Ματέις ντε Λιχτ, ο καλύτερος νέος στόπερ στον κόσμο (vids)

«Χρυσάφι της Μπάγερν στον Άγιαξ για ντε Λιχτ», «Χτυπάει και τον ντε Λιχτ η Μπαρτσελόνα», «Ντε Λιχτ ο μεγάλος στόχος της Γιουβέντους»...

Σε όλους τους τίτλους. Παντού. 

«Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να συνεχίσει στον Άγιαξ ο ντε Λιχτ. Υπάρχουν πολλές ομάδες που ενδιαφέρονται για εκείνον. Θα φύγει το καλοκαίρι, αλλά δεν ξέρω αν θα πάει στην Μπάγερν, στη Μπαρτσελόνα ή στη Γιουβέντους. 

Μπορεί να παίξει σε οποιοδήποτε πρωτάθλημα, αλλά οι Ιταλοί είναι ειδικοί στην άμυνα. Αν είχα την ευκαιρία και ήμουν στη θέση του, θα πήγαινα στην Μπαρτσελόνα. Εκεί δεν έχουν και πολύ καλούς στόπερ. Θα πήγαινα και στη Μάντσεστερ Σίτι, μία ακόμα ομάδα που δεν έχει πολύ καλούς παίκτες σε αυτή τη θέση» λέει ο Έρικ τεν Χαγκ. 

Ένα ακόμα παιδί - θαύμα; ΤΟ παιδί - θαύμα! 

Όποια ομάδα τον πάρει φέτος το καλοκαίρι θα πρέπει να δώσει περίπου 100 εκατομμύρια ευρώ. Και είναι 19 χρόνων. Γεννημένος τον Αύγουστο του 1999. Λίγο πριν από την αυγή της χιλιετίας. 

Είναι ο παίκτης που «έστειλε» τον «Αίαντα» στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ για πρώτη φορά μετά από 22 χρόνια. Την προηγούμενη φορά, δηλαδή, ο ντε Λιχτ ήταν αγέννητος. Σήμερα είναι ο αρχηγός της ομάδας. 

Πόσα περισσότερα θα μπορούσε να έχει πετύχει; Γέννημα - θρέμμα των ακαδημιών του Άγιαξ, από τα 17 του κιόλας παίκτης της πρώτης ομάδας, σε ηλικία 17 ετών και 285 ημερών ο μικρότερος παίκτης που έπαιξε σε τελικό Γιουρόπα Λιγκ, στα 18 του στην εθνική ομάδα της Ολλανδίας (ο νεότερος μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο), αυτός ο κάποτε στρουμπουλός πιτσιρικάς, που το πρώτο πράγμα που άκουσε όταν πήγε στον Άγιαξ ήταν ότι πρέπει να χάσει κιλά. Πρώτα τον είδε διαιτολόγος και μετά προπονητής!

Στην περίπτωσή του, βέβαια, ίσχυσε και το «θα το πάρει σε μπόι» (είναι 1.89 σήμερα), αλλά έπρεπε πρώτα να φτιάξει το κορμί του. «Δεν είχα πρόβλημα που με έστειλαν σε διαιτολόγο. Ήταν ενδιαφέρον και είχε πλάκα. Μου έδωσε καλές συμβουλές. Κατάλαβα ότι θα έπρεπε να προσέχω τη διατροφή και το σώμα μου. Τώρα είμαι καλά, ακόμα και τώρα βέβαια υπάρχουν φορές που το... ρίχνω έξω. Στο φαγητό εννοώ, ευτυχώς δεν τρελαίνομαι για μπύρες» λέει γελώντας. 

Η λέξη «εντυπωσιακή» ίσως δεν είναι αρκετή για να περιγράψει την πρόοδό του τα τελευταία δύο χρόνια. Χρησιμοποιεί εξίσου καλά τα δύο πόδια του (το φιλαράκι του ο Φρένκι Ντε Γιονγκ τον πειράζει λέγοντας ότι είναι τόσο μεγάλα που θα μπορούσε να φοράει τρία σώβρακα!), με εξαιρετική πάσα, ικανότατoς με τη μπάλα. 

Είναι το νέο διαμαντάκι του δαιμόνιου μάνατζερ Μίνο Ραϊόλα. Στον Άγιαξ το κενό του δεν μπορεί να καλυφθεί άμεσα. Δεν θα αργήσει, βέβαια, να γίνει αυτό. Υπάρχουν οι ακαδημίες από πίσω. 

Τo περασμένο καλοκαίρι επτά από τα νεαρά αστεράκια του «Αίαντα» βρέθηκαν σε ένα από τα γραφεία του προπονητικού κέντρου της ομάδας. Ο Έντουιν φαν ντερ Σαρ, εκτελεστικός διευθυντής του συλλόγου, και ο Μαρκ Όφερμαρς, αθλητικός διευθυντής, ήθελαν να τους δείξουν ένα βίντεο. 

To… κόνσεπτ ήταν απλό. Καθένας από τους νεαρούς επτά θα γινόταν «ζευγάρι» με κάποιον από τους εμβληματικούς παίκτες που έγραψαν την ιστορία της ομάδας. 

Ας πούμε, ο τερματοφύλακας Αντρέ Ονανά είχε τον φαν ντερ Σαρ. Ο Κάσπερ Ντόλμπεργκ τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, ο Τζάστιν Κλάιφερτ τον πατέρα του Πάτρικ. Ο Φρένκι ντε Γιονγκ βρήκε… ταίρι στον Κρίστιαν Έρικσεν και ο ντε Λιχτ με τον Μπάρι Χουλσόφ, τον αμυντικό της ομάδας που κατέκτησε τα τρία συνεχόμενα Κύπελλα Πρωταθλητριών τη δεκαετία του 1970. 

Η ιδέα των δύο παλαίμαχων ποδοσφαιριστών, οι οποίοι τώρα έχουν αναλάβει πόστα στον Άγιαξ, ήταν να δείξουν στους πιτσιρικάδες πως μπορούν να γίνουν θρύλοι της ομάδας, στην Ολλανδία. Να τους δείξουν ότι δεν χρειάζονται μια μεταγραφή στην Πρέμιερ Λιγκ, στην Πριμέρα Ντιβιζιόν ή στη Serie A (άσχετα αν ο μικρός Κλάιφερτ τελικά έφυγε για τη Ρόμα λίγο καιρό μετά), αλλά μπορούν να κάνουν πραγματικότητα τα όνειρά τους στον «Αίαντα». 

Λίγους μήνες μετά ο ντε Γιονγκ είναι ήδη κλεισμένος από τη Μπαρτσελόνα και ο ντε Λιχτ, επίσης, θα φύγει. Δεν φοβάται. Το έδειξε και χθες βράδυ στο Τορίνο. Την ώρα που σηκωνόταν πιο ψηλά από τους αντιπάλους του για να πάρει τη μπάλα και να τη στείλει στα δίχτυα, εκείνη την ώρα έδειχνε σε όλο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη πως κανέναν φόβο δεν νιώθει σηκώνοντας το βάρος της φανέλας που φοράει.