«Ποια λογική και ποια δύναμη, όταν έχεις περπατήσει πίσω από το φέρετρο του παιδιού σου;»
07:42 - 24 Μαρτίου 2019
Αυτή η φιγούρα, της κ. Κούλας Καραπατέα, είναι αυτή που μου έμεινε χαραγμένη στο μυαλό από τότε που την γνώρισα στις δικαστικές αίθουσες, όπου ανέμενε και πάλευε για την απονομή Δικαιοσύνης.
Η καταραμένη μέρα…
Το παιδί μου είχε φύγει… Γιατί ένας ασυνείδητος, επικίνδυνος, αλαζόνας, εγωιστής οδηγός τον είχε σκοτώσει. Ο Σεμπάστιαν Πέτρος, με την αγαπημένη του Vespa ακολουθώντας ευθεία πορεία στην οδό Πεντέλης, στο Στρόβολο, κατευθυνόταν προς το σπίτι του. Ο άλλος που προκάλεσε το τροχαίο έγκλημα έβγαινε από πάροδο, και παραβιάζοντας τον Κ.Ο.Κ του ανέκοψε την πορεία, τον κτύπησε και τον σκότωσε και μάλιστα στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας, σύμφωνα με την πορεία του δολοφονικού αυτοκινήτου.
Πάω πίσω στο νοσοκομείο πάλι. Εκεί σταμάτησε κι η δική μας ζωή. Μέσα σε λίγη ώρα το νοσοκομείο γέμισε από γνωστούς, συγγενείς, φίλους, φίλους του Πέτρου. Κανένας δεν πίστευε αυτό που έβλεπε. Έβλεπες μόνο δάκρυα να ποτίζουν το πάτωμα. Πόνος, θλίψη, σπαραγμός. Λόγια δεν υπήρχαν. Εγώ δεν έβλεπα πια, δεν άκουα, δεν επικοινωνούσα. Δεν ειδοποίησα κανέναν, ούτε καν τα άλλα μου παιδιά. Το έκανε ο άντρας μου, κάποιος έπρεπε να το κάνει. Εγώ δεν ήμουν πια ζωντανή. Καθόμουν δίπλα στο παιδί μου και περίμενα το θαύμα κι ακόμα το περιμένω. Άκουα βήματα, ομιλίες και σκεφτόμουν «μα τι κάνουν όλοι αυτοί; Ακόμα δεν εκατάλαβαν ότι η ζωή ετέλειωσε;»
«Ζεις, αλλά δεν υπάρχεις…»
Τώρα πια, ξέχασα τι είναι ζωή, τι είναι γέλιο, χαρά, ευτυχία. Ξέχασα πως ήμουν πριν. Στο μυαλό μου γυρίζουν συνεχώς οι ίδιες σκέψεις, τα ίδια αναπάντητα ερωτήματα κι όλα γύρω από το παιδί μου. Από τον λεβέντη που τόσον άδικα μου στέρησαν. Γιατί; Γιατί; Γιατί;
«Κανένας θάνατος στην άσφαλτο δεν είναι ατύχημα»
Με ρωτάτε για τη Δικαιοσύνη. Στην Κύπρο είναι άγνωστη λέξη. Έχει χάσει το νόημά της. Στο θανατηφόρο με θύμα το παιδί μου, ένοχος είναι γιος πολύ γνωστού πολιτικού. Η δίκη κράτησε δύο ολόκληρα χρόνια, αλλάξαμε τρεις δικαστές κι ο κατηγορούμενος ξεκίνησε με το «δεν παραδέχομαι». Παραδέχτηκε σε κάποια φάση και μετά πάλι δεν παραδεχόταν. Έπαιζε με το Δικαστήριο και ροκάνιζε το χρόνο. Ψυχολογικά αυτό μας σκότωνε.
Μετά από δυο χρόνια στις δικαστικές αίθουσες και με 4 δικηγόρους να τον υπερασπίζονται, κρίθηκε ένοχος και του επεβλήθη ένας χρόνος άμεσης φυλάκισης. Παρόλο που η νομοθεσία προβλέπει μέχρι τέσσερα χρόνια, κι ο ένας χρόνος ήταν πολύ λίγος, από τη στιγμή που το θύμα δεν έφερε καμιά ευθύνη, θεώρησα ότι η υπόθεση έπρεπε να κλείσει. Γιατί στην τελική καμιά ποινή δεν είναι αρκετή μπροστά στο θάνατο. Η δικαιοσύνη των Δικαστηρίων είναι μέρος της δικαιοσύνης.
Η απόφαση όμως εφεσιβλήθηκε. Το Ανώτατο σε χρόνο ρεκόρ, δυόμιση μήνες από την καταχώρηση της έφεσης, έφθασε και στην απόφαση. Κι ενώ προχθές ακόμα, το Ανώτατο διατυμπάνιζε ότι έχει φόρτο εργασίας κι ότι ακόμη εξετάζει υποθέσεις του 2012 και 2013, σας λέω ότι η υπόθεση αυτή είναι του 2016. Προχώρησε το Ανώτατο κι ακόμα παρακάτω. Ενώ τον έκρινε ένοχο στηριζόμενο σε λάθος σκεπτικό και αιτιολογικό, τον αποφυλάκισε την ίδια μέρα. Χρησιμοποίησε ψεύτικα στοιχεία με την αιτιολογία ότι στη σκηνή του δυστυχήματος υπήρχε σταθμευμένο van που εμπόδιζε την ορατότητά του ενόχου. Αυτό ακούστηκε για πρώτη φορά, γιατί στο σημείο που ισχυρίστηκαν ότι υπήρχε van, υπήρχε ένα Audi saloon. Ψέμα, το αποδεικνύουν τα σχεδιαγράμματα κι οι φωτογραφίες της Αστυνομίας. Αυτό και μόνο, ας παραλείψω όλα τα άλλα, μου ενισχύει την άποψη, ότι οι 3 δικαστές, δεν μελέτησαν με τη δέουσα σοβαρότητα.
Έτσι τονώνεται το περί δικαίου αίσθημα του πολίτη; Εθελοτυφλώντας την ουσία της υπόθεσης, τονίζοντας μας ότι οι αποφάσεις του Ανωτάτου είναι τελικές και αμετάκλητες; Πρέπει να δεχτούμε τα λάθη και τις παραλείψεις της Δικαιοσύνης; Πρέπει να δημιουργούνται κοινωνικά λόμπι, χωρίζοντας τους ανθρώπους σε επώνυμους και ανώνυμους; Πρέπει να δεχτούμε την προνομιακή μεταχείριση; Όχι. Η αποστολή σας κύριοι δικαστές δεν είναι αυτή.
«Τα παιδιά μας δεν είναι αριθμοί»
Αυτές οι πολυδιαφημισμένες αποτρεπτικές ποινές, που είναι; Σε ποιο συρτάρι κλείστηκαν; Αυτές οι κάμερες φωτοεπισήμανσης σε ποιο καράβι ταξιδεύουν. Όλα εκείνα τα θα, θα, θα που εξαφανίστηκαν; Η παραβίαση του Κ.Ο.Κ. και τα τροχαία, είναι εγκλήματα κι έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αφαιρεί ζωές. Η ασέβεια και η αδιαφορία για τους άλλους χρήστες του οδικού δικτύου, είναι έγκλημα. Δεν είναι αμέλεια.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Η ζωή μου σταμάτησε με την τελευταία αναπνοή του παιδιού μου…»