Αποζημιώσεις μαμούθ σε πολίτη για τον βάναυσο ξυλοδαρμό του από αστυνομικούς

20:28 - 05 Ιουνίου 2019

POLICE REPORTER

Αποζημίωσεις μαμούθ, καλείται να πληρώσει η Κυπριακή Δημοκρατία σε σχέση με τον ξυλοδαρμό πολίτη από αστυνομικούς, που σημειώθηκε το 1999 στην Πλατεία Ηρώων στη Λεμεσό.

Είκοσι χρόνια μετά το επεισόδιο, ο 45χρονος σήμερα, δικαιώθηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο, το οποίο επιδίκασε αποζημιώσεις που αγγίζουν τις τετρακόσιες χιλιάδες ευρώ.

Σύμφωνα με τα γεγονότα που καταγράφονται στην απόφαση, το επεισόδιο συνέβη στις 30.7.1999 όταν ο παραπονούμενος ήταν ηλικίας 25 ετών, έγγαμος και πατέρας ενός ανηλίκου τέκνου. Εργαζόταν σε ιδιωτική εταιρεία ως εργάτης και κατά τις νυκτερινές ώρες ασχολείτο με το μπουζούκι παίζοντας μουσική σε νυκτερινά κέντρα, τρεις φορές την εβδομάδα.

Ως αποτέλεσμα της «παράνομης επίθεσης» που δέχθηκε από τους αστυνομικούς, του προκλήθηκαν σωματικές βλάβες με εκδορές, εκχυμώσεις και μώλωπες σε διάφορα μέρη του σώματος του με έντονες ζαλάδες και πονοκεφάλους.

Όπως αναφέρεται, ανέπτυξε σοβαρότατα ψυχολογικά προβλήματα, σύμφωνα με τα ιατρικά πιστοποιητικά που κατατέθηκαν ως μέρος των παραδεκτών γεγονότων την 1.3.2012. Το Δικαστήριο στη βάση των όσων τέθηκαν ενώπιον του κατέγραψε ότι μετά την κακοποίηση από μέλη της αστυνομικής δύναμης, για την οποία εξέφρασε τον αποτροπιασμό του «.. για τη συμπεριφορά των μελών της Aστυνομίας, οι οποίοι με τις πράξεις τους ατίμασαν το λειτούργημα τους», ενώ ως όργανα της τάξης επιφορτισμένα με την προστασία των πολιτών «... κακοποίησαν τον ενάγοντα σωματικά και ψυχικά καταχρώμενοι των εξουσιών που τους εμπιστεύθηκε η Πολιτεία.», η ζωή του 45χρονου σήμερα, ανατράπηκε σε όλους τους τομείς.

Το Ιατροσυμβούλιο αποφάνθηκε ότι συνυπήρχαν εκδηλώσεις διαταραχής μετά από ψυχοτραυματικό στρες που συνδέονταν με το επίδικο επεισόδιο, ο παραπονούμενος έγινε ιδιαίτερα επιθετικός με τους αστυνομικούς, παρουσίαζε έντονο άγχος με εκρήξεις θυμού και τάσεις αυτοκαταστροφής. Δεν ήταν πλέον σε θέση να εργαστεί, η οικογένεια του διαλύθηκε και ο ίδιος απομονώθηκε στο σπίτι του. Από την παραδεκτή ιατρική μαρτυρία διαφάνηκε ότι το θύμα ανέπτυξε ένα σοβαρής μορφής χρόνιο μετατραυματικό σύνδρομο με «flash backs», δεν έχει συναισθηματική ανάλογη ανταπόκριση σε γεγονότα, ζει περιθωριοποιημένα και απομονωμένα, εμφανίζει εκρήξεις ευερεθιστότητας και επιθετικότητας, διακατέχεται από έντονο άγχος και μελαγχολία, έχει διαταραχές στον ύπνο και κατά διαστήματα αναπτύσσει αυτοκτονικό ιδεασμό.

Επίσης, φέρει βαρέως το ότι διαλύθηκε η οικογένεια του με τη σύζυγο να τον έχει εγκαταλείψει το 2002, παίρνοντας μαζί της και το παιδί τους και έκτοτε δεν τους έχει ξαναδεί.

Προεξάρχοντα συμπτώματα είναι η έντονη απογοήτευση του που φθάνει σε όρια απόγνωσης, θεωρώντας ότι οι υπαίτιοι δεν τιμωρήθηκαν ικανοποιητικά, η δε υπόληψη του ιδίου έχει διασυρθεί ανεπανόρθωτα και τραυματίστηκε η αξιοπρέπεια του. Παρουσιάζει αιφνίδια έμμονες ιδεοληψίες χωρίς αιτία, με τραυματικές αναμνήσεις και εικόνες του παρελθόντος και κατά τις εκδηλώσεις πανικού που τον καταλαμβάνουν η συμπεριφορά του αποδιοργανώνεται, η διέγερση και η επιθετικότητα του φθάνουν σε οριακό επίπεδο με τάσεις αυτοκαταστροφής, βίαιης καταστροφικότητας προς την εξουσία, βρισκόμενος σε ένα εσωτερικό πόλεμο. Ενώ γνωρίζει ότι κατά καιρούς πράττει λανθασμένα με τις βίαιες εκδηλώσεις του, είναι ανίκανος να συγκρατήσει το θυμό, την απόγνωση και την απελπιστική κατάσταση στην οποία ζει. Έχει σαφή μείωση ενδιαφέροντος ή συμμετοχής του σε δραστηριότητες που αφορούν την κοινωνική του ζωή, νοιώθει αποξενωμένος και έχει την αίσθηση σμίκρυνσης του μέλλοντος.

Αποδέχθηκε ευθύνη η Δημοκρατία

Η Δημοκρατία ως εναγόμενη αποδέχθηκε πλήρη ευθύνη για το συμβάν και παρέμεινε να αποφασιστεί το θέμα των αποζημιώσεων με τον παραπονούμενο να είχε αξιώσει γενικές, αυξημένες και/ή τιμωρητικές αποζημιώσεις. Το Δικαστήριο έκρινε ότι η χρησιμοποίηση της αντικειμενικής μεθόδου του πολλαπλασιαστή και πολλαπλασιαστέου δεν προσφερόταν για την εξεύρεση του μέρους των γενικών αποζημιώσεων που αφορούσαν τη μελλοντική απώλεια εισοδημάτων εφόσον, κατά την άποψη του Δικαστηρίου, τα παραδεκτά γεγονότα που είχαν κατατεθεί σχετικά δεν ήσαν αρκούντως σαφή διότι το ποσό που δηλώθηκε ως οι εβδομαδιαίες απολαβές του 45χρονου σήμερα, δεν συναρτάτο προς το κατά πόσο ήταν ειδικευμένος ή μη εργάτης, τη φύση των καθηκόντων του, το χρονικό διάστημα εργασίας στην εταιρεία και κατά πόσο αυτή ήταν σταθερή, μόνιμη ή έκτακτη. Όσον αφορά το μπουζούκι και τα όσα κέρδιζε από αυτή την ενασχόληση και πάλι το Δικαστήριο θεώρησε ότι υπήρχε ασάφεια αφού δεν διευκρινίστηκε ο χρόνος κατά τον οποίο σταμάτησε να παίζει το συγκεκριμένο όργανο, ενώ δεν διευκρινίστηκε κατά πόσο το παραδεκτό γεγονός ότι ο παραπονούμενος κατέστη ανίκανος για εργασία περιελάμβανε και την ενασχόληση του με το μπουζούκι.

Περαιτέρω, το Δικαστήριο έκρινε ότι στη βάση της ενώπιον του μαρτυρίας, το παραδεκτό γεγονός ότι ο παραπονούμενος λάμβανε από την ημέρα της κακοποίησης του μέχρι και την ημερομηνία εκδίκασης της υπόθεσης, δημόσιο βοήθημα από το Γραφείο Ευημερίας, το οποίο τους τελευταίους τέσσερεις μήνες πριν την ακρόαση ανερχόταν σε €850 μηνιαίως, έπρεπε να ληφθεί υπόψη στον υπολογισμό των γενικών αποζημιώσεων ως προς το ύψος των μελλοντικών απολαβών.

Επιδίκασε στη βάση ενός κατ΄ αποκοπήν ποσού σε σχέση με τη μείωση της εισοδηματικής του ικανότητας, το ποσό των €60.000.

Αναφορικά δε με τις γενικές αποζημιώσεις για τον πόνο και την ταλαιπωρία απέδωσε το ποσό των €80.000 ως εύλογη και δίκαιη αποζημίωση έχοντας υπόψη ότι το αδίκημα διαπράχθηκε το 1999, αλλά η αγωγή καταχωρήθηκε το 2009, χωρίς καμιά ικανοποιητική εξήγηση για τη μεγάλη καθυστέρηση που σημειώθηκε.

Άρνηση για τιμωρητικές αποζημειώσεις

Τέλος, όσον αφορά την επιδίκαση τιμωρητικών αποζημιώσεων, το Δικαστήριο αφού αναφέρθηκε στη σχετική νομολογία μεταξύ της οποίας και η περίπτωση που λειτουργοί του κράτους συμπεριλαμβανομένων των αστυνομικών οργάνων, ενεργούν με καταπιεστικό ή αντισυνταγματικό τρόπο όπως ήταν η ενώπιον του Δικαστηρίου περίπτωση, έκρινε ότι δεν ενδείκνυτο η επιδίκαση τέτοιου ποσού. Ο λόγος γι΄ αυτό ήταν ότι οι αστυνομικοί που κακοποίησαν τον 25χρονο τότε, δεν ήταν εναγόμενοι στην αγωγή και καμία μαρτυρία δεν είχε τεθεί ενώπιον του Δικαστηρίου «... ότι το ίδιο το κράτος ενήργησε με τέτοιο ανάρμοστο τρόπο ώστε η συμπεριφορά του να χρήζει τιμωρίας. Για παράδειγμα δεν έχει τεθεί μαρτυρία ότι το κράτος ενεθάρρυνε τέτοιας φύσης ενέργειες από τα μέλη της Αστυνομίας ή ότι τέτοια συμβάντα αποτελούσαν συχνό φαινόμενο, βρισκόντουσαν σε έξαρση και η διεύθυνση της αστυνομίας δεν έλαβε μέτρα για την πάταξη τους».

Ανατροπή της πρωτόδικης απόφασης

Ο 45χρονος μετά την πρωτόδικη απόφαση, άσκησε έφεση στο Ανώτατο Δικαστήριο, σε σχέση με τις αποζημιώσεις που επιδικάστηκαν πρωτόδικα.

Στην απόφαση του το Ανώτατο, το οποίο δικαίωσε το θύμα του ξυλοδαρμού, ανέφερε ότι «το Δικαστήριο εσφαλμένα έκρινε ότι μπορούσε να συζητήσει ζήτημα της μη έγερσης αγωγής εναντίον των ιδίων των αστυνομικών οργάνων προσωπικά. Η Δημοκρατία είχε αποδεχθεί ευθύνη για τις πράξεις των μελών της αστυνομικής δύναμης οι οποίοι κατά τον επίδικο χρόνο ήταν στην υπηρεσία της».

Επιπρόσθετα, υπέδειξε ότι, «δεν απαιτείτο οτιδήποτε άλλο για να στοιχειοθετηθεί η ευθύνη της Δημοκρατίας και η απόδοση τιμωρητικών αποζημιώσεων. «Αποτελεί απόφαση της Δημοκρατίας πώς και με ποιο τρόπο θα μεταχειριστεί τα αστυνομικά όργανα τα οποία κτύπησαν με το βάναυσο αυτό τρόπο τον εφεσείοντα και του επέφεραν τα μόνιμα προβλήματα τα οποία έχουν ήδη αναφερθεί ανωτέρω. Ορθά το Δικαστήριο ανέφερε ότι οι αστυνομικοί κακοποίησαν σωματικά και ψυχικά τον εφεσείοντα και καταχράστηκαν τις εξουσίες τους».

Σημείωσε μάλιστα στο σκεπτικό του ότι ο εφεσείων «... κακοποιήθηκε από την Αστυνομία σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις, χωρίς καμία αιτία, χωρίς κανένα λόγο».

Επίσης το Ανώτατο στην απόφαση του τονίζει ότι δεν είναι κατανοητή η θέση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι το ίδιο το κράτος δεν ενήργησε με ανάρμοστο τρόπο ώστε η συμπεριφορά του να χρήζει τιμωρίας. Ενώ υπέδειξε ότι «αλίμονο εάν το κράτος ενθαρρύνει τέτοιου είδους ενέργειες από τα μέλη της Αστυνομίας».

«Σε κάθε περίπτωση παραμένει υπεύθυνο για τις πράξεις των ενεργούντων ή αντλούντων εξουσία από αυτό. Αυτό ορίζεται ρητά από το

Άρθρο 172 του Συντάγματος. Ούτε και έχει σημασία ότι το κράτος πλήρωσε και θα συνεχίσει να πληρώνει για την ανάρμοστη συμπεριφορά των λειτουργών της ως ανέφερε το Δικαστήριο ως μέρος της αιτιολογίας του να μην επιδικάσει τιμωρητικές αποζημιώσεις. Οι τιμωρητικές αποζημιώσεις αποδίδονται ακριβώς για να δείξει το Δικαστήριο τον αποτροπιασμό του για τέτοιου είδους συμπεριφορές που κατέστησαν ένα υγιή νεαρό άτομο των 25 ετών στην ουσία ένα ψυχικό ράκος. Επιδικάζεται το ποσό των €30.000 ως τιμωρητικές αποζημιώσεις για την περίπτωση».

Με βάση τα πιο πάνω, το Ανώτατο Δικαστήριο, παραμέρισε την πρωτόδικη απόφαση και απεφάνθει όπως στον παραπονούμενο επιδικαστούν αποζημιώσεις ύψους €346.491,60 με νόμιμο τόκο από την έγερση της αγωγής στις 17.2.2009 (ο τόκος δεν αποτέλεσε αντικείμενο έφεσης ή αντέφεσης).

Επιπλέον επιδίκασε τιμωρητικές αποζημιώσεις χωρίς οποιοδήποτε τόκο ύψους 30.000 ευρώ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Αποζημιώσεις μαμούθ σε πολίτη για τον βάναυσο ξυλοδαρμό του από αστυνομικούς

Ροη Ειδησεων

Κατοικία 3ων υπνοδ. με πισίνα στην Αργάκα

Κατοικία 2 υπνοδ. με πισίνα στην Πέγεια

Ισόγειο κατάστημα με μεσοπάτωμα στο κέντρο της Λεμεσού

Κατοικία 3ων υπνοδ. στο Δάλι

Δειτε Επισης