Η ώρα της ευθύνης έφθασε

Η παράνομη, αποσχιστική ενέργεια της Τουρκίας, το Νοέμβριο του 1983, αποτελούσε συνέχεια του εγκλήματος που διαπράχθηκε σε βάρος της Κύπρου το καλοκαίρι του 1974 με στόχο τη σταδιακή νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής και της κατοχής.
 
Ήταν ένα ακόμη θλιβερό ορόσημο στην πορεία υλοποίησης των διχοτομικών σχεδιασμών της Άγκυρας, η οποία εξακολουθεί, όχι μόνο να συντηρεί το παράνομο μόρφωμα, αλλά και να επιδιώκει την αναβάθμισή του. Σαράντα-έξι χρόνια μετά η τουρκική αδιαλλαξία κλιμακώνεται: Με τις έκνομες ενέργειες στην ΑΟΖ, το απαράδεκτο άνοιγμα του παραλιακού μετώπου των Βαρωσίων και το προκλητικό πικνίκ του Ερντογάν εντός της περίκλειστης πόλης.
 
Μιας πόλης που στο πέρασμα των αιώνων αποτέλεσε παράδειγμα οικονομικής ανάπτυξης, ιστορικής κληρονομιάς και πνευματικής ανάπτυξης. Μιας πόλης που εδώ και 46 χρόνια παραμένει βουβή, όμηρος διαπραγματευτικών τακτικών. Μιας πόλης που παραμένει ζωντανή μαρτυρία της τραγικότητας της κατοχής και της διαίρεσης. Ένα όνειδος για τη διεθνή κοινότητα και την πολιτισμένη Ευρώπη. Αλλά ταυτόχρονα και ένα σύμβολο αγωνιστικότητας. Όχι μόνο των Αμμοχωστιανών, όχι μόνο του προσφυγικού μας κόσμου, αλλά για ολόκληρο τον κυπριακό λαό.
 
Η μαύρη αυτή επέτειος, υπενθυμίζει στη διεθνή κοινότητα τη συνεχιζόμενη παραβίαση θεμελιωδών Αρχών του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και του Διεθνούς Δικαίου. Ο συστηματικός εποικισμός, η αλλοίωση των δημογραφικών δεδομένων, η αλλοίωση των τοπωνυμιών, η καταστροφή της πολιτιστικής και θρησκευτικής κληρονομιάς, ο σφετερισμός των Ελληνοκυπριακών περιουσιών καταδεικνύουν ότι οι τουρκικοί σχεδιασμοί παραμένουν αμετακίνητοι. Την ίδια ώρα, σημερινός εκφραστής των τουρκικών θέσεων και αξιώσεων, Ερσίν Τατάρ, δηλώνει ξεκάθαρα ότι εξελέγη με εντολή για δύο κράτη.
 
Εάν υπογραμμίζουν κάτι όλα αυτά, ωστόσο, είναι την ανάγκη επίλυσης του Κυπριακού προβλήματος. Και για να το πετύχουμε αυτό, μία συνταγή υπάρχει: Επανέναρξη του διαλόγου το συντομότερο δυνατό, ουσιαστικές διαπραγματεύσεις, ενότητα στο εσωτερικό μέτωπο, βούληση και αποφασιστικότητα. Μία άτυπη πενταμερής, θα θέσει το αναγκαίο υπόβαθρο για έναρξη ουσιαστικών διαπραγματεύσεων το συντομότερο δυνατόν, στη βάση του πλαισίου Γκουτέρες, των μέχρι στιγμής συγκλίσεων και της Κοινής Διακήρυξης της 11^ης Φεβρουαρίου του 2014.
 
Καθημερινά και όχι μόνο κάθε χρόνο τέτοια μέρα θα πρέπει να θυμόμαστε ότι καθήκον μας δεν είναι η μοιρολατρία και η απάθεια. Το χρέος μας απέναντι στον τόπο μας δεν εξαντλείται στο να ανταμώνουμε για να καταδικάζουμε την κατοχή και να θρηνούμε επί ερειπίων. Εθνικός μας στόχος είναι η απαλλαγή από την κατοχή. Είναι η απελευθέρωση και η επανένωση της πατρίδας μας. Διότι η μη λύση δεν είναι λύση. Είναι εθνική καταστροφή. Σημαίνει διαιώνιση του τουρκικού στρατού, απειλή ολοκληρωτικού εποικισμού κατά εκατοντάδες χιλιάδες, σύνορα με την Τουρκία και αφανισμός της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Νέα τετελεσμένα θα παγιώνονται μέρα με τη μέρα.
 
Βρισκόμαστε στο και πέντε του Κυπριακού με κίνδυνο αντί της επανένωσης της μοιρασμένης μας πατρίδας να χάσουμε και την ΑΟΖ και το Βαρώσι. Η ώρα της ευθύνης, λοιπόν, έφθασε. Σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι, επιβάλλεται να στηρίξουμε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στις προσπάθειες για επανεκκίνηση του διαλόγου. Με στόχο να καταστεί η Κύπρος ένα φυσιολογικό και σύγχρονο κράτος. Το χρωστάμε στις επόμενες γενιές των Κυπρίων.
 
Νίκος Γεωργίου
 

Επαρχιακός Γραμματέας ΔΗΣΥ Αμμοχώστου, Δημοτικός Σύμβουλος Λάρνακας