«Το Πάσχα του 1975 επήαμε στην εκκλησία τζιαι εκλαίαμε…»

Αλλιώτικο είναι το φετινό Πάσχα, αφού η κατάσταση που επικρατεί είναι πρωτόγνωρη και λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού, αναγκαζόμαστε να είμαστε κλειδωμένοι στο σπίτι, χωρίς να γιορτάσουμε την Ανάσταση του Κυρίου με τον καθιερωμένο, πλέον τρόπο. Ο περιορισμός, η απαγόρευση της προσέλευσης στους ναούς, ειδικά την Μεγάλη Εβδομάδα, κάνουν πιο έντονο το αίσθημα ότι αυτό το Πάσχα δεν θα είναι το ίδιο με τα προηγούμενα.
 
Ωστόσο, για κάποιους, το φετινό Πάσχα, δεν είναι το πιο διαφορετικό που έχουν ζήσει. «Επήαμε εκκλησία τη Μεγάλη Εβδομάδα και εκλαίαμε. Ήμασταν μόνοι μας, πέντε πλάσματα, χωρίς τίποτε…».
 
Το Πάσχα του 1975 βρήκε αρκετούς Κύπριους στην προσφυγιά, μακριά από το σπίτι και τις οικογένειές τους. Σε χωριά και πόλεις ξένες, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Στην προσφυγιά βρήκε το Πάσχα και την οικογένεια της Ευτυχίας, από τη Ζώδια, η οποία μαζί με τους γονείς της και τα αδέλφια της, έφυγαν από το σπίτι τους, στις 14 Αυγούστου, τη δεύτερη εισβολή των δυνάμεων του Αττίλα. Βρήκαν καταφύγιο, όπως και άλλοι τόσοι πρόσφυγες, στο μοναστήρι του Κύκκου.  
 
«Στον Κύκκο εμείναμε οκτώ μήνες, μετά την εισβολή και στην Περιστερώνα ήρταμε λίγες μέρες πριν το Πάσχα του 1975. Συγκεκριμένα στις 12 του Απρίλη. Ήβραμε ένα σπίτι, μια αποθήκη τζιαι εμείναμε, αλλά εν είχαμε τίποτε μαζί μας. Μόνο ένα γκαζάκι που το μοναστήρι τζιαι τα ρούχα που εφορούσαμε. Εδώσαν μας και ξύλινα cambeds, όσπου να έβρουμε κρεβάτια να αγοράσουμε».
 
Δώδεκα μέρες μετά, ήρθε το Πάσχα
«Μετά που δώδεκα μέρες ήρτε η Λαμπρή. Εθέλαμε να ζυμώσουμε, να κάμουμε φλαούνες, αλλά εν είχαμε τίποτε, ούτε κανένα συγγενή. Είχαμε μια συμπεθερά στην Ορούντα τζιαι επήαμε σπίτι της να ζυμώσουμε και να κάμουμε τις φλαούνες μας. Εψουμνήσαμε τζιαι τα φαγιά μας να έχουμε να φάμε, αλλά εν είχαμε καρέκλες να κάτσουμε, τραπέζι να φάμε. Ευτυχώς, έδωσε μας ένα τραπεζάκι μιτσί και καρέκλες ένας χωρκανός. Αλλά πάλε ήταν δύσκολη η κατάσταση, εν είχαμε σκεύη για να μαειρέψουμε.
Μετά ήρτε η Μεγάλη Εβδομάδα. Επήαμε εκκλησία τζιαι εκλαίαμε. Ήταν ξένο το χωρκό για μας, ήμασταν τέλεια μόνοι μας. Ο κόσμος ήταν λλίος στην εκκλησία, οι χωρκανοί δαμέ επαντρέφκουνταν και εφέφκαν στη Λευκωσία τζιαι οι πρόσφυγες εν είχαν έρτει ακόμα. Ήμασταν μόνο εμείς οι πέντε, μια γειτόνισσα που εκάμναμε παρέα τζιαι ένας ξάδελφος μου».
 
«Που τη γη ως τον ουρανό η διαφορά»
Συγκρίνοντας το Πάσχα του 1975 με αυτό του 1974, τόνισε πως η διαφορά από τη Γη μέχρι στον Ουρανό.
«Καμία σύγκριση. Ήμασταν σπίτι μας, στο χωρκό μας, με την οικογένεια μας. Είχαμε τα πάντα, ούλλοι οι χωρκανοί μαζί στην εκκλησία. Η διαφορά ήταν που τη γη ως τον ουρανό. Την Κυριακή του Πάσχα επεράσαμε το μόνοι μας. Την επόμενη μέρα, ένας ξάδελφος μου επήε Κακοπετριά, που ήταν οι συγγενείς μας ζιαι έφερε την γιαγιά μου».
 
«Το πιο δύσκολο Πάσχα που επεράσαμε»
Όπως τονίζει, ούτε το φετινό Πάσχα συγκρίνεται με το Πάσχα του 1975. Τώρα, μπορεί να είναι αλλιώτικα από ό,τι έχουμε συνηθίσει, ωστόσο οι καταστάσεις είναι διαφορετικές, οι ανέσεις περισσότερες.
 
«Τωρά εν πιο εύκολα τα πράματα. Πάλε θα είμαστε μόνοι μας, λόγω του κορωνοϊού, αλλά έννεν το ίδιο. Τωρά έχουμε τις ανέσεις μας, έχουμε την τηλεόραση μας να δούμε τη λειτουργία μας, τις ειδήσεις, καμιά εκπομπή να περάσει ο χρόνος. Τότε είχαμε μόνο ένα ραδιούι. Το Πάσχα του 1975 ήταν το πιο δύσκολο που επεράσαμε. Ήταν χειρότερο που το φετινό».
 
Ας μην πετάξουμε στα σκουπίδια όλη την προσπάθεια
Είναι δύσκολο να παραμείνουμε κλεισμένοι στο σπίτι, ειδικά αυτές τις μέρες. Αρκετοί θέλουν να πάνε στις εκκλησίες για να αναβιώσουν τα Θεία Πάθη και να γιορτάσουν την Ανάσταση του Κυρίου, όπως κάθε χρόνο. Ωστόσο, η κατάσταση επιβάλλει να παραμείνουμε στο σπίτι, για να περιοριστούν οι πιθανότητες εξάπλωσης του ιού.
 
Μέχρι στιγμής, τα αποτελέσματα, σύμφωνα με τους ειδικούς είναι ενθαρρυντικά. Ας μην πετάξουμε στα σκουπίδια την προσπάθεια που γίνεται εδώ και ένα μήνα, για λίγες ώρες καλοπέρασης. Ας μείνουμε στα σπίτια μας, ώστε το επόμενο Πάσχα να είμαστε όλοι μαζί, ελεύθεροι και υγιέστατοι.

 

• Ανάσταση στα μπαλκόνια
• Αυτό το Πάσχα θα είναι αλλιώς…
• «Στον τζαιρό μας εμείς… Εππέφταμε μες στα χωράφκια, ήμασταν αμαράζευτοι»