Η πιο ξακουστή τυρόπιτα της Λευκωσίας σε ένα μαγαζί «κολλημένο» στο 1942
06:54 - 12 Ιανουαρίου 2020
Κατεβαίνοντας την οδό Λήδρας και φτάνοντας προς το τέλος της, στρίβεις για την οδό Νικοκλέους. Μια μικρή πάροδος με μαγαζάκια, ανοίγεται μπροστά σου. Χαζεύεις δεξιά κι αριστερά. Το μάτι σου πέφτει στην πρόσοψη ενός ζαχαροπλαστείου του «Hurricane».
Στο μυαλό έρχεται η εικόνα των θρυλικών Αγγλικών αεροσκαφών, που στον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην κατατρόπωση των δυνάμεων του Χίτλερ.
Απορείς ποιος σκέφτηκε τέτοιο όνομα για ζαχαροπλαστείο. Μόλις ανοίξεις την πόρτα, συναντάς χαμογελαστά πρόσωπα. Ο κ. Νίκος Νικολάου, η σύζυγος και οι δύο γιοι του είναι πίσω από τον πάγκο, ανάμεσα σε βιτρίνες με γλυκά και μπισκότα.
Ο κ. Νίκος είναι ο τρίτος ιδιοκτήτης του μαγαζιού, που λειτουργεί εδώ και 78 χρόνια, από το 1942.
Τότε, ο Γιαννάκης Σταμάτη, πρώτος ιδιοκτήτης του μαγαζιού, προφανώς, θέλοντας να προσελκυσει Βρετανούς πελάτες, λόγω της Αγγλοκρατίας, το ονόμασε «Hurricane». Είκοσι χρόνια αργότερα, προσλήφθηκε στο μαγαζί ο πατέρας του κ. Νίκου και το 1989 και ο ίδιος.
«Από τις 2 Μαΐου του 1990 το ανέλαβα εγώ με τον πατέρα μου. Οι συνταγές είναι οι ίδιες. Τις ήξερε ο πατέρας μου και τις έμαθε σε μένα. Ελπίζω κι εγώ να τις μάθω στα παιδιά μου και να διατηρηθεί η επιχείρηση».
Πίστη στην παράδοση με αυθεντικά υλικά
Ο κ. Νίκος, πιστός στην παράδοση ακολουθεί τις συνταγές που έμαθε από τον πατέρα του κατά γράμμα, θέλοντας έτσι να κρατήσει ζωντανά τα γλυκά που έφτιαχναν οι ζαχαροπλάστες πριν 30-40 χρόνια.
Ο κ. Νίκος, πιστός στην παράδοση ακολουθεί τις συνταγές που έμαθε από τον πατέρα του κατά γράμμα, θέλοντας έτσι να κρατήσει ζωντανά τα γλυκά που έφτιαχναν οι ζαχαροπλάστες πριν 30-40 χρόνια.
«Προσπαθούμε να κρατούμε τις παραδοσιακές συνταγές. Είμαστε γνωστοί για την τυρόπιττα, το κρουασάν και κάποια μπισκότα αμυγδάλου, που τα φτιάχνουμε μόνο εμείς».
Η ξακουστή του τυρόπιτα, φτιάχνεται από μίξη τεσσάρων με πέντε διαφορετικών τυριών, ενώ και τα μπισκότα αμυγδάλου έχουν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία.
«Τα μπισκότα αμυγδάλου προσπάθησαν πάρα πολλοί να τα φτιάξουν, αλλά δεν τα κατάφεραν. Δεν είναι ότι εγώ είμαι μάστρος και κάποιοι άλλοι δεν είναι, αλλά είναι τα υλικά που παίζουν ρόλο. Στη συνταγή υπάρχει και ένα χειροποίητο γλυκό, κάτι που σε μια μεγάλη εταιρεία δεν συμφέρει να το κάνει. Εμείς δεν έχουμε μαζική παραγωγή, γι’ αυτό μπορούμε να αφιερώσουμε χρόνο και να τα φτιάξουμε».
Πέρα απ’ αυτά, στο ζαχαροπλαστείο θα βρεις κοκ, μπακλαβά, γαλακτομπούρεκο και αρκετά άλλα γλυκά με συνταγές που άντεξαν στο χρόνο.
«Η Λήδρας άλλαξε…»
Το ζαχαροπλαστείο του κ. Νίκου βρίσκεται σε μια περιοχή που έχει βιώσει την απόλυτη ακμή, αλλά και την παρακμή. Ωστόσο, δεν σκέφτηκε ποτέ να αλλάξει χώρο. Θέλει οι πελάτες του να ξέρουν που θα τον βρουν.
Το ζαχαροπλαστείο του κ. Νίκου βρίσκεται σε μια περιοχή που έχει βιώσει την απόλυτη ακμή, αλλά και την παρακμή. Ωστόσο, δεν σκέφτηκε ποτέ να αλλάξει χώρο. Θέλει οι πελάτες του να ξέρουν που θα τον βρουν.
«Όταν ήρθα εγώ το 1990, είχαμε δύο τρία καλά χρόνια. Μετά με τους πεζόδρομους έφυγαν οι Κύπριοι κάτοικοι και ο κόσμος μειώθηκε. Το στοίχημα μου, είναι να τους φέρω πίσω. Σήμερα, οι νεαροί έζησαν στο εξωτερικό, είδαν διάφορα γλυκά και πλέον αναζητούν το παραδοσιακό γλυκό».
Παρόλα αυτά, ο ανταγωνισμός που έχουν οι μικρές επιχειρήσεις είναι δυσανάλογος των δυνατοτήτων τους, σύμφωνα με τον κ. Νίκο.
«Δυστυχώς οι μεγάλοι πολεμούν τους μικρούς. Για παράδειγμα, έρχεται σήμερα και σου λέει η τυρόπιτα είναι ενάμιση ευρώ. Αύριο αν κλείσουν οι μικροί μπορεί να έρθουν να σου πουν ότι η τυρόπιτα κοστίζει δυόμιση ευρώ. Θα την πάρεις γιατί δεν θα έχεις επιλογή...».
Εξέφρασε εξάλλου και το παράπονο του για τις φορολογίες, οι οποίες όπως υποστηρίζει, είναι πολύ υψηλές για τις μικρές επιχειρήσεις.
«Είναι σαν να μας λένε θα δουλεύεις συνεχώς και δεν θα επιβιώσεις. Σε άλλες χώρες, αυτούς τους παλιούς, τους δίνουν κίνητρα. Δεν εννοώ χρηματικά, αλλά να προσπαθήσουν να διατηρήσουν την παράδοση».
Όλα τα ίδια από το 1942
Παρά τα προβλήματα, παίρνει θάρρος, όπως λέει, από τους πελάτες του οι οποίοι είναι φανατικοί και τον στηρίζουν. Ούτε οι τουρίστες μπορούν να κρύψουν το ενθουσιασμό τους όταν επισκεφθούν το «Hurricane».
«Έρχονται οι τουρίστες και ενθουσιάζονται, γιατί από το 1942 λίγα πράγματα άλλαξαν. Για παράδειγμα τα τραπέζια είναι από τότε τα ίδια. Οι τουρίστες ψάχνουν κάτι παραδοσιακό, όπως κι εμείς όταν πάμε στο εξωτερικό ψάχνουμε κάτι διαφορετικό».
Η συμβουλή στους νέους
Το επάγγελμα του ζαχαροπλάστη είναι σίγουρα κουραστικό σωματικά, όμως προτρέπει τους νέους να ακολουθήσουν τη συγκεκριμένη δουλειά, δίνοντας τους, όμως, μια συμβουλή.
Το επάγγελμα του ζαχαροπλάστη είναι σίγουρα κουραστικό σωματικά, όμως προτρέπει τους νέους να ακολουθήσουν τη συγκεκριμένη δουλειά, δίνοντας τους, όμως, μια συμβουλή.
«Ένας νέος που θέλει να κάνει το επάγγελμα του ζαχαροπλάστη σήμερα έχει πιο πολλές ευκολίες από παλιά. Σήμερα, βάζεις τα υλικά σε μια μηχανή και σου βγάζει το γλύκισμα. Εγώ κάνω τις συνταγές παραδοσιακά με τα υλικά, όπως τα θυμάμαι από παλιά. Τους συμβουλεύω να ακολουθήσουν την παράδοση».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
- Ο ρομαντικός ντιβιντάς Αντρέας Τσαβέλλας που πάει κόντρα στην εποχή
- Η ανεκπλήρωτη επιθυμία της Λούλας και το κέικ που βάφτισε βασιλόπιττα η Μηλίτσα
- «Έπρεπε να παρατήσω τη ζωή μου στη μέση, για να διεκδικήσω δεύτερη ευκαιρία»
- «Αναγκάστηκα να το πω στη γυναίκα μου όταν έχασα και τα λεφτά του γάμου»
- Ο 72χρονος χειμερινός κολυμβητής που δεν φοβάται τις φουρτούνες