Τα χρήματα από την κηδεία του 17χρονου Μάριου που έγιναν το Σπίτι πολλών παιδιών

«Τα παιδιά με νοητική ή κινητική αναπηρία, δεν έχουν κάποια αρρώστια. Είναι μια πάθηση, που μπορεί να συμβεί σε οποιοδήποτε, είτε από ένα δυστύχημα, είτε από οτιδήποτε άλλο. Αυτά τα παιδιά είναι όλα το ίδιο με μας. Πρέπει να τους συμπεριφερόμαστε όπως θα συμπεριφερόμαστε σε οποιοδήποτε άλλο παιδί μας, οποιοδήποτε φίλο μας και να αποδεχθούμε το πρόβλημα που έχει για να το ξεπεράσει».

Αυτό είναι το μήνυμα ενός πατέρα παιδιού με νοητική αναπηρία, που αποδέχθηκε το πρόβλημα που είχε ο γιος του, το ξεπέρασε και σε βάθος χρόνου, έγινε πατέρας δεκάδων άλλων παιδιών.

Πρόκειται για τον κ. Ιάκωβο Βαλανίδη από τη Λεμεσό, πρόεδρο του Συνδέσμου το «Σπίτι του Μάριου», που εδρεύει στον Κάψαλο, από το 1991. Εκείνη τη χρονιά, μια ομάδα γονιών παιδιών με ειδικές ικανότητες, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα σύνδεσμο, ή καλύτερα ένα κέντρο ημέρας, στο οποίο θα δραστηριοποιούνταν τα συγκεκριμένα παιδιά.

«Σίγουρα στοιχίζει σε μια οικογένεια να χάσει το παιδί της, ανεξάρτητα από τα προβλήματα που είχε. Πολλές φορές ακόμα και σήμερα πηγαίνω στο σπίτι και κοιτάζω να τον δω στο κρεβάτι. Λείπει μας, ακόμα και δεκαέξι χρόνια από τότε που έφυγε. Στάθηκα εδώ στον σύνδεσμο και νιώθω ότι είναι μνημόσυνο για τον γιο μου αυτό που κάνω και ότι μπορούμε να βοηθήσουμε τα υπόλοιπα παιδιά. Η γυναίκα μου εργάζεται επίσης εδώ. Με τα χρήματα που πήραμε από την κηδεία, δημιουργήσαμε στο χώρο δύο δωμάτια και ένα εργαστήριο. Όταν θα κάναμε τα εγκαίνια, ήρθαν τα υπόλοιπα μέλη του διοικητικού συμβουλίου, για να δώσουμε ένα όνομα. Θα ερχόταν η τότε Πρώτη Κυρία, κ. Φωτεινή Παπαδοπούλου για τα εγκαίνια και τα μέλη του συνδέσμου ήρθαν με μία πρόταση, να το ονομάσουμε το «Σπίτι του Μάριου», αφού έγινε η εισφορά από τα χρήματα της κηδείας. Εγώ και η σύζυγός μου δεχθήκαμε μετά χαράς».

Όπως εξομολογείται, νιώθει τα παιδιά στο «Σπίτι του Μάριου» παραπάνω από δικά του παιδιά, καθώς όταν τα γνώρισε, ήταν όλα βρέφη και τώρα είναι ενήλικα άτομα. Στην ουσία, μεγάλωσαν μαζί…

«Μόλις έρθουν τα παιδιά, κάνουμε ένα μαθησιακό πρόγραμμα, προσπαθούμε να μάθουν ότι μπορούν. Μπορεί να λέμε κάτι και μετά από λίγο να τα ξεχνούν, αλλά προσπαθούμε ότι μπορεί να τους μείνει, να τους μείνει.

Τα τελευταία χρόνια λειτουργήσαμε εντάξαμε ένα εναλλακτικό πρόγραμμα, το οποίο προσαρμόζεται ανάλογα με τις δυνατότητες του κάθε ατόμου. Άλλα παιδιά ασχολούνται με τη μουσική, άλλα ασχολούνται με την τέχνη, το χορό, το Special Olympics και ούτω κάθεξης. Έχουμε επίσης και ζούμπα, τοξοβολία, γυμναστική, εκμάθηση ηλεκτρονικών υπολογιστών, ρομποτική. Γίνονται πάρα πολλές δραστηριότητες».

Επίσης, τα παιδιά λαμβάνουν μέρος στους ειδικούς Ολυμπιακούς αγώνες και έχουν πάει σε τρεις παγκόσμιους αγώνες, μεταξύ των οποίων στο Άμπου Ντάμπι και στην Αθήνα, αλλά και στους αγώνες που γίνονται σε Κύπρο και Ελλάδα, όπου διακρίθηκαν.

«Ένα ακόμα πρόγραμμα στο οποίο μετέχουμε είναι το πρόγραμμα εργοδότησης και στήριξης, όπου παίρνουμε τα παιδιά, τα καθοδηγούμε, μαθαίνουν τη δουλειά που πρέπει να κάνουν. Όταν είμαστε σίγουροι ότι μπορούν να τα καταφέρουν, απομακρυνόμαστε και παρακολουθούμε εξ αποστάσεως. Αυτός είναι ένας πολύ μεγάλος στόχος που θέλαμε να πετύχουμε και τα καταφέραμε τα τελευταία δύο χρόνια. Εκπαιδεύαμε τα παιδιά για τη δουλειά, τους παίρναμε σε εταιρείες να δουν πως δουλεύει ο κόσμος, ενώ έχουμε συνεργασία με μια εταιρεία και δύο μέρες της εβδομάδας πήγαιναν προ κορωνοϊού και απασχολούνταν στο τμήμα ανακύκλωσης, όπου διαχώριζαν τα ληγμένα προϊόντα από το χαρτί».

Για το λόγο αυτό, η διεύθυνση του κέντρου αποφάσισε να δημιουργήσει ένα εργαστήρι, που ονομάστηκε «δημιουργίες αγάπης».

«Αυτό το εργαστήρι, τα τελευταία χρόνια μας έχει βοηθήσει τρομερά, για να βρούμε τα έσοδα για τη λειτουργία μας. Έχουμε μια ομάδα από εθελοντές, οι οποίοι ασχολούνται με τις κατασκευές. Για παράδειγμα, φτιάχνουμε δώρα, για οποιαδήποτε περίπτωση. Ασχολούμαστε με τα παζαράκια που κάνουμε το Πάσχα και τα Χριστούγεννα, τα οποία φέτος, λόγω του κορωνοϊού, έμειναν πίσω και χάσαμε πάρα πολλά έσοδα. Πάνω από είκοσι χιλιάδες ευρώ.

«Τα παιδιά μας ήταν και είναι έξω καρδιά, αλλά από τον Μάρτη μέχρι σήμερα που έγινε αυτή η ιστορία, το χαμόγελο μπορεί να έμεινε στα χείλη τους, αλλά άλλαξε ο τρόπος που συμπεριφέρονται. Δηλαδή, δεν υπήρχε περίπτωση να μπω μέσα στο κέντρο και να μην με αγκαλιάσουν όλοι. Καταφέραμε σιγά-σιγά να μιλούμε από μακριά, χωρίς να αγγίζουμε ο ένας τον άλλο. Είναι άτομα, τα πιο πολλά από τα οποία αυτοεξυπηρετούνται και τους εμπεδώσαμε ότι πρέπει να τηρούν κάποια μέτρα, να κρατούν αποστάσεις, να βάζουν αντισηπτικό, να απολυμαίνουν τους χώρους. Με αυτό τον τρόπο τους βοηθούμε για να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο και στο σπίτι.

Για αυτά τα παιδιά εκείνη η αγκαλιά ήταν πάρα πολύ σημαντική και την επιζητούσαν. Ήθελαν να τους πάρεις μια αγκαλιά, να τους μιλήσεις, αλλά δυστυχώς τώρα πρέπει να τα αποφεύγουμε».

Με εκείνη τη μουσική, αποφασίστηκε να γυριστεί ένα φιλμάκι, με πρωταγωνιστές, τα παιδιά του κέντρου, τα οποία στέλνουν μέσα από το βίντεο, μηνύματα αποδοχής.

Δείτε το βίντεο:

Η Παναγία Παντάνασσα που έγινε Αικατερίνειο
Πέραν από το «Σπίτι του Μάριου», ο σύνδεσμος έχει δημιουργήσει από το 2007, ακόμη ένα κέντρο ημέρας, το οποίο ονομάστηκε αρχικά Παναγία Παντάνασσα, ωστόσο στην πορεία του χρόνου και με την προσφορά ενός πολίτη άλλαξε όνομα. Μετονομάστηκε σε «Αικατερίνειο».

«Το 2016, μετά από μια ραδιοφωνική εκπομπή στην οποία έλαβα μέρος και μιλήσαμε για αυτό το κέντρο, με πήρε ένας κύριος και μου είπε να συναντηθούμε. Βρεθήκαμε και με πήρε σε ένα σπίτι και μου είπε ότι θα μας το δώσει, για το κέντρο.

Το 2019, αφότου ανακαινίσαμε το σπίτι, με κόστος 200 χιλιάδων ευρώ, έγινε λειτουργικό. Ευτυχώς με την βοήθεια του κόσμου και του κράτους,  ξεχρεώσαμε το «Αικατερίνειο», το οποίο πήρε το όνομα, στη μνήμη της μητέρας του δωρητή. Στο συγκεκριμένο κέντρο, απασχολούνται συνολικά είκοσι άτομα».

Τα δύο αυτά κέντρα, προσφέρουν αγάπη και ζωή στα παιδιά, τους δίνουν δύναμη να συνεχίσουν. Τα κάνουν χαρούμενα και τους προσφέρουν ότι χρειάζονται για να ζουν όπως κάθε άλλο παιδί.

Στη χώρα μας, τα άτομα με κινητική ή νοητική αναπηρία, τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να εντάσσονται στην κοινωνία και να γίνονται αποδεκτά, ωστόσο χρειάζεται ακόμα περισσότερη προσπάθεια από όλους. Γι’ αυτό ο κ. Βαλανίδης, θέλησε να στείλει το δικό του μήνυμα, ως γονιός παιδιού με αναπηρία, το οποίο πρέπει όλοι να διαβάσουμε και να επεξεργαστούμε καλά στο μυαλό μας…

«Τα παιδιά με νοητική ή κινητική αναπηρία, δεν έχουν κάποια αρρώστια. Είναι μια πάθηση, που μπορεί να συμβεί σε οποιοδήποτε, είτε από ένα δυστύχημα, είτε από οτιδήποτε άλλο. Αυτά τα παιδιά είναι όλα το ίδιο με μας. Πρέπει να τους συμπεριφερόμαστε όπως θα συμπεριφερόμαστε σε οποιοδήποτε άλλο παιδί μας, οποιοδήποτε φίλο μας και να αποδεχθούμε το πρόβλημα που έχει για να το ξεπεράσει. Εμείς εδώ και τριάντα σχεδόν χρόνια έχουμε ταχθεί σε αυτό τον αγώνα και ότι μπορούμε να το κάνουμε, θα το κάνουμε».