Οι αντίθετοι βίοι Αβέρωφ-Άντρου και τα στοιχήματά τους στις Ευρωεκλογές

Εκλογές προσωπικών αποδείξεων, πέραν των υπολοίπων, αποτελούν για τους ηγέτες των κομμάτων του τόπου οι Ευρωεκλογές του προσεχούς Μάϊου, μιας και αν και διαχρονικά όχι υψίστης σημασίας για το κομματικό σύστημα της χώρας μας, προσφέρονται για μέτρηση δυνάμεων και χάραξης ή επαναχάραξη στρατηγικής και των επόμενων βημάτων τους.
 
Για τα δύο παραδοσιακά μεγάλα κόμματα, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, ο βαθμός κρισιμότητας των Ευρωεκλογών που έρχονται κρίνεται ως αυξημένος, δεδομένου ότι και οι δύο πολιτικές δυνάμεις προέρχονται από μια εκλογική αναμέτρηση, αυτή των βουλευτικών(σ.σ. ασχέτως του τι έγινε στις Προεδρικές), κατά την οποία το ένα κόμμα σε μικρότερο και το άλλο σε μεγαλύτερο βαθμό, δεν κατέγραψαν τις επιδώσεις που θα ανέμεναν ή που θα ήθελαν.
 
Και επειδή όπως συμβαίνει πάντοτε, όχι μόνο στην πολιτική, το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης στην αποτυχία, όπως και τα εύσημα στην επιτυχία, πιστώνονται σε αυτόν που ηγείται, οι ηγέτες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ, Αβέρωφ Νεοφύτου και Άντρος Κυπριανού, έχουν μπροστά τους μια εκλογική αναμέτρηση που από όποια οπτική γωνία και να την αντικρίσει κανείς, εμπεριέχει για τους ίδιους μεγάλα προσωπικά στοιχήματα που πρέπει ή θέλουν να κερδίσουν.
 
Δύο ηγέτες με βίους περίπου αντίθετους όσον αφορά τα αποτελέσματα των κομμάτων τους στις εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες συμμετείχαν με τους ίδιους επικεφαλής, καλούνται, είτε να αποδείξουν είτε να απαντήσουν…     
 
Όπως βεβαίως και οι ηγέτες των υπολοίπων πολιτικών δυνάμεων, για τα προσωπικά στοιχήματα των οποίων θα αναφερθούμε σε μεταγενέστερα ρεπορτάζ που θα ακολουθήσουν.  
 
Ο Αβέρωφ Νεοφύτου
Ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου θεωρείται ο μετρ των επιτυχιών σε εκλογικές αναμετρήσεις, μιας και βρίσκει πάντα, ή σχεδόν πάντα, τον τρόπο να βγάζει το κόμμα του νικητή.
 
Σίγουρα, το αποτέλεσμα των τελευταίων βουλευτικών του 2016 δεν ήταν αυτό που, τόσο ο ίδιος όσο και γενικότερα στην Πινδάρου θα ήθελαν, ωστόσο υπό τις περιστάσεις και τις συνθήκες τις εποχής όπου πραγματοποιήθηκαν οι εκλογές, δεν ήταν για τον ΔΗΣΥ το τέλος του κόσμου(σ.σ. διατηρήθηκε πρώτο κόμμα παρά την απώλεια σε πραγματικούς αριθμούς 30 χιλιάδων ψήφων).
 
Την ίδια ώρα, στον Αβέρωφ Νεοφύτου χρεώνεται σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό η άνετη επανεκλογή του Νίκου Αναστασιάδη στις προεδρικές εκλογές του περασμένου Φεβρουαρίου, με τον αρχηγό του κυβερνώντως κόμματος-παρά τα αναπόφευκτα μουρμουρητά και την μεμψιμοιρία που εκδηλώνεται κατά καιρούς εντός Πινδάρου, αλλά και από ψηφοφόρους του κόμματός του-να έχει καταφέρει να καταστεί κατά την παρουσία του στο ανώτατο αξίωμα της ηγετικής πυραμίδας του ΔΗΣΥ, ο αδιαμφησβήτητος ηγέτης της παράταξής του.
 
Με τα δεδομένα, αυτά το στοίχημα για τον Αβέρωφ Νεοφύτου μοιάζει περίπου κερδισμένο όσον αφορά την επανεκλογή δύο ευρωβουλευτών, ενώ ο ηγέτης του ΔΗΣΥ σίγουρα θα ήθελε να δει τα ποσοστά του κόμματός του να ανεβαίνουν σε σχέση, τουλάχιστον, με τις τελευταίες βουλευτικές. Και να αποδείξει πως η…απώλεια της Ελένης Θεοχάρους, πρώτης σε σταυρούς προτίμησης στις Ευρωεκλογές του 2014, κάθε άλλο παρά ζημιογόνα υπήρξε για το κόμμα.
 
Ο Άντρος Κυπριανού
Αν για τον Αβέρωφ Νεοφύτου οι επερχόμενες Ευρωεκλογές φαίνεται να αποτελούν απλώς μια καλή ευκαιρία επαναβεβαίωσης της κυριαρχίας του εντός και εκτός του κόμματός του, για τον Γενικό Γραμματέα του ΑΚΕΛ Άντρο Κυπριανού τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά και πιο δύσκολα.
 
Στις βουλευτικές εκλογές του 2016 ο κ. Κυπριανού είδε τα ποσοστά του ΑΚΕΛ να βουλιάζουν, ενώ στις περσινές προεδρικές εκλογές, μπορεί ο υποψήφιος που στήριξε το κόμμα, ο Σταύρος Μαλάς, να πέρασε στον δεύτερο γύρο, δεν κατάφερε όμως να καταστεί καν ανταγωνιστικός έναντι του Νίκου Αναστασιάδη στη δεύτερη Κυριακή.
 
Και όσο και αν στο ΑΚΕΛ ξέρουν καλά να κρατούν για τους εαυτούς τους τα όποια εσωκομματικά προβλήματα αντιμετωπίζουν, αποτελεί κοινό μυστικό πως ο Άντρος Κυπριανού τέθηκε κατά καιρούς, και εν μέρει εξακολουθεί να βρίσκεται, από αρκετούς υπό αμφισβήτηση.
 
Ενόψει τούτων, μια ακόμη εκλογική αποτυχία του ΑΚΕΛ, θα ήταν ό,τι χειρότερο να συμβεί στον Γενικό Γραμματέα του κόμματος, έστω και αν μιλάμε για μια εκλογική αναμέτρηση η οποία κάλλιστα θα μπορούσε να λεχθεί πως ποτέ δεν υπήρξε ανάμεσα στις προτεραιότητες του κόμματος της Αριστεράς.
 
Υπό το πρίσμα αυτό, οτιδήποτε άλλο πέραν της διατήρησης των δύο εδρών που σήμερα κατέχει στην Ευρωβουλή, αλλά και της αισθητής αύξησης των ποσοστών του ΑΚΕΛ, θα ήταν για τον Άντρο Κυπριανού κάτι σαν το τελειωτικό χτύπημα στη υστεροφημία που θα ήθελε να αφήσει φεύγοντας από το ανώτατο σκαλοπάτι της ηγετικής πυραμίδας της Εζεκίας Παπαϊωάννου.