«Σχολείο της Κυριακής» για τα παιδιά του πολέμου που ζουν στην Κύπρο
15:31 - 11 Μαρτίου 2019
Σύμφωνα με έναν από τους τρεις εμπνευστές της πρωτοβουλίας, -ο οποίος ζήτησε να διατηρήσει την ανωνυμία του-, η ιδέα ήρθε αυθόρμητα με πρωταγωνιστές εκπαιδευτικούς που ήθελαν να μοιράσουν τις γνώσεις τους σε αυτά τα παιδιά.
Από τα Χριστούγεννα μέχρι σήμερα η ιδέα μεγαλώνει και όλο και περισσότεροι εθελοντές δείχνουν το ενδιαφέρον τους, ανάμεσα σε αυτούς και ο 24χρονος Αναστάσιος Πέτρου, ο οποίος μοιράζεται στον REPORTER της εμπειρία του ως εθελοντής στο «Σχολείο της Κυριακής».
«Ο εθελοντισμός με γεμίζει ως άνθρωπο»
Ο Αναστάσιος ασχολείται χρόνια με τον εθελοντισμό και με την πρώτη ευκαιρία εμπλέκεται σε εθελοντικές δράσεις οργανισμών γιατί όπως εξομολογείται «το να θυσιάσω κάποιες ώρες, για να βοηθήσω κάποιον δεν μου στοιχίζει κάτι, μάλλον τι αντίθετο».
«Με τον εθελοντισμό ασχολούμαι από μικρός. Ακόμα και όταν σπούδαζα συμμετείχαν σε αρκετά προγράμματα ως εθελοντής. Συνεργάστηκα με το hope for children, είμαι εθελοντής στη Σχολή Τυφλών, είχα εμπλακεί με την Κίνηση Συμπαράστασης για το AIDS και τώρα ασχολούμαι με το «Σχολείο της Κυριακής». Ο εθελοντισμός για εμένα, είναι κάτι που με γεμίζει σαν άνθρωπο και μάλλον είναι για αυτό που επέλεξα να σπουδάσω ψυχολογία. Πάντα ένιωθα την ανάγκη να προσφέρω. Είναι πολύ λίγα αυτά που προσφέρω κοντά σε εκείνα που νιώθω ότι παίρνω όταν βοηθάω κάποιον», αναφέρει ο Αναστάσιος.
Τι πιο αληθινό από μια αγκαλιά και ένα χαμόγελο; Η δικαίωση της προσφοράς σε ανθρώπους που περιμένουν από κάποιο να τους δείξει αποδοχή. Αυτά είναι τα συναισθήματα που νιώθει ένας εθελοντής, αυτά είναι που νιώθει και ο Αναστάσιος κάθε φορά που θα πάρει πίσω ως αντάλλαγμα μια αγκαλιά.
«Μπορεί πριν ξεκινήσω κάποια εθελοντική μου δράση να έχω ένα μικρό άγχος συνήθως για το τί θα αντικρίσω και τι θα αντιμετωπίσω. Τα συναισθήματα που παίρνω όμως αργότερα είναι τόσο δυνατά και έντονα που νιώθω πλήρης. Νιώθω μεγάλη χαρά όταν βλέπω ένα χαμόγελο στο πρόσωπο κάποιου που έχω βοηθήσει ή να πάρω μια αγκαλιά από ένα παιδί. Με το να θυσιάσω κάποιες ώρες, για να βοηθήσω κάποιον δεν μου στοιχίζει κάτι, μάλλον το αντίθετο γιατί θα κάνω έναν συνάνθρωπό μου να νιώσει καλύτερα, να νιώσει ότι κάποιος τον νοιάζεται. Η κοινωνία μας σήμερα έχει να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα και υπάρχουν μεγάλες ομάδες του πληθυσμού που μας χρειάζονται».
Το «Σχολείο της Κυριακής» μπήκε στη ζωή του, όταν βρέθηκε μπροστά του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η σελίδα ενημέρωσης που έψαχνε σχετικά εθελοντές που θα ήθελαν να βοηθήσουν στην καινούργια ιδέα.
«Αρχικά μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι απευθυνόταν μόνο σε εκπαιδευτικούς, αλλά αργότερα αντιλήφθηκα ότι απευθύνεται και σε εθελοντές. Είδα ότι μας χρειάζονταν μόνο τρεις ώρες και πείρα την απόφαση να ξεκινήσω τη δεύτερη Κυριακή. Τρείς ώρες ήταν πολύ λίγες για να το σκεφτώ», εξήγησε ο Αναστάσιος.
«Το σχολείο κυρίως οργανώθηκε για εκμάθηση των ελληνικών σε παιδιά τα οποία είναι ενταγμένα σε δημόσια σχολεία στην Κοφίνου, ώστε να γίνεται ευκολότερη η ένταξή τους. Εγώ ασχολούμαι περισσότερο νήπια και παιδιά δημοτικού. Τα παιδιά έρχονται από διαφορετικές χώρες, από τη Σομαλία, το Ιράκ, τη Συρία και μιλούν και διαφορετικές γλώσσες, αυτό προκαλεί δυσκολία στη μεταξύ τους συνεννόηση. Οπότε, δεν εστιάζουμε αποκλειστικά στην εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας από την αρχή. Πρώτα κάνουμε κάποιες δραστηριότητες, όπως για παράδειγμα να συμπληρώσουν κάποια σχήματα, όπως φρούτα και τους μαθαίνουμε την ονομασία των φρούτων στα ελληνικά. Σε όσους δεν γνωρίζουν καθόλου ελληνικά, δειλά-δειλά τους μαθαίνουμε να γράφουν το όνομά τους, πως χρονών είναι, πως ονομάζονται».
Το μάθημα όμως δεν τελειώνει εκεί… Το ενδιαφέρον τους και χαρά που νιώθουν μεγαλώνει, όπως συμβαίνει και με όλα τα παιδιά, όταν αντί για μάθημα, ακούνε μουσική, χορεύουν και ζωγραφίζουν.
«Δημιουργούμαι και κάποιες άλλες δραστηριότητες, βάζουμε μουσική, τραγούδια, χορεύουμε, διαβάζουμε παραμύθια και παίζουμε παιχνίδια. Μέσα σε τρεις ώρες νιώθω ότι τους κάνουμε χαρούμενους. Κάποιες φορές φτιάχνουμε γλυκά, και χαίρονται πολύ με τη διαδικασία γιατί παράλληλα μαθαίνουν και την ονομασία των υλικών. Αυτοί οι άνθρωποι χαίρονται και με μια σοκολάτα γιατί δεν είναι εύκολο για αυτούς να αγοράζουν συχνά», περιγράφει ο Αναστάσιος.
Πολλές είναι οι ιστορίες που μπορεί να διηγηθεί ο Αναστάσιος, άλλες θλιβερές άλλες αφήνουν ένα πικρό χαμόγελο και αυτές που γεμίζουν χαρά τους εθελοντές σαν και τον ίδιο.
«Πολλά είναι τα περιστατικά που με συγκίνησαν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια μέρα μας είχαν μείνει μερικά φρούτα και τα μοιράσαμε. Στον δρόμο βρήκαμε έναν άνθρωπο, δεν γνώριζα από ποια χώρα ήταν και αποφασίσαμε να του δώσουμε μερικά. Ξεκίνησε να μας ευχαριστεί, μας έβαζε ευχές, μας χαμογέλασε. Εκείνο το χαμόγελό του ήταν πολύ έντονο και μας έκανε πραγματικά χαρούμενους. Ένα χαμόγελο τους αρκεί και αυτό ισχύει και για τα παιδιά αυτά που επισκέπτομαι σχεδόν κάθε Κυριακή. Αυτά τα παιδιά βρίσκονται στην Κύπρο γιατί έζησαν δύσκολο παρελθόν. Έζησαν τον πόλεμο και ξέρουν τι σημαίνει η λέξη πόλεμος. Βλέπω θλιμμένα προσωπάκια και μάτια. Μόλις δουν όμως πως κάποιος νοιάζεται για εκείνους χαίρονται. Έστω και ένα γεια να τους πεις ενθουσιάζονται», λέει σχεδόν βουρκωμένος ο Αναστάσιος.
Ροη Ειδησεων
Πριν 8 λεπτά | Ποδόσφαιρο Διεθνή
Η Ρεάλ έκλεισε τον Χάουσεν-Στα 60 εκατομμύρια το deal με την ΜπόρνμουθΠριν 9 λεπτά | People
Dr Christoforos Hadjikyprianou: Clear targeting and rigorous quality assessment needed for proper education expansionΠριν 10 λεπτά | Ποδόσφαιρο Διεθνή
Ευχάριστα νέα για τον Αβονίγι-Βγήκε από το τεχνητό κώμαΠριν 10 λεπτά | Companies
George Michael: “Growth and prosperity for the entire population will come from business”Πριν 10 λεπτά | People
Άλεξ Σταυρίδης: «Έχω μια τεράστια ουλή στο στήθος, σημάδια στην κοιλιά από τα καλώδια που μου έβαλαν»Πριν 11 λεπτά | Απόψεις InBusiness
Μικροί αρθρωτοί αντιδραστήρες: Η νέα εποχή της πυρηνικής ενέργειαςΠριν 14 λεπτά | 'Αλλα Σπορ
ΒΙΝΤΕΟ: O Τζόκοβιτς εγκαινίασε νέο γήπεδο στο Βελιγράδι στον ίδιο χώρο που έπαιξε για πρώτη φορά τένις
