Αρκεί μισή ώρα μπάλα μετά από 14 μήνες, κ. Λέβι;

Σ’ ένα μήνα ο Ρόνι Λέβι συμπληρώνει δύο χρόνια στη δεύτερη θητεία του στην Ανόρθωση. Ότι το πρόσημο στη μέχρι σήμερα δουλειά του παραμένει θετικό είναι τόσο αναμφίβολο όσο και το ότι το τελευταίο διάστημα αυξάνεται ο προβληματισμός για το πρόσωπό του. Και αμφότερα συμβαίνουν δικαίως.

Η νυν ομάδα δεν έχει σχέση με το συνονθύλευμα που παρέλαβε από τον Αντόνιο Πούτσε, συνάμα όμως δεν έχει και το βαθμό εξέλιξης και προόδου που αντιστοιχεί σ’ έναν κορμό που δουλεύεται εδώ και 14 μήνες.

Στο χθεσινό ντέρμπι με την ΑΕΛ η Ανόρθωση έχασε, όπως έχαναν την περασμένη περίοδο οι περισσότεροι αντίπαλοί της. Απέναντι σε μια καλά οργανωμένη και συμπαγή αμυντικά ομάδα μόχθησε για να δημιουργήσει, έφτιαξε (και σπατάλησε) ευκαιρίες και πλήρωσε ένα από τα λιγοστά λάθη της μένοντας με άδεια χέρια.

Οι πολυάριθμες στενές επικρατήσεις της Ανόρθωσης με μέτριες έως φυματικές εμφανίσεις στη σεζόν 2017/18 χαρακτηρίζονταν ως νίκες του προπονητή, της προσωπικότητας των παικτών, του dna του συλλόγου. Ήταν και τέτοιες, αλλά όχι μόνον τέτοιες. Ήταν και επιτυχίες συγκυρίας. Όταν επαφίεσαι υπερβολικά σε αυτήν, τότε μέσα σε μόλις πέντε επίσημα παιχνίδια σου προκύπτει και Λάτσι, και Πάφος, και ΑΕΛ.

Όσο η «Κυρία» συνεχίζει να πορεύεται με την ίδια τακτική (όχι ιδιαίτερα ευέλικτη ή ευπροσάρμοστη, και σίγουρα ολοένα και πιο προβλέψιμη), τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες τα περυσινά 1-0 και 2-1 να μετατραπούν αυτή τη χρονιά σε 0-1 και 1-2.

Οι εθισμένοι στις νίκες με το στανιό την περασμένη σεζόν φίλοι της ομάδας ενθουσιάστηκαν από το στρωτό ποδόσφαιρο συνδυασμών στο ξεκίνημα του χθεσινού ντέρμπι. Φυσιολογικά και δίκαια. Αλλά αυτή η ευφορία δεν μπορεί (ούτε πρέπει) να καλύψει την πραγματικότητα πως η Ανόρθωση ήταν ξεκάθαρα ανώτερη και ουσιαστικά πιο απειλητική από την ΑΕΛ μόνο για 35 λεπτά. Στο πρώτο 25λεπτο του αγώνα και στο δεκάλεπτο 40’-50’. Στα υπόλοιπα 60 λεπτά (μαζί με τον πρόσθετο χρόνο) φάση δεν έφτιαξε, τουναντίον εκτός από το γκολ δέχθηκε και επικίνδυνες επισκέψεις στην περιοχή του Βάργκιτς.

Και αν η ΑΕΛ έχει επαρκή άλλοθι για το διάστημα που… υπέφερε (πρώτο ντέρμπι, δύσκολη έδρα, απουσία βασικού τερματοφύλακα, ενδεκάδα με επτά παίκτες που πέρυσι είτε δεν υπήρχαν στο ρόστερ είτε δεν αγωνίζονταν πολύ), η «Κυρία» δεν έχει πειστικές δικαιολογίες για όσα (δεν) έδειξε.

Κι εδώ έγκειται (και καταλογίζεται) η βασική ευθύνη στον Λέβι.

Από κοινού με τον Απόλλωνα η Ανόρθωση είναι η λιγότερο αλλαγμένη ομάδα σε σύγκριση με την περασμένη περίοδο. Έχει ξεκινήσει προετοιμασία από τον Ιούνιο, επίσημα παιχνίδια από τον Ιούλιο, αλλά μέσα Σεπτεμβρίου ζορίζεται αφόρητα απέναντι σε ομάδες που φτιάχτηκαν εξ ολοκλήρου (Πάφος, Δόξα) ή σε μεγάλο βαθμό (ΑΕΛ) το καλοκαίρι.

Μόνο που αυτή τη χρονιά η προσδοκία-απαίτηση (βάσει της φυσιολογικής εξέλιξης και προόδου της ομάδας) είναι τέτοια παιχνίδια να τα «καθαρίζει» σχετικά εύκολα. Δεν συμβαίνει και το χρεώνεται (αυτονόητα) ο προπονητής. Και παρά τα νέα πρόσωπα (Βάργκιτς, Μπεσάτ, Μικελτάντζε) και θέσεων (βλέπε 37χρονος Πράνιτς σε ρόλο… Ρόμπεν στην Μπάγερν) η κατάσταση δύσκολα θα τροποποιηθεί εντυπωσιακά όσο ο Λέβι επιμένει σ’ ένα 4-2-3-1 δίχως εξτρέμ ή σ’ ένα 4-4-2 με τον Ράγιος στα πλάγια.

Αυτές οι διαπιστώσεις είναι καταγεγραμμένες από την περασμένη περίοδο και ο Ισραηλινός είχε και τις αφορμές και το χρόνο και τα μέσα για να επιφέρει διορθώσεις. Δεν το έχει πράξει μέχρι στιγμής. Είτε διότι θεωρώντας πως δεν υπάρχει πρόβλημα εμμένει στην ίδια συνταγή, είτε επειδή δεν μπορεί να την αλλάξει.

Σε κάθε περίπτωση το βραχυπρόθεσμο μέλλον θα είναι το διάστημα της κρίσης του. Όχι μόνο επειδή καθρέφτης όλων είναι το γήπεδο, αλλά επειδή και ο ίδιος φρόντισε να αυξήσει την πίεση στον εαυτό του διαβεβαιώνοντας χθες πως προσεχώς έρχονται και καλύτερα αποτελέσματα και καλύτερες εμφανίσεις.