«Όταν διαγνώστηκα με Aids με ανάγκασαν να παραιτηθώ… Φίλοι με εγκατέλειψαν»

«Το HIV δεν κάνει τους ανθρώπους επικίνδυνους να τους γνωρίσεις, οπότε σφίξε τους το χέρι και κάνε τους μία αγκαλιά. Μόνο ο Θεός ξέρει πόσο το χρειάζονται», είπε κάποτε η Πριγκίπισσα Diana. 
 
HIV και Aids. Ένα θέμα ταμπού για τα κυπριακά δεδομένα, που παρά το ότι ζούμε στον 21^ο αιώνα, δεν καταφέραμε να αποδεχτούμε πλήρως κάποια πράγματα. Κάποιοι έμειναν στάσιμοι και κολλήμένοι στις απόψεις του περασμένου αιώνα και αρνούνται να δουν την πραγματικότητα ως έχε. Παρ' όλο που η επιστήμη, πλέον έχει προχωρήσει και έχει αποδείξει ότι για όλα πλέον υπάρχει θεραπεία, υπάρχουν άνθρωποι που κλείνουν τα μάτια, φοράνε τις παρωπίδες τους και δεν θέλουν να αποδεχτούν την αντίθετη άποψη. Ακόμη και σήμερα πιστεύουν ότι το HIV και το Aids μεταδίδεται με τον αέρα, την ομιλία, την χειραψία, την απλή καθημερινή επαφή.

 

Κι αν κάποιοι πιστεύουν ότι αυτά είναι υπερβολές δημοσιογράφων για να προκαλέσουν συγκίνηση, κάνουν λάθος. Αυτή είναι η πραγματικότητα ενός οροθετικού ασθενή στην Κύπρο, του Μάριου, που η ιστορία του, όπως την ξεδίπλωσε στον REPORTER, του μαρτυρά ανισότητα, ρατσισμό και διάκριση. Τον εξανάγκασαν σε παραίτηση από τη δουλειά του, φίλοι του τον παράτησαν όταν έμαθαν ότι έχει aids, ενώ σήμερα, δεκαπέντε χρόνια μετά, αντιμετωπίζει και πάλι διακρίσεις. 

«Δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα από τη δεκαετία του '80, που εμφανίστηκε στην Κύπρο ο ιός. Η νοοτροπία υπάρχει, γι’ αυτό προσπαθούμε να ενημερώσουμε τους νέους να προσέχουν, ενώ προσπαθούμε να πείσουμε τον κόσμο ότι δεν θα πάθει κάτι αν μιλήσει σε ένα οροθετικό. Έχω συνάδελφο στη δουλειά, που ακόμη και σήμερα, δεν μου μιλά. Δικαίωμά της βέβαια. Δυστυχώς αυτή η φοβία υπάρχει, όσο και να προσπαθούμε να πείσουμε τον κόσμο και να του εξηγήσουμε, ότι δεν υπάρχει κίνδυνος να μας μιλήσουν. Δεν το κάνουμε επειδή είμαστε εμείς. Το λέει η επιστήμη, οι γιατροί, είναι τα αποτελέσματα ερευνών. Δεν μπορούμε να τους μεταδώσουμε τον ιό επειδή μιλούμε ή επειδή κάνουμε παρέα. Υπάρχει όμως κόσμος που μέχρι και σήμερα αμφισβητεί αυτά τα αποτελέσματα».
  
Η διάγνωση που του άλλαξε τη ζωή
«Ανακάλυψα ότι είχα aids όταν αρρώστησα. Είχα πνευμονία, οι γιατροί δεν έβρισκαν τι είχα και στο τέλος, μέσω μίας ανάλυσης για το aids βρέθηκα θετικός, με πνευμονοκύστη carinii, που είναι το τελικό στάδιο του aids. Διαγνώστηκα πριν 15 σχεδόν χρόνια.
 
Ήμουν στο Γενικό Νοσοκομείο Λεμεσού και μέσα σε μία εβδομάδα μεταφέρθηκα στη Γρηγόριο Κλινική στη Λάρνακα, όπου και έμεινα δύο μήνες. Όταν μου ανακοίνωσαν ότι έχω aids απλά δεν περίμενα να ζήσω. Όταν με μετέφεραν από το νοσοκομείο της Λεμεσού στη Γρηγόριο με το ασθενοφόρο, έλεγα ότι δεν θα τα καταφέρω να φτάσω στη Λάρνακα, επειδή ήμουν σε πολύ άσχημη κατάσταση.
 
Στην κλινική λάμβανα διάφορες θεραπείες που μου πρότειναν οι γιατροί. Από ό,τι μου είπε ο γιατρός μου, ήταν και σε επικοινωνία με κάποια νοσοκομεία στη Γερμανία, επειδή ήταν πολύ δύσκολη η περίπτωσή μου, αλλά στο τέλος τα κατάφερα. Είχα συνέχεια ορούς και δεν με τρυπούσαν συνέχεια. Ό,τι ήθελαν να πιάσουν, το έπαιρναν από εκεί. Εκτός αυτού, έπαιρνα αρκετά φάρμακα, τα οποία είχαν παρενέργειες. Είχα προβλήματα με το στομάχι μου και οι οροί μου προκαλούσαν κι άλλα προβλήματα. Οι γιατροί προσπάθησαν πολύ, περιόρισαν την ασθένεια και τελικά κατάφερα και γλίτωσα. Μετά τη νοσηλεία μου, μπαινόβγαινα για αρκετό διάστημα στην Γρηγόριο.
 
Τότε ήμουν ασθενής με Aids, τώρα είμαι φορέας με μη ανιχνεύσιμο ιυκό φορτίο. Λόγω της κατάλληλης θεραπείας που μου είχαν κάνει τότε οι γιατροί, είχα καταπολεμήσει το Aids και επανήλθα στο στάδιο να έχω μόνο τον ιό του HIV».
 
«Με ανάγκασαν να παραιτηθώ από τη δουλειά»
«Όταν μεταφέρθηκα στη Γρηγόριο, έμεινα εκεί για αρκετό διάστημα και δεν χρειάστηκε να πω στον κόσμο τι έχω. Εκτός από τις πρώτες δέκα μέρες, που δεν μου επέτρεπαν επισκέψεις, επειδή η κατάσταση της υγείας μου ήταν πολύ άσχημη, δεχόμουν επισκέψεις και ο κύκλος μου το είχε μάθει. Είχα αρκετή στήριξη από την οικογένειά μου. Ήταν δίπλα μου η πρώην γυναίκα μου, τα παιδιά μου, τα αδέλφια μου και ορισμένοι καλοί φίλοι.
 
Εγώ δεν έχω πρόβλημα να πω ότι είμαι οροθετικός. Υπάρχει όμως η προκατάληψη από τον κόσμο. Είναι μία ασθένεια που προέρχεται από την ερωτική επαφή. Βίωσα πολλές φορές ρατσισμό. Στη δουλειά με ανάγκασαν να παραιτηθώ, κάποιοι φίλοι ούτε ήρθαν να με δουν και ακόμη και δεκαπέντε χρόνια μετά δεν μου μιλούν. Και σήμερα υπάρχουν άτομα που φοβούνται να μου μιλήσουν, επειδή δεν ξέρουν τους τρόπους μετάδοσης».
 
-Αν έρχονταν σήμερα οι φίλοι σας, οι οποίοι σας εγκατέλειψαν, θα τους συγχωρούσατε;
«Δεν έχω πρόβλημα με κανένα. Βλέπω αρκετούς από τους παλιούς μου φίλους, σε κοινές συγκεντρώσεις, αλλά δεν υπάρχει αυτό που υπήρχε παλιά. Μιλούμε, αλλά είναι το τυπικό, όπως κάνεις με ένα γνωστό σου. Λέμε ένα γεια, πάντα λέμε να κανονίσουμε για ένα καφέ, τον οποίο δεν θα πιούμε ποτέ».
 
Βοήθεια στους νέους ασθενείς
Ο ίδιος, αφού έχει περάσει όλα αυτά, στέκεται αρωγός στους νέους, που μαθαίνουν τη διάγνωσή τους. Θέλει να τους προσφέρει αυτά που ο ίδιος τότε δεν είχε.
 
«Παρακολούθησα ένα ειδικό σεμινάριο στην Αθήνα, που απευθύνεται σε άτομα που διαγνώστηκαν στο παρελθόν και είναι οροθετικά και στους τρόπους που μπορούν να παρέχουν βοήθεια στα άτομα που ανακαλύπτουν τώρα την κατάστασή τους. Όταν αρρώστησα εγώ δεν είχα τέτοια βοήθεια. Δεν γνώριζα από πριν οροθετικό άτομο, γνώρισα αρκετούς μέσα στην κλινική. Είχα και βοήθεια από την ψυχολόγο της κλινικής, από τους γιατρούς και την οικογένειά μου. Οπότε είχα μία στήριξη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, όμως ότι οι νέοι σήμερα δεν θέλουν να το ξέρουν οι δικοί τους, οπότε αποφεύγουν να πάνε και στην κλινική. Οπότε χρειάζονται κάποια στήριξη και είναι πιο εύκολο για εκείνους να μιλήσουν με κάποιο οροθετικό, είναι πιο εύκολο να εκφραστούν και να πουν τα αισθήματά τους. Θέλουν να μάθουν πώς ζει ένας οροθετικός».
 
-Έχει δοθεί από την Κυβέρνηση ένα επίδομα στους οροθετικούς. Πιστεύετε είναι αρκετό;
«Αυτό το επίδομα το ζητούσαμε για αρκετά χρόνια, από τις αρχές του 2000 και μας το έδωσαν πριν από δύο χρόνια. Για αρχή είναι ικανοποιητικό. Μία αύξηση του ποσού, όμως, νομίζω είναι απαραίτητη. Το επίδομα είναι 300 ευρώ. Υπάρχουν άτομα που δεν δουλεύουν, που έχασαν τη δουλειά τους και μόνο το επίδομα έχουν. Ένα ποσό των 500 ευρώ είναι τουλάχιστο πιο ικανοποιητικό. Μπορεί να τους βοηθήσει για το μήνα».
 
«Δεν είμαστε επικίνδυνοι»
«Το μήνυμα που θέλω να στείλω στους νέους είναι να προσέχουν και να μην φοβούνται. Να είναι προσεχτικοί, κατά την ερωτική επαφή. Να λαμβάνουν πάντα προφύλαξη, αν δεν είναι σε κάποια σχέση και να εξετάζονται συχνά. Όσον για την υπόλοιπη κοινωνία, δεν είμαστε επικίνδυνοι. Δεν έχουμε κάτι διαφορετικό που έχουν οι άλλοι. Έχουμε το ίδιο προσδόκιμο ζωής που έχουν οι άλλοι άνθρωποι, φτάνει να παίρνουμε τη θεραπεία μας».

 

• Συγκινεί Κύπριος νοσηλευτής… Χορεύει με την Ρεγγίνα για να διώξουν τον καρκίνο
• «Για έξι μήνες ήμουν ετοιμοθάνατη… Η πρώτη μου σκέψη ήταν τα μωρά μου»
• Η γενναία μάχη του Κυριάκου με τον καρκίνο του μαστού-«Έκανα 16 χειρουργεία»
• «Έθαψα τον καλύτερο μου φίλο και ποδηλάτουν για τη Νικολέτα...»
• «Είπα του, γιατρέ μου αν μου απαγορεύσεις να ξανά τρέξω, άφησμε να φύγω...»
• «Πέθανα σχεδόν τρεις φορές αλλά τα κατάφερα… Είμαι πλέον αθάνατη…»
• Το αίμα στα ούρα που προμήνυε καρκίνο… «Έπρεπε να υποβληθώ σε ριζική κυστεκτομή»