Η μάχη της πρωτοκαθεδρίας, το νέο συναρπαστικό δίπολο και ο αγώνας επιβίωσης

Οι Ευρωεκλογές ανήκουν στο παρελθόν και το αποτέλεσμά τους τυγχάνει, ήδη, ενδελεχούς ανάλυσης και εξέτασης από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων. Η επόμενη μέρα της πρόσφατης εκλογικής αναμέτρησης βρίσκει τα κόμματα σε διαδικασία ενδοσκόπησης, με τη σκέψη και το βλέμμα τους να είναι στραμμένα στις επόμενες εκλογές, που δεν είναι άλλες από τις βουλευτικές του 2021, σε δύο χρόνια από σήμερα.
 
Ανεξαρτήτως της ανάλυσης που το κάθε κόμμα προβαίνει ή θα προβεί επί του αποτελέσματος των εκλογών της περασμένης Κυριακής, η μεγάλη εικόνα που διαμόρφωσαν οι Ευρωεκλογές, αποτυπώνει έναν κομματικό χάρτη, ο οποίος επαναχαράσσεται και επαναδιαμορφώνεται.
 
Στα ψηλά δώματα, ο ΔΗΣΥ είδε την ψαλίδα που το χώριζε από το ΑΚΕΛ να μειώνεται απειλητικά και να νιώθει πλέον πιο έντονα από ποτέ προηγουμένως εδώ και χρόνια την ανάσα του κόμματος της Αριστέρας. Και μπορεί αυτό να οφείλεται εν μέρει στις ψήφους που το ΑΚΕΛ έλαβε από τους Τουρκοκύπριους, οι οποίοι δεν θα έχουν δικαίωμα ψήφου στις βουλευτικές, ωστόσο, οι αριθμοί των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων καταδεικνύουν μια πτωτική πορεία των ποσοστών του ΔΗΣΥ, που αν δεν συνεκτιμηθεί και δεν ληφθεί σοβαρά υπόψη από την ηγεσία του κόμματος, πολύ πιθανόν είναι στις επόμενες εκλογές, στην Πινδάρου να δουν το ΑΚΕΛ, είτε να τους προσπερνά είτε να τους πλησιάζει ακόμη περισσότερο.
 
Συμπερασματικά, όσον αφορά τους δύο μεγάλους του κομματικού στερεώματος της χώρας, αυτό που μέσα από την ανάγνωση των αριθμών μπορεί να λεχθεί είναι ότι οι μεταξύ τους ισορροπίες φαίνεται σταδιακά ν’ αποκαθίστανται, με τους διάφορους αστάθμητους-σε πολιτικό πλαίσιο ομιλούντες- παράγοντες που κατά την επόμενη διετία θα προκύψουν, να είναι αυτοί που σε ουσιαστικό και μεγάλο βαθμό θα καθορίσουν την μάχη της πρωτοκαθεδρίας.
 
Την πρωτοκαθεδρία, πάντως, με άνεση και ασφάλεια εξακολουθεί και θα εξακολουθήσει να διατηρεί όπως όλα δείχνουν το ΔΗΚΟ σε ό,τι αφορά τον λεγόμενο ενδιάμεσο χώρο, αφού τα ποσοστά του είναι τέτοια που του εξασφαλίζουν απόσταση ασφαλείας από το τέταρτο κόμμα, δηλαδή την ΕΔΕΚ. Το 14% των Ευρωεκλογών, αποτελεί για το ΔΗΚΟ μια γερή παρακαταθήκη για τις βουλευτικές του 2021, έστω και αν σε αυτό το ποσοστό γνωρίζουν και οι ίδιοι πως συγκαταλέγονται ψήφοι της Αλληλεγγύης και προσωπικοί ψήφοι της Ελένης Θεοχάρους, που κατά πάσα πιθανότητα σε δύο χρόνια δεν θα προστεθούν στο καλάθι τους. Όπως γνωρίζουν όμως, πως οι ψήφοι που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έστειλαν στην ΕΔΕΚ, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα επιστρέψουν, αλλά και ότι η ζημιά από την Δημοκρατική Παράταξη του Μάριου Καρογιάν, παρά την αδιαμφισβήτητη εκλογική της επιτυχία, δεν ήταν καταστροφική για το κόμμα τους.
 
Απ’ εκεί και πέρα, δηλαδή από το ΔΗΚΟ και κάτω, τα πράγματα αρχίζουν να περιπλέκονται και να καθίστανται…συναρπαστικά. Με μια ΕΔΕΚ που είδε το ποσοστό της να ξεπερνά το ψυχολογικό φράγμα του 10% και να διατηρεί την έδρα της στην Ευρωβουλή, αλλά και με ένα ΕΛΑΜ που, παρόλο που δεν κέρδισε την έδρα, είδε τα ποσοστά του μέσα σε τρία χρόνια να διπλασιάζονται, καθίσταται ξεκάθαρο ότι ένα νέο δίπολο και μια νέα μάχη επικράτησης στα μεσαία σκαλοπάτια της κλίμακας δύναμης των κομμάτων έχει γεννηθεί.  
 
Με τα βασικά ερωτήματα που αναφύονται ως προς το ποιο από τα δύο αυτά κόμματα θα κυριαρχήσει στο χρόνο, ν’ αφορούν στο κατά πόσο η ΕΔΕΚ θα συγκρατήσει και σε ποιο βαθμό όλους όσοι την ψήφισαν στις Ευρωεκλογές απλώς και μόνο για να μην εκλέξει ευρωβουλευτή το ΕΛΑΜ, ενώ από την άλλη, κατά πόσο το ΕΛΑΜ θ’ αντέξει στις πιέσεις που δέχεται και θα συνεχίσει να δέχεται σχεδόν από το σύνολο των υπόλοιπων κομμάτων, συγκρατώντας ή και αυξάνοντας περεταίρω τα ποσοστά του. Ή, στο χειρότερο για το ίδιο το ΕΛΑΜ σενάριο, θα δει την εκλογική του δύναμη να συρρικνώνεται.
 
Οικολόγοι και Συμμαχία Πολιτών αποτελούν αναμφίβολα τους μεγάλους χαμένους των Ευρωεκλογών, αφού η μεταξύ τους συνεργασία όχι απλώς δεν αποδείχθηκε ικανή να τους βάλει με αξιώσεις στην κούρσα διεκδίκησης έδρας στην Ευρωβουλή, αλλά εξασφάλισαν ένα άκρως απογοητευτικά χαμηλό ποσοστό, το οποίο έχει δημιουργήσει εκ των πραγμάτων τεράστια ερωτηματικά για το μέλλον της παρουσίας τους στο κομματικό γίγνεσθαι του τόπου.
 
Ειδικότερα όσον αφορά τη Συμμαχία Πολιτών, τα ερωτηματικά γίνονται ακόμα μεγαλύτερα, καθώς δείχνει από κάποια στιγμή και μετά να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, μη μπορώντας να συγκρατήσει στις τάξεις της, όχι μόνο απλούς ψηφοφόρους της, αλλά και στελέχη με σημαίνοντα λόγο και ρόλο κατά τα πρώτα χρόνια της ίδρυσής της. Το κατά πόσο για τη Συμμαχία Πολιτών έχει ξεκινήσει η αντίστροφή μέτρηση του τέλους, αλλά και κατά πόσο για τους Οικολόγους η αρχή για δραματική μείωση της επιρροής τους στην κοινωνία, είναι κάτι που ο χρόνος θα δείξει.  
 
Το σίγουρο είναι πως βάσει των σημερινών δεδομένων και συσχετισμών δυνάμεων, για Οικολόγους και Συμμαχία Πολιτών οι επόμενες εκλογές θα είναι ένα ιδιαιτέρως δύσκολο εγχείρημα, ίσως και καθοριστικό. Αν φυσικά μέχρι τότε δεν ληφθούν αποφάσεις από τις ηγεσίες των δύο κόμματων, με τρόπο που η συμμετοχή τους στην εκλογική διαδικασία του 2021 να γίνει υπό διαφορετικές συνθήκες και δεδομένα.
 
Κάπως ανάλογη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η κατάσταση και για το Κίνημα Αλληλεγγύη της Ελένης Θεοχάρους, αφού μετά τη συνεργασία με το ΔΗΚΟ στις Ευρωεκλογές, αλλά την αποτυχία της κ. Θεοχάρους να εκλεγεί, η παραπέρα δυναμική του Κινήματος και δη η πορεία του στο κομματικό στερέωμα του νησιού μοιάζει νεφελώδης.
 
Όλα αυτά, την ώρα που η νεοσύστατη Δημοκρατική Παράταξη του Μάριου Καρογιάν αποτέλεσε εν πολλοίς την μεγάλη έκπληξη των Ευρωεκλογών, εξασφαλίζοντας ένα ποσοστό που κανείς δεν ανέμενε. Με αποτέλεσμα, αυτή τη στιγμή να χτυπά την πόρτα εισόδου του Εθνικού Συμβουλίου, αλλά και να βρίσκεται-αν θεωρήσουμε πως θα διατηρήσει τη δυναμική της αυτή- με το ένα πόδι εντός της Βουλής.