Τα κροκοδείλια δάκρυα για τον Στυλιανό και η αντίσταση στην αλλαγή
07:15 - 29 Νοεμβρίου 2019

Μαζεύτηκαν πάλι όλοι οι πεφωτισμένοι, στη σκιά μιας τραγωδίας, να μας μιλήσουν για πολιτική ευθύνη. Να χτυπήσουν το χέρι τους στο τραπέζι και να ξεχειλίσουν από οργή για τις ανεπάρκειες ενός συστήματος που όλοι μαζί έφτιαξαν και όλοι μαζί συντηρούν.
Η πολιτική ευθύνη στην Κύπρο είναι μια παρεξηγημένη έννοια. Είναι η καραμέλα που καταπίνουν οι πολιτικοί για να γλυκάνουν τον λαιμό τους, που συστηματικά τραυματίζεται από την ξύλινη τους γλώσσα. Είναι το παυσίπονο που δίνουν στην κοινωνία όποτε βγαίνουν στη φόρα τα καρκινώματά της…
Την απαιτούν χωρίς σκέψη, χωρίς υπόβαθρο και συχνά χωρίς τα σωστά κίνητρα. Για να τροφοδοτήσουν τον μύλο της αντιπαράθεσης, για να ενισχύσουν το «εμείς εναντίον αυτοί», για να μετατοπίσουν το συλλογικό στο προσωπικό… να περάσουμε. Και να ξεπεράσουμε την ανάγκη για τομές όσο πιο ανώδυνα γίνεται, πριν τους πιάσουν κι αυτούς τα σκάγια.
Πολιτική ευθύνη είναι να κάνεις το καθήκον σου…. Έναντι του κράτους, της κοινωνίας, των πολιτών. Όχι των επόμενων εκλογικών αποτελεσμάτων του κόμματός σου.
Πολιτική ευθύνη είναι να εντοπίζεις τα κακώς έχοντα και να τα διορθώνεις, όχι να ρίχνεις κροκοδείλια δάκρυα και να εκστομίζεις συγκινητικούς λόγους ευθιξίας, που ισχύουν πάντα για τους άλλους, διότι η δική σου περίπτωση είναι -αναπόφευκτα- διαφορετική.
Πολιτική ευθύνη έχουν όλοι όσοι ασκούν πολιτική, όταν ένα πρόβλημα είναι συστημικό. Έχουν όλοι όσοι ανθίστανται στην αλλαγή, γιατί θα ξεβολέψει τους βολεμένους τους. Έχουν όλοι όσοι συντηρούν μια κρατική μηχανή η οποία υπολειτουργεί… μυστηριωδώς, καθώς φρόντισαν να είναι όλοι «άριστοι» και να μην υπάρχει κανένα μέτρο αντίδρασης στην ακαταλληλότητα και την αδιαφορία.
Πολιτική ευθύνη είναι να εντοπίζεις και να παραδέχεσαι τα λάθη, μα πάνω από όλα να τα διορθώνεις. Δεν είναι μόνο να πηγαίνεις στο σπίτι σου.
Σπίτι του πήγε και ο Ιωνάς. Κι από εκεί παρακολουθεί, μαζί με όλους εμάς, την Αστυνομία να παραμένει ακριβώς η ίδια (σ.σ. κάποιες από τις αναφορές για την οικογένεια του Στυλιανού έγιναν μετά την παραίτησή του). Με τις ίδιες ανεπάρκειες, με την ίδια «παράλειψη εκτίμησης του κινδύνου». Με τον ίδιο σεξισμό, με την ίδια απουσία εφαρμογής των διαδικασιών, με την ίδια έλλειψη γνώσεων στην πρώτη γραμμή. Αναλήφθηκε η πολιτική ευθύνη, αλλά δεν είναι ευθύνη κανενός να διορθώσει τα κακώς έχοντα.
Έκαναν το show, έφυγε ο Υπουργός και δεν άλλαξε τίποτα. Δεν χρειάστηκε να αλλάξει, επειδή… αναλήφθηκε η πολιτική ευθύνη. Ικανοποιήθηκαν κι οι τραγωδίες στοιβάζονται… Δεν απαίτησαν εκπαίδευση για τους αστυνομικούς. Δεν απαίτησαν απομάκρυνση των ακατάλληλων. Δεν απαίτησαν ελέγχους στην εφαρμογή των διαδικασιών. Και φυσικά δεν έκαναν τίποτα για να επιβάλουν τα πιο πάνω. Είδαν έναν Υπουργό να πηγαίνει σπίτι του και θεώρησαν πως έκαναν το καθήκον τους.
Ας αφήσουν, καλύτερα, την πολιτική ευθύνη για τις χώρες που διαθέτουν πολιτικό πολιτισμό. Στην Κύπρο προσπαθούμε, ακόμη, να κατανοήσουμε τα βασικά…
Η πολιτική ευθύνη στην Κύπρο είναι μια παρεξηγημένη έννοια. Είναι η καραμέλα που καταπίνουν οι πολιτικοί για να γλυκάνουν τον λαιμό τους, που συστηματικά τραυματίζεται από την ξύλινη τους γλώσσα. Είναι το παυσίπονο που δίνουν στην κοινωνία όποτε βγαίνουν στη φόρα τα καρκινώματά της…
Την απαιτούν χωρίς σκέψη, χωρίς υπόβαθρο και συχνά χωρίς τα σωστά κίνητρα. Για να τροφοδοτήσουν τον μύλο της αντιπαράθεσης, για να ενισχύσουν το «εμείς εναντίον αυτοί», για να μετατοπίσουν το συλλογικό στο προσωπικό… να περάσουμε. Και να ξεπεράσουμε την ανάγκη για τομές όσο πιο ανώδυνα γίνεται, πριν τους πιάσουν κι αυτούς τα σκάγια.
Πολιτική ευθύνη είναι να κάνεις το καθήκον σου…. Έναντι του κράτους, της κοινωνίας, των πολιτών. Όχι των επόμενων εκλογικών αποτελεσμάτων του κόμματός σου.
Πολιτική ευθύνη είναι να εντοπίζεις τα κακώς έχοντα και να τα διορθώνεις, όχι να ρίχνεις κροκοδείλια δάκρυα και να εκστομίζεις συγκινητικούς λόγους ευθιξίας, που ισχύουν πάντα για τους άλλους, διότι η δική σου περίπτωση είναι -αναπόφευκτα- διαφορετική.
Πολιτική ευθύνη έχουν όλοι όσοι ασκούν πολιτική, όταν ένα πρόβλημα είναι συστημικό. Έχουν όλοι όσοι ανθίστανται στην αλλαγή, γιατί θα ξεβολέψει τους βολεμένους τους. Έχουν όλοι όσοι συντηρούν μια κρατική μηχανή η οποία υπολειτουργεί… μυστηριωδώς, καθώς φρόντισαν να είναι όλοι «άριστοι» και να μην υπάρχει κανένα μέτρο αντίδρασης στην ακαταλληλότητα και την αδιαφορία.
Πολιτική ευθύνη είναι να εντοπίζεις και να παραδέχεσαι τα λάθη, μα πάνω από όλα να τα διορθώνεις. Δεν είναι μόνο να πηγαίνεις στο σπίτι σου.
Σπίτι του πήγε και ο Ιωνάς. Κι από εκεί παρακολουθεί, μαζί με όλους εμάς, την Αστυνομία να παραμένει ακριβώς η ίδια (σ.σ. κάποιες από τις αναφορές για την οικογένεια του Στυλιανού έγιναν μετά την παραίτησή του). Με τις ίδιες ανεπάρκειες, με την ίδια «παράλειψη εκτίμησης του κινδύνου». Με τον ίδιο σεξισμό, με την ίδια απουσία εφαρμογής των διαδικασιών, με την ίδια έλλειψη γνώσεων στην πρώτη γραμμή. Αναλήφθηκε η πολιτική ευθύνη, αλλά δεν είναι ευθύνη κανενός να διορθώσει τα κακώς έχοντα.
Έκαναν το show, έφυγε ο Υπουργός και δεν άλλαξε τίποτα. Δεν χρειάστηκε να αλλάξει, επειδή… αναλήφθηκε η πολιτική ευθύνη. Ικανοποιήθηκαν κι οι τραγωδίες στοιβάζονται… Δεν απαίτησαν εκπαίδευση για τους αστυνομικούς. Δεν απαίτησαν απομάκρυνση των ακατάλληλων. Δεν απαίτησαν ελέγχους στην εφαρμογή των διαδικασιών. Και φυσικά δεν έκαναν τίποτα για να επιβάλουν τα πιο πάνω. Είδαν έναν Υπουργό να πηγαίνει σπίτι του και θεώρησαν πως έκαναν το καθήκον τους.
Ας αφήσουν, καλύτερα, την πολιτική ευθύνη για τις χώρες που διαθέτουν πολιτικό πολιτισμό. Στην Κύπρο προσπαθούμε, ακόμη, να κατανοήσουμε τα βασικά…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
- Θα μπορούσαν απλά να σωπάσουν και να σεβαστούν τη μνήμη του Στυλιανού
- Ένα υπό κάλυψη έγκλημα που βρήκε τον ηθικό αυτουργό του… Το κράτος!
- Αυτές είναι οι αναφορές στην Αστυνομία για τον Στυλιανό που έμειναν στα συρτάρια
- Πάρτι… παραλείψεων από το Γραφείο Ευημερίας πίσω από το θάνατο του Στυλιανού
- Είχαν πάνω από 20 ευκαιρίες να σώσουν τον Στυλιανό, άφησαν ανενόχλητο τον πατέρα
