Συγκλονιζόμαστε, φοβόμαστε, ξεχνάμε-Οι άνθρωποι φεύγουν αλλά…ποιος νοιάζεται!

16:09 - 01 Φεβρουαρίου 2019

ΑΠΟΨΕΙΣ

Η εμπιστοσύνη σε τράπεζες, σε Δικαιοσύνη και σε πολιτικό σύστημα εξαφανίστηκε προ πολλού.

Αρκετά γεγονότα των τελευταίων ετών γκρέμισαν σχεδόν όσα κάστρα κτίζονταν για χρόνια στην Κύπρο. Εκείνα τα κάστρα που έδειχναν ότι στηρίζονταν σε στέρεες βάσεις, όμως το κούρεμα, το χάος στον τομέα της Δικαιοσύνης και οι καταδίκες πολιτικών προσώπων γκρέμισαν όσα προσπαθούσε να κτίσει η Κύπρος για πάρα πολλά χρόνια.

Κατέρρευσαν εν μια νυκτί ως σαν άλλοι χάρτινοι πύργοι…
Μόνο ένα πράγμα έμεινε στον κυπριακό λαό. Το κάστρο της κοινωνίας. Αυτό που θέλουμε να παρουσιάζουμε ως αλώβητο. Αυτό που πιστεύουμε, ή καλύτερα πιστεύαμε, πως δεν θα πέσει ποτέ. Έλα όμως που με όσα συνέβησαν τον τελευταίο χρόνο έδειξαν πως όσα βλέπαμε ήταν «η βιτρίνα και όχι το κατάστημα».

Ένα διπλό φονικό με θύματα ένα ζεύγος στον Στρόβολο τον περασμένο Απρίλιο, κατά το οποίο ο δράστης είχε ως στόχο τη ληστεία, άφησε άφωνη την κυπριακή κοινωνία. Σόκαρε τους πάντες και για εβδομάδες ολόκληρες γίνονταν συζητήσεις επί συζητήσεων για το που οδεύουμε.

Στο καπάκι, ήρθε η δολοφονία μίας 80χρονης για μερικά ευρώ και ένα λάπτοπ στην Αγλαντζιά. Ήταν τότε που ο πολίτης άρχισε να φοβάται για το τι του ξημερώνει και πως θα αντιμετωπίσει τέτοια περιστατικά. Ήταν τότε που αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε πως η κοινωνία μας δεν θα ήταν ποτέ ίδια.

Μερικούς μήνες αργότερα διατρανώθηκε το αίσθημα του φόβου στην κυπριακή κοινωνία, όταν τα σχολεία μας, όντας ξέφραγα αμπέλια επέτρεψαν την είσοδο σε έναν 35χρονο ο οποίος απήγαγε και νάρκωσε δύο δεκάχρονα παιδιά. Όλοι παρακολουθούσαν πάνω από μία οθόνη ή πλάι σε ένα ραδιόφωνο τις εξελίξεις. Το αποτέλεσμα ήταν εκείνο που όλοι εύχονταν, όμως παρά την επιτυχία του εντοπισμού, δεν έσβησε το μαύρο σύννεφο για τις συνθήκες και τον τρόπο που σημειώθηκε η απαγωγή.

Η δολοφονία ενός εννιάχρονου κοριτσιού από τον αδελφό της, κάρφωσε άλλη μία πρόκα στην ταφόπλακα της ευυπόληπτης και ασφαλούς κοινωνίας που παρουσιάζαμε σαν κράτος για χρόνια. Μια οικογένεια με μοναδικό κηδεμόνα τον πατέρα, ο οποίος προσπαθούσε να βγάλει τα προς το ζην για να μεγαλώσει τα παιδιά του, αφέθηκε στο έλεος του Θεού. Μηδέν έλεγχος, μηδέν ευθύνες στις εμπλεκόμενες υπηρεσίες. Ένα παιδί χάθηκε, άλλο ένα είναι στο Νοσοκομείο Αθαλάσσας, ενώ ο πατέρας συντετριμμένος προσπαθεί να βρει την άκρη του νήματος. Και πάλι μόνος, χωρίς την βοήθεια των αρμοδίων.

Τα χτυπήματα έρχονταν απανωτά. Λίγες μέρες αργότερα μία μητέρα δύο παιδιών δολοφονήθηκε άγρια μέσα στο αυτοκίνητο της από έναν άνδρα, τον οποίο επιβίβασε για να τον μεταφέρει σε άλλο σημείο. Ο δράστης διέπραξε το στυγερό έγκλημα μαχαιρώνοντας την άτυχη γυναίκα για να της αποσπάσει τις εισπράξεις που μετέφερε.

Κι όλα αυτά σε μία κλειστή κατά τα άλλα κοινωνία και κυρίως ασφαλή για τους πολίτες της.

Συγκλονιζόμαστε, φοβόμαστε ξεχνάμε

Αν είναι κάτι για το οποίο είμαστε σίγουροι πλέον ως κοινωνία, είναι το τρίπτυχο συγκλονίζομαι, φοβάμαι, ξεχνώ. Είναι πραγματικά απίστευτο το πόσο εύκολα ξεχνάμε όσα συμβαίνουν την προηγούμενη μέρα, όσο φρικιαστικά κι αν είναι αυτά. Όπως είναι η υπόθεση του παππού Κόκου στη Λάρνακα.

Ένας 76χρονος ο οποίος προσπάθησε να σώσει τη ζωή του από έναν επίδοξο κλέφτη. Ένας άνθρωπος που έζησε για χρόνια μια λυτή ζωή, μακριά από τις πολυτέλειες που έχουν αρκετοί άλλοι συνάνθρωποι μας. Σκοτώθηκε βάναυσα και απάνθρωπα στα 76 του χρόνια. Γιατί; Για πενήντα ευρώ!

Από έναν άνθρωπο, χρήστη ναρκωτικών, με ψυχολογικά προβλήματα, ο οποίος όχι μόνο δεν βρισκόταν στο κατάλληλο μέρος αλλά δεν υπόκειτο σε έλεγχο από κανένα κατά πόσον λάμβανε ή όχι φαρμακευτική αγωγή.

Γι’ αυτό δεν φταίει το σύστημα; Ένα σύστημα που έχει τόσες τρύπες, όσες ένα σουρωτήρι. Τρύπες που δεν φτιάχνονται με μπαλώματα, αλλά οριστικό κλείσιμο.

Το θέμα είναι σε ποιον και ποιες ευθύνες του αναλογούν. Όταν συμβαίνει κάτι, προσπαθούμε να βρούμε ποιος φταίει, όλοι μας! Κανείς όμως δεν προσπαθεί να λύσει τα προβλήματα πριν καν δημιουργηθούν.

Έτσι κι αλλιώς η μνήμη μας μοιάζει κάτι λιγότερο από εκείνη του χρυσόψαρου και σε λίγες ώρες διαγράφουμε τα πάντα, ξυπνάμε σε μια καινούργια μέρα και ζούμε στο δικό μας συννεφάκι. Μέχρι την επόμενη ωρολογιακή βόμβα.

Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι που αυτά τα περιστατικά άρχισαν να συμβαίνουν όλο και πιο συχνά.

Όπως προχθές την Τετάρτη που μια γυναίκα έχασε τη ζωή της μετά από πυρκαγιά που τέθηκε κακόβουλα σε μπαράκι κάτω από το διαμέρισμα της. Και μάλιστα οι φερόμενοι ως δράστες φαίνεται να έκαναν μια δουλειά για να επωφεληθεί ένας άνθρωπος που γνώριζε ότι πάνω από το μαγαζί ζούσαν άνθρωποι.

Η «δουλειά στράβωσε», αλλά και πάλι το κουδουνάκι στα αυτιά των αρμοδίων ήχησε για λίγο.

Στο κάτω κάτω η εξιχνίαση να πηγαίνει καλά και για την πρόληψη….βλέπουμε.

Συγκλονιζόμαστε, φοβόμαστε, ξεχνάμε-Οι άνθρωποι φεύγουν αλλά…ποιος νοιάζεται!

Ροη Ειδησεων

Διαμέρισμα 1 υπνοδ. στην Κάτω Πάφο

Έπαυλη 3ων υπνοδ. στη Σωτήρα

Εμπορικό οικόπεδο στο κέντρο της Λευκωσίας

Εμπορικό χωράφι δίπλα στην υπεραγορά "Lidl"στα Λατσιά

Δειτε Επισης