«Ήταν άλλο ένα καρφί στο φέρετρο… Ο Κωνσταντίνος μου είπε εγώ ξέρω την αλήθεια…»

06:45 - 21 Φεβρουαρίου 2020

POLICE REPORTER Police Αφιερώματα

«Τι σημασία έχουν οι ποινές; Αν ήταν πέντε χρόνια, δέκα, είκοσι ή σαράντα; Εν να τους φέρει πίσω; Δεν τίθεται θέμα Δικαιοσύνης… Εσύ έχασες άτομα που αγαπάς... Δεν θα τους ξαναδείς... Δεν θα τους ξαναζήσεις…»

Είναι από τις συνεντεύξεις που δεν μπορείς να αρθρώσεις λέξη. Απλά ακούς τον συνομιλητή σου να νιώθει τον πόνο και αισθάνεσαι να σε κυριεύει το ίδιο συναίσθημα… Δεν ξέρεις τι να πεις και δεν έχει σημασία να πεις οτιδήποτε, απλά για να πεις... Ούτε καν πως καταλαβαίνεις... Γιατί αν δεν βρίσκεσαι στη θέση αυτού που έχασε με τον πιο φρικτό τρόπο τους ανθρώπους του, δεν καταλαβαίνεις... Δεν μπορείς να καταλάβεις και δεν μπορείς να νιώσεις τον πόνο που νιώθει...

Ήταν μόλις λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση της ποινής του Μόνιμου Κακουργιοδικείου Λευκωσίας… Δύο χρόνια μετά που έπεσε η αυλαία, σε άλλη μια πολύκροτη υπόθεση… Λίγες ώρες μετά που το Κακουργιοδικείο καταδίκασε σε δεκαπενταετή ποινή φυλάκισης και τον τελευταίο κατηγορούμενο για την πολύκροτη υπόθεση του διπλού φονικού στο Στρόβολο, Μάριο Χατζηξενοφώντος... Ένα έγκλημα που πάγωσε, όχι μόνο την οδό Ζαλόγγου αλλά και ολόκληρη την Κύπρο... Oι συγγενείς των θυμάτων που ήταν πάντα εκεί, στην αίθουσα του Δικαστηρίου, στο άκουσμα της ποινής, έσκυψαν το κεφάλι... Δεν είπαν τίποτα, μα τα μάτια τους έλεγαν τόσα πολλά..

Ανάμεσα σε αυτούς, η Ελένη Χατζηγεωργίου... Μιας γυναίκας που η 19η Απριλίου 2018 χαράχτηκε στη μνήμη της με μαύρα μελανά γράμματα. Έχασε τον αδελφό της, Γιώργο Χατζηγεωργίου και τη νύφη της Ντίνα Σεργίου, από το μένος ενός στυγνού εγκληματία, ο οποίος τους δολοφόνησε εν ψυχρώ μέσα στο σπίτι τους, χωρίς δεύτερη σκέψη… Για λίγα χρήματα...

Μιας γυναίκας, που σ’ αυτά τα δύο χρόνια, παρακολούθησε ανελλιπώς τη δίκη, αντέχοντας να ακούει τα όσα φρικτά περιγράφονταν από τους μάρτυρες, για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες διαπράχθηκε το αποτρόπαιο έγκλημα.

Ο κύκλος για όλους έκλεισε, με την επιβολή της ποινής στον τελευταίο από τους τέσσερις κατηγορούμενους για την υπόθεση, Μάριο Χατζηξενοφώντος. Μα για την κ. Ελένη, αυτός ο κύκλος δεν θα κλείσει ποτέ... Οι πληγές δεν επουλώθηκαν και δεν θα επουλωθούν… Όσα χρόνια και αν περάσουν...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Κάθειρξη 15 ετών στον Χατζηξενοφώντος-Αντιδρά η οικογένεια του, προχωρεί με έφεση

«Απίστευτο πόνο και θλίψη... Αυτό νιώθω»

Μιλώντας στον REPORTER, η κ. Ελένη λύγιζε σε κάθε της απάντηση. Άκουγες τη φωνή της να σπάει… Ένιωθες τα δάκρυα να κυλούν από τα μάτια της… Να αισθάνεται, ακόμα και δύο χρόνια μετά το έγκλημα, τον ίδιο φρικτό, αξεπέραστο πόνο…

«Απίστευτο πόνο και θλίψη... Αυτό νιώθω... Απίστευτο πόνο και θλίψη για το χαμό των ανθρώπων μου... Το να βγαίνει μια ετυμηγορία, είναι σαν να μπαίνει ένα καρφί πάνω στο φέρετρο τους. Είναι σαν να ξέρεις, ότι δεν θα ανοίξει ποτέ η πόρτα και να ξαναμπούν μέσα... Πόνος μόνο... ».

Μετά το τέλος της τελευταίας δικάσιμου, η κ. Ελένη λύγισε. Ξέσπασε για πρώτη φορά. Δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη, αλλά τα συναισθήματα που συγκρατούσε στις προηγούμενες δικάσιμους, βγήκαν προς τα έξω, σπάζοντας τις άμυνες της…

«Έτσι νιώθω. Και τις άλλες φορές έτσι ένιωθα. Δεν ένιωθα πίκρα, απλώς πόνο. Για όλα και γι' αυτούς που χάθηκαν και για αυτούς που έμειναν. Μου είχε πει μια φορά ο Κωνσταντίνος (σ.σ. γιος του αδικοχαμένου ζεύγους) "γιατί πας"; Και του είπα για να μάθω την αλήθεια. Για να μάθω τι έγινε. Και μου είπε, "εγώ ξέρω την αλήθεια. Εγώ ξέρω την αλήθεια". Εγώ ήθελα να καταλάβω, τι έγινε… Γιατί έγινε...»

«Τι σημασία έχουν οι ποινές;»

Στην απόφαση του, ο Πρόεδρος του Κακουργιοδικείου Χάρης Πογιατζής, είχε αναφέρει μεταξύ άλλων, πως «μέσα σε λίγα λεπτά διαπράχθηκε ένα αποτρόπαιο έγκλημα, από το οποίο μια οικογένεια ξεκληρίστηκε. Οι γονείς θύματα σφαγιάστηκαν στο σπίτι τους και ο ανήλικος γιός τους, επίσης θύμα, απήχθηκε βίαια από το κρεβάτι του, από άγνωστο του πρόσωπο (σ.σ. Λοΐζος Τζιωνής), που κρατούσε μαχαίρι. Ο 15χρονος ενημερώθηκε ψυχρά ότι είχαν δολοφονηθεί οι γονείς του και κλειδώθηκε σε υπόγειο κελάρι, από το οποίο κατάφερε να δραπετεύσει και να δει τους γονείς του άγρια δολοφονημένους μέσα σε λίμνη αίματος…»

Αυτό το παιδί μεγαλώνει πλέον με την κ. Ελένη, η οποία στάθηκε δίπλα του σαν δεύτερη μάνα. Θέλει να του προσφέρει, όσα του προσέφερε ο αδελφός της και η νύφη της τα προηγούμενα χρόνια.

«Τι σημασία έχουν οι ποινές; Αν ήταν πέντε χρόνια, δέκα χρόνια, είκοσι χρόνια ή σαράντα χρόνια; Ή όσα χρόνια; Εν να τους φέρει πίσω; Έγιναν πολλά λάθη. Εκείνο που ξέρω είναι το πόσο μου λείπουν. Ο Κωνσταντίνος ξέρει πόσο του λείπουν. Ξέρει τα λόγια τα οποία ειπώθηκαν και τα οποία έζησε… Και να μην μιλήσω για Δικαιοσύνη, δεν τίθεται θέμα Δικαιοσύνης… Εσύ έχασες άτομα που αγαπάς. Δεν θα τους ξαναδείς, δεν θα τους ξαναζήσεις…»

Κατά τη διάρκεια της δίκης ακούστηκαν φρικτές λεπτομέρειες. Όπως ο τρόπος με τον οποίο ο Τζιωνής, που καταδικάστηκε σε δύο φορές ισόβια για το φρικτό έγκλημα, δολοφόνησε άγρια τα δύο θύματα, όπως η πάλη που είχε με τον Γιώργο Χατζηγεωργίου, αλλά και πως ξύπνησε τον δεκαπεντάχρονο για να τον ρωτήσει που είναι τα λεφτά.

Η κ. Ελένη άκουσε κάθε λεπτομέρεια από τη δίκη. Και κάθε λεπτομέρεια την συνέτριβε…

«Σε συντρίβει. Σε συντρίβει, σε διαλύει από μέσα προς τα έξω. Κάθεσαι και σκέφτεσαι μα έγιναν τούτα; Μα τα έπαθαν τούτα; Μα τα έπαθε αυτά ο αδελφός μου; Λιώνεις… Έτσι νιώθεις. Δεν νιώθεις μόνο».

«Δεν μπορώ να συγχωρέσω…»
Για κάποιον που χάνει δικούς του ανθρώπους σ’ ένα έγκλημα, η συγχώρεση των καταδικασθέντων είναι πολύ δύσκολη. Έτσι και για την κ. Ελένη. Και στο κάτω κάτω, για ποιον δεν θα ήταν;

«Δεν με απασχολεί. Δεν είναι θέμα συγχώρεσης. Πραγματικά δεν είναι θέμα συγχώρεσης και ούτε ο αδελφός μου θα σκεφτόταν για θέμα συγχώρεσης. Δεν τίθεται θέμα εκδίκησης πραγματικά. Για συγχώρεση ούτε αυτό… Να συγχωρέσω; Ο καθένας κουβαλά ότι κουβαλά μέσα του…»

Κι αν ρωτήσεις την κ. Ελένη εάν θα συνεχίσει να παρακολουθεί τις δίκες και ενώπιον του Ανωτάτου, όπου θα προσφύγουν κάποιοι εκ των καταδικασθέντων, σου απαντά… «Όχι δεν θα συνεχίσω. Όχι δεν μπορώ. Δεν έχω τη δύναμη πραγματικά. Όχι δεν μπορώ».

Σε αυτά τα δύο χρόνια, πάντως, που κράτησε η δίκη, όποιος μιλούσε για τον κ. Γιώργο και την κ. Ντίνα, είχε καλά πράγματα να πει... Ήταν άνθρωποι με αρχές και αξίες. Δύο οικογενειάρχες που λάτρευαν το γιο τους Κωνσταντίνο, αλλά και όλο τον κόσμο. Κάπως έτσι τους περιέγραψε και η κ. Ελένη.

«Ήταν άνθρωποι που έδιναν από τον εαυτό τους. Έδιναν από τον εαυτό τους πραγματικά. Αν έκαναν κάτι καλό ήταν επειδή έβγαινε από μέσα τους. Δεν θέλω να δώσω παραδείγματα εκ των υστέρων. Μικρές, μικρές καλοσύνες, αλλά τόσο σημαντικές…»

Το διπλό φονικό, έμεινε χαραγμένο στη μνήμη όλων. Ήταν το έγκλημα, που πριν τις δολοφονίες του κατά συρροή δολοφόνου Νίκου Μεταξά είχε συγκλονίσει το παγκύπριο και άφησε αποσβολωμένη την κοινωνία. Τα φώτα έσβησαν, μα για κάποιους θα είναι στραμμένα για πάντα στην οδό Ζαλόγγου 7 στο Στρόβολο…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Μια οικογένεια ξεκληρίστηκε, οι γονείς σφαγιάστηκαν και ο γιος απήχθηκε βίαια»

«Ήταν άλλο ένα καρφί στο φέρετρο… Ο Κωνσταντίνος μου είπε εγώ ξέρω την αλήθεια…»

Ροη Ειδησεων

Οικιστικό οικόπεδο στην Έγκωμη

Οικιστικό οικόπεδο στο Γέρι

Οικιστικό οικόπεδο στον Άγιο Δομέτιο

Οικιστικό οικόπεδο στη "Νέα Λήδρα"

Δειτε Επισης