινος φάνταζε δύσκολο αν όχι ακατόρθωτο.
 
Να μας φέρει τον ένα πιο κοντά στον άλλο.
 
Και τότε μάθαμε και είδαμε πολλά.
 
Είδαμε ανθρώπους να περπατούν στις γειτονιές και να χαιρετιούνται.  Οικογένειες να βρίσκονται μετά από μήνες και χρόνια και να απολαμβάνουν ποιοτικό χρόνο μαζί.
 
Μετά το αρχικό μούδιασμα και ξεπερνώντας την αμηχανία για το τι κάνουμε τώρα,  ξαναγνωριστήκαμε μεταξύ μας νοιώθοντας ευγνώμονες για το Θείο δώρο της υγείας που ίσως πριν δεν εκτιμούσαμε και τόσο.
 
Κάπου εκεί νοιώσαμε και την ανάγκη να προστατεύουμε ο ένας τον άλλο, συνειδητοποιώντας το πόσο ευάλωτοι είμαστε.  Βρήκαμε το χρόνο και διαβάσαμε ξανά κάποια καταχωνιασμένα βιβλία που μας περίμεναν χρόνια ή ακόμα και δεκαετίες σε κάποιο ράφι.  Βάλαμε επιτέλους μπροστά αυτό το ξεκαθάρισμα σε αποθήκες και ντουλάπια  που όλο αναβάλαμε.
 
Φροντίσαμε να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας τα πιο σημαντικά και να πετάξουμε στον κάλαθο όλα όσα μας ταλαιπωρούσαν με την ασημαντότητα τους.
 
Αναδείξαμε ως κοινωνία, πλην των εξαιρέσεων οι οποίες ανέκαθεν υπήρχαν, τα καλά στοιχεία που κρύβαμε μέσα μας.
 
Κτυπήσαμε το κουδούνι και ρωτήσαμε επιτέλους τους ηλικιωμένους συνανθρώπους μας που μένουν σε κάποιους από τους ορόφους της πολυκατοικίας ή σε ένα δωμάτιο κοντά στο σπίτι μας, αν χρειάζονται κάτι να τους ψωνίσουμε, φροντίζοντας να μάθουμε και τα ονόματά τους. Ναι, τα ονόματά τους που τόσα χρόνια δεν σκεφτήκαμε να ρωτήσουμε.
 
Από τον καναπέ μας, κρίναμε συμπεριφορές και πρόσωπα  που ενώ καθημερινά έρχονταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στη ζωή μας, ουδέποτε βρήκαμε τον χρόνο ή τη διάθεση να τους αξιολογήσουμε.
 
Και κάπου εκεί απομυθοποιήσαμε ήρωες και βάλαμε στο βάθρο άλλους απλούς καθημερινούς ανθρώπους που για όσο καιρό μας ήταν αχρείαστοι μας ήταν και αδιάφοροι.
 
Ούτε τις συνθήκες εργασίας τους γνωρίζαμε ούτε και μας ενδιέφερε κιόλας να τις μάθουμε και νοιώσαμε γι’ αυτό άβολα με τον εαυτό μας.  
 
Βγήκαμε στα μπαλκόνια να τους χειροκροτήσουμε εκφράζοντας τους τον θαυμασμό και την εκτίμηση μας.
 
Έστω και αργοπορημένα.
 
Όλο αυτό που ζούμε μας έμαθε να εκτιμούμε μια βόλτα με τα πόδια στη μέχρι μερικές εβδομάδες πριν απρόσωπη γειτονιά μας.
 
Πίσω από ανοικτές πλέον πόρτες και παράθυρα οι άνθρωποι σου χαρίζουν ένα πολύτιμο  χαμόγελο και μια καλησπέρα.
 
Όπως πολύτιμο είναι όλο αυτό που μας δίδαξε ο αόρατος εχθρός, ο covid-19. Ας το κρατήσουμε.  Και ας γίνουμε, μετά από όλο αυτό, έστω και λίγο, καλύτεροι άνθρωποι.
 
Υστερόγραφο
Δεν  μπορούσα να αφήσω έξω από τη δίκη μου προσωπική αξιολόγηση το κοινό μας σπίτι.
Την  Ευρώπη, η οποία όλο αυτό το διάστημα έδωσε και δίνει εξετάσεις.
 
Η πρώτη εντύπωση λένε και έχουν δίκαιο, είναι αυτή που εν πολλοίς μένει.
 
Είναι αλήθεια ότι η πρώτη αντίδραση μετά το ξέσπασμα της πανδημίας έδειξε ότι δεν διεκδικεί δάφνες ούτε συντονισμένης αντίδρασης, ούτε και έμπρακτης αλληλεγγύης μεταξύ εταίρων.
Ήταν μια άδικη εικόνα;  Ίσως ναι.
 
Θα πρέπει όμως να προβληματίσει.
 
Και η αντίδραση από δω και πέρα πρέπει να είναι άμεση και ουσιαστική. Δεν χωρά καμιά αμφιβολία ότι τα μετρά που λήφθηκαν είναι  προς την ορθή κατεύθυνση.  Απαιτούνται όμως και άλλα πολλά.  Αν όλο αυτό περάσει χωρίς επανατοποθέτηση αρχών, αξίων, αλλά και δραστικών τομών, ίσως να αποβεί και μοιραίο. Τώρα είναι και η ευκαιρία και η ώρα.