«Ανήμερα των γενεθλίων μου ξεψύχησε το μοναχοπαίδι μου… Tης κράτησα το χέρι…»

9 Αυγούστου 2015… Η κ. Σοφία Γαρουφαλή θα γιόρταζε τα γενέθλια της. Ωστόσο η μοίρα έμελλε να της παίξει το πιο άσχημο και σκληρό παιχνίδι που θα μπορούσε να παίξει σε οποιαδήποτε μητέρα… Ανήμερα των γενεθλίων της, η χαροκαμένη μάνα αποχαιρετούσε το μοναχοπαίδι της, που έφευγε για το μεγάλο ταξίδι…  

«Της κράτησα το χέρι εκείνο το πρωινό… Μπορεί και να καταλάβαινε, μπορεί και όχι...», είναι τα λόγια της μητέρας της Μαρίας Νεφέλης Σπηλιοπούλου, η οποία θυμάται εκείνη την καταραμένη μέρα που η κόρη της άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο.

Η Μαρία Νεφέλη, για έντεκα μέρες έδινε μάχη για να κρατηθεί στη ζωή έπειτα από τροχαίο δυστύχημα που ενεπλάκη η μοτοσικλέτα στην οποία επέβαινε. Πάλεψε αλλά τελικά δεν κατάφερε, αφήνοντας δυστυχώς στη μέση τα όνειρα της…. Η Μαρία Νεφέλη έφυγε ένα μήνα πριν κλείσει τα 18 της χρόνια, ντύνοντας στα μαύρα την οικογένεια της.

Στα πλαίσια του αφιερώματος του REPORTER για τις ψυχές που χάθηκαν στην άσφαλτο, οι γονείς της Μαρίας Νεφέλης, Σοφία Γαρουφαλή και Γιώργος Σπηλιόπουλος, μας ανοίγουν την καρδία τους και μας μιλούν για τον δικό τους Γολγοθά.

Η καταραμένη μέρα…

«Καλοκαίρι 2015. Τελευταία μέρα του Ιουλίου. Η Μαρία Νεφέλη ήταν ευτυχισμένη και χαρούμενη. Είχε τελειώσει πριν από λίγο καιρό το Λύκειο και πανηγυρίζαμε για την επιτυχία της στις Πανελλαδικές εξετάσεις, αφού περνούσε, σύμφωνα με τα μόρια, που είχε συγκεντρώσει στη Σχολή της πρώτης προτίμησής της, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Το όνειρό της να σπουδάσει Ιστορία και Αρχαιολογία είχε πραγματοποιηθεί.

Εκείνη τη στιγμή που έγινε το θανατηφόρο δυστύχημα ήταν συνεπιβάτης  σε δίκυκλο το οποίο οδηγούσε ένας από τους πρώην συμμαθητές της, στερούμενος διπλώματος.

Ο οδηγός του δικύκλου, 2.45 π.μ. στο κέντρο της Πάτρας,  αποφάσισε να παραβιάσει παλλόμενο και STOP, τρέχοντας να προλάβει άλλα δύο μηχανάκια, οι οδηγοί των οποίων επίσης στερούνταν διπλώματος (ήταν παρέα έξι άτομα πάνω σε  τρία μηχανάκια, επέστρεφαν από την παραλία όπου έπαιζαν  βόλεϊ  και διασκέδαζαν), με αποτέλεσμα το μηχανάκι πάνω στο οποίο βρισκόταν η κόρη μου, να συγκρουστεί με αυτοκίνητο που έτρεχε στον διασταυρούμενο δρόμο προτεραιότητας.

Το σώμα της έσπασε το παρμπρίζ του αυτοκινήτου κι εκτινάχτηκε με αποτέλεσμα το κεφάλι της να χτυπήσει στο πίσω μέρος αυτοκινήτου, που είχε παράνομα σταθμεύσει επάνω στη στροφή. Κάταγμα στο ινιακό οστό.

Μετά από 11 μερόνυχτα στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του ΠΠΝΠ εξέπνευσε στις 9 Αυγούστου. Ήταν 17 χρόνων και 11 μηνών. Σε ένα μήνα γινόταν 18. Δεν την άφησαν... Δεν έχουμε άλλα παιδιά. Ήταν η μοναχοκόρη μας…

Εμείς ήμασταν στο σπίτι μας και την περιμέναμε να επιστρέψει. Συνήθως έπαιρνε τηλέφωνο και πηγαίναμε να την πάρουμε όπου κι αν βρισκόταν. Εκείνη τη φορά προτίμησε να μη μας ενοχλήσει. Μας πήραν τηλέφωνο και μας ειδοποίησαν, κάποιος  από τη συγκεκριμένη  παρέα με τα μηχανάκια,  ότι είχε χτυπήσει.

Το ασθενοφόρο την είχε ήδη παραλάβει και την μετέφερε στο Νοσοκομείο. Φτάσαμε με το αυτοκίνητό μας στο Νοσοκομείο που μάθαμε πόσο σοβαρή ήταν η κατάσταση της.»  

«Μετά τον θάνατο του παιδιού μας, κλονίστηκε η υγεία μας, οι θάνατοι είναι απανωτοί, η πίστη κι η αισιοδοξία μας για το μέλλον εξουδετερώθηκαν,  η ελπίδα μας για ένα καλύτερο αύριο εξανεμίστηκε. Δεν σκοτώθηκε μόνο το παιδί μας, καταστράφηκαν και οι δικές μας ζωές. Ζούμε σε ένα σπίτι έρημο, κυκλοφορούμε ζωντανοί νεκροί και δεν έχουμε τη δύναμη να διδάξουμε κανέναν και τίποτα. Υπήρξαμε καλοί εκπαιδευτικοί, όμως αυτό τελείωσε.

Εδώ και τρεισήμισι χρόνια προσπαθούμε να δικαιώσουμε τη μνήμη του παιδιού μας. Στα δικαστήρια της χώρας όπου ζούμε τα πράγματα είναι απελπιστικά υπέρ των θυτών.

Στο ποινικό κομμάτι της υπόθεσης, ο οδηγός της μηχανής πάνω στην οποία βρισκόταν η κόρη μας όταν έγινε η σύγκρουση, κρίθηκε  ένοχος  βάσει των καταθέσεων, παρόλο που δεν είπε ποτέ ενώπιον των δικαστών αυτό που πραγματικά έκανε.

Η ενοχή του για την ανθρωποκτονία της Νεφέλης μας προέκυψε από τα γεγονότα,  η  ποινή του όμως ήταν μόλις  2,5 χρόνια με αναστολή .

Παρά το γεγονός ότι τρία  μηχανάκια έκαναν συναγωνισμό μεταξύ τους και πέρασαν ηθελημένα το φανάρι βάζοντας τη ζωή της σε κίνδυνο, κανείς από τους υπολοίπους οδηγούς δεν κλήθηκε ως εναγόμενος.

Μολονότι η διατάραξη της ασφάλειας των συγκοινωνιών είναι κακούργημα, εν τούτοις το συγκεκριμένο τροχαίο κρίθηκε σε πρώτο βαθμό ως πλημμέλημα. Η ετυμηγορία δεν μας ικανοποιεί.   Έχουμε κάνει ήδη ένσταση και παρακολουθούμε τις κινήσεις  και τις εξελίξεις σε αυτό το αργό σύστημα απόδοσης ευθυνών, σε αυτό το κουκούλωμα ευθυνών  στους συνεργούς. 

Εμείς , δύο συντετριμμένοι γονείς και οι συνήγοροί μας, και όχι η Πολιτεία, ως όφειλε,  κάνουμε ενέργειες να βγει στο φως ολόκληρη η αλήθεια.

Δυστυχώς, μας αντιμετωπίζουν σαν παράλογους που επιμένουμε. Μάλιστα έσυραν  στα δικαστήρια τον άντρα μου, επειδή  γράφει στο Facebook εκφράζοντας το θυμό του και την οργή του. Τελικά, του επέβαλαν περιοριστικούς όρους απειλώντας με χρηματικό πρόστιμο και φυλάκιση, εάν δε συμμορφωθεί  στην απόφαση!

Στο αστικό κομμάτι της υπόθεσης οι ασφαλιστικές εταιρείες επιρρίπτουν στη νεκρή ευθύνες τις οποίες ονομάζουν ‘ιδία διακινδύνευση’ (με άλλα λόγια: πήγαινε γυρεύοντας) και μη χρήση κράνους - το οποίο ποτέ δεν της δόθηκε να φορέσει ( δηλαδή,  άμα σε πυροβολήσω  και δε φοράς αλεξίσφαιρο γιλέκο είσαι υπεύθυνος για το θάνατό σου).  Ασκήσαμε έφεση η οποία δικάζεται σε λίγο καιρό».

«Δεν είναι μόνο ένας ο φταίχτης για το τροχαίο που στέρησε τη ζωή στη μοναχοκόρη μου, είναι αρκετοί.

Οι οδηγοί και συνεπιβάτες στα δίκυκλα  υπήρξαν όλοι συμμαθητές της και μαθητές στο σχολείο όπου δίδασκε ως φιλόλογος ο άντρας μου και πατέρας της.

Ο κάτοχος του παράνομα σταθμευμένου αυτοκινήτου διατείνεται πως εκεί σταθμεύει πάντοτε αφού το σπίτι του είναι δίπλα. Ασχολείται μάλιστα και με την πολιτική σε τοπικό επίπεδο.

Είναι αποκαρδιωτική η συμπεριφορά  των εμπλεκομένων στην υπόθεση. Ασέβεια και αποχή από κάθε τι ανθρώπινο σε σχέση με εμάς. Όχι μόνο μια συγγνώμη δεν ειπώθηκε από κανένα στόμα, αλλά και παρουσίασαν  και παρουσιάζουν την κατάστασή μας ως παράλογη κι ενοχλητική… εκείνοι (σ.σ. οι συμμαθητές της) διαδίδουν πως  τη βλέπουν στα όνειρά τους χαρούμενη και να τους δίνει δύναμη να συνεχίσουν τη ζωή τους, ενώ εμείς που είμαστε  θλιμμένοι και θρηνούμε είμαστε τρελοί.

Φαίνεται πως μόνο για εμάς είναι σκοτωμένη και μόνο το δικό μας σπίτι είναι άδειο, οι δράστες είναι ευτυχισμένοι αφού από ό τι διαλαλούν μετέτρεψαν την ενέργειά της σε δική τους κινητήρια δύναμη.

Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα για την επιτυχία της και την είσοδό της στο Πανεπιστήμιο, είχαν το θράσος να πανηγυρίζουν για τη δική τους επιτυχία, ενώ η Νεφέλη, η φίλη τους, εξαιτίας τους, ήταν δύο μέτρα μέσα στο χώμα.

Να ζητήσουν, λοιπόν, συγγνώμη αυτοί  που κρύβονται ψευδόμενοι και που ενδιαφέρονται να επουλώσουν  τις … δικές  τους ‘ πληγές’;  Ανάθεμα αν τους αφήνει ο εγωισμός και η φιλαυτία τους να συνειδητοποιήσουν το κακό που έκαναν.

Να συγχωρήσω κάποιους που προσπαθούν  να επιρρίψουν την ευθύνη της ανθρωποκτονίας στη σκοτωμένη και που χαρακτηρίζουν τους γονείς εμμονικούς; Όχι, ποτέ δεν πρόκειται να τους συγχωρήσω. Ποτέ.

Και για να το πω ολοκληρωμένα, είναι πολύ αργά για την ανάληψη  των ευθυνών τους, ας τις είχαν αναλάβει πριν κάνουν αυτό που έκαναν.  Άλλωστε,  δεν είμαι Θεός να είμαι υπεράνω ανθρωπίνων συναισθημάτων.»

«Κάθε φορά που ακούω για θανατηφόρο, στενοχωριέμαι για το άδικο μαντάτο και κάθε φορά που ακούω για ένα θανατηφόρο τροχαίο στις ειδήσεις ξαναζώ  τη στιγμή που ένα τηλεφώνημα έκανε σμπαράλια τη ζωή μου. 

Στενοχωριέμαι που  η φωνή μου, η φωνή μιας μάνας που σκότωσαν το μοναχοπαίδι της,  δεν εισακούγεται και  που το πάθημα αυτό δε γίνεται μάθημα. Στενοχωριέμαι που ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει αποθεώσει τα μηχανήματα και που ο σύγχρονος άνθρωπος έχασε την ανθρωπιά του. Φτάσαμε σε σημείο να ακούμε για θανατηφόρα τροχαία ως μέρος της καθημερινότητάς μας.

Λες και είναι πάγια και διαρκής η ανάγκη να κάνουμε ανθρωποθυσίες στην άσφαλτο, όλη η κοινωνία κατάντησε παρατηρητής του επόμενου θανάτου αδιάφορη κι ανήμπορη να αντιδράσει. 

Πρέπει να σταματήσει να παρέχεται ασυλία στους υπευθύνους της διάπραξης τροχαίων εγκλημάτων. Σε νομικό επίπεδο να πάψουν να αντιμετωπίζονται ως απλά… ‘αμελείς’.

Πολλοί εξ αυτών είναι επικίνδυνοι για τη σωματική ακεραιότητα όλων μας. Οι  περιπτώσεις υποτροπής δεν είναι λίγες. Τα τροχαία είναι εγκλήματα. Η κοινωνία έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης καθώς αντιμετωπίζει με ένοχη σιωπή τα συμβάντα αυτά.

Η λογική της πλειοψηφίας του κοινωνικού συνόλου, που αντιμετωπίζει τα τροχαία σαν κάτι θεόσταλτο είναι η λογική που εθελοτυφλεί, απόρροια  ατομισμού και  υποκρισίας. Να αναλογιστούν όσοι  τόσο εύκολα  λένε πως έγινε ‘κατά λάθος’  τι θα έκαναν αν βρίσκονταν στη θέση μου.

Να τιμωρούνται  άμεσα και παραδειγματικά  οι υπαίτιοι, αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσει το κακό.

Ο ακήρυχτος αυτός πόλεμος δε θα σταματήσει ποτέ αν δεν υπάρξει η πολιτική βούληση να σταματήσει. Οι χώρες που θέλησαν το κατάφεραν. Στη Σκανδιναβία το ποσοστό θανάτων από τροχαία αγγίζει το μηδέν. Εκεί όμως ο υπαίτιος υφίσταται σκληρές κυρώσεις, μία από αυτές είναι η άμεση και υποχρεωτική  μετατροπή του σε δωρητή οργάνων. Η Πολιτεία αυτών των κρατών διακρίνει  πως ο άνθρωπος που φέρεται με τη συγκεκριμένη συμπεριφορά,  προφανώς δεν εκτιμά  ο ίδιος την αξία της ζωής του. Και  γι αυτό τον αντιμετωπίζει όπως αντιμετωπίζει κι ο ίδιος τον εαυτό του και τους γύρω του: ως ανόητο, ως αναλώσιμο. 

Αυτό που ζητάω εγώ, είναι σεβασμός. Σεβασμό στους δρόμους, σεβασμό του άλλου, παντού. Οδηγούν όλοι λες και είναι μόνο αυτοί στο δρόμο. Αυτό το έχουν μάθει στο σπίτι τους, προφανώς. Αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα δε θα συνέβαιναν όλα αυτά καθημερινά. Δεν έχει νόημα να ζητήσω να προσέχουν την οδική τους συμπεριφορά οι άνθρωποι που συμπεριφέρονται αλαζονικά σε κάθε τους καθημερινή συναναστροφή.»

• Ένας άγγελος που έμελλε να σβήσει στην άσφαλτο, λίγο πριν κλείσει τα 14 του χρόνια
•  «Η ζωή μου σταμάτησε με την τελευταία αναπνοή του παιδιού μου…»
• «Ποια λογική και ποια δύναμη, όταν έχεις περπατήσει πίσω από το φέρετρο του παιδιού σου;
• «Δεν ήρθε ποτέ να ζητήσει συγγνώμη… Αυτό είναι το παράπονο μου»