«Στα 52 μου βρήκα μια δεύτερη οικογένεια»

16:11 - 05 Νοεμβρίου 2019

ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Την περασμένη Κυριακή, όταν έφθασα στο οικοτροφείο, βρήκα την Αργυρούλα μου αγχωμένη. «Άργησες. Γιατί;», με ρώτησε φανερά αναστατωμένη, κοιτώντας χαμηλά, όπως το συνηθίζει. Της εξήγησα πως 5 ήταν ακόμη, δεν είχα αργήσει, είναι που άλλαξε η ώρα και νυχτώνει νωρίς. Φάνηκε να το δέχεται προ στιγμή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι νίκησε και τις ανησυχίες της: «Άλλη φορά να έρχεσαι πριν να νυχτώσει», είπε, γύρισε κι έφυγε, καθώς το έχει να θέλει την ησυχία της και να απομονώνεται. Ήταν όμως σαφής κι ας δεν το είπε: «Δεν θέλω να πάθεις κανένα κακό με το πήγαινε - έλα μέσα στη νύχτα». Αυτή είναι η Αργυρούλα, ανησυχεί για όσους και όσα αγαπά.

Οι αγκάλες του εθελοντισμού

Στο Ίδρυμα Χρίστου Στέλιου Ιωάννου «γύρισα» μόλις τον περασμένο Ιούλιο. Κάποτε ήμουν τακτική στο ετήσιο παζαράκι, ύστερα έκανα μερικά ρεπορτάζ στα νιάτα μου. Τώρα, είμαι «η Μαρία ή η κυρία Μαρία η εθελόντρια», έτσι με αποκαλούν και χαίρονται όταν είμαι μαζί τους και χαίρομαι που με αγαπούν και τις αγαπώ. Με περιμένουν ως μια αλλιώτικη προσθήκη στη βδομάδα τους. Περιμένω αυτό το δίωρο πάνω - κάτω τη βδομάδα με μια χαρά που δεν είχα γνωρίσει ποτέ προηγουμένως, σε μια οικογένεια που δεν φαντάστηκα ποτέ ότι με περίμενε με ανοικτές αγκάλες, αυτή του εθελοντισμού.

Οι «κορούες μου»

Οι «κορούες μου» εκεί στο οικοτροφείο είναι όλες μια και μια, ξεχωριστές, η καθεμιά αξιαγάπητη για άλλους λόγους, ας πούμε η Δεσποινούλα για τον καλύτερο κυπριακό καφέ που έχω πιεί ποτέ, για τα σχέδια που με γεμίζει και που με τη σειρά μου γεμίζω τοίχους στο σπίτι και το γραφείο, ακόμα και για το παραπονιάρικο στιλ που τη χαρακτηρίζει και το οποίο συνήθως της βγαίνει σε μουρμούρα.

Είναι, όμως, και «το μωρό», η Γεωργία μας, έκλεισε τις προάλλες τα 28, το γιορτάσαμε, ίδια κουκλίτσα με τις πλεξούδες της, τα μαγουλάκια της τα ροζ, αεικίνητη, να σου δίνει την εντύπωση ότι της χαρίζεις τον ουρανό με τ’ άστρα, αν της χαρίσεις ένα απόκομμα περιοδικού με τον Πετρή της Γαλάτειας κι ας μην το λέει. Φτάνει που πηδά μέχρι το ταβάνι από χαρά.

Από κοντά και η Παντελίτσα, η πρασινομάτα η… Παντελού, ήρεμη η δύναμη στην περίπτωση αυτή, δεν το πολυπάει, όμως, όπως οι άλλες το οικοτροφείο, περνάει καλά, όλα τα έχει και το ομολογεί, αλλά πεθυμά τη γειτονιά της. Το μπακάλικο, το περίπτερο, το καθαριστήριο, το κομμωτήριο, το κους - κους, παντού ήταν οι φίλοι και οι φίλες της, όλοι την καλοδέχονταν και όχι άδικα. Η Παντελού μου χαρίζει από όλες την πιο δυνατή αγκαλιά. Άδολη, ειλικρινή, ανακούφιση στην κούραση της βδομάδας που πέρασε, μέχρι να έλθει η άλλη Κυριακή, για να βρεθούμε και πάλι εκεί.

Η Παντελίτσα, η Δέσποινα, η Αργυρώ και η Γεωργία. Είναι οι τέσσερις μόνιμες παρουσίες στο οικοτροφείο του ιδρύματος, σε αντίθεση με πλείστα άλλα παιδιά που μένουν εκεί τις καθημερινές και φεύγουν για τα σπίτια τους τα Σαββατοκύριακα. Είναι οι τέσσερις νέες παρουσίες στη ζωή μου, πολύτιμες ως σχέσεις ζωής. Σου δίνουν και τους δίνεις αυθόρμητα, γνήσια και ειλικρινά, ανεπιτήδευτα. Σε μαθαίνουν, τους μαθαίνεις, σε γεμίζουν, έχεις τη μοναδική ευκαιρία να κάνεις μαζί τους όνειρα παιδικά για τα Χριστούγεννα που έρχονται, καθώς σκαρώνουμε μαζί γιορτινά απογεύματα με τραγούδια, παιγνίδια και λαχταριστές λιχουδιές. Αυτά είναι τα ωραία!

Τα νέα μου πρότυπα
Τίποτα, όμως, δεν θα ήταν τόσο ανέλπιστα όμορφο εκεί στο οικοτροφείο της αγάπης, αν δεν είχε την αστείρευτη θετική ενέργεια των λειτουργών. Αφιερωμένες, αξιαγάπητες, ανεξάντλητες σε ιδέες και κέφι για να περνάνε «οι κορούες» καλύτερα κι ακόμη καλύτερα, με υπομονή αξιοζήλευτη και ένα έργο θεάρεστο, που τις θέλει να βρίσκονται, αναλόγως, σαν μάνες, φίλες κι αδελφές, εκεί στις επάλξεις της δεύτερης τους οικογένειας. Όλα στο μέτρο, ασφαλώς, του επαγγελματισμού που τις διακρίνει και μιας αγάπης που προσφέρεται δίχως όρια.

Οι δυο Μαρίες, η Έλενα, η Άννα, η Κρίστη. Οι νέες μου φίλες, τα… πέντε σε ένα νέα μου πρότυπα. Η ομάδα των λειτουργών που ειλικρινά θα ήθελα να βρισκόμουν στη θέση τους, αν είχα τον τρόπο και τον χρόνο να άρχιζα και πάλι από την αρχή και να διάλεγα «τι θα ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω». Αυτό!

Και είμαι ευτυχής…
Και είμαι ευτυχής που εν μέρει γίνομαι - μια φορά, έστω, τη βδομάδα, μια και ουσιαστική - μέλος μιας οικογένειας που ποτέ δεν φαντάστηκα ότι υπήρχε και με καλοδέχτηκε και της είμαι ευγνώμων, αυτής του εθελοντισμού.

Για μένα είναι «οι κορούες μου», για την κυρία Έλενα - χρόνια τώρα καρκινοπαθή - ο ένας από τους σχετικούς συνδέσμους, για τις δυο φοιτητριούλες, που γνώρισα τις προάλλες, τα παιδιά που βοηθάνε στο διάβασμα, γιατί οι γονείς τους δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν.

Ευτυχώς, για όλους υπάρχει μια δεύτερη οικογένεια, για κάποιους μπορεί να είναι και η μόνη, να αγαπούν και να αγαπιούνται όμορφα και ειλικρινά. Ένα ευχαριστώ θα ήταν λίγο…

«Στα 52 μου βρήκα μια δεύτερη οικογένεια»

Ροη Ειδησεων

Διαμέρισμα 2 υπνοδ. στη Λάρνακα

Εξοχική κατοικία 3ων υπνοδ. στο Παραλίμνι

Διαμέρισμα 3ων υπνοδ. στο Στρόβολο

Διαμέρισμα 1 υπνοδ. στο Γέρι

Δειτε Επισης