Περίπου στο… περίπου και τα δώρα των κυβερνώντων στο ΑΚΕΛ

Πάει εδώ και αρκετός καιρός, που καθίσταται πέρα για πέρα εμφανές πως το ΑΚΕΛ επιχειρεί να στήσει για τα καλά στον τοίχο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον  ΔΗΣΥ, πυροβολώντας εναντίον τους κατά ρυπάς και αδιακρίτως.
 
Το ανελέητο σφυροκόπημα του ΑΚΕΛ σε Κυβέρνηση και Πινδάρου είναι προφανές πως εντείνεται και θα ενταθεί ακόμη περισσότερο, αφού στο μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης δεν αποκρύβουν πως σκέφτονται ήδη τις επόμενες προεδρικές εκλογές, έχοντας επανειλημμένως εκφράσει και δημόσια τον στόχο τους, που δεν είναι άλλος από την αλλαγή στη διακυβέρνηση της χώρας. Ενώ ας μην ξεχνάμε πως πολύ πιο κοντά είναι οι βουλευτικές εκλογές, οι οποίες με τα υφιστάμενα πολιτικά δεδομένα φαίνεται να προσφέρονται ως μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για το ΑΚΕΛ, να καταστεί μετά από πάρα πολλά χρόνια πρώτη πολιτική δύναμη του τόπου και πάλι.
 
Γίνεται από πλευράς κυβερνώντων κατά καιρούς, με καταγγελτικό τρόπο, λόγος για ισοπεδωτική κριτική και προσπάθεια αποδόμησης του Προέδρου Αναστασιάδη από το ΑΚΕΛ, με φόντο τις προεδρικές εκλογές του 2023. Μια εν μέρει σωστή διαπίστωση, που ωστόσο, εντελώς λανθασμένα προτάσσεται στο πλαίσιο της προσπάθειάς τους να αποκρούσουν τα ΑΚΕΛικά πυρά. Γιατί στ' αλήθεια, τι περιμέναν σε Προεδρικό και Πινδάρου από το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης να κάνει, δεδομένων των εκλογικών αναμετρήσεων που έρχονται; Να τους στηρίζει, να τους εξυμνεί και να τους χειροκροτεί; Θα ήταν κάτι τέτοιο για την κυπριακή πολιτική σκηνή, μια άνευ προηγουμένου παραδοξότητα.
 
Το ΑΚΕΛ, λοιπόν, μια χαρά για το ίδιο πολιτεύεται, τη δουλειά του κάνει. Αυτός είναι ο ρόλος του, ξεκάθαρη είναι η στόχευσή του. Και την στόχευσή του αυτή απόλυτα ορθολογικό είναι να θέλει να εξυπηρετήσει, εκμεταλλευόμενο στο έπακρο, γιατί όχι, τα συνεχή… δώρα που απλόχερα το τελευταίο διάστημα το κυβερνητικό στρατόπεδο του προσφέρει.     
Εδώ είναι που πρέπει να εστιάσουν Προεδρικό και Πινδάρου, εδώ είναι που πρέπει να ψάξουν το λάθος. Στα δικά τους διαδοχικά αυτογκόλ που δέχονται, στη δική τους αδυναμία ν’ αποκρούσουν επί της ουσίας και πειστικά το επί παντός επιστητού  σφυροκόπημα του ΑΚΕΛ. Γιατί ακόμη και να θέλει κανείς να δεχθεί πως άδικη είναι η κριτική που σε συγκεκριμένες περιπτώσεις από την αντιπολίτευση τους ασκείται, ο τρόπος αντίδρασής τους, το αλαλούμ αλλοπρόσαλλων πολλές φορές τοποθετήσεων, βάζει-καλώς ή κακώς- ακόμη και τον πιο ένθερμο υποστηρικτής της Κυβέρνησης σε δεύτερες σκέψεις ως προς το πού πραγματικά βρίσκεται τελικά η αλήθεια, ποιος έχει δίκαιο και ποιος όχι.
 
Έχοντας χάσει το επικοινωνιακό παιχνίδι από το ΑΚΕΛ προ πολλού, γιατί αυτό δεν κερδίζεται με στημένες παραστάσεις και προβολή τους στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης(σ.σ. τύπου αφήνω το αυτοκίνητο και πάω με τα πόδια στο γραφείο ή παρακολουθώ μαθήματα ελαιοκομίας κτλ), σε Πινδάρου και Προεδρικό, Προεδρικό και Πινδάρου, είναι ίσως η ώρα να αναθεωρήσουν πολλά.
 
Για Κυβέρνηση και ΔΗΣΥ, για ΔΗΣΥ και Κυβέρνηση, το περιβόητο restart δεν πρέπει ν’ αποτελεί απλώς σχήμα λόγου, αλλά αναδύεται πια ως αδήριτη ανάγκη απ’ όποια οπτική γωνία και να το αντικρίσει κανείς. Και σίγουρα, αυτό δεν πρόκειται να γίνει απλώς και μόνο μέσα έναν οποιουδήποτε βαθμού ανασχηματισμό ή ανανέωση της κοινοβουλευτικής ομάδας, χρειάζονται και απαιτούνται πολύ περισσότερα πράγματα.
 
Ενέργειες, πράξεις, αποφάσεις και πολιτικές ουσιαστικές, που ν’ αποκαθιστούν το ταχύτερο δυνατό την εικόνα της Κυβέρνησης και του κυβερνώντος κόμματος στην ευρύτερη κοινωνία, που να κτίζουν ξανά σχέση εμπιστοσύνης με τους πολίτες, που να δημιουργούν την προοπτική επανάκτησης της τρωθείσας αξιοπιστία τους. Και το κυριότερο, που ν’ ανατρέπουν τη δημουργηθείσα-με δικό τους τεράστιο μερίδιο ευθύνης- εντύπωση πως πολιτεύονται σε συγκεκριμένα ζητήματα περίπου στο… περίπου.
 
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την Κυβέρνηση και τον ΔΗΣΥ αν θέλουν να υπάρξει επιστροφή. Εκτός, βέβαια, αν έχουν αποφασίσει πως δέκα χρόνια συνεχούς παραμονής στην εξουσία είναι αρκετά, πως δεν τους ενδιαφέρουν οι επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Και πως είναι καιρός να επιστρέψουν στην αντιπολίτευση…