Η μάχη του 21χρονου Δημήτρη για τα αυτονόητα και το μεγάλο του όνειρο

«Τα άτομα με αναπηρία, οι μαχητές της ζωής. Στεκόμαστε στο πλευρό τους... Έχουν ίσα δικαιώματα με όλους. Πρέπει να τους τα χαρίσουμε»… Φράσεις που χρησιμοποιούνται συνήθως σε δημοσιογραφικά κείμενα, λόγους πολιτικών και προεκλογικές εξαγγελίες. Φράσεις που στα χαρτιά φαντάζουν σπουδαίες και στα αυτιά ηχούν ωραία... Ωστόσο, όσο κι αν κάποιοι διαμηνύουν ότι στέκονται δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους, πολλές φορές μένουν μόνο στα λόγια... Ο αγώνας των ατόμων με αναπηρία είναι καθημερινός. Αυτά τα άτομα αγωνίζονται με με νύχια και με δόντια, για τα πιο απλά, όπως το αυτονόητο δικαίωμα της στάθμευσης σε χώρους για ΑμεΑ. 

Γι’ αυτό το αυτονόητο δικαίωμα πολέμησε και πολεμά καθημερινά ο 21χρονος Δημήτρης Νικολάη, από τη Λάρνακα, ο οποίος πάσχει από μυϊκή δυστροφία Duchenne. Διαγνώστηκε από τη βρεφική του ηλικία, με αποτέλεσμα μέχρι την ηλικία των 10 ετών να καθηλωθεί στο τροχοκάθισμα. Από παιδί είχε πάντα δίπλα του, στήριγμα στα δύσκολα και βοήθεια στα εμπόδια που παρουσιάζονταν στο δρόμο του, την μητέρα του, στην οποία, όπως εκμυστηρεύτηκε, έχει ιδιαίτερη αδυναμία. Μαζί της μπορεί να συζητήσει ό,τι τον απασχολεί, όπως και με την αδελφή του. Εκτός από την οικογένειά του, στο πλευρό του για όλα τα σχολικά του χρόνια βρισκόταν και η συνοδός του, με την οποία έζησαν πολλά μαζί, αφού τον συνόδευε από την πέμπτη τάξη του Δημοτικού, μέχρι και την τρίτη Λυκείου. 

Ο Δημήτρης εξήγησε στον REPORTER πως δεν έχει ζήσει καθόλου ρατσισμό, όσον βρισκόταν στο σχολείο, αφού οι συμμαθητές του δεν τον αντιμετώπιζαν ως ξένο σώμα. Δεν τον άφησαν ποτέ στο περιθώριο, αφού τον καλούσαν στα πάρτι, τον συμπεριλάμβαναν στις δραστηριότητες, πήγαιναν στο σπίτι του όταν τους καλούσε. Σήμερα νιώθει ότι έχει φίλους, στους οποίους μπορεί να στηριχθεί. 
 
Αυτό όμως, δεν συμβαίνει και στην υπόλοιπη κοινωνία… Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα το 2020, υπάρχουν αυτοί οι άμυαλοι που δεν σέβονται τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία στην ελεύθερη διακίνηση στους δρόμους. Ο ίδιος έχει γίνει πολλές φορές δέκτης αδιάκριτων βλεμμάτων, ενώ πολλές φορές έθεσε τη ζωή του σε κίνδυνο, αφού υπήρχαν παρκαρισμένα αυτοκίνητα στα πεζοδρόμια, με αποτέλεσμα για να φτάσει στον προορισμό του, θα έπρεπε να κατέβει στον δρόμο.
 
«Βλέπω τον τρόπο τους, τους βλέπω να είναι αδιάφοροι σε θέματα δικαιωμάτων των ΑμεΑ. Θα παρκάρουν ασυνείδητα και δεν θα σκεφτούν ότι είναι σε πάρκινγκ αναπήρων, δεν θα σκεφτούν τους συνανθρώπους μας. Θα παρκάρουν το όχημά τους εκεί και θα πουν μετά “είναι μόνο για πέντε λεπτά”. Είναι και αυτοί που παρκάρουν στα πεζοδρόμια και θέτουν σε κίνδυνο τα άτομα σε τροχοκάθισμα.
 
Πολλές φορές δυσκολεύτηκα, επειδή υπήρχαν αυτοκίνητα παρκαρισμένα στα πεζοδρόμια. Αναγκάστηκα να κατέβω στο δρόμο, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή μου».

«Ακόμη πετυχαίνω τα όνειρά μου. Μπορεί κάποιοι, που δεν με ξέρουν να πουν "ένα άτομο με αναπηρία πώς μπορεί να γίνει δημοσιογράφος;". Αλλά σκέφτομαι πως εκείνο που θέλεις και αγαπάς, μπορείς να το πετύχεις. Υπάρχουν νέοι τρόποι που μπορεί ένα άτομο να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία. Υπάρχουν αυτά τα στερεότυτπα που πρέπει να σταματήσουν να διαιωνίζονται. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι παλαιών αρχών, αλλά πρέπει να σταματήσουν».

Εκτός από τις σπουδές του, βρίσκεται στο Διοικητικό Συμβούλιο του Ομίλου Φοιτητών Με Αναπηρίες Και Φίλων ΦμεΑ Πανεπιστημίου Κύπρου, που έχει ως στόχο να ενημερώνει τους υπόλοιπους φοιτητές, για τα άτομα με αναπηρία και το bullying που υφίστανται, μέσα από διάφορες δράσεις.
 
«Ο λόγος που δημιουργήσαμε αυτόν τον όμιλο είναι για να ευαισθητοποιήσουμε τους φοιτητές και την κοινωνία γενικότερα. Θα κάνουμε κάποιες εκδηλώσεις και θα δώσουμε την ευκαιρία στους φοιτητές να μάθουν πως είναι η ζωή για τα άτομα με αναπηρία, να δουν τα προβλήματα. Η ιδέα του ομίλου προέκυψε από δύο άλλους φοιτητές, οι οποίοι μου ζήτησαν να γίνω μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου. Προς το παρόν θα έχουμε ταινίες και θα κάνουμε και εκδρομές. Υπάρχουν πολλές ταινίες, μέσα από τις οποίες μπορούμε να στείλουμε το μήνυμα που θέλουμε».
 
Ένα μήνυμα προς την κοινωνία
«Τα άτομα με αναπηρίες έχουν ίσα δικαιώματα στην διακίνηση. Δεν πρέπει να κλείνουμε τους δρόμους. Σε κάποια καταστήματα υπάρχουν σκαλιά, αλλά και τα άτομα με αναπηρία έχουν δικαίωμα να πηγαίνουν έξω και για αυτούς και γι’ αυτούς ακόμα κι ένα σκαλί είναι πρόβλημα».

• «Πήγαινα σπίτι και έκλαιγα... Μου έκλεψαν ένα κομμάτι της παιδικότητάς μου»
• «Μεταμορφώθηκα από πονεμένο παιδί σε αγωνιστή της ζωής που ελπίζει για το αύριο»
• Το βραχιολάκι που έφτιαξαν φοιτητές και βοηθά τους κωφούς αθλητές
• «Δεν σταμάτησα λεπτό... Τελείωνα τις θεραπείες και πήγαινα και έπαιζα μπουζούκι»