«Εκείνα τα σωματάκια, όπως τα είδαμε, θα με συνοδεύουν μέχρι να κλείσω τα μάτια μου»

«Ομολογώ ότι νοιώθω έντονα αυτές τις μέρες αυτά που έζησα μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας, παρόλο ότι πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος. Έρχονται ξανά στο μυαλό μου σχεδόν λεπτό προς λεπτό όσα διαδραματίστηκαν κάτω από τις πλέον αντίξοες συνθήκες ερευνάς και ανάσυρσης, σε ένα άκρως επικίνδυνο υγρό περιβάλλον επιχειρήσεων με ορατούς και αόρατους κίνδυνους. Όλες οι στιγμές έχουν σημαδευτεί με έντονα τα χρώματα των ανθρωπίνων συναισθημάτων. Της αγωνιάς, της έντασης, της λύπης και στεναχώριας, της απογοήτευσης, της ευθύνης, του φόβου, της ελπίδας και τελικά της χαράς που πρόσφερε η απόλυτη επιτυχία».

Η αγκαλιά της μάνας και το άψυχο σώμα της μικρής

«Ομολογώ ότι ένοιωθα την απολυτή ευθύνη που είχα ως επικεφαλής και συντονιστής για την επιτυχία ή αποτυχία των επιχειρήσεων. Αυτό είναι που με πείσμωνε περισσότερο καθότι ήξερα ότι τα βλέμματα του κόσμου ήταν στραμμένα στο πρόσωπο μου. Δεν μπορούσα επιπρόσθετα να ξεχάσω τα δάκρυα της μάνας της Μαρικάρ όταν στην αγκαλιά μου, κυριολεκτικά εκλιπαρούσε να βρούμε το νεκρό σώμα της κόρης της.

Υπήρξαν στιγμές που κατά χρονικά διαστήματα το στοιχείο της απογοήτευσης με κυρίευε και αυτό συνέβηκε στο μεγάλο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε μέχρι να βρούμε το τρίτο και τελευταίο θύμα στην Κόκκινη Λίμνη, παρόλο ότι οι έρευνες συνεχίζονταν με έντονους ρυθμούς και αδιάκοπα. Αλλά άλλο το να απογοητεύεσαι και άλλο το να λυγίζεις και να εγκαταλείπεις».

«Αυτό που με έχει στιγματίσει πάνω από όλα, και το ανέμενα εξάλλου και προετοίμαζα τον εαυτό μου, ήταν η θέα των θυμάτων στην κατάσταση που βρέθηκαν. Δεν σβήνουν με τίποτα.

Οι στιγμές που ανευρέθηκε η μικρή βαλίτσα, μέσα στην οποία ήμασταν σίγουρη ότι βρισκόταν το πρώτο παιδί και μάλιστα μόνο λίγα μέτρα από το σημείο που βρέθηκε η βαλίτσα με την μάνα της, μια ακριβώς βδομάδα προηγουμένως (Κυριακή), ήταν συγκλονιστικές.

Όχι μόνο εμείς δακρύσαμε αλλά και όλη η Κύπρος. Ήταν μαζί με τις στιγμές ανεύρεσης της δεύτερης μικρής στην λίμνη Μεμί στο Ξυλιάτο από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές που έζησα στην 40χρονη καριέρα μου.

Εκείνα τα σωματάκια, εκείνες οι ψυχούλες έτσι όπως τα αντικρίσαμε θα με συνοδεύουν μέχρι να κλείσω τα μάτια μου».

Από τις πιο χαρούμενες μέρες τις ζωής μου

«Την τελευταία μέρα με τον εντοπισμό της τελευταίας σορού, που ήταν και το δεύτερο παιδάκι, στις 12 Ιουνίου, σημάδευε το τέλος μιας υπεράνθρωπης προσπάθειας. Προσωπικά όσο και να ακούγεται κάπως περίεργο για μένα ήταν από τις πιο χαρούμενες μέρες της ζωής μου και όχι μόνο της καριέρας μου.

Ήταν λύτρωση για μένα, για τα μέλη της ομάδας που με τόση αυταπάρνηση και ζήλο εργάστηκαν και λύτρωση για τα ίδια τα θύματα και τους συγγενείς τους.

Όταν λοιπόν ανευρέθηκαν τα θύματα και ανασύρθηκαν δεν παρέμενε τίποτε άλλο για μας, ώστε να ολοκληρώσουμε την αποστολή μας, παρά να τα συνοδεύσουμε στην τελευταία τους κατοικία γιατί για 2.5 μήνες ζήσαμε κοντά τους και ο κύκλος μόνο έτσι θα ολοκληρωνόταν. Γίναμε ένα μαζί τους. Όταν αντικρίσαμε βέβαια τους συγγενείς των θυμάτων στις κηδείες νοιώσαμε σαν μια οικογένεια παρόντες στον τελευταίο ασπασμό αγαπημένων προσώπων».

Γιατί δεν έφυγα ούτε λεπτό από το πεδίο

«Η επιτυχία ή αποτυχία στην αντιμετώπιση και τον χειρισμό μιας κατάστασης κρίσης που απασχόλησε την κυπριακή κοινωνία και όχι μόνο, δεν βρίσκονταν σε απόσταση μεταξύ τους, άλλα πολύ κοντά και ήταν μάλιστα ορατή. Κύριο χαρακτηριστικό των ειδικών αυτών επιχειρήσεων ήταν ο εξαιρετικά ψηλός βαθμός επικινδυνότητας για τα μέλη των ομάδων που επιχειρούσαν , είτε προέρχονταν τα μέλη αυτά από κρατικές υπηρεσίες ή από τον ιδιωτικό τομέα. Ο προϊστάμενος της Υπηρεσίας θα πρέπει πάντα στα δύσκολα να είναι κοντά στο προσωπικό του.

Πέραν τούτου, η όλη διαχείριση της κατάστασης, ο συντονισμός και το επίπεδο λήψης αποφάσεων επέβαλε την συνεχή παρουσία υψηλόβαθμου στο πεδίο των επιχειρήσεων και σε καμία περίπτωση η λήψη αποφάσεων θα έπρεπε να λαμβάνεται σ'ένα γραφείο από πληροφορίες που θα διοχετεύονταν, χωρίς ο λαμβάνων τις αποφάσεις να έχει ίδια γνώση των περιστάσεων.

Τέλος, η παρουσία  του Αρχηγού, νοουμένου πάντα ότι ηγείται ορθά, εμπνέει και υποκινεί το προσωπικό του και αναλαμβάνει προσωπική ευθύνη των αποφάσεων του».

Η πίεση της κοινής γνώμης

«Η επιχείρηση των ερευνών τόσο στα φρεάτια, αλλά ειδικότερα στις λίμνες ήταν η δυσκολότερη και πιο επίπονη που ανέλαβα λόγω του βαθμού επικινδυνότητας, λόγω βαθμού δυσκολίας, λόγω του χρονικού διαστήματος (2.5 μήνες) που διήρκεσε, λόγω των χαρακτηριστικών των θυμάτων, λόγω της πίεσης που εξασκούσε η κοινή γνώμη και λόγω του ότι δεν είχε καθαρά ανθρωπιστικό χαρακτήρα».