Ξύπνησε ο εφιάλτης... Το νέο προφίλ ισλαμιστών και το απεχθές σενάριο για Ευρώπη

Την ίδια ώρα που η Ευρώπη ταλανίζεται από το δεύτερο κύμα της πανδημίας του κορωνοϊού, ένας δεύτερος εφιάλτης ξαναχτύπησε τη Γηραιά Ήπειρο. Ο εφιάλτης της τρομοκρατίας, που έχει ως αποτέλεσμα τον θάνατο ανυποψίαστων πολιτών. Μέσα σε διάστημα μικρότερο των είκοσι ημερών, δύο ευρωπαϊκές χώρες, η Γαλλία και η Αυστρία, ήταν τα θύματα τρομοκρατικών επιθέσεων, δείχνοντας ότι μια νέα δύσκολη περίοδος ξεκινά για τις σχέσεις της Ευρώπης με τα ακραία ισλαμιστικά καθεστώτα.

Δεκατρείς μόλις μέρες μετά τον αποκεφαλισμό του καθηγητή, ο τρόμος χτύπησε και πάλι στη Γαλλία την περασμένη Πέμπτη με την επίθεση με μαχαίρι στον καθεδρικό ναό της Νοτρ Νταμ στο κέντρο της Νίκαιας. Το εφιαλτικό δράμα έμελλε να ολοκληρωθεί - αν δεν υπάρξει και συνέχεια - το βράδυ της Δευτέρας στη Βιέννη, με την πολύνεκρη τρομοκρατική επίθεση.

«Οι αλλεπάλληλες τρομοκρατικές επιθέσεις απορρέουν από τον σημαντικό αριθμό νέων μουσουλμάνων που έχει ριζοσπαστικοποιηθεί. Είτε εξαιτίας των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή, είτε λόγω του ότι κάποιοι από αυτούς συμμετείχαν σε τρομοκρατίες οργανώσεις στη Μέση Ανατολή και τώρα επιστρέφουν στην Ευρώπη και θεωρούν ότι πρέπει να συνεχίσουν τον αγώνα τους, εναντίον της Δύσης στα κράτη τα οποία διαβιούν», επεξηγεί στον REPORTER ο διεθνολόγος και Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών, Χρήστος Ιακώβου. 

Όπως αναφέρει ο κ. Ιακώβου, δεν πρέπει να εκπλήσσει το γεγονός των τρομοκρατικών επιθέσεων που προέρχονται από ισλαμιστές στην Ευρώπη, καθώς το φαινόμενο αυτό άρχισε να εμφανίζεται στην Ευρώπη από το 2004, με τη μεγάλη επίθεση που σημειώθηκε στη Μαδρίτη, έπειτα από την οποία 191 άνθρωποι βρήκαν τραγικό θάνατο μετά από βομβιστικές επιθέσεις σε τέσσερα τρένα. Ακολούθησαν άλλες επιθέσεις στο Λονδίνο, αλλά τα τελευταία χρόνια, έχουν πυκνώσει οι επιθέσεις, και αυτές έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι ένας σημαντικός αριθμός νέων μουσουλμάνων έχει ριζοσπαστικοποιηθεί. 

Κληθείς να σχολιάσει για τη σύνδεση που ίσως υπάρχει πίσω από τις τρομοκρατικές επιθέσεις, με τον φανατισμό του Ερντογάν και τα όσα προηγήθηκαν με τον Γάλλο Πρόεδρο, Εμανουέλ Μακρόν, o διεθνολόγος Χρήστος Ιακώβου επεξήγησε ότι αυτό ίσως να επηρέασε συγκυριακά κάποιους, αλλά δεν μπορούν να αποδοθούν αυτές οι επιθέσεις στη σύγκρουση Ερντογάν-Μακρόν.

«Όλες αυτές οι επιθέσεις έχουν να κάνουν περισσότερο με τις εσωτερικές εξελίξεις στις χώρες, τις οποίες διαδραματίζονται. Όπως για παράδειγμα στο παρελθόν, χώρες όπως η Ισπανία και Βρετανία, έγιναν στόχος γιατί συμμετείχαν στον πόλεμο εναντίον του Ιράκ το 2003. Αργότερα, κράτη τα οποία είχαν πάρει αυστηρά μέτρα εναντίον των ισλαμιστών, έγιναν στόχος. Τώρα, βλέπουμε κράτη τα οποία αναγκάζονται να πάρουν μέτρα εναντίον αυτών των ριζοσπαστικών ομάδων, και με τη σειρά τους αυτές οι ομάδες αντιδρούν με αυτόν τον βίαιο τρόπο, ο οποίος προκαλεί σοβαρότατες ανησυχίες για το μέλλον αυτής της μορφής της ισλαμικής τρομοκρατίας στην Ευρώπη. Γιατί η τρομοκρατία δεν είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο για την Ευρώπη, γιατί βίωσε τρομοκρατία από τα τέλη της δεκαετίας του 60’ μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 80’, αλλά τότε είχαμε τις Μαρξιστικές και ακροαριστερές οργανώσεις, όπως ήταν οι ‘’Ερυθρές Ταξιαρχίες’’ στην Ιταλία, ‘’Φράξια Κόκκινος Στρατός’’ στη Γερμανία, ‘’17 Νοέμβρη’’ στην Ελλάδα. Τώρα μπαίνουμε σε μια νέα ιδεολογική μορφή τρομοκρατίας, η οποία είναι καθαρά θρησκευτική από μετανάστες ή από παιδιά μεταναστών που έχουν γεννηθεί στην Ευρώπη, αλλά έχουν υιοθετήσει ριζοσπαστική προσέγγιση για τις σχέσεις ισλάμ-Ευρώπης».

Το νέο προφίλ ισλαμιστών που σκορπά πανικό και το απεχθές σενάριο της Ευρώπης

Αναντίρρητα, κάθε είδος και μορφή τρομοκρατικής επίθεσης, πέραν από τους θανάτους που σκορπά σε ανυποψίαστους πολίτες, έχει και ως αποτέλεσμα τον εκφοβισμό, με τους δράστες να θεωρούν ότι με αυτό τον τρόπο θα στείλουν το κατάλληλο μήνυμα. Για το πώς άλλαξαν οι τρομοκρατικές επιθέσεις με την πάροδο των χρόνων, ο Χρήστος Ιακώβου, επεσήμανε ότι, «αυτές οι τρομοκρατικές επιθέσεις που είναι συνέχεια άλλων τρομοκρατικών επιθέσεων που έχουν γίνει τα τελευταία πέντε χρόνια, καταδεικνύουν ότι μια νέα γενιά ισλαμιστών έκανε την εμφάνισή της στην Ευρώπη, με ένα πολύ διαφορετικό προφίλ από αυτούς τους τζιχαντιστές που γνωρίζαμε στη Μέση Ανατολή, τις προηγούμενες δεκαετίες. Είναι διαφορετικό το προφίλ αυτών των ισλαμιστών που ήταν στο ισλαμικό κράτος για παράδειγμα στη Συρία και στο Ιράκ, από αυτούς οι οποίοι σήμερα είναι στην Ευρώπη».

Ως εκ τούτου, το ουσιαστικό θέμα είναι κατά πόσο θα πάμε σε ένα ευρωισλάμ ή θα οδηγηθούμε σε ένα εξισλαμισμό της Ευρώπης, υπογράμμισε ο διεθνολόγος, για να υποδείξει το ερώτημα το οποίο έχει αρχίσει να απασχολεί έντονα τις ακαδημαϊκές συζητήσεις.  «Δηλαδή κατά πόσο θα έχουμε τη δημιουργία μιας ομάδας μουσουλμάνων εντός της Ευρώπης με ευρωπαϊκό προφίλ ή θα οδηγηθούμε σε πιο ριζοσπαστικές προσεγγίσεις που θα κυριαρχήσουν οι τρομοκράτες μέσα στις ισλαμικές κοινότητες της Ευρώπης και θα τις οδηγούν ολοένα και περισσότερο σε απομόνωση και σύγκρουση. Είναι ένα δίλημμα και ζήτημα για το πώς θα το αντιμετωπίσει η Ευρώπη, και η μόνη λύση στο παρών στάδιο, είναι να αντιμετωπίσει με δυναμικά μέτρα όλους αυτούς τους φανατικούς, χωρίς ταυτόχρονα να στοχοποιεί όλους τους μουσουλμάνους, που η πλειονότητά τους δεν ασπάζεται αυτές τις τρομοκρατικές και ακραίες συμπεριφορές των ριζοσπαστών που προβαίνουν σε τρομοκρατικές ενέργειες».

Η ισχυρή πίστη με φόντο την τρομοκρατία

Το φαινόμενο της ισλαμικής τρομοκρατίας άρχισε να διεισδύει στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια και η πραγματικότητα αυτή έφερε στην επιφάνεια το θέμα της ισλαμικής παρουσίας στην Ευρώπη. Ένα θέμα, σημείωσε ο διεθνολόγος, «το οποίο πριν από λίγα χρόνια ήταν περιορισμένο σε ακαδημαϊκές συζητήσεις» για να προσθέσει ότι «εδώ, προκύπτει ένα σοβαρό ερώτημα. Γιατί μέρος των μουσουλμάνων της Ευρώπης, εχθρέυεται τόσο πολύ τις Δυτικές χώρες αλλά και τον πολιτισμό κοινωνιών, μέσα στις οποίες γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Είναι πολύ μεγάλο αυτό το θέμα, απασχόλεισαι και απασχολεί έντονα την ακαδημαϊκή έρευνα τα τελευταία χρόνια, αλλά θεωρώ ότι το κεντρικό σημείο κατανόησης αυτής της σχέσης είναι ότι γι’ αυτούς το ισλάμ αποτελεί πρωτίστως μια εξ’ αποκαλύψεως θρησκεία με ισχυρή πίστη στην παγκόσμια κυρότητά της και παράλληλα ένα τρόπο ζωής. Συνεπώς, ο τρόπος με τον οποίο αυτοί οι φανατικοί βλέπουν το ισλάμ, δεν έχει να κάνει με τον τρόπο με τον οποίο εμείς οι Ευρωπαίοι βλέπουμε γενικότερα εμείς τους μουσουλμάνους».

Όπως συνέχισε να αναλύει ο Χρήστος Ιακώβου, «αποτέλεσμα των παραπάνω, όταν αυτοί βρεθούν σε χώρες εκτός ισλάμ, εκλαμβάνουν τη ξένη κουλτούρα και συγκεκριμένα την ευρωπαϊκή κουλτούρα ως εχθρική και ως απειλητική για τη θρησκεία και το μέλλον τους στον συγκεκριμένο χώρο. Αυτό δηλώνει μια αδυναμία διαμόρφωσης κοινής αντίληψης εκ μέρους αυτών των ακραίων μουσουλμάνων, για μια σειρά από ουσιαστικά θέματα που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη συμβίωση με τους Χριστιανούς, ακόμη και θέματα που έχουν να κάνουν με τους ίδιους τους μουσουλμάνους, όπως είναι για παράδειγμα η θέση της γυναίκας στην κοινωνία και ο τρόπος με τον οποίο την εκλαμβάνουν μέσα στα γκέτο που ζουν. Αυτό το φαινόμενο δημιουργεί μια τάση ανάμεσα σε μια μικρή ομάδα μουσουλμάνων ριζοσπαστικοποίησης, που θεωρούν ότι μόνο με τη βία μπορούν να περιχαρακωθούν και μόνο έτσι μπορούν να επιβιώσουν, γι’ αυτό έχουμε την ισλαμική τρομοκρατία».