Η Χαρικλού που την Τρασιηπέδουλα και ο προεκλογικός που βράζει
08:06 - 13 Απριλίου 2019
Πολύς λόγος έγινε στην Ολομέλεια της Παρασκευής για την… Χαρικλού που την Τρασιηπέδουλα. Το σύμβολο της «μέσης Κύπριας», κατά το αμερικανικό «average Joe», η οποία συνηθίζει να μην απασχολεί πραγματικά το πολιτικό μας σύστημα επί καθημερινής βάσεως, με εξαίρεση όταν σε μερικές Κυριακές αναμένεται να προσέλθει στο εκλογικό κέντρο του χωριού της και να ψηφίσει κάποιον από αυτούς που ξαφνικά επιδεικνύουν τεράστιο ενδιαφέρον γι’ αυτήν.
Η Χαρικλού που την Τρασιηπέδουλα είναι για τα κυπριακά κόμματα κάτι σαν την εποχική γρίπη. Για το μεγαλύτερο μέρος μιας χρονιάς η ύπαρξή της δεν περνά καν από το μυαλό τους, αλλά μόλις πλησιάσει ο «καιρός» της, της… χρυσώνουν το χάπι. Προσφέρεται, άλλωστε, για να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα: Να λαϊκίζουν, στρέφοντας την προσοχή στα λόγια αντί στα έργα τους.
Κάθε φορά που υπάρχουν εκλογές η Χαρικλού ξεκινά να υπάρχει, για να περιέλθει, λίγο αργότερα, στην πολιτική ανυπαρξία που την καταδικάζει η μόνιμη μυωπία του συστήματός μας. Οι υποψήφιοι κατεβαίνουν στον καφενέ της Τρασιηπέδουλας για να της εξηγήσουν πως δεν την ξέχασαν τότε που δεν την θυμούνταν. Κι αν πιστέψει… καλή ψήφο. Ο «μέσος Κύπριος», μάλιστα, κάποτε ενθουσιάζεται κιόλας από την ξαφνική σημασία που του δίνουν οι πολιτικοί που συνήθως βλέπει μόνο από την τηλεόραση, κι ας σχετίζεται αυτή η αλλαγή στάσης με ένα άλλο κουτί.
Οι υψηλοί τόνοι των τελευταίων ημερών, με τους καβγάδες στη Βουλή και στα πάνελ και τον χαρτοπόλεμο των ανακοινώσεων, υποδηλούν ένα πράγμα: Πως έχουμε μπει για τα καλά στον προεκλογικό. Ότι η μάχη της κάλπης βράζει και τα κόμματα αναμένουν πως επί ενάμιση μήνα θα πρέπει να κοχλάζουμε μαζί τους. Να παρακολουθούμε κάθε μικροπολιτικό τακτικισμό και να συσπειρωνόμαστε γύρω από τον πολιτικό λόγο μιας άλλης εποχής, ώστε εμείς να εξυπηρετήσουμε το συμφέρον των κομμάτων κι όχι αυτά τα δικό μας.
Είναι κανόνας: Όταν φουντώνει ο προεκλογικός, φουντώνει και ο λαϊκισμός. Ουδέποτε κατάφεραν οι κυπριακές πολιτικές δυνάμεις να διαχωρίσουν το ένα από το άλλο. Μόνο με αυτόν τον τρόπο ξέρουν να πορεύονται στην κάλπη και μόνο αυτόν τον δρόμο τραβούν. Ταλαιπωρώντας τους πολίτες με άνευ αντικειμένου κοκορομαχίες επί εβδομάδες, στις οποίες ακούγονται λίγα επιχειρήματα και πολλές φωνές.
Τα κόμματα θεωρούν πολύ πιο εύκολο να πουλούν λαϊκισμό παρά πολιτικά επιχειρήματα, επειδή διαχρονικά υποτιμούν τον Κύπριο πολίτη, πιστεύοντας ότι ανταποκρίνεται καλύτερα στην ασάφεια παρά στην πολιτική σαφήνεια. Κι επειδή δεν έχουν όραμα για όλους, απλώς προσπαθήσουν να χωρέσουν όσους πιο πολλούς γίνεται στο όραμά τους, τσουβαλιάζοντάς τους μέσα σε μια Χαρικλού.
Οι προεκλογικές περίοδοι στην Κύπρο διαχρονικά οξύνουν την πολιτική υποκρισία. Όχι επειδή έτσι πρέπει, αλλά επειδή έτσι έχουν μάθει οι πολιτικοί να κάνουν. Να ανεβάζουν τους τόνους αντί τον πήχη, να στοχεύουν σε ψήφους αντί σε πολιτικές, να έχουν ευσεβείς πόθους αντί σεβασμό. Και βρίσκουν πρόσφορο έδαφος, επειδή συχνά κάποιοι επιλέγουν να είναι απολιτικοί στις πιο πολιτικές τους πράξεις…
Η Χαρικλού που την Τρασιηπέδουλα είναι για τα κυπριακά κόμματα κάτι σαν την εποχική γρίπη. Για το μεγαλύτερο μέρος μιας χρονιάς η ύπαρξή της δεν περνά καν από το μυαλό τους, αλλά μόλις πλησιάσει ο «καιρός» της, της… χρυσώνουν το χάπι. Προσφέρεται, άλλωστε, για να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα: Να λαϊκίζουν, στρέφοντας την προσοχή στα λόγια αντί στα έργα τους.
Κάθε φορά που υπάρχουν εκλογές η Χαρικλού ξεκινά να υπάρχει, για να περιέλθει, λίγο αργότερα, στην πολιτική ανυπαρξία που την καταδικάζει η μόνιμη μυωπία του συστήματός μας. Οι υποψήφιοι κατεβαίνουν στον καφενέ της Τρασιηπέδουλας για να της εξηγήσουν πως δεν την ξέχασαν τότε που δεν την θυμούνταν. Κι αν πιστέψει… καλή ψήφο. Ο «μέσος Κύπριος», μάλιστα, κάποτε ενθουσιάζεται κιόλας από την ξαφνική σημασία που του δίνουν οι πολιτικοί που συνήθως βλέπει μόνο από την τηλεόραση, κι ας σχετίζεται αυτή η αλλαγή στάσης με ένα άλλο κουτί.
Οι υψηλοί τόνοι των τελευταίων ημερών, με τους καβγάδες στη Βουλή και στα πάνελ και τον χαρτοπόλεμο των ανακοινώσεων, υποδηλούν ένα πράγμα: Πως έχουμε μπει για τα καλά στον προεκλογικό. Ότι η μάχη της κάλπης βράζει και τα κόμματα αναμένουν πως επί ενάμιση μήνα θα πρέπει να κοχλάζουμε μαζί τους. Να παρακολουθούμε κάθε μικροπολιτικό τακτικισμό και να συσπειρωνόμαστε γύρω από τον πολιτικό λόγο μιας άλλης εποχής, ώστε εμείς να εξυπηρετήσουμε το συμφέρον των κομμάτων κι όχι αυτά τα δικό μας.
Είναι κανόνας: Όταν φουντώνει ο προεκλογικός, φουντώνει και ο λαϊκισμός. Ουδέποτε κατάφεραν οι κυπριακές πολιτικές δυνάμεις να διαχωρίσουν το ένα από το άλλο. Μόνο με αυτόν τον τρόπο ξέρουν να πορεύονται στην κάλπη και μόνο αυτόν τον δρόμο τραβούν. Ταλαιπωρώντας τους πολίτες με άνευ αντικειμένου κοκορομαχίες επί εβδομάδες, στις οποίες ακούγονται λίγα επιχειρήματα και πολλές φωνές.
Τα κόμματα θεωρούν πολύ πιο εύκολο να πουλούν λαϊκισμό παρά πολιτικά επιχειρήματα, επειδή διαχρονικά υποτιμούν τον Κύπριο πολίτη, πιστεύοντας ότι ανταποκρίνεται καλύτερα στην ασάφεια παρά στην πολιτική σαφήνεια. Κι επειδή δεν έχουν όραμα για όλους, απλώς προσπαθήσουν να χωρέσουν όσους πιο πολλούς γίνεται στο όραμά τους, τσουβαλιάζοντάς τους μέσα σε μια Χαρικλού.
Οι προεκλογικές περίοδοι στην Κύπρο διαχρονικά οξύνουν την πολιτική υποκρισία. Όχι επειδή έτσι πρέπει, αλλά επειδή έτσι έχουν μάθει οι πολιτικοί να κάνουν. Να ανεβάζουν τους τόνους αντί τον πήχη, να στοχεύουν σε ψήφους αντί σε πολιτικές, να έχουν ευσεβείς πόθους αντί σεβασμό. Και βρίσκουν πρόσφορο έδαφος, επειδή συχνά κάποιοι επιλέγουν να είναι απολιτικοί στις πιο πολιτικές τους πράξεις…