«Πάρτην, είναι η κουβέρτα που έδωσαν της μάμας μου το '74 όταν βγήκε πρόσφυγας»
06:55 - 08 Φεβρουαρίου 2020
Είναι τόσες πολλές οι συγκινητικές ιστορίες, που κάθε φορά που ζω κάτι τέτοιο νιώθω ότι έχουμε ελπίδα», αφηγείται συγκινημένη η Νατάσα Γεωργίου, μία από τις διαχειρίστριες της πλατφόρμας εθελοντών Kofinou We Care -Volunteers' Support. Μιας ομάδας ανθρώπων, που ανέλαβαν το καθήκον, να προμηθεύσουν με είδη πρώτης ανάγκης, τους πρόσφυγες στο Κέντρο φιλοξενίας της Κοφίνου. Διανέμουν ρούχα, παπούτσια, είδη προσωπικής υγιεινής και πολλά άλλα που προσφέρουν, πολίτες που βλέπουν τις αναρτήσεις πλατφόρμας εθελοντών στο facebook.
«Ζούμε πολύ συγκινητικές στιγμές. Μία από αυτές, ήταν πριν λίγες μέρες, όταν μας κάλεσαν στο Κέντρο υποδοχής στην Κοκκινοτριμιθιά για να πάρουμε παπούτσια και σακάκια στα μωρά. Πήγαμε με μια άλλη εθελόντρια, στο κέντρο της Κοφίνου για να κάνουμε πακέτα. Ήρθε να μας βοηθήσει μια κοπέλα από τη Συρία, που διαμένει στο Κέντρο. Μας έλειπε ένα σακάκι για ένα από τα 12 μωρά, που μας ζητήθηκε να τους πάρουμε πακέτα. Λέει μας, “θα φέρω το σακάκι του μωρού μου. Μου έδωσαν ένα πρόσφατα.” Είχε δύο σακάκια για το μωρό της, ένα για το σχολείο και ένα έξτρα. Ήρθε και έφερεν μας το ένα, για να το δώσουμε σε ένα άλλο μωρό».
«Προσφέρουμε εθελοντικά στο Κέντρο υποδοχής στην Κοφίνου από το 2015. Μαζί με τη Σοφία Μιχαηλίδη, είμαστε από τους πρώτους, που ξεκινήσαμε την πλατφόρμα. Το Kofinou We Care, είναι η τρίτη χρονιά, που λειτουργεί. Δεν το κάνουμε για να μας πουν μπράβο. Είναι υποχρέωση κάθε ανθρώπου, να στέκεται δίπλα στον συνάνθρωπο του. Προσφέρουμε αλληλεγγύη, δεν προσφέρουμε φιλανθρωπία», λέει και ξαναλέει.
Μια τυχαία επίσκεψη πριν από πέντε χρόνια, στο Κέντρο Υποδοχής στην Κοφίνου έγινε η αφορμή για να ξεκινήσει η Νατάσα Γεωργίου, την εθελοντική της δράση. Μια επίσκεψη που, όπως λέει, τη συντάραξε.
«Μια φίλη, ήθελε να πάρει κάποια πράγματα και δεν είχε αυτοκίνητο και προσφέρθηκα να την πάρω. Μόλις μας είδαν οι πρόσφυγες, έτρεξαν κατά πάνω μας και μας είπαν τι χρειάζονται. Επέστρεψα με μια στοίβα κόλλες, στις οποίες έγραψα τα πράγματα που χρειάζονταν. Αυτό έγινε το 2015. Όταν επέστρεψα Λεμεσό αρρώστησα, επειδή αυτό που έλαβα, είχε πάρα πολύ πόνο. Ήμουν τρεις μέρες άρρωστη. Όταν συνήλθα είπα, ή επιστρέφω και βοηθώ, ή γυρίζω την πλάτη και ξεχνώ τι είδα. Βεβαίως, δεν μπορούσα να ξεχάσω τι είδα και ούτε μπορούσα να εγκαταλείψω τους ανθρώπους, που η μόνη τους ελπίδα για να έχουν κάποια είδη πρώτης ανάγκης, είμασταν εμείς.
Δεν φαντάζεσαι ποτέ ότι ένα ποτήρι ή ένα μαχαίρι, είναι τόσο σημαντικά για κάποιους. Για μας είναι αυτονόητο πως θα έχουμε ένα σακάκι το χειμώνα, είναι αυτονόητο πως θα έχουμε ένα ζευγάρι παπούτσια. Για κάποιους ανθρώπους, όμως, δεν είναι. Πρέπει να ξεκινήσουν από το μηδέν».
«Συνέχισα να πηγαίνω στο κέντρο. Ένα μωρό που είπε μια μέρα, ότι θέλει ένα ποδήλατο. Λέω του, “είναι δύσκολο να βρω ποδήλατο. Πες μου κάτι πιο μικρό”. Mου ζήτησε ένα skateboard. Όπως ερχόμουν Λεμεσό, σκεφτόμουν ποια φίλη μου που έχει παιδιά, μπορεί να έχει. Όταν έφτασα στο σπίτι μου, βρήκα στην βεράντα μου ένα skateboard. Ήταν οι κόρες μου σπίτι και τους είπα “που βρέθηκε αυτό πάνω στη βεράντα;” Η μία μου κόρη, μου είπε ότι της το έδωσε ένας συμμαθητής της, που δεν το ήθελε. Της λέω, “θέλω το”.
Μια ομάδα τριανταπέντε εθελοντών, βρίσκονται πίσω από την πλατφόρμα Kofinou We Care.
«Πρέπει να πούμε ένα τεράστιο ευχαριστώ στον κόσμο, που ανταποκρίνεται τόσο. Τις προάλλες θέλαμε κομπιούτερ, γιατί έσπασε το δικό μας και μας έφεραν 4. Θα τα χρησιμοποιήσουμε όλα, για τα δύο μας κέντρα» .