Η κρίση στην παιδεία, το παιχνίδι με τις λέξεις και ο φόβος που φέρνει κόλαση

Ο χώρος της δημόσιας παιδείας ταλαιπωρήθηκε τους τελευταίους τρεις μήνες από μια πρωτοφανή κρίση. Η απόφαση της Κυβέρνησης να προχωρήσει σε λήψη μέτρων για εξορθολογισμό της δημόσιας εκπαίδευσης, προκάλεσε την οργίλη αντίδραση των εκπαιδευτικών οργανώσεων και οδήγησε τις δύο πλευρές σε μια άνευ προηγουμένου ζημιογόνα αντιπαράθεση, με θύματα κανέναν άλλο πέραν των άμεσα επηρεαζόμενων, δηλαδή τους μαθητές.
 
Για τρεις μήνες, Κυβέρνηση και εκπαιδευτικοί είχαν σωρεία συναντήσεων και σκληρών διαπραγματεύσεων, με την προσωπική εμπλοκή-επανειλημμένως-στις προσπάθειες για εξεύρεση της χρυσής τομής, ακόμη και αυτού του ίδιου του Προέδρου της Δημοκρατίας.
 
Πολύωρες συζητήσεις επί της κρίσης σ’ επίπεδο Βουλής, μεταμεσονύχτιες συναντήσεις σε «ουδέτερους» χώρους(σ.σ. βλέπε Υπουργείο Εξωτερικών), κατάληξη σε συμφωνίες που με το πρώτο φως της ημέρας αναιρούνταν(σ.σ. βλέπε συμφωνία της 6^ης Σεπτεμβρίου), προτάσεις και αντιπροτάσεις να πηγαίνουν και να έρχονται, πρωτοβουλίες από κόμματα και οργανωμένους φορείς, αλλά τίποτα να δείχνει ικανό να γεφυρώσει το…χάσμα και να επαναφέρει την ομαλότητα και την εργασιακή ειρήνη στα σχολεία.
 
Το ποιος επί της ουσίας είχε το περισσότερο δίκαιο ή το περισσότερο άδικο σε όλη αυτή τη διένεξη δεν είναι της παρούσης ν’ αναπτύξουμε, παρόλο που η εικόνα όλους αυτούς τους μήνες υπήρξε ξεκάθαρη, όπως ξεκάθαρη είναι και η άποψή μας επί του προκειμένου.
 
Στεκόμαστε στην κατάληξη της πολύμηνης αυτής διαμάχης στον χώρο της εκπαίδευσης, αλλά πολύ περισσότερο στον τρόπο και στις συνθήκες κάτω από τις οποίες κατέστη τελικά δυνατό να τερματιστεί η κρίση.
 
Μια κρίση που μόλις μέχρι πριν από δύο ημέρες έμοιαζε χωρίς τέλος, αφού και οι δύο πλευρές με τις δημόσιες τοποθετήσεις τους προϊδέαζαν για ακόμα πιο δύσκολες μέρες, δημιουργούσαν την εντύπωση πως ίσως τα δύσκολα για τη δημόσια εκπαίδευση να μην έχουν έρθει ακόμη.
 
Ήρθε, όμως, το προχθεσινό περιστατικό απαγωγής των δύο εντεκάχρονων μαθητών από δημοτικό σχολείο στις Καμάρες ν’ αλλάξει τα δεδομένα και ν’ αποδείξει αυτό που οι περισσότεροι, λίγο ή πολύ, υποψιαζόμασταν, ή για το οποίο, καλύτερα, είμασταν σίγουροι.
 
Πως όλος αυτός ο κακός χαμός, όλη αυτή η κρίση, μπορεί να ξεκίνησε για λόγους ουσιαστικούς και αρχών, εξελίχθηκε ωστόσο σ’ ένα κακόγουστο επικοινωνιακό παιχνίδι εντυπώσεων, σε μια ατέλειωτη διαμάχη με ελατήρια που σε καμία περίπτωση δεν ενσάρκωναν την ουσία της όλης υπόθεσης.
 
Η Κυβέρνηση, έχοντας ήδη προβεί σε αρκετές υποχωρήσεις και διαφοροποίηση θέσεων σε σχέση με τις αποφάσεις που έλαβε το Υπουργικό Συμβούλιο στις 4 Ιουλίου, οχυρώθηκε-μάλλον κατ’ εμάς με το δίκιο της- πίσω από το κείμενο συμφωνίας της 6^ης Σεπτεμβρίου.
 
Από την άλλη οι συντεχνίες, έχοντας ανεβάσει από την αρχή τον πήχη των αξιώσεων τους στα ύψη, απαιτώντας απόσυρση των μέτρων της 4^ης Ιουλίου, προχωρώντας σε μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και πραγματοποίηση δημοψηφισμάτων ανάμεσα στα μέλη τους γι’ απεργιακές κινητοποιήσεις(σ.σ. στις οποίες και κατήλθαν), αυτοπαγιδεύτηκαν και αυτοεγκλωβίστηκαν σε αυτό που οι ίδιες οι ηγεσίες τους δημιουργήσαν και μετέδωσαν προς τα μέλη και τη βάση των εκπαιδευτικών.
 
Τον υπέρμετρο συνδικαλιστικό εγωισμό, ο οποίος δεν θα μπορούσε να ικανοποιηθεί με τίποτα λιγότερο από την απόσυρση των μέτρων της 4^ης Ιουλίου και τον αγώνα μέχρι τέλους για ικανοποίηση του αιτήματος αυτού.
 
Αποτέλεσμα όλων αυτών, να καταλήξουν Κυβέρνηση και εκπαιδευτικές οργανώσεις να παίζουν τις τελευταίες βδομάδες κυριολεκτικά με τις λέξεις, να συντηρούν μια άγονη αντιπαράθεση που δεν οδηγούσε πουθενά. Ένα θέατρο του παραλόγου, μια παράσταση που κούρασε πολλούς και από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές της.  
 
Για να καταφέρουν όμως χθες ως δια μαγείας μέσα σε μόνο μερικές ώρες να καταλήξουν σε συμφωνία, να δώσουν τέλος στην κρίση.
 
Ένα τέλος στην κρίση που όμως είμαστε σίγουροι πως δεν θα ερχόταν αν δεν συνέβαινε το προχθεσινό περιστατικό απαγωγής μαθητών στις Καμάρες, αν δεν ερχόταν ένα τόσο τραγικό συμβάν να ταρακουνήσει όλους τους εμπλεκόμενους στην εκπαίδευση, να τους κάνει ν’ αντιληφθούν πως τα ψέματα έχουν τελειώσει, πως η κοινωνία δεν αντέχει άλλο εγωιστικές συμπεριφορές και προσεγγίσεις σε έναν τόσο ζωτικής σημασίας χώρο, όπως είναι αυτός της εκπαίδευσης.
 
Αλλά και να επιβεβαιώσει αυτά τα οποία περιγράψαμε πιο πάνω, πως ο καβγάς δεν γινόταν για το δάσος αλλά για το δέντρο, πως αυτό που απουσίαζε ήταν η πραγματική επιθυμία και βούληση για συμβιβασμό, πως το «χάσμα» θέσεων δεν ήταν το πρόβλημα, πως το πρόβλημα ήταν άλλου.
 
Και πως για να τερματιστεί η κρίση έπρεπε να έρθει ο φόβος για να φέρει την κόλαση, έτσι ακριβώς όπως συνήθως συμβαίνει στη χώρα μας. Πάλι καλά δηλαδή…