Η Σταυρούλα που έγινε η «δεύτερη μάνα» των Κυπρίων φοιτητών στην Αθήνα

«Όπου μπορούμε να παρέχουμε ανθρωπιά, αγάπη και στοργή, να το κάνουμε. Πιστεύω πως όταν προσφέρεις αγάπη, εισπράττεις πολύ περισσότερα από αυτά που ζητάς στη ζωή». Αυτά είναι τα λόγια της κ. Σταυρούλας, που τα τελευταία χρόνια έχει βρεθεί δίπλα από τους Κύπριους φοιτητές που βρίσκονται στην Αθήνα. Τρέχει μέσα στη νύχτα, για να τους παρέχει βοήθεια, τους μεταφέρει στον γιατρό, τους προσφέρει ένα πιάτο φαγητό.
 
Έχει εισπράξει πολλή αγάπη από τους Κύπριους, μέσα από τη δουλειά της, που έβαλε στόχο να την ανταποδώσει, με οποιοδήποτε τρόπο. Έκανε προσφορές, για διάφορους σκοπούς, έκανε τραπέζια στους πελάτες, που πλέον είναι φίλοι της, ενώ το κινητό της είναι πάντα ανοιχτό για τους Κύπριους φοιτητές, που βρίσκονται στην Αθήνα. «Όσο ζω και όσο μπορώ να στέκομαι στα πόδια μου, θα βοηθάω».
 
Για τους φίλους της, είναι η τρελή Καλαμαρού. Για τους Κύπριους φοιτητές είναι σαν μία δεύτερη μάνα, που τους φροντίζει και τους στηρίζει. Για τον υπόλοιπο κόσμο είναι η Σταυρούλα Λιατσοπούλου, μία γυναίκα 53 ετών, που έχει μία εταιρεία που κάνει τις μεταφορές από το αεροδρόμιο της Αθήνας, προς οποιοδήποτε προορισμό.
 
Οι συστάσεις από πελάτες στάθηκαν η αφορμή
Όλα ξεκίνησαν πριν από τέσσερα χρόνια, όταν μία Κύπρια φοιτήτρια έμεινε ικανοποιημένη με τις υπηρεσίες που πρόσφερε η κ. Σταυρούλα και αποφάσισε να την προτείνει σε άλλους.
 
«Εγώ δεν είχα μάθει να με συστήνουν, επειδή ήμουν καλή και δεν είχα καταλάβει ότι όλο αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό της Κυπριακής Νοοτροπίας. Όταν έγινε, για μένα ήταν Θείο δώρο, επειδή τίποτα δεν είναι δεδομένο. Όταν άρχισα να το εισπράττω αυξητικά, ήταν ό,τι ομορφότερο μπορούσα να ζήσω σε αυτή τη ζωή. Νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη, επειδή οι Κύπριοι με έχουν στηρίξει, σε σημείο που για μένα δεν ήταν δεδομένο, ήταν ανθρώπινο.
 
Οι Κύπριοι έχουν ένα φιλότιμο που μου θυμίζει τους Έλληνες του 1960 και μου έβγαζαν όλη αυτή την αγάπη. Κοίταγα με διάφορους τρόπους για να το ανταποδώσω, επειδή θεωρώ πως όταν κάποιος σου προσφέρει κάτι, χωρίς να περιμένει ανταπόδοση, εκεί είναι μεγαλύτερη ηθική ανταπόδοση που έχεις σε αυτόν.
 
Κατά καιρούς κατεβαίνω στην Κύπρο και κάνω διάφορες εκδηλώσεις ή προσπαθώ να βοηθήσω και μέρος των χρημάτων, που αφήνουν σε εμένα οι Κύπριοι θα το ανταποδώσω. Πέρσι είχα κάνει χορηγία στην Ομόνοια Αραδίππου. Είχα κάνει στο Δήμο Γερίου χορηγία τα βεγγαλικά, που χρησιμοποίησαν στο Χριστουγεννιάτικό τους χωριό. Ήθελα να κάνω και τραπέζια για να ευχαριστήσω τους Κύπριους πελάτες μου. Στο τελευταίο τραπέζι που έκανα, τον Φεβρουάριο του 2020, δήλωσα πως ό,τι χρήματα διαθέτω, θα είναι για τους φοιτητές. Είχαμε σχεδιάσει διάφορα να κάνουμε αλλά ο κορωνοϊός μας έχει πάρει λίγο πίσω».

 

Η στήριξη κατά την πρώτη φάση της πανδημίας
«Πέρσι, αποφάσισα ότι με κάθε τρόπο θα βρίσκομαι δίπλα στους φοιτητές που είναι στην Αθήνα. Βλέποντας στην πρώτη φάση της πανδημίας, τον πανικό που δημιουργήθηκε, εύλογα, από τους γονείς για τα παιδιά τους που βρίσκονταν σε μία άλλη χώρα, πήρα την απόφαση να σταθώ δίπλα σε όλους, όπως θα ήθελα να σταθούν και αυτοί δίπλα στο παιδί μου, αν ζούσε στο εξωτερικό. Αυτό ήταν το κίνητρο μου.
 
Όταν μπήκαμε στη δεύτερη φάση και είδα ότι όλα είναι ρευστά και ότι εν δυνάμει μπορεί να αρρωστήσουμε και να είμαστε φορείς, αποφάσισα ότι αυτό που μπορώ να κάνω είναι να μην χρεώνω στα παιδιά τις κούρσες στους γιατρούς, να μένω εκεί όσες ώρες χρειαστούν στα νοσοκομεία ή στους ιατρούς και αν κάποιος δεν μπορεί να μαγειρέψει για τον εαυτό του, να του προσφέρω τα γεύματά τους.
 
Τώρα, οι περισσότεροι φοιτητές έχουν επιλέξει να επιστρέψουν στο σπίτι τους και να κάνουν γιορτές. Όσοι μείνουν, ξέρουν ότι είμαι παρούσα, οποιαδήποτε στιγμή με χρειαστούν, είτε είναι μέρα, είτε είναι νύχτα. Ξέρουν ότι το τηλέφωνό μου δεν κλείνει ποτέ. Είμαι έτοιμη να τους παρέχω τα πάντα. Ό,τι θέλουν τα παιδιά, είμαι εδώ. Είναι η ουσία της ζωής».
 
Περιστατικά που έμειναν στο μυαλό
«Κάποιοι με χρειαστήκανε, όχι για κορωνοϊό, για άλλες παθήσεις, ο γιατρός είναι γιατρός. Βρέθηκα στο πλευρό τους, από την πρώτη στιγμή. Τα παιδιά αυτό το ξέρανε και ήταν μεγάλη τιμή να με καλέσουν μέσα στη νύχτα.
 
Ό,τι και να περάσαμε με τα παιδιά, προσπαθήσαμε να είναι θετικό. Λέγαμε ότι είναι μία περιπέτεια, ότι δεν είναι κάτι σοβαρό. Εγώ, ψυχικά πιέζομαι πολλές φορές, επειδή φέρω μία διπλή ευθύνη. Απέναντι στα παιδιά, για να μην τα πανικοβάλω ότι είναι κάτι σημαντικό και να τα ηρεμήσω, ώστε να το ξεπεράσουν όσο το δυνατό πιο γρήγορα γίνεται και απέναντι στους γονείς, που τους μεταφέρω τα νέα, τι γίνεται κατά την επίσκεψή τους στους γιατρούς. Όταν περάσει το περιστατικό και είναι όλα καλά, ξεκινά και η πλάκα. Θυμάμαι μία κοπέλα που έπρεπε να κάνει και έμεινα μαζί της όλο το 24ωρο μέχρι να μπει στο χειρουργείο, εγώ την ονόμασα επέμβαση αισθητικής. Δεν την ονόμασα επέμβαση χειρουργικής. Προσπαθώ σε όλα να υπάρχει ένας τόνος χαράς». «Υπήρξαν και στιγμές που κλονίστηκα. Ήταν ένα περιστατικό με ένα φοιτητή, που είπα πως ό,τι κα να γίνει αυτόν, θα τον στείλω στην Κύπρο και στους γονείς του. Το περιστατικό συνέβη μέσα στο αεροδρόμιο. Έχει διαβήτη και έχασε τις αισθήσεις του. Έπεσε το ζάχαρό του και έπρεπε να τον συνεφέρουμε. Τον είχα μεταφέρει σε μία πολύ καλή κατάσταση και έφυγα και μετά από μία ώρα μου τηλεφώνησαν ότι είχε χάσει τις αισθήσεις του στην αίθουσα αναμονής, που περίμενε να μπει στο αεροπλάνο. Έγινε μεγάλη κινητοποίηση. Μέχρι να συνέλθει το συνέλθει το παιδί, με τη βοήθεια των ιατρών του αεροδρομίου, πραγματικά ζορίστηκα. Στήριξαν όλοι, σε πολύ ανθρώπινο επίπεδο και ο φοιτητής συνήλθε και μπόρεσε να ταξιδέψει και να επιστρέψει στους γονείς του. Θα γύρναγα την Ελλάδα ανάποδα για να βοηθήσω. Ήταν για εμένα το πιο σοβαρό περιστατικό, με την έννοια του ότι μέχρι να τελειώσει, ένιωθα ότι ήμουν με την πλάτη στον τοίχο».
  Σχέσεις βαθιάς φιλίας
«Μέσα από όλο αυτό, έχουν δημιουργηθεί σχέσεις βαθιάς φιλίας και βαθιάς αλληλεγγύης και αγάπης. Μου έχει πει μία φίλη “δεν πιστεύω πως οι Κύπριοι υποστηρίζουν τόσο πολύ την Κύπρο, όσο το κάνεις εσύ”. Αυτό ισχύει και για την Ελλάδα, αλλά οι πολύ γνωστοί φίλοι, επειδή δεν τους αποκαλώ πλέον πελάτες, με αποκαλούν τρελή καλαμαρού. Όσο ζω και όσο μπορώ να στέκομαι στα πόδια μου, θα βοηθάω.
 
Ο σχεδιασμός για την επόμενη χρονιά είναι να στηρίξω την ομάδα “Πάρε την τσάπα σου” με χορηγίες, για να κάνουν αναδασώσεις. Έγινε μία επαφή και τους είπα πως θα είμαι δίπλα τους όταν περάσει όλο αυτό.
 
Επίσης, όταν μου κοινοποιηθεί πως ένας φοιτητής έχει περάσει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έχει οικονομικό πρόβλημα, πολύ ευχαρίστως να βοηθήσω με όλες μου τις δυνάμεις. Είναι ευαίσθητο αυτό το θέμα, το ξέρω, αλλά αν το γνωρίζει κάποιος ακόμη και ανώνυμα, με οποιοδήποτε τρόπο θέλουν να επικοινωνήσουν μαζί μου, να το κάνουν».
 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

• Κίνηση αγάπης από μητέρα… Γίνεται «Secret Angel» για παιδιά που το έχουν ανάγκη
• Ο «Έλα-Έλα» με το αμαξούι και η τριαντάχρονη ιστορία του-«Δεν είμαι της λύπησης»
• Ο 93χρονος ράφτης που πάγωσε το χρόνο στη Λήδρας-«Δίνω 60 ευρώ για να είμαι εδώ»
• Η μοναδική Κύπρια αναβάτρια του ιππόδρομου-«Με υποτιμούσαν... τώρα με εκτιμούν»
• «Όταν διαγνώστηκα με Aids με ανάγκασαν να παραιτηθώ… Φίλοι με εγκατέλειψαν»
• Η μυοπάθεια μέσα από τα μάτια της ψυχής-Τα πιο ηχηρά μαθήματα ζωής
• Οι αδελφές κυνηγοί με το όπλο επ ώμου-«Μάς υποτιμούν οι γυναίκες, όχι οι άνδρες»