«Tην αγκάλιασα, ένιωθα ότι το ήθελε… Νιώθουμε ανάγκη να είμαστε συγγενείς τους»
07:02 - 23 Δεκεμβρίου 2020
«Το ότι χάνονται ασθενείς, είναι ένα βάρος που το κουβαλάμε μέσα μας. Νομίζω ότι αλλάζουμε ως άνθρωποι, αλλάζουμε ως προς τις προτεραιότητες μας, γινόμαστε πιο ευαίσθητοι και με περισσότεροι ενσυναίσθηση. Μ’ αυτό τον τρόπο που φροντίζουμε τους αρρώστους μας, στη συγκεκριμένη κατάσταση, γινόμαστε πιο άνθρωποι».
Λόγια από αυτούς που δεν έχουν την πολυτέλεια να πουν, ότι τους κούρασε ο κορωνοϊός. Γι’ αυτούς είναι η καθημερινότητα τους εδώ και μήνες… Μια καθημερινότητα που τους αλλάζει, που του υπενθυμίζει διαρκώς τι είναι σημαντικό… Είναι οι επαγγελματίες υγείας, της πρώτης γραμμής στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας με τον αριθμό δύο, στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, όπου νοσηλεύονται ασθενείς που προσβλήθηκαν από τη νόσο.
«Γενικά η δουλειά στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, είναι πολύ ψυχοφθόρα. Τώρα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και όλη την κατάσταση που επικρατεί γύρω από τη νόσο, δηλαδή την απομόνωση... Αυτός είναι και ένας λόγος, που μας φέρνει πιο κοντά στους ασθενείς. Νιώθουμε ως υποχρέωσή μας, να είμαστε ακόμα πιο κοντά τους, ως συγγενείς τους. Εάν ένας άρρωστος πάει καλά και μετά έχει υποτροπή, αυτό πονάει... Είναι πάρα πολύ δύσκολο για μας, γιατί επενδύουμε σε αυτούς σαν να είναι συγγενείς μας.
Το ανθρώπινο άγγιγμα, το έχουν μεγάλη ανάγκη ειδικά οι ασθενείς στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Ακόμα και την αγκαλιά... Θα τους κρατήσουμε το χέρι, θα κάνουμε τα αστεία μας μαζί, θα συζητήσουμε για την οικογένεια τους. Ως άνθρωποι, θέλουμε να τους δείξουμε ότι είμαστε δίπλα τους. Ότι “άμα χρειαστείς κάτι, είμαι εδώ ”, ως άνθρωπος πια, πέραν από το ιατρικό και παραϊατρικό κομμάτι. Έχει κάποια άτομα που ζητούν να τα αγκαλιάσουμε. Θυμάμαι δύο ασθενείς... Ο ένας το ζήτησε, τη μία κοπέλα την αγκάλιασα, επειδή ένιωθα ότι αυτό ήθελε... Ως άνθρωπος έχεις την ανάγκη να έχεις κάποιον δίπλα σου, ακόμα κι αν αυτός φοράει στολή αστροναύτη».
«Είμαι από την Ελλάδα. Από το 2005 είμαι στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας και ασχολούμαι με τους βαριά πάσχοντες ασθενείς. Το βασικό πρόβλημα των ασθενών όταν έρχονται στην ΜΕΘ της covid-19, είναι αναπνευστικό. Η κύρια δουλειά των φυσικοθεραπευτών, είναι να βοηθούν τους ασθενείς να βελτιώσουν την αναπνευστική τους λειτουργία, για να αποφύγουν ή να απογαλακτιστούν από τον αναπνευστήρα. Στους ασθενείς με covid, πρώτα απ’ όλα προσπαθούμε να βελτιώσουμε τον αερισμό, να αυξήσουμε δηλαδή τους αναπνεόμενους όγκους και να μειώσουμε το έργο της αναπνοής, με στόχο να μην φτάσουν στη διασωλήνωση.
Αυτό είναι η αρχική μας δουλειά. Από την πρώτη μέρα, ασχολούμαστε και με το μυοσκελετικό σύστημα του ασθενούς. Όταν είναι διασωληνωμένος σε καταστολή, κάνουμε παθητικές ασκήσεις και εφαρμόζουμε ειδικές συσκευές, όπως ο νευρομυϊκός ηλεκτρικός ερεθισμός. Όσο ο ασθενής αφυπνίζεται, οργανώνουμε εξατομικευμένο πρόγραμμα ανάλογα με τις ανάγκες και τις δυνατότητές του. Οι ασθενείς με covid, έχουν ιδιαιτερότητες και πρέπει να είσαι ιδιαίτερα προσεκτικός, ώστε να μην ξεπερνάς το όριο που έχει ο άρρωστος. Είναι ασθενείς, που δεν έχουν πολλά αποθέματα ενέργειας, οπόταν πρέπει να δουλεύεις μέσα σε εκείνο το πλαίσιο. Είναι εξαιρετικά δύσκολο και θέλει γνώση και εμπειρία αυτό. Αυτό που έχει φανεί είναι πως ο ρόλος του φυσικοθεραπευτή, σε αυτούς τους ασθενείς είναι πολύ σημαντικός.
Η δουλειά μας σε μεγάλο βαθμό έχει να κάνει με τη λειτουργικότητα του ασθενή έτσι ώστε όταν βγει πια, να μπορεί να περπατήσει, να μπορεί να κάνει τις καθημερινές του δραστηριότητες και να έχει όσο το δυνατόν καλύτερη ποιότητα ζωής. Οι ασθενείς συνήθως έχουν μεγάλη μυϊκή αδυναμία, μετά την αποσωλήνωση. Είναι μια συνεχόμενη εργασία. Σε όλη την βάρδια, πηγαίνουμε ξανά και ξανά στους ασθενείς.
Είμαστε 4 οι φυσικοθεραπευτές που δουλεύουμε πολλά χρόνια στη ΜΕΘ. Επειδή τώρα διπλασιάστηκαν τα κρεβάτια, ήρθαν και άλλοι συνάδελφοι και δουλεύουμε μαζί. Συνολικά και στις δύο ΜΕΘ είμαστε οκτώ άτομα και αλληλοστηριζόμαστε».
«Με τη στολή είναι πολύ δύσκολο, όχι επειδή περιορίζονται οι κινήσεις μας όσο επειδή είναι σαν να είσαι μέσα σε μια σακούλα. Ιδρώνουμε πάρα πολύ, νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να πάρουμε αρκετό αέρα και αυτό το πράγμα μας εξαντλεί. Κάποιες φορές φτάνω σε ένα σημείο, που είμαι κοντά να λιποθυμήσω και επειδή συνήθως δεν μπορώ να βγω έξω από τη μονάδα, άμεσα το ξεπερνάω αυτό το όριο και συνεχίζω… Νομίζω ότι αυτό μας οδηγεί στη σωματική εξάντληση, που νιώθουμε όλη την υπόλοιπη ημέρα.
Δεν φοβάμαι μήπως προσβληθώ, αν και είμαι 45 σε μια ηλικία που θα μπορούσε να με επηρεάσει κάπως. Αυτό που φοβάσαι είναι τις επιπτώσεις που θα έχεις στη ζωή σου, αν προσβληθείς επειδή είναι τα παιδιά σου, ο πατέρας τους, η γιαγιά τους κ.λπ. Από κει και πέρα το τι ακριβώς αφήνει η ασθένεια ακόμη και στις ελαφριές περιπτώσεις, είναι κάτι που δεν γνωρίζουμε ακόμη».
«Φέτος θα πρέπει να περάσουμε πολύ κλειστά οικογενειακά τα Χριστούγεννα για να μπορέσουμε του χρόνου να τα περάσουμε όλοι μαζί, όπως το επιθυμούμε. Η κατάσταση φέτος θα πρέπει να είναι διαφορετική, θα πρέπει να είμαστε μόνο με την κλειστή οικογένειά μας και να χαρούμε που έχουμε την υγεία μας. Το να έχεις την υγεία σου αυτές τις μέρες, είναι ότι πιο πολύτιμο…».
Ροη Ειδησεων
Πριν 11 λεπτά | Υπηρεσίες
Η PIN-UP Global υποστήριξε το Leadership & HR Management ConferenceΠριν 11 λεπτά | ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Ρίχνουν 128 εκατομμύρια σε υποδομές για την Υγεία-Ιδρύεται πρότυπο Παιδογκολογικό κέντροΠριν 15 λεπτά | ΠΑΡΑΞΕΝΑ
ΒΙΝΤΕΟ: Η ψηλότερη και η κοντύτερη γυναίκα στον κόσμο συναντήθηκαν και βρήκαν πολλά κοινάΠριν 24 λεπτά | ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Αναμένει ολοκληρωμένη πρόταση για αξιολόγηση εκπαιδευτικών η ΟΕΛΜΕΚΠριν 25 λεπτά | Υπηρεσίες
Mindset Talks 7: Ένα διήμερο συνέδριο προσωπικής και επιχειρηματικής ανάπτυξης και δικτύωσης στην ΠάφοΠριν 27 λεπτά | Υπηρεσίες
Η εξέλιξη της S. Kaniklides (Cyprus) Limited από την ίδρυσή της μέχρι σήμεραΠριν 30 λεπτά | ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Στα σκαριά κίνητρα για προσέλκυση ΣΥΟΠ από Υπουργείο Άμυνας-Οι προτάσεις που βρίσκονται στο τραπέζι
