Όταν η ανοχή φέρνει καταστροφή

Τις προηγούμενες μέρες καταγράφηκε ακόμη ένας αρνητικός σταθμός στην πορεία του Κυπριακού προβλήματος με την έκδοση του ψηφίσματος  του Συμβουλίου Ασφαλείας για την ανανέωση της θητείας της ειρηνευτικής δύναμης στην Κύπρο. Τα πισωγυρίσματα και οι αρνητικές εκπλήξεις αποτελούν πλέον κύρια χαρακτηριστικά στα κείμενα και τις ενέργειες των διαμεσολαβητών που συνεχίζουν να παίζουν το επικίνδυνο παιχνίδι των ίσων αποστάσεων.

Το ψήφισμα αποφεύγει επιμελώς να κάνει αναφορά στη συνεχιζόμενη παρανομία της Τουρκίας που επιμένει να προκαλεί εντός της Κυπριακής ΑΟΖ. Μια στάση, εκ μέρους των Ηνωμένων Εθνών, που όχι μόνο δημιουργεί ερωτήματα και υποψίες, αλλά πολύ χειρότερα οδηγεί στην επίσημη απενοχοποίηση της Άγκυρας. Αίσθηση, μάλιστα, προκαλεί η αναφορά στο ψήφισμα όπου ο Γενικός Γραμματέας καλεί «τους ηγέτες των δύο κοινοτήτων να απέχουν από κάθε ενέργεια και ρητορική που θα μπορούσε να βλάψει τις πιθανότητες επιτυχίας». Τέτοιου είδους προσεγγίσεις και τοποθετήσεις αποθρασύνουν ακόμη περισσότερο την τουρκική πλευρά που συνεχίζει να συμπεριφέρεται ως ο πειρατής της περιοχής. 

Επιπλέον, ακόμη ένα αρνητικό στοιχείο στο ψήφισμα είναι η προτροπή του Γενικού Γραμματέα «για τη δημιουργία αποτελεσματικού μηχανισμού για απευθείας στρατιωτικές επαφές μεταξύ των πλευρών». Με αυτή την αναφορά, απροκάλυπτα τα Ηνωμένα Έθνη παραγνωρίζουν μια βασική αρχή του διεθνούς δικαίου, καθώς η Εθνική Φρουρά, ως θεσμός της αναγνωρισμένης Κυπριακής Δημοκρατίας, καλείται να πραγματοποιεί απευθείας επαφές, είτε με τον κατοχικό στρατό  χώρας που παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, είτε ακόμα χειρότερα με τις παράνομες, λεγόμενες «τουρκοκυπριακές δυνάμεις ασφαλείας».

Σε ότι αφορά τις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό, το ψήφισμα έρχεται να σφραγίσει τον εγκλωβισμό της Ελληνοκυπριακής  πλευράς στο Κοινό Ανακοινωθέν του Φεβρουαρίου του 2014, στις λεγόμενες «συγκλίσεις» 2008-2012 και στο πλαίσιο Γκουτέρεζ. Επί της ουσίας, επισημοποιείται η νέα υποχώρηση της πλευράς μας. Τα πιο πάνω δεν αποτελούν μόνο την άποψη του Γενικού Γραμματέα, αλλά είναι πλέον η επίσημη πολιτική των Ηνωμένων Εθνών. Μια πολιτική που σταδιακά έχει ξεπεράσει ακόμη και τη στάση των ίσων αποστάσεων, αλλά και την εξίσωση του θύτη με το θύμα. Έχουμε πλέον απέναντι μας ένα Διεθνή Οργανισμό που αργά και μεθοδικά ικανοποιεί τις τουρκικές θέσεις και επιδιώξεις. Βέβαια, όλα αυτά συμβαίνουν και λόγω της ανοχής που επιδεικνύει η πλευρά μας. Πως είναι δυνατόν να περιμένουμε καλύτερες μέρες όταν αντιμετωπίζουμε ως επιτυχία το γεγονός ότι αποφύγαμε τα χειρότερα; Αλήθεια ποια είναι τα χειρότερα, αυτά που είναι θέμα χρόνου να συμβούν; 

Η ανοχή μας οδηγεί στον εγκλωβισμό και την καταστροφή. Δυστυχώς, αυτό είναι το συμπέρασμα, αυτό επιβεβαιώνουν τα γεγονότα. Κι αυτό δεν είναι γνώρισμα μόνο της εξωτερικής μας πολιτικής. Η ελαφρότητα και η ανευθυνότητα που επιδεικνύει η κυβέρνηση σε κορυφαία ζητήματα και προβλήματα στο εσωτερικό μέτωπο, ενισχύουν τις ανησυχίες για την κατάληξη που θα έχει ένα καράβι που μπάζει νερά από διάφορες πλευρές.  

Αντιπρόεδρος ΔΗΚΟ