«Καίγομαι από καπνιστήρι και λέω πόσο μαρτύρησε το παιδί μου μέχρι να ξεψυχήσει»
07:03 - 23 Δεκεμβρίου 2020
Είναι μερικά κλάσματα δευτερολέπτου που μπορούν να αλλάξουν ολόκληρη τη ζωή ενός ανθρώπου... Εκείνα τα καταραμένα δευτερόλεπτα, που θα ανακοινωθεί στη χαροκαμένη μάνα, ότι μόλις έχει χάσει το παιδί της. Μα ποιος μπορεί να σταθεί απέναντί της και ποιος μπορεί να την παρηγορήσει; Ποιος και με ποιο τρόπο, μπορεί να τη δει στα μάτια και να της πει πως χάθηκε ο γιόκαρος της σε τροχαίο; Ποιος να της πει πως το όχημα του τυλίχθηκε στις φλόγες και ανασύρθηκε νεκρός; Ποιος μπορεί να της πει πως δεν μπορεί να τον ξαναδεί και να τον αγκαλιάσει πλέον; Δεν υπάρχει απάντηση... Αλλά μόνο ερωτήματα... Ερωτήματα και πόνος...
«Το σπίτι μου βρίσκεται έξω από εκκλησία και όταν είναι Πάσχα και υπάρχει λαμπρατζιά, κλείνω τις κουρτίνες γιατί δεν μπορώ να βλέπω φωτιά. Κάποτε πάω να ανάψω το καπνιστήρι και έρχεται λίγο η ζέστη πάνω στο δάκτυλό μου και μπορεί να καώ λίγο και λέω πόσο μαρτύρησε το παιδί μου μέχρι να ξεψυχήσει. Δεν περνά μέρα και ώρα που να μην το σκέφτομαι και να πονώ. Μιας μάνας σταματά η ζωή της και απλά συνεχίζει να ζει ρομποτικά…».
Ήταν 3 Ioυνίου του 2008, όταν ο γιος της κ. Σκεύης Αρέστη, Κωνσταντίνος Αυγουστή, με συνοδηγό τον αδελφό του Ειρηναίο, έχασε τον έλεγχο του οχήματος του στη Λάρνακα και καρφώθηκε βίαια πάνω σε ένα δέντρο. Ακολούθως, το όχημα πήρε φωτιά και ο άτυχος Κωνσταντίνος, δεν πρόλαβε να βγει ποτέ... Τον Ειρηναίο κατάφεραν να τον βγάλουν περαστικοί που βρέθηκαν στο σημείο του δυστυχήματος, μα ο 18χρονος στρατιώτης είχε μείνει εγκλωβισμένος στα συντρίμμια του καμένου του οχήματος... Αλλά η ψυχή του είχε φύγει για το αιώνιο ταξίδι. Ένα ταξίδι, που ξεκίνησε λίγες ημέρες αφότου ήρθε στη ζωή, το κοριτσάκι του.
«Η ιστορία με τον Κωνσταντίνο έγινε το 2008, όντας στρατιώτης και αρραβωνιασμένος. Ήταν με άδεια και είχε γεννήσει η κοπέλα του, πέντε ημέρες πριν. Είχε πάρει άδεια λόγω της γέννας. Πηγαίνοντας προς το σπίτι της αρραβωνιαστικιάς του, με συνοδηγό τον δεύτερο μου γιο, έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου του πάνω σε μια απότομη στροφή. Καρφώθηκε πάνω σε ένα ελαιόδεντρο στην απέναντι πλευρά του δρόμου και το αυτοκίνητο πήρε φωτιά. Περαστικοί κατάφεραν να βγάλουν τον δεύτερο μου γιο από το αυτοκίνητο, αλλά δυστυχώς ο Κωνσταντίνος μου εγκλωβίστηκε στα συντρίμμια και δεν μπορούσαν να τον βγάλουν και έτσι απανθρακώθηκε μέσα».
Όταν η μητέρα του άτυχου Κωνσταντίνου, έμαθε τα κακά μαντάτα...
«Το έμαθαν πολλοί γνωστοί και με έπαιρναν τηλέφωνο αλλά εγώ ήμουν στο νοσοκομείο να δω το εγγονάκι μου. Με έψαχναν, και όταν έβλεπαν ότι δεν είχα ιδέα, μου έλεγαν ότι με έψαχναν για καφέ, αλλά εγώ είπα του άνδρα μου "μα τι γίνεται και μας ψάχνουν όλοι, δεν γιορτάζουμε κάτι’". Δεν θα ξεχάσω, όταν έφευγα από το νοσοκομείο, είχα δει ασθενοφόρο και πίσω βαν της αστυνομίας που μεταφέρει νεκρούς και γύρισε ο άνδρας μου και μου λέει "παναγία μου, ποια είναι αυτή η μάνα που θα πιει αυτό τον καημό;". Και ‘γω του είπα, ο Θεός να μην μας το δείξει.
Αφού ήρθαμε σπίτι μετά, μόλις κατεβήκαμε, σταμάτησε περιπολικό πίσω μας όπου πληροφορηθήκαμε για το συμβάν, αλλά δεν μου είχαν πει ότι ήταν θανατηφόρο ή ότι έκανε έκρηξη το αυτοκίνητο. Μου είπαν απλά ότι είχαν τραυματιστεί τα παιδιά μου και με ζητούσαν.
Μου είπαν να πάω μαζί τους με το περιπολικό στο νοσοκομείο και τους είπα αμέσως για να μην με αφήνετε να οδηγήσω, κάτι χειρότερο συμβαίνει και γι’ αυτό θέλετε να πάω μαζί σας. Και στη διαδρομή, με πήραν τηλέφωνο κάποια άτομα που βρίσκονταν ήδη στο νοσοκομείο και μου είπαν μην τρέχεις και τον Κωνσταντίνο ήδη τον χάσαμε. Εκείνη τη στιγμή, πήγα να ανοίξω την πόρτα του περιπολικού να πηδήσω. Και αμέσως με έπιασε ο αστυνομικός και μου είπε "τώρα κατάλαβες γιατί δεν σε άφησα να οδηγήσεις; Αν οδηγούσες και έκανες αυτή την κίνηση τι θα γινόταν;".
Μέχρι εκείνη την ώρα, δεν γνώριζα τον τρόπο που έγινε το δυστύχημα και αφού πήγα στο νοσοκομείο, άκουσα τον δεύτερο μου γιο να με φωνάζει και όταν πήγα κοντά του, μου είπε «μάμα έφυγε ο αδελφός μου, έκρουσε ζωντανός, γιατί έφυγε εκείνος και όχι εγώ; Τι θα πούμε στο μωρό του που θα μεγαλώσει;».
Πήρε το όνομα του πατέρα της...
«Γνωρίζει όλη την ιστορία η κόρη του γιου μου η Κωνσταντίνα, που πλέον είναι δώδεκα χρονών και επισκέπτεται συχνά τον τάφο του πατέρα της. Όταν ήταν μικρή μου έδειχνε το πιο μεγάλο αστέρι και μου έλεγε ότι ήταν ο πατέρας της και την παρακολουθούσε. Όλως παραδόξως είναι οι ίδιοι… Ακόμα οι ελιές της στο πρόσωπο είναι copy-paste οι ίδιες με τον Κωνσταντίνο.
Από τότε δεν υπάρχουν γιορτές για μένα... Προσπαθώ όσο μπορώ να στέκομαι στα πόδια μου για τα άλλα μου παιδιά και να μην τους μεταδίδω άλλο τον πόνο μου. Δεν γιορτάζω τίποτα… Ούτε Χριστούγεννα, ούτε ονομαστική εορτή, ούτε τίποτα… Δεν θέλω να βρίσκομαι σε τραπέζια γενικά. Χαίρομαι όταν βλέπω τους συγγενείς μου με τα παιδιά τους γύρω τους, αλλά να γυρίζω το κεφάλι μου και να βλέπω ότι το δικό μου το παιδί απουσιάζει, είναι πολύ δύσκολο.
Ακόμη και τώρα επειδή απόκτησα ακόμη ένα εγγονάκι, τα παιδιά μου μου λένε στόλισε για τα μωρά μας… Το έκανα για εγγόνια μου, αλλά για μένα δεν σημαίνουν τίποτα, απλά τα βλέπω… Για μένα είναι ανούσια και δεν έχουν σημασία πλέον οι γιορτές. Πλησιάζουν οι γιορτές και λέω Θεέ μου μην με αφήσεις να τις φτάσω… Έχω κουραστεί να προσποιούμαι και να βάζω τη μάσκα με το χαμόγελο για να μην πληγώνω άλλους και δεν θέλω να λυπούνται. Προσπαθώ να είμαι πάντα με το χαμόγελο, αλλά μέσα μου ξέρω ότι κάθε μέρα που περνά κόβεται και ένα κομμάτι…».
Η πρωτοβουλία της κ. Σκεύης και το μήνυμα στους γονείς που έχασαν το παιδί τους...
«Υπάρχει ομάδα στο facebook "Αδικοχαμένα Νιάτα", την οποία διαχειρίζομαι, γίνονται συναντήσεις και ο σκοπός μας είναι η συμπαράσταση. Ο ένας γονέας με τον άλλο μοιράζεται τα συναισθήματα και τις απόψεις του για τις νομοθεσίες και εκφράζει τα παράπονα με τις όλες αδικίες που συμβαίνουν. Προσπαθούμε σαν γονείς που έχουμε βιώσει την απώλεια, να στείλουμε τα δικά μας μηνύματα. Η ομάδα μας θα προχωρήσει και θα κάνει τα δικά της διαβήματα έτσι ώστε να υπάρχει επαφή με ψυχολόγους, γιατρούς και ιερείς. Πρέπει να προσπαθήσουμε όσο γίνεται να αποφύγουμε τα τροχαία και το αίμα στην άσφαλτο. Σαν μάνα που πενθώ δίνω το μήνυμα με το τι βιώνει η κάθε μάνα που χάνει το παιδί της. Εσύ κλείνεις τα μάτια και πας οδηγώντας, αλλά κάποιος σε περιμένει στο σπίτι σου…
Γι' αυτό και τη δύναμη για τις γιορτές κανένας γονιός που είχε απώλεια δεν μπορεί να τη βρει. Το θέμα είναι να έχεις ανθρώπους δίπλα σου που σε καταλαβαίνουν και να μην σε παρεξηγούν. Έχω τον πόνο μου τώρα, και αν θα κλάψω, θα κλάψω. Το μήνυμα που έχω να δώσω στους γονείς, είναι όπου μπορούν να βρουν τη δύναμη να τη μαζέψουν. Δεν λέω ότι η ζωή συνεχίζεται… Δεν μου αρέσει να την ακούω αυτή την έκφραση, γιατί για μένα η ζωή δεν συνεχίζεται… Για τη μάνα δεν συνεχίζεται…».
Γι' αυτό και τη δύναμη για τις γιορτές κανένας γονιός που είχε απώλεια δεν μπορεί να τη βρει. Το θέμα είναι να έχεις ανθρώπους δίπλα σου που σε καταλαβαίνουν και να μην σε παρεξηγούν. Έχω τον πόνο μου τώρα, και αν θα κλάψω, θα κλάψω. Το μήνυμα που έχω να δώσω στους γονείς, είναι όπου μπορούν να βρουν τη δύναμη να τη μαζέψουν. Δεν λέω ότι η ζωή συνεχίζεται… Δεν μου αρέσει να την ακούω αυτή την έκφραση, γιατί για μένα η ζωή δεν συνεχίζεται… Για τη μάνα δεν συνεχίζεται…».
