Η προφύλαξη το πιο σημαντικό στην προστασία του περιβάλλοντος

Σημαντικότερη αρχή για προστασία του περιβάλλοντος αποτελεί η αρχή της προφύλαξης, η οποία καθιερώθηκε στις έννοµες τάξεις των περισσοτέρων κρατών της ΕΕ την τελευταία δεκαετία, δήλωσε η Επίτροπος Περιβάλλοντος, Ιωάννα Παναγιώτου, η οποία πρόσθεσε ότι η αρχή γνωρίζει μεγάλη άνθηση στους κόλπους της ΕΕ και μάλιστα το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων την επικαλείται συχνά στις αποφάσεις του.

Σε χαιρετισμό της, στην ημερίδα «η προστασία του περιβάλλοντος από ανθρώπινη παρέμβαση στο διεθνές δίκαιο revisited», η κ. Παναγιώτου αναφέρει πως η αρχή της προφύλαξης είναι σημαντική γιατί η περιβαλλοντική ζημιά και τα προβλήματα υγείας από περιβαλλοντικές αιτίες δεν είναι αναστρέψιμα στις πλείστες των περιπτώσεων (π.χ Άστρασολ) και ως εκ τούτου η έννομη τάξη χρειάζεται μεν αλλά η λύση βρίσκεται στην υιοθέτηση και εφαρμογή της Αρχής της Προφύλαξης και της Συνετούς Αποφυγής μέσω της επαναξιολόγησης του υπάρχοντος αναπτυξιακού μοντέλου και του επανακαθορισμού των εννοιών της ευημερίας και της περιβαλλοντικής και διαγενεακής δικαιοσύνης.


Όπως είπε «υπάρχει ανάγκη για άμεση στροφή των οικονομιών προς μια βιώσιμη κατεύθυνση, μια στροφή που θα οδηγεί ταυτόχρονα στην έξοδο από τη σημερινή οικονομική και κοινωνική κρίση», για να σημειώσει ότι «οι αποφάσεις πέρα από πολιτικές σε επίπεδο κρατών είναι και προσωπικές και εκφράζονται μέσα από την αλλαγή στις συνήθειες, την πράσινη κατανάλωση και το πράσινο επιχειρείν στη βάση της αειφόρου ανάπτυξης και της κυκλικής οικονομίας».

«Μιλώντας για προστασία του περιβάλλοντος παραδεχόμαστε χωρίς αμφισβήτηση ότι υπάρχουν οικολογικά/περιβαλλοντικά προβλήματα. Από βιολογική προσέγγιση οικολογικά προβλήματα ονομάζονται οι διαταραχές στη γήινη βιόσφαιρα και στο φυσικό περιβάλλον οι οποίες συνηθίζεται να αποδίδονται στην ανθρώπινη δραστηριότητα. Και βέβαια αυτά τα προβλήματα όταν απειλούν την επιβίωση ενός πληθυσμού, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε οικολογική κρίση», είπε η Επίτροπος.

Πρόσθεσε ότι «στα περιβαλλοντικά προβλήματα συγκαταλέγονται η περιβαλλοντική ρύπανση, η κλιματική αλλαγή, η τρύπα του όζοντος, η αποδάσωση, η ερημοποίηση, η εξαφάνιση βιολογικών ειδών, η όξινη βροχή και πολλά άλλα», σημειώνοντας ότι «από τη στιγμή που έγιναν αντιληπτά τα οικολογικά προβλήματα, ξεκίνησαν και οι προσπάθειες για την επίλυσή τους από τη δεκαετία του 1960».

Ωστόσο, ανέφερε «υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις για τον ορθότερο δρόμο προς την περιβαλλοντική προστασία, οι οποίες πηγάζουν από διαφορετικές απόψεις και επιχειρηματολογίες για τα αίτια τους», προσθέτοντας ότι «έτσι από τη μία κάποιοι υποστηρίζουν αποκλειστικά τεχνολογικές/πρακτικές λύσεις ενώ από την άλλη κάποιοι μιλούν για κατά βάση κοινωνικά και πολιτικά αίτια, τα οποία απαιτούν ανάλογες λύσεις μέσα από την κοινωνική οικολογία, την απο-ανάπτυξη κλπ».

«Ενδιάμεσα κινούνται οι «μεταρρυθμιστικές» λύσεις, οι οποίες επιχειρούν έναν συμβιβασμό στηριγμένο στην έννοια της βιωσιμότητας και υποβοηθούμενο από νομικά εργαλεία όπως είναι η πράσινη ανάπτυξη και η κυκλική οικονομία. Η εποχή όπου η ρύπανση είχε ως άλλοθι την αυτοΐαση της φύσης έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής εξουδετέρωσαν το επιχείρημα εντάσσοντας  την έννοια της φέρουσας ικανότητας των οικοσυστημάτων», συμπλήρωσε.