«Γιατί να σταματήσω να κουρεύω στα 73 μου; Να περιμένω τον θάνατό μου;»

Πέρασε μια ολόκληρη ζωή με το ψαλίδι στο χέρι... Σαν μια μαυρόασπρη ταινία που με το πέρασμα των δεκαετιών έγινε έγχρωμη... Μα το κουρείο έμεινε εκεί, αφημένο στον χρόνο... Τα ψαλίδια, οι κτένες, τα ξυράφια αλλά και η κόκκινη πολυθρόνα στη μέση του κουρείου βρίσκονται ακόμη εκεί και περιμένουν τον επόμενό τους πελάτη που θα διαβεί την τζαμαρία του «παρπερκού» του κύριου Χρίστου. 

Περπατώντας ανάμεσα στα στενά δρομάκια της παλιάς Λευκωσίας και συγκεκριμένα λίγο πιο κάτω από το Τζαμί στην οδό Τρικούπη, θα συναντήσεις και το κουρείο του κ. Χρίστου Πέτρου. Ένας 73χρονος, ο οποίος μάς περίμενε εκεί, πίσω από την μικρή τζαμαρία του μαγαζιού του, που με μισοσβησμένα κόκκινα και μπλε γράμματα, διακρίνεται το «Κουρείον Χρίστος». 

Τα τελευταία 46 χρόνια, ο κ. Χρίστος βρίσκεται ανελλιπώς και καθημερινώς στο μικρό του μαγαζάκι και κουρεύει. Αν τον ρωτήσεις γιατί δεν τα παρατά, ο ίδιος θα χαμογελάσει και θα απαντήσει, «γιατί να σταματήσω; Να περιμένω τον θάνατό μου; Ακόμη δουλεύω και θέλω να δουλεύω… Αν σταματήσω και μείνω σπίτι, τι να κάνω; Ούτε του καφενέ, ούτε της ταβέρνας είμαι. Σημαίνει θα περιμένω τον θάνατό μου σπίτι... Γιατί να μην μείνω εδώ τότε; Έρχονται και οι πελάτες μου, οι φίλοι μου, να πιούμε τον καφέ μας και να αλλάξουμε την κουβέντα μας. Αλλάζει η ρουτίνα μου εδώ…». 

Ο κ. Χρίστος Πέτρου κατάγεται από τη Βώνη... Το κουρείο του στην παλιά Λευκωσία, το λειτούργησε τον Ιανουάριο του 1974, λίγους μήνες πριν από τον πόλεμο. Και από τότε, δεν τα παράτησε ούτε μέρα... 

«Πήγαινα έκτη τάξη του δημοτικού, αλλά οι γονιοί μου δεν ήθελαν να συνεχίσω στο Γυμνάσιο. Και αποφάσισαν να με στείλουν κουρέα. Αρχικά πήγα στην Ερμού σε ένα κουρέα που ήταν ο μάστρος μου. Μετά άνοιξα το μαγαζί μου εδώ από το 74’, που είμαι εδώ μέχρι σήμερα. Στα 40 χρόνια που είμαι στο επάγγελμα, έκανα τον κύκλο τον δικό μου. Όταν ο άλλος είναι ευχαριστημένος, όπου και να είσαι θα έρθει να σε βρει και το θέμα αυτό είναι… Να πετύχεις και να κερδίσεις την εμπιστοσύνη των πελατών σου. Δεν θα πει έχω κουρέα μου κοντά μου και θα πάω. Θα προτιμήσει αυτόν που πάει εδώ και 40 χρόνια. Γιατί να τον αλλάξει; Πρέπει να υπάρχει λόγος… Δόξα Σοι ο Θεός, έχω τους σταθερούς μου πελάτες εδώ, περνούμε…». 

Μέσα στα μάτια του 73χρονου κουρέα, διακρίνεις άπειρες ιστορίες... Ιστορίες οι οποίες άφησαν εποχή, όπως και το κουρείο του, που βρίσκεται εκεί εδώ και 46 χρόνια. Όλα ήταν αλλιώς, και τότε όπως μας εκμυστηρεύτηκε ο κ. Πέτρου, το μαγαζάκι του ήταν μια τρώγλη αλλά με την πάροδο των χρόνων το έφτιαξε σιγά-σιγά... Παρ' όλα αυτά, ο κ Χρίστος, νοσταλγεί τις τότε εποχές...

«Το 74’ που ήρθα εδώ ήταν όλο σπίτια και μετά μετατράπηκαν σε καταστήματα λόγω της ζήτησης που υπήρχε. Το μαγαζί είναι καθαρό κέρδος… Σαν το μαγαζί αυτό δεν το βρήκα έτσι. Μου στοίχισε 10.000 λίρες να το κάνω. Ήταν μια τρώγλη, γιατί ήταν Τούρκικο αυτό εδώ πέρα. Νοσταλγώ την εποχή που ήταν η λαϊκή αγορά εδώ πέρα. Κάθε Σάββατο είχα πολλή δουλειά, ερχόταν ο κόσμος από τα χωριά του και ψώνιζε τα πράγματά του, και αφού έβρισκε το κουρείο εδώ πέρα δίπλα, έμπαινε μέσα. Ο άλλος ερχόταν με τη γυναίκα του να ψωνίσει, μέχρι να δώσει τον γύρω η γυναίκα του, καθόταν εδώ τον κούρευα και τον ξύριζα. Είχε δουλειά πολλή, τώρα όμως, μείναμε με τους σταθερούς πελάτες».

Η εικόνα που συναντά κανείς πλέον περπατώντας στην παλιά Λευκωσία, είναι τελείως διαφορετική με αυτή που χαράκτηκε στη μνήμη του 73χρονου κουρέα, ο οποίος δεν κουρεύει τόσο συχνά πλέον όπως το παρελθόν. «Δεν μπορώ να υπολογίσω πόσους πελάτες έχω κάθε μέρα. Η δουλειά είναι αέρας… Δεν μπορείς να ξέρεις πότε θα έχεις δουλειά, είναι στην τύχη αυτό. Έχει και αρκετούς αλλοδαπούς πλέον εδώ πέρα, οι οποίοι έχουν τους δικούς τους κουρείς και τη δική τους νοοτροπία».

Το επάγγελμα του κ. Πέτρου, δεν πρόκειται να το συνεχίσει κάποιο μέλος της οικογένειάς του, ο οποίος έχει δυο γιους και έξι εγγόνια. Όπως μας ανέφερε ο 73χρονος κουρέας, είναι μόνος εκεί και αυτό το μαγαζάκι θα το διατηρεί όσο μπορεί να δουλεύει.

Και όταν τον ρωτήσαμε εάν αγαπά αυτή τη δουλειά, ο ίδιος με ιδιαίτερη περηφάνια, μάς είπε με χαμόγελο, «για να έχει 40 χρόνια που δουλεύω σημαίνει ότι αγαπώ την». Και μετά αφού άφησε λίγο κενό στην ομιλία του, με αρκετή σκέψη, συμπλήρωσε... «Πλέον πιάσαμε την αντίστροφη μέτρηση της ζωής… Είμαι 73 ετών, δεν θα φάω τον κόσμο… Μεγαλώνω την οικογένειά μου, ξεπληρώνω τις υποχρεώσεις μου, τι να θέλω άλλο; Πρέπει να είμαι αχάριστος και άπληστος…

Η κουβέντα με τον κ. Χρίστο, δεν θα μπορούσε να μην περιστραφεί και γύρω από το θέμα που απασχολεί όλο τον κόσμο, με την πανδημία του κορωνοϊού. Όπως μας είπε ο 73χρονος, «ο κορωνοϊός είναι μεγάλο πρόβλημα για εμάς. Επειδή υπάρχουν ηλικιωμένοι που δεν τους αφήνουν τα παιδιά τους να έρθουν κάτω για αυτόν τον σκοπό. Και ‘γω σαν ηλικιωμένος φοβάμαι να ξυρίσω ηλικιωμένους γιατί μπορεί να κολλήσω… Πρέπει να προσέχω και 'γω για τη ζωή μου.  Σίγουρα όλες οι δουλειές έχουν τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους αλλά δόξα σοι ο Θεός, όταν είσαι μετρημένος άνθρωπος δεν φοβάσαι».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Ο «Έλα-Έλα» με το αμαξούι και η τριαντάχρονη ιστορία του-«Δεν είμαι της λύπησης»
• Ο 93χρονος ράφτης που πάγωσε το χρόνο στη Λήδρας-«Δίνω 60 ευρώ για να είμαι εδώ»
• Η μοναδική Κύπρια αναβάτρια του ιππόδρομου-«Με υποτιμούσαν... τώρα με εκτιμούν»
• «Όταν διαγνώστηκα με Aids με ανάγκασαν να παραιτηθώ… Φίλοι με εγκατέλειψαν»
• Η μυοπάθεια μέσα από τα μάτια της ψυχής-Τα πιο ηχηρά μαθήματα ζωής
• Οι αδελφές κυνηγοί με το όπλο επ ώμου-«Μάς υποτιμούν οι γυναίκες, όχι οι άνδρες»