Συγκινεί Κύπριος νοσηλευτής… Χορεύει με την Ρεγγίνα για να διώξουν τον καρκίνο

Μία παράσταση χορού ήταν αρκετή για να του αλλάξει τη ζωή. Η επιμονή ενός γιατρού αποδείχθηκε σωτήρια, αφού έτσι αντιλήφθηκε τη σοβαρότητα του προβλήματος. Εν μία νυκτί μπήκε στη ζωή του ο καρκίνος. Ένας αγώνας δύο χρόνων, που τον έκαναν πιο δημιουργικό και σήμερα, έχει γίνει πηγή έμπνευσης σε πολλούς. Ο φίλος, ο άνθρωπος στον οποίο μπορούν να μιλήσουν για τα προβλήματά τους και να λάβουν συμβουλές.
 
Ο Κύπριος νοσηλευτής, Γιώργος Νικολάου, έχει καταφέρει να κερδίσει την προσοχή μας, μέσα από τα βίντεο που αναρτά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με την Ρεγγίνα Μακέδου, η οποία δίνει το δικό της αγώνα με τον καρκίνο. Η ιστορία τους παρόμοια, ο αγώνας τους σχεδόν κοινός. Ο Γιώργος από Κύπρο, η Ρεγγίνα από Ελλάδα στέλνουν καθημερινά μηνύματα ελπίδας και αισιοδοξίας. Ο ίδιος της έδωσε την υπόσχεση ότι θα χορεύουν μαζί μέχρι να γιατρευτεί. Έτσι γεννήθηκε το «Dance Cancer Away».
 
Ο Γιώργος διηγείται την ιστορία του στον REPORTER και θυμάται τον δικό του αγώνα με τον καρκίνο, τι ένιωσε όταν του χορηγήθηκε για πρώτη φορά το φάρμακο, την αγάπη που εισέπραξε από όλους όσοι του στάθηκαν και τις στιγμές που έπεσε ψυχολογικά, αλλά σηκώθηκε πιο δυνατός. Το ταξίδι στη Γερμανία, οι δύο θάνατοι που τον επηρέασαν και η βοήθεια σε όσους τον έχουν ανάγκη. Η παράσταση χορού και η διάγνωση
«Διαγνώστηκα με καρκίνο το 2014 και συγκεκριμένα το Σεπτέμβριο και ήμουν 27 ετών. Τα συμπτώματα ξεκίνησαν τον Ιούνιο, όταν είχα μία παράσταση χορού και έβγαλα ζώνη. Τότε πετάχτηκε ένας λεμφαδένας στη βουβωνική χώρα, αλλά νόμισμα ότι είναι ένα τσάκρισμα. Την ίδια νύχτα πήγα δουλειά και για καλή μου τύχη δούλευα, τότε, στο χειρουργικό τμήμα του Γενικού Νοσοκομείου στη Λάρνακα. Με είδε ο γιατρός και μου είπε “γιατί πάεις κούτσα-κούτσα;”. Του είπα τι έγινε και μου είπε “έμπα μέσα στο δωμάτιο να σε εξετάσω”. Μόλις το άγγιξε, μου είπε θα κάνουμε ultra sound και για τρεις εβδομάδες με ρωτούσε καθημερινά αν το έκανα. Μία ημέρα που ήμουν βάρδια πρωί με έστειλε να το κάνω. Αν δεν ήταν ο γιατρός, μπορεί να μην το λάμβανα υπόψη καθόλου. Όταν έκανα το ultra sound την ίδια ώρα, η ακτινολόγος με ρώτησε “έχεις ιστορικό με λεμφώματα;” και άρχισε να μου λέει τα συμπτώματα. Τότε καταλάβαμε ότι πιθανόν να έχω λέμφωμα Hodgkin. Χρειάστηκε να κάνουμε βιοψία. Κάναμε τη βιοψία τέλος Ιουνίου και τα αποτελέσματα ήρθαν αρχές Σεπτεμβρίου.
 
Όταν πήγα να πιάσω τα αποτελέσματα, ήμουν με μία πολύ καλή μου φίλη και συμφοιτήτρια, τη Γιώτα. Ο γιατρός τύπωσε τις αναλύσεις και πήγε η φίλη μου να τις πιάσει. Πριν τις δει, μου είπε “Γιώργο μου δεν είναι τίποτε”. Όταν τις διάβασε, είδα ότι συννέφιασε το πρόσωπο της και πήγα κοντά της και της είπα “Γιώτα μου δεν είναι τίποτε, μην έχετε έννοια”. Μια μέρα πριν, είχα πει της μητέρας μου ότι περίμενα κάποια αποτελέσματα και είχε έρθει και η θεία μου από την Αγγλία. Εκείνους τους 2,5 μήνες τα μόνα άτομα που το ξέραν ήταν οι καλύτεροι μου φίλοι, η αδελφή μου, η θεία μου και η Γιώτα. Η μητέρα μου δεν το περίμενε. Έπιασε την Γιώτα τηλέφωνο και εκείνη της είπε ότι έχω καρκίνο. Φώναζε. Δεν το είπαμε στον πατέρα του, πριν να πιάσω τα αποτελέσματα. Όταν τον ενημέρωσα δεν το πίστευε, μου έλεγε “τι εν τούτα που λαλείς. Εν μόνος σου που τα λαλείς”. Εγώ, όμως, όταν έλεγα ότι έχω καρκίνο, χαμογελούσα και ήμουν πολύ θετικός». «Στο πλευρό μου είχα αρκετούς φίλους και όταν το έμαθαν συννεφιάστηκαν, αλλά προσπαθούσαν να δείχνουν δυνατοί. Είχα τις καλύτερες μου φίλες, τον κολλητό μου, την οικογένειά μου, που με στήριξαν πολύ. Θυμάμαι, αρκετοί φίλοι μου, που θα πήγαιναν στρατό και είχαν αφήσει το μαλλί τους να μακρύνει, σε μία πράξη συμπαράστασης, πήγαν και ξύρισαν το κεφάλι τους. Ήταν στην Ελλάδα και το ξύρισμα έγινε μέσω skype. Ανάμεσά τους ήταν και ο αδελφός μου και όταν τους είδα ξυρισμένους κατάλαβα ότι έχω πολύ καλούς φίλους. Ήταν μία πολύ συγκινητική στιγμή.
 
Είναι πολύ σημαντικό να έχεις δίπλα σου άτομα για να σε στηρίξουν και να σε πιάσουν όταν πέσεις. Άλλο να το πολεμάς μόνος σου και άλλο να το πολεμάς με τόσα άτομα δίπλα σου. Δεν υπήρξε στιγμή που να ήμουν μόνος». Η πρώτη χημιοθεραπεία άλλαξε τα πάντα
«Έπρεπε να κάνω συνολικά δώδεκα χημιοθεραπείες. Στην πρώτη χημιοθεραπεία κατάλαβα ότι κάτι άλλαξε. Ένιωθα το φάρμακο, αλλά δεν είχα συμπτώματα. Πήγα σπίτι και ήμουν μία χαρά, αλλά καταλάβαινα ότι κάτι άλλαξε πάνω μου. Έκανα την πρώτη σειρά χημιοθεραπειών και μετά έπρεπε να κάνω pet scan επαναληπτικό. Διαφάνηκε ότι οι θεραπείες δεν έκαναν δουλειά, ότι προχώρησε το λέμφωμα και έπρεπε να κάνουμε δεύτερη σειρά με χημιοθεραπείες, που ήταν τρεις πενθήμερες μέσα στο νοσοκομείο και μετά έπρεπε να κάνω τις δύο και μετά να κάνω αυτόματη μεταμόσχευση μυελού των οστών.
 
Όταν υπήρξε αυτή η εξάπλωση, το πήρα χαλαρά επειδή είπα θα κάνω δεύτερη γραμμή και είπα δεν γίνεται να μην πετύχει. Οι άλλοι γύρω μου, όμως, απογοητεύτηκαν. Εγώ ήμουν εκεί και προσπαθούσα να είμαι δυνατός όσο μπορούσα. Απλά ήταν η αναμονή. Το πιο δύσκολο για μένα ήταν ότι έπρεπε να μείνω στο νοσοκομείο, επειδή δεν μπορώ να μένω κλεισμένος μέσα σε ένα δωμάτιο. Έκανα την πρώτη χημιοθεραπεία της δεύτερης σειράς στις 14 του Φλεβάρη 2015, τη δεύτερη θεραπεία στις 14 Μαρτίου και μετά έπρεπε να πάω στη Γερμανία και ξεκίνησα πρώτη Ιουνίου την τρίτη και τελευταία φάση της θεραπείας, στο Αμβούργο.
 
Λόγω του χαρακτήρα μου, πήγαινα στις χημιοθεραπείες με τα ακουστικά στα αυτιά και τραγουδούσα. Πιστεύω χαίρονταν και οι άλλοι οι συναγωνιστές και ήθελαν να κάνουμε μαζί χημιοθεραπείς». Οι δύο θάνατοι που τον επηρέασαν και η θεραπεία στην Γερμανία
«Ποτέ δεν ένιωσα ότι θέλω να τα παρατήσω, απλά υπήρχαν φάσεις που σκεφτόμουν “θα τα καταφέρω, δεν θα τα καταφέρω;”. Είναι δύσκολος αγώνας.
 
Δύο φορές είχε πέσει η ψυχολογία μου. Η μία ήταν όταν πέθαναν ο παππούς και η γιαγιά μου, με δέκα μέρες διαφορά. Ο παππούς μου έφυγε στις 23 Δεκεμβρίου και η γιαγιά μου στις 10 Ιανουαρίου. Η δεύτερη φορά ήταν όταν πήγα στη Γερμανία. Σκέφτηκα “θα ξαναέρθω πίσω;”. Ο γιατρός μου είπε ότι θα χρειαζόμουν έξι μήνες και μετά θα μπορούσα να επιστρέψω. Του είπα ότι θα επιστρέψω σε 1,5 μήνα και τελικά μετά από σχεδόν δύο μήνες επέστρεψα. Το πολέμησα. Το να είσαι σε μία ξένη χώρα, όμως, μόνος σου μόνο με τη μητέρα σου, είναι πολύ δύσκολο. Οι δικοί μου έρχονταν κατά διαστήματα, μόνο για κάποιες μέρες από την Κύπρο. Τους έβλεπα από το skype και μιλούσαμε καθημερινά και ήταν όλοι δίπλα μου, αλλά ήταν πολύ δύσκολο. Είναι πολύ διαφορετικό να τους βλέπεις μέσω  μίας οθόνης από το να τους έχεις εκεί σωματικά. Είναι πολλά αυτά που έγιναν, ήταν δύο χρόνια πολύ δημιουργικά και ως άνθρωπος και ψυχικά αναπτύχθηκα περισσότερο».
 
Η προσωπική του εμπειρία με τον καρκίνο τον άλλαξε. Τον έκανε να καταλαβαίνει τους ασθενείς του.
 
«Άλλο να βλέπεις τον καρκίνο στη δουλειά ή μέσω των συγγενών και των φίλων σου και άλλο να το ζεις. Είναι πολύ διαφορετικό το πως το βιώνει ο καθένας. Μπορεί να είσαι δίπλα από ένα καρκινοπαθή, να είναι ο αδελφός σου, η μητέρα σου. Δεν νιώθεις όμως τι νιώθει αυτός. Το έζησα με ασθενείς μου. Τους έλεγα “άτε ρε μία ένεση είναι, εν θα πάθεις κάτι” και μου έλεγε “εν με καταλάβεις” και τους απαντούσα “σε καταλάβω”. Αλλά δεν τον καταλάβαινα. Δεν ξέρεις πως νιώθεις ο ίδιος ο ασθενής, εκτός αν το έζησες. Τώρα, όταν μου το λένε οι ασθενείς μου, τους λέω “καταλάβω σε”».
 
Η χαρά όταν έλαβε τα τελικά αποτελέσματα
«Είχα πάει με την αδελφή μου και κάποιους οικογενειακούς φίλους, στην Τήνο για προσκύνημα. Μαζί μας ήταν και μία φίλη που είχε καρκίνο. Έφυγε από τη ζωή, μετά από μάχη με τον καρκίνο. Ήταν κι εκείνη μικρή.
 
Τα τελικά αποτελέσματα ήρθαν όταν ήμασταν στο πλοίο για την επιστροφή. Την προηγούμενη ημέρα είχα κάνει το pet scan, για να δούμε αν έχω υπολείμματα και αν χρειαζόταν να ακολουθήσω μία άλλη θεραπεία. Όταν ήμασταν στο πλοίο, ήρθε το email στο κινητό. Πήγα στην τουαλέτα για να δω τα αποτελέσματα μόνος μου. Δεν ήθελα να απογοητευτούν οι φίλοι μου και η οικογένεια μου. Είδα τα αποτελέσματα και επέστρεψα πίσω. Ήμασταν σε μία αίθουσα όπως το cinema και όταν με ρώτησαν, τους απάντησα “δεν έχω καρκίνο”. Τότε άρχισαν να χειροκροτούν και να με συγχαίρουν. Τότε μας είπε η Έλενα “μακάρι να έρθουμε του χρόνου εδώ και να είναι τα ίδια τα αποτελέσματα και με εμένα”. Τελικά δεν τα κατάφερε.
 
Τα βίντεο με τη Ρεγγίνα και το Dance Cancer Away
«Είδα ένα βίντεο της και σκέφτηκα θα κάνω ντουέτο μαζί της, στο Tik Tok. Δεν το έκανα ούτε για τα like, ούτε για views, ούτε για ακόλουθους. Το έκανα, αλλά δεν το ανήρτησα, επειδή σκέφτηκα θα πουν “τωρά κάμνει το για τα likes και τις προβολές;”. Μετά όμως ξανασκέφτηκα και είπα “ανέβασε το και ό,τι γίνει”. Πήρα την άδεια της για να το ανεβάσω και αρχίσαμε να μιλούμε. Μετά από λίγες ημέρες κάναμε ακόμη ένα βίντεο και της υποσχέθηκα ότι θα κάνουμε βίντεο μαζί μέχρι να γιατρευτεί. Το “Dance Cancer Away”, όπως το λέει και η ίδια, να διώξουμε τον καρκίνο χορεύοντας. Το έκανα επειδή το ένιωθα και επειδή μου άρεσε η ιδέα να μπορώ να βοηθήσω με αυτόν τον τρόπο, αυτή την κοπέλα, που είναι τόσα χιλιόμετρα μακριά. Είναι στην ίδια ηλικία με εμένα, περνά τα ίδια που περνώ εγώ. Ελπίζω στο μέλλον, να αναπτυχθεί σε φιλία όλο αυτό και όταν γιατρευτεί, Θεού θέλοντος και περάσουν τα δύσκολα με την πανδημία να μπορούμε να γνωριστούμε από κοντά».
 
«Η ανταπόκριση του κόσμου είναι μεγάλη, αλλά δεν είναι μόνο αυτά που βλέπετε εσείς, είναι και αυτά που δεν βλέπετε. Πόσος κόσμος μου έστειλε μήνυμα για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, όχι μόνο για τον καρκίνο. Σε διάφορα live που έκανα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με ρωτάνε γιατί δεν γίνεσαι live coach να βοηθάς τον κόσμο; Τους λέω δεν είναι η δουλειά μου, αλλά με όποιο τρόπο μπορώ να βοηθήσω τον κόσμο, επειδή μου αρέσει να βοηθώ τον κόσμο, το κάνω. Δέχομαι διάφορα μηνύματα και νιώθω την αγάπη του κόσμου. Όταν ξεκινά ο κόσμος να στέλνει μηνύματα για θέματα προσωπικά,  καταλαβαίνω ότι μου έχουν εμπιστοσύνη ως άτομο και ότι δίνω τη σωστή εικόνα μου προς τα έξω.
 
Υπάρχουν κάποια άτομα, που προσπαθώ να είμαι δίπλα τους και να τους βοηθώ, έστω μέσα από μηνύματα. Οι γνωστοί μου, που ξέρουν τι έχω περάσει, δίνουν το τηλέφωνο μου σε άλλα άτομα για να τους βοηθήσω και να τους μιλήσω. Πρόσφατα, διαγνώστηκε κάποιος που είναι στην ηλικία μου και μία φίλη μου με ρώτησε αν μπορεί να δώσει το τηλέφωνό μου. Της είπα “το ρωτάς;. Για αυτά τα θέματα μην με ρωτάτε αν θα δίνετε το τηλέφωνο μου. Ξέρετε ότι το τηλέφωνο μου είναι 24 ώρες το εικοσιτετράωρο ανοιχτό για θέματα υγείας”».
 

Ένα μήνυμα προς το κοινό
«Πρέπει να ονομάζουμε την ασθένεια με το όνομα της. Καρκίνος. Ο καθένας από εμάς μπορεί να τον νικήσει, επειδή ο Θεός για να στέλνει εκεί που στέλνει τον καρκίνο, σημαίνει ότι έχει του εμπιστοσύνη και μπορεί να ανταπεξέλθει. Είναι στο χέρι του καθενός αν θα νικήσει τον καρκίνο νομίζω. Επίσης, πιστεύω ότι η πρόληψη είναι σημαντική. Και θετική ενέργεια, που είναι το παν. Πρέπει να είμαστε θετικοί και να μην είμαστε μίζεροι».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

• «Για έξι μήνες ήμουν ετοιμοθάνατη… Η πρώτη μου σκέψη ήταν τα μωρά μου»
• Η γενναία μάχη του Κυριάκου με τον καρκίνο του μαστού-«Έκανα 16 χειρουργεία»
• «Έθαψα τον καλύτερο μου φίλο και ποδηλάτουν για τη Νικολέτα...»
• «Είπα του, γιατρέ μου αν μου απαγορεύσεις να ξανά τρέξω, άφησμε να φύγω...»
• «Πέθανα σχεδόν τρεις φορές αλλά τα κατάφερα… Είμαι πλέον αθάνατη…»
• Το αίμα στα ούρα που προμήνυε καρκίνο… «Έπρεπε να υποβληθώ σε ριζική κυστεκτομή»