Διαιτητής… γένους θηλυκού-«Τα πρώτα χρόνια άκουγα ‘’πήγαινε πλύνε τα πιάτα’’ και άλλα...»

07:00 - 14 Σεπτεμβρίου 2019

Συνδύασε τα μαθήματα διαιτησίας μαζί με το διάβασμα, σε ηλικία μόλις 17 ετών, ενώ είχε στερηθεί πράγματα και τους δικούς της ανθρώπους, ώστε να πετύχει τους στόχους της.
 
Ο λόγος, για τη Σοφία Καραγιώργη, η οποία με σκληρή δουλειά, επιμονή και υπομονή, εξαργύρωσε όλες αυτές τις θυσίες, καταφέρνοντας να πετύχει τους στόχους της. Να γίνει μια σπουδαία διαιτητής και σήμερα (σ.σ από την 1η Ιουλίου το 2019) να είναι μια διακεκριμένη διεθνής παρατηρητής διαιτησίας.
 
Η Σοφία, ακολούθησε τα χνάρια του πατέρα της, ο οποίος ήταν παρατηρητής ποδοσφαίρου και ήταν ο άνθρωπος που της παρότρυνε να ασχοληθεί με την διαιτησία.
 
Σε ηλικία 20 ετών, ξεκίνησε να ασχολείται με την διαιτησία, μαζί με την αδερφή της, Νίκη Καραγιώργη, πηγαίνοντας στα γήπεδα, από μικρότερη ηλικία.
Για 17 ολόκληρα χρόνια υπηρέτησε το επάγγελμα της διαιτησίας, ωστόσο αργότερα πήρε την δύσκολη απόφαση, να κρεμάσει τη σφυρίχτρα της και να συνεχίσει σαν διεθνής παρατηρητής.
 
Η Σοφία Καραγιώργη, μιλά στην ΟMADA και αποκαλύπτει τι ήταν αυτό που την ώθησε να επιλέξει την διαιτησία, αναφέροντας πως πρόκειται για ένα επάγγελμα που χρειάζεται θάρρος και κουράγιο.
 
«Ο πατέρας μου, μας έπαιρνε από μωρά με την αδελφή μου, στο γήπεδο, από την 1η κατηγορία μέχρι και αγροτικό… Μας είπε πως υπάρχουν μαθήματα και ενδιαφέρονται από την UEFA να κάνουν κοπέλες διεθνής, γιατί δεν υπήρχαν στην Κύπρο κοπέλες τότε. Έκανα μαθήματα σε ηλικία 17 χρονών και ταυτόχρονα διάβαζα για τις προσαγωγικές μου εξετάσεις. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με την διαιτησία στα 20 μου, όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, ενώ είχα αρκετό διάβασμα και ήμουν αγχωμένη. Ο διαιτητής πρέπει να έχει αυτοπεποίθηση, κουράγιο και θάρρος. Αν δεν έχει αυτοπεποίθηση και θάρρος να πάρει μια απόφαση, όσο δύσκολη κι αν είναι, δεν κάνει να είναι διαιτητής».  
 
Ο πρώτος αγώνας σαν διαιτητής
 
Ο πρώτος της αγώνας ως διαιτητής, πάντα θα παραμείνει χαραγμένος στη μνήμη της Σοφίας, ωστόσο όπως εξήγησε, το άγχος στη συνέχεια εξαφανίζεται, με την έναρξη του αγώνα.
 
«Ο πρώτος μου αγώνας ήταν ένα παιχνίδι U17 παίδες και ήμουν σαν βοηθός. Ήταν αρκετά δύσκολος αλλά ήμουν μαζί με διαιτητή και βοηθό, ο οποίος με βοήθησε πάρα πολύ. Σίγουρα ήμουν χαμένη μέσα στο γήπεδο, αφού το έκανα για πρώτη φορά την ζωή μου. Μετά σαν διαιτητής πάλι το ίδιο, το πρώτο μου παιχνίδι ήταν επίσης U17 και είχα μαζί μου βοηθούς πρώτης κατηγορίας, κάτι το οποίο με έκανε να νιώθω πολύ άνετα, χωρίς άγχος για το ότι θα γίνει κάποιο λάθος. Όταν σφύριξα το πρώτο μου αγώνα σε άνδρες, στην 4η κατηγορία, μάλιστα ήταν και live στην τηλεόραση, υπήρχε κάποιο άγχος εννοείται, αλλά από τη στιγμή που θα μπεις μέσα στο γήπεδο μετά ότι άγχος έχεις φεύγει». 
Ερωτηθείσα, η διεθνής παρατηρητής για το πώς ένοιωσε μόλις κρέμασε την σφυρίχτρα, ανέφερε ότι  πήρε την απόφαση μετά από αρκετούς μήνες σκέψης, βάζοντας κάτω τα υπέρ και τα κατά του να σταματήσει τη διαιτησία.
 
«Για αρκετούς μήνες το σκεφτόμουν, αφού είχα και ένα μωρό έξι χρονών που τώρα θα πάει πρώτη τάξη στο δημοτικό και θα έχει διαβάσματα. Δεν είχα καθόλου χρόνο μαζί του. Οι απαιτήσεις ήταν πάρα πολλές και από την UEFA, έπρεπε να κάνω συνέχεια τεστ σε ψηλό επίπεδο, έπρεπε να πηγαίνω σε σεμινάρια, να λείπω συνέχεια στο εξωτερικό σε παιχνίδια και φυσικά και άλλες απαιτήσεις της ΚΟΠ, με καθημερινές προπονήσεις, τα παιχνίδια το Σαββατοκύριακο... Έτσι μετά από 17 χρόνια ένιωσα ότι κουράστηκα και ήθελα να περνώ περισσότερο χρόνο με την οικογένεια μου και φυσικά, για προσωπικούς λόγους, αποφάσισα να σταματήσω».
Μιλώντας στην ΟΜADA, η Σοφία Καραγιώργη, εξομολογήθηκε πως στεναχωρήθηκε για την απόφαση της, αφού ήταν η ρουτίνα της για 17 χρόνια. Ωστόσο σήμερα έχοντας περισσότερο χρόνο με το μωρό της, και σίγουρα περισσότερο χρόνο για τον εαυτό της, είναι βέβαιη πως πήρε την καλύτερη απόφαση για την ίδια και την οικογένεια της.
 
«Σίγουρα εννοείται πως στεναχωρήθηκα, αφού ήταν η καθημερινή μου ρουτίνα για 17 χρόνια και δεν είχα ζήσει κάτι διαφορετικό στην ενήλικη μου ζωή, πέραν τούτου. Στο τέλος, όταν έμεινα παρατηρητής και διεθνής παρατηρητής, και βλέπω τα πράγματα πιο γενικά, ήταν η καλύτερη απόφαση που πήρα. Όταν κλίνει ένας κύκλος, αρχίζει κάτι άλλο καλύτερο. Έχω περισσότερο χρόνο τώρα με το μωρό μου, έχω περισσότερο χρόνο για μένα. Νιώθω πιο ξεκούραστη και συνεχίζω να κάνω κάτι που αγαπώ».
 
Οι θυσίες, η στήριξη και ο πόλεμος
 
Αρκετός ήταν ο χρόνος που στερήθηκε από την προσωπική της ζωή και την οικογένεια της η Κύπρια διεθνής παρατηρητής, κάτι για το οποίο δεν μετανιώνει, καθώς τα θετικά που αποκόμισε, ήταν πολύ περισσότερα από τα αρνητικά.
 
«Στερήθηκα πολύ χρόνο από την προσωπική μου ζωή και από την οικογένεια μου, αφού απουσίαζα συχνά στο εξωτερικό και τα Σαββατοκύριακα στα παιχνίδια.Οι εξόδοι μου από τον καιρό που ήμουν 20 ετών, γιατί κάθε Σαββατοκύριακο είχα παιχνίδι δεν έβγαινα έξω τις νύχτες να ξενυχτώ, έπρεπε να κάνω σωστή ζωή, σωστή διατροφή. Εννοείται πως στερήθηκα πάρα πολλά αλλά δεν το μετανιώνω, γιατί τα θετικά ήταν πολύ περισσότερα από τα αρνητικά. Έχεις μια πιο αθλητική ζωή, πιο ισορροπημένη. Γνώρισα πάρα πολύ κόσμο στο εξωτερικό, έκανα φίλους και δεν το μετανιώνω».
Η στήριξη της οικογένειας ήταν μυστικό της επιτυχίας της, καθώς χωρίς αυτή, όπως εξηγεί η Σοφία Καραγιώργη, δεν θα κατάφερνε να φθάσει στο ψηλότερο σκαλοπάτι της επιτυχίας.    
 
«Ένας λόγος που εγώ αλλά και η αδερφή μου κάνουμε αυτό το πράγμα για τόσα χρόνια, ήταν το ότι είχαμε την στήριξη της οικογένειας μας. Ποτέ δεν μας είπαν να σταματήσουμε και ποτέ δεν το έβλεπαν αρνητικά, στηρίζοντας μας, αφού ήταν περήφανοι για εμάς.».
 
Την ίδια ώρα όμως, αρκετός ήταν ο πόλεμος που δέχθηκαν οι Σοφία και Νίκη Καραγιώργη, καθώς στα πρώτα βήματα της καριέρας τους, λόγω του ότι ήταν οι πρώτες γυναίκες διαιτητές, υπήρχε έντονη προκατάληψη και αμφισβήτηση.
 
«Tα πρώτα χρόνια που ξεκίνησα, επειδή ήμασταν και οι πρώτες γυναίκες, εννοείται ότι δεχθήκαμε αρκετό πόλεμο. Υπήρχε προκατάληψη από τον κόσμο και από τους άντρες αλλά και από τις γυναίκες. Μας έβλεπαν με διαφορετικό μάτι από ότι τους άνδρες. Πολλές φορές ακούσαμε τα σχόλια όπως ‘’Πήγαινε πλύνε τα πιάτα’’, ‘’Δεν κάνεις για το γήπεδο’’, ‘’Πήγαινε κάνε τις δουλειές’’, και διάφορα άλλα. Με τα χρόνια όμως ο κόσμος συνήθισε, επειδή ήμασταν και οι πρώτες στην Κύπρο. Έμαθαν ποιες ήμασταν και ότι ήμασταν επαγγελματίες σε αυτό που κάνουμε και πως κάνουμε καλά τη δουλειά μας και μετά σταμάτησαν. Τα τελευταία χρόνια που πήγαινα στα γήπεδα, μέχρι και την 2η κατηγορία δεν είχα κανένα πρόβλημα. Απεναντίας μου ζητούσαν να πηγαίνουν στα γήπεδα και δεν είχα πρόβλημα με τις ομάδες».
 
Σαν διεθνής διαιτητής, η Σοφία Καραγιώργη, ταξιδεύοντας σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, αυτό που κρατά είναι οι πολλές αναμνήσεις και οι φιλίες που απέκτησε, ενώ όπως αναφέρει, γνώρισε νέους πολιτισμούς.
Οι κόουτς, η διαφορά του παρατηρητή με το διαιτητή και το μήνυμα

«Τα πρώτα δυο χρόνια ήταν κόουτς μου ο Κωστάκης Καπιτανής και στη συνέχεια ο Πανίκος Γερασίμου. Είναι και οι δυο εξαιρετικοί και με βοήθησαν πάρα πολύ στην καριέρα μου, ιδιαίτερα στο διεθνές επίπεδο με βοήθησε πάρα πολύ ο Κωστάκης Καπιτανής και οτιδήποτε χρειαζόμουν για τα διεθνή μου παιχνίδια. Στην Κύπρο ο Πανίκος Γερασίμου, ερχόταν στο γήπεδο με στήριζε, με καθοδηγούσε και μου έδινε συμβουλές. Κάναμε μίτινγκ για να συζητήσουμε είτε τα λάθη, είτε τα καλά που έκανα. Με βοήθησαν και οι δυο πάρα πολύ. Επίσης, ο διεθνής παρατηρητής και προσωπικός μου φίλος, Μιχάλης Αργυρού, με βοηθούσε πάντα σε ότι χρειάστηκα», ανέφερε στην OMADA, η Σοφία, μιλώντας για τη στήριξη που δέχθηκε από τους κόουτς της και τον διεθνή παρατηρητή Μιχάλη Αργυρού. 
 
Ερωτηθείσα για τη διαφορά του διαιτητή με τον παρατηρητή, η Σοφία ανέφερε πως, «σίγουρα είναι πιο ξεκούραστο να είσαι παρατηρητής, αφού δεν έχεις τις καθημερινές προπονήσεις που είναι υποχρεωτικές, ούτε τα τεστ φυσικής κατάστασης όπως έχει ο διαιτητής. Ο παρατηρητής πρέπει να είναι σαν δάσκαλος στους διαιτητές και όχι να είναι αυστηρός. Πρέπει να τους καθοδηγεί και να τους στηρίζει στο να διορθώνουν τα λάθη τους. Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό που κάνω, γιατί είμαι κοντά στους διαιτητές και προσπαθώ να τους βοηθώ. Έγινα διεθνής παρατηρητής την 1η Ιουλίου και πήγα μέχρι τώρα ένα τουρνουά Τσάμπιονς Λιγκ, στο Μαυροβούνιο. Πήγα ένα EURO στην Ουαλία πριν λίγες μέρες, θα πάω τις 24 του Σεπτέμβρη σε ένα Τσάμπιονς Λιγκ στη Δανία και τις 4 Οκτωβρίου θα πάω σε ένα EURO στη Λετονία. Θέλω να ευχαριστήσω την ΚΟΠ, γιατί ήταν δίπλα μου όλα αυτά τα χρόνια και με στήριζε».
Το μήνυμα της Σοφίας προς τις γυναίκες που επιθυμούν να ακολουθήσουν το επάγγελμα της διαιτησίας, είναι ότι, «πρέπει πάνω από όλα να αγαπούν πραγματικά την διαιτησία και το ποδόσφαιρο. Πρέπει να είναι επαγγελματίες, σοβαρές και προσγειωμένες. Να έχουν θάρρος, αυτοπεποίθηση και να δουλεύουν σκληρά. Επιμόρφωση, φυσική κατάσταση και ότι χρειάζεται για να φθάσουν όσο πιο ψηλά γίνεται».
newsletter Εγγραφη

Ροη Ειδησεων

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Altamira22