Σε θέλει η μισή Ευρώπη και κάνεις «μπου» για να τρομάξεις τον παίκτη;

Σε μια χώρα που έχει αποδεδειγμένα 11 εκατομμύρια προπονητές το να φταίει πάντα ο 1 και να έχουν δίκιο τα 10.999.999 είναι το σύνηθες. Συνέβαινε και θα συμβαίνει εις τους αιώνας των αιώνων.

Στην Ελλάδα ξέρουμε ότι τις νίκες τις κάνουν οι παίκτες και τις ήττες οι προπονητές. Ποιος θα ξεχάσει τις υπέροχες ιστορίες ακόμα και απ’ το Euro2004 όταν με συνοπτικές διαδικασίες είχαμε βαφτίσει «συμπαθητικό γεράκο» τον Ρεχάγκελ, ο οποίος έβγαζε την 11άδα (που του έδινε ο Τοπαλίδης, για να μην ξεχνιόμαστε) και στη συνέχεια μαζεύονταν οι παίκτες και αποφάσιζαν εκείνοι το σύστημα και τη διάταξη μέσα στο γήπεδο;

Με αυτές τις όμορφες ιστορίες γαλουχήσαμε τις νέες γενιές φιλάθλων και τώρα έχουμε απαιτήσεις να μην βλέπουν φαντάσματα παντού και να μην εκφέρουν ποδοσφαιρικό λόγο σαν του θρυλικού ακροατή, Αναστάση.

Με τον «ξεμωραμένο Ότο που τον έκαναν μάγκες οι ποδοσφαιριστές», με τον «τυχερό Σάντος που κρατάει στη γη τους παίκτες με τα αμυντικογενή του συστήματα και δεν αφήνει το ταλέντο τους να απογειωθεί» και με έναν προπονητή πάντα έτοιμο να τον θυσιάσουμε στην αρένα των social media, ξέρουμε σίγουρα ποιοι δεν φταίνε ποτέ.

Όπως και στο μπάσκετ άλλωστε όπου έχουμε πείσει τον εαυτό μας (λόγω Γιάννη) ότι έχουμε την dream team με 12 παιχταράδες που θα μπορούσαν μόνοι τους να πάρουν μέχρι και κούπα NBA και ο ταβερνιάρης ο Σκουρτόπουλος δεν τους αφήνει να αποδώσουν το διαστημικό μπάσκετ που ξέρουν.

Όχι, δεν είμαι της άποψης ότι οι παίκτες κάνουν τα συστήματα και ότι θα πρέπει με την απόδοσή τους να διορθώνουν κάθε αστειότητα του προπονητή τους.

Όταν είσαι αμυντικό χαφ και παίζεις δεξί μπακ, όταν είσαι στόπερ και αναγκάζεσαι να παίξεις αμυντικό χαφ πρώτη φορά στη ζωή σου, όταν είσαι χαφ και βαφτίζεσαι επιθετικός δεν έχεις καμία ευθύνη.

Όταν έχεις ξεχάσει ποιος ήταν ο τελευταίος προπονητής της Εθνικής που έπαιξε με 2 επιθετικούς (για την ιστορία ο μυρωδιάς ο Ότο έπαιζε πάντα με Βρύζα- Χαριστέρα μπροστά και ο αμυντικογενής Σάντος είχε εκτός από τον φουνταριστό στην κορυφή και τον «Σάλπι» στο φτερό) δεν φταις εσύ.

Φταις όμως όταν αποφασίζεις είτε με την απόδοσή σου, είτε με τα λόγια και τις πράξεις σου για την τύχη του προπονητή σου λες και είσαι παράγοντας και φταις ακόμα περισσότερο όταν μπαίνεις να παίξεις χωρίς να είσαι συγκεντρωμένος και έτοιμος να δώσεις τα πάντα γιατί ξέρεις πώς ό,τι και αν γίνει θα είσαι πάντα εκτός κάδρων ευθυνών διότι εκεί προηγούνται ο προπονητής και η ΕΠΟ.

Φταις όταν θεωρείσαι αμυντικός top επιπέδου και όλη η Ευρώπη σφάζεται στα πόδια σου, να προσπαθείς να κόψεις τον αντίπαλο κάνοντας «μπου» για να τον τρομάξεις, όπως κάναμε στην αλάνα όταν ήμασταν 7 ετών.

Ασφαλώς δεν είναι θέμα Μανωλά, ούτε προσωποποιείται η ευθύνη, αλλά η φάση στο γκολ του Λιχτενστάιν είναι όλη η εικόνα της σημερινής Εθνικής.

Ένας παίκτης εκτός θέσης, εκτός συγκέντρωσης, εκτός αγώνα που το πρώτο πράγμα που σκέφτεται δεν είναι πώς θα υπερβεί τον εαυτό του για να προλάβει τον αντίπαλο και να τον κόψει, αλλά πώς θα το κάνει… κόντρα στο ποδόσφαιρο και στη ζούλα. Με κραυγές, «μπου» και σφυρίγματα σαν τον Νίκο Βαμβακούλα στις δόξες του.

Δυστυχώς όμως το ποδόσφαιρο εκδικείται. Αν επιμένεις να το ξεγελάς και να το κοροϊδεύεις για 89 λεπτά στο 90 θα σου βγάλει τη γλώσσα…

Πηγή: menshouse.gr