Στα άδυτα του μυαλού των παιδοκτόνων-Τα κίνητρα των γονιών δολοφόνων

«Αδιαμφισβήτητα, η παιδοκτονία αποτελεί μέχρι σήμερα ένα από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα. Καθηλώνει συναισθηματικά και δημιουργεί πολλαπλά ερωτήματά, αφού είναι σχεδόν αδύνατο για τους περισσότερους ανθρώπους να καταλάβουν πώς μία μητέρα, ένας γονιός μπορεί να φτάσει στο σημείο να σκοτώσει το ίδιο του το παιδί», ανέφερε στον REPORTER η κλινική ψυχολόγος Μαίριλυν Γεωργίου, στον απόηχο της δολοφονίας του δωδεκάχρονου αγοριού από την μητέρα του στο Γέρι την Παρασκευή.
 
Όπως εξήγησε, εστιάζοντας στα αίτια αυτά που ωθούν τις μητέρες να διαπράξουν το έγκλημα της παιδοκτονίας, σύμφωνα με τον Resnick  (1969), η παιδοκτονία διακρίνεται σε πέντε κατηγορίες:
 
Αλτρουιστική παιδοκτονία: Η αλτρουιστική παιδοκτονία είναι πρώτη σε συχνότητα, αφού ήταν το κίνητρο του 48.9% των περιπτώσεων που μελέτησε. Περιγράφεται ως παιδοκτονία από “αγάπη”. Συμβαίνει όταν η μητέρα πιστεύει πως η αφαίρεση της ζωής του παιδιού είναι προς όφελός του. Για παράδειγμα, ο θάνατος μπορεί να θεωρηθεί ως η «λύση» μιας χρόνιας νόσου του παιδιού .
 
Οξεία ψυχωσική παιδοκτονία: Περιγράφεται ως παιδοκτονία λόγω Ψυχικής διαταραχής της μητέρας. Συμβαίνει χωρίς να υπάρχει κάποια λογική εξήγηση, αφού συνήθως αφορά γονείς με απόσπαση από την πραγματικότητα, παραλήρημα ή ακουστικές ψευδαισθήσεις.
 
Παιδοκτονία ανεπιθύμητου παιδιού: Τρίτη σε συχνότητα είναι η παιδοκτονία λόγω ανεπιθύμητου παιδιού, με ποσοστό 13.7%. Συμβαίνει συνήθως σε νεογέννητο παιδί όταν αυτό είναι ανεπιθύμητο, όταν θεωρείται εμπόδιο για την μητέρα ή όταν η γέννησή του δεν είναι αποδεκτή από την κοινωνία.
 
Παιδοκτονία λόγω ατυχήματος: Η παιδοκτονία ως αποτέλεσμα κακοποίησης ή και παραμέλησης έχει ποσοστό συχνότητας  12.2%. Είναι η μοναδική κατηγορία που η παιδοκτονία δεν γίνεται για κάποιο σκοπό. Παράδειγμα που μπορούμε να δώσουμε είναι η προσπάθεια της μητέρας να κάνει το παιδί να σταματήσει να κλαίει ή να φωνάζει.
 
Παιδοκτονία εκδίκησης συζύγου: Με ποσοστό συχνότητας 3.8% η παιδοκτονία γίνεται πράξη εκδίκησης κυρίως για να βλάψει συναισθηματικά τον σύζυγο.
 
Στραγγαλισμός, ασφυξία, ξυλοδαρμός
Μία πρόσφατη έρευνα στις ΗΠΑ(2014), όπου μελέτησε 94.146 συλλήψεις παιδοκτονίας διάρκειας 32 ετών, έδειξε την παιδοκτονία να αποτελεί το 15% των φόνων κατά τη διάρκεια της περιόδου αυτής. Το ένα τρίτο των θυμάτων ήταν κάτω του ενός έτους και τα δύο τρίτα ηλικίας έξι ετών και λιγότερο. Η παιδοκτονία επίσης δεν φαίνεται να είναι μόνο γένους θηλυκού, καθώς τόσο οι πατέρες όσο και οι μητέρες ήταν το ίδιο πιθανό να σκοτώσουν τα παιδιά τους. Οι πιο συνηθισμένες μέθοδοι θανάτωσης περιλάμβαναν το στραγγαλισμό, ασφυξία, ξυλοδαρμό και πνιγμό, σημείωσε η κ. Γεωργίου.
 
«Το φάσμα των ψυχικών διαταραχών που σχετίζεται με την παιδοκτονία είναι μεγάλο, και συμπεριλαμβάνει την σχιζοφρένεια, τις συναισθηματικές διαταραχές (κατάθλιψη ή διπολική διαταραχή), επιλόχιο κατάθλιψη ή και άλλες ψυχωσικές διαταραχές. Σύμφωνα με μελέτη του πανεπιστημίου της Νότιας Καρολίνας, το 80% των γυναικών που δολοφόνησαν τα παιδιά τους είχε διαγνωστεί από σοβαρή ψυχική ασθένεια. Στο σημείο αυτό θα ήταν σημαντικό να αναφερθεί ότι μόνο το 20 % των γυναικών αυτών με ψυχική ασθένεια λάμβαναν φαρμακευτική αγωγή ή ψυχοθεραπεία», τόνισε η κλινική ψυχολόγος.
 
Οικογενειακό ιστορικό ψυχικής ασθένειας, κακοποίηση της ίδιας της μητέρας κατά την παιδική της ηλικία, όπως και η χρήση ναρκωτικών ουσιών έχει συσχετιστεί επίσης με το να μπορέσει να βλάψει κανείς το παιδί του. Πρόσφατο άρθρο του ινστιτούτου εγκληματολογίας της Αυστραλίας έγραψε ότι το 23% των παιδοκτόνων κατά την διάρκεια της παιδοκτονίας βρίσκονταν υπό την επήρεια κάποιου είδους ναρκωτικής ουσίας και το 19% είχε καταναλώσει αλκοόλ, ανέφερε περαιτέρω.
 
«Επίσης ο αυτοκτονικός ιδεασμός έχει υψηλά ποσοστά σύνδεσης με την παιδοκτονία. Ο Resnick (2015) δήλωσε ότι η παιδοκτονία κατέχει το 7,6% των ανθρωποκτονιών/αυτοκτονιών. Επίσης  όταν έχει προηγηθεί παιδοκτονία, τα τρία τέταρτα των μητέρων προχωρούν σε αυτοκτονία», σημείωσε.
 
Συνθήκες και παρέμβαση
Έρευνα των McKee και Shea (1998) ανακάλυψε ότι η παιδοκτονική συμπεριφορά επηρεάζεται και από ψυχοπιεστικούς παράγοντες, όπως η συναισθηματική απομόνωση, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η αισθητή έλλειψη πόρων και η ανεργία.
 
«Οι κοινωνικές συνθήκες πολλές φορές δημιουργούν και το κατάλληλο έδαφος. Ενδεχομένως, σε ένα άλλο περιβάλλον με σωστή καθοδήγηση και στήριξη ίσως να μην επέλεγαν να αφαιρέσουν τη ζωή που οι ίδιοι έδωσαν στο ίδιο τους το παιδί», εξήγησε η Μαίριλυν Γεωργίου.
 
«Για την αντιμετώπιση της παιδοκτονίας χρειάζεται κατ’ αρχάς περαιτέρω έρευνα, αναζήτηση και διερεύνηση καθώς οι στατιστικές είναι ελλιπείς, πολλές φορές αντιφατικές και διαφοροποιούνται σύμφωνα με την χρονική περίοδο και την κοινωνία. Προκειμένου να αντιμετωπιστεί το έγκλημα της παιδοκτονίας είναι επίσης σκόπιμο να αναζητήσουμε εκείνες τις παρεμβατικές δομές της κοινωνίας όπου θα περιορίσουν τους παράγοντες που συμβάλουν στην παιδοκτονία», κατέληξε η κλινική ψυχολόγος.

 

• Πώς οπλίζονται τα χέρια των γονιών και το προφίλ των μητέρων παιδοκτόνων
• «Ήθελα να τον απαλλάξω από τους πόνους»-Τι ισχυρίστηκε η παιδοκτόνος
• Στο ψυχιατρείο η παιδοκτόνος, το ακαταλόγιστο κρίνει την κατηγορία της