«"Φίλε" εμπρηστή, μου έχεις ξυπνήσει συναισθήματα κι ένστικτα που πίστευα πως δεν είχα...»

Ένα κείμενο γροθιά στο στομάχι. Μια ανάρτηση που τσακίζει κόκκαλα και τα βάζει με τους υπαίτιους της πυρκαγιάς που στοίχισε τη ζωή σε 80 μέχρι στιγμής ανθρώπους. 

Ο χρήστης απευθύνεται στους εμπρηστές και διερωτάται κατά πόσον ο εμπρηστής που προκάλεσε αυτή τη φονική πυρκαγιά κάθεται και απολαμβάνει το επίτευγμα του. Στέλνει την ίδια ώρα ξεκάθαρο μήνυμα ότι όλοι πρέπει να πολεμήσουμε για το αύριο.

Αυτούσια η ανάρτηση: 

- Μαμα, πιασε με, βοηθησε με, καιγομαι, ποναω πολυ μαμα!
Κι απλωσε το χερακι του το κοριτσι κι επιασε το χερι της μαμας. Μονο που το εκανε θρυψαλα μιας και το χερι της μαμας ηταν ηδη σταχτη και σκονη. Και το κοριτσι καηκε κι αυτο. Και πονουσε πολυ. 

‘Φιλε’ εμπρηστη δεν εχεις ιδεα ποσο πολυ πονουσε το κοριτσι. Την ωρα που η σαρκα του ελιωνε απο τη θεορατη φλογα εκεινο ουρλιαζε ‘μαμα, μαμα!’ Αλλα εσυ, ‘φιλε’ εμπρηστη, ειχες καψει και τη μανα του. Ειχες καψει τα αδερφια του. Ειχες καψει τον πατερα του. Ειχες καψει το σπιτικο του. Ειχες καψει ακομα και τη κουκλα του. Καλα βρε αθεοφοβε, φοβηθηκες ακομα και τη κουκλα του κοριτσιου και την εκαψες; Τί μπορουσε να σου κανει μια κουκλα; Σε τί θα σε εμποδιζε; 

Εαν περπατησεις στους δρομους και τις γειτονιες θα δεις τα κατορθωματα σου, θα δεις και θα μυρισεις τα αποτελεσματα της σκληρης δουλειας σου. Εικονες Αποκαλυψης. ‘Φιλε’ εμπρηστη εκανες πολυ καλη δουλεια ομολογουμενως. Δεν αφησες αιχμαλωτους να σε διωξουν. Δεν αφησες ιχνη να σε προδωσουν. Εισαι ο μαεστρος της φωτιας. Ολοι υποκλιθηκαν στο ταλεντο σου. Και ολοι ειναι σταχτη τωρα. Ολα ειναι σταχτη τωρα. Εκανες επαγγελματικη δουλεια, το ομολογω. Ελαχιστοι καταφερνουν το κατορθωμα σου. Να παρουν τοσες ζωες χωρις ουτε μια γρατζουνια.

Θελω ομως, ‘φιλε’ εμπρηστη, να σε ρωτησω ενα και μονο πραγμα. Πες μου, τωρα που καθεσαι και βλεπεις το μεγαλειο που προκαλεσες, πώς νιωθεις; Σκεφτεσαι ηδη τις επομενες επενδυτικες σου κινησεις ή αισθανθηκες εστω και για ενα δευτερολεπτο, τυψεις; Ευχομαι να ισχυει το πρωτο. Οχι τιποτ’ αλλο, αλλα με διευκολυνεις ωστε να μην νιωθω εγω καθολου τυψεις γι’ αυτα που σκεφτομαι κι ευχομαι για σενα. Ειλικρινα, ‘φιλε’ εμπρηστη, μου εχεις ξυπνησει συναισθηματα κι ενστικτα που πιστευα πως δεν ειχα. Καμια δικαιοσυνη δεν θα αποδωσει δικαιοσυνη παρα μονο η δικαιοσυνη του δικαιου των απανθρακωμενων. Και αυτην επικαλουμαι. Και παρακαλω την επισημη δικαιοσυνη, το επισημο κρατος και τις επισημες αρχες να σκεφτουν πολυ σοβαρα αυτη την ελαχιστη εξιλεωση-φορο τιμης στους καμμενους συνανθρωπους μου. 

Δεν ειμαι εκδικητικος ανθρωπος. Δεν ειμαι θυμωμενος ανθρωπος. Δεν ειμαι πορωμενος ανθρωπος. Ειμαι ανθρωπος. Κατι που ΔΕΝ ειναι οι ‘φιλοι’ εμπρηστες. 

Τα χιλιαδες στρεμματα δασους, τα 1000 σπιτια, οι αμετρητες περιουσιες, οι 150 τραυματιες και οι 60 (μεχρι στιγμης) νεκροι μου ειπαν να σας πω οτι θελουν να ησυχασει η ψυχουλα τους. Και εδω δεν χωρανε συναισθηματισμοι, ανθρωπισμοι και ψευτο αλληλεγγυα αισθηματα. 

Δυο ειδων θανατοι ειναι οι χειροτεροι. Ο θανατος απο τον πονο της καμμενης σαρκας και ο θανατος απο την αγωνια της ασφυξιας. Και οι συνανθρωποι μου ετυχαν και τα δυο αυτα ειδη θανατου ψες. Δεν τους αξιζε. Τους αξιζε μια προσπαθεια. Αλλα ρε συ παρασιτο εμπρηστη, δεν τους εδωσες την ευκαιρια. Περιμενες υπουλα να σηκωθει ο αερας και μετα υψωσες τις φλογες τοσο ψηλα που ηταν αδυνατον για τους ΗΡΩΕΣ πυροσβεστες και διασωστες να κανουν κατι.

Πραγματικα. Τι τραγικες φιγουρες τα παιδια της Πυροσβεστικης! Τους εβλεπα να δερνονται με τις φλογες, να τους καινε τα προσωπα αλλα αυτοι εκει, να προσπαθουν. Πολλοι τους λενε τεμπεληδες δημοσιους υπαλληλους. Ξερεις μωρε, αυτοι οι ‘εγω σε πληρωνω’. Ενα θα σου πω. Ακομα και 364 μερες το χρονο κι αν καθεται σε μια καρεκλα και παιζει ταβλι (που δεν συμβαινει ουτε αυτο) ο πυροσβεστης, για την μια μερα που θα ζησει αυτο που βλεπεις και θα παιξει τη ζωη του κορωνα γραμματα για σενα, αξιζει ολους τους μισθους του κοσμου. Οχι δεν ειμαι πυροσβεστης, νοσηλευτης ειμαι. Αλλα υποκλινομαι σ’ αυτα τα παιδια γιατι μπαινω στη θεση τους και βλεπω με τα ματια τους καμια φορα. Και, πιστεψε με, ακομα κι ετσι νιωθω μια δυσφορια, μια δυσπνοια, εναν τρομο. Φαντασου να εισαι εκει με τις φλογες να ορθωνονται 10 μετρα πανω απο σενα κι εσυ να εισαι με μια μανικα για οπλο κι ενα σταυρο για φυλαχτο.

Πυροσβεστες, Εκαβιτες, στρατος, αστυνομια, λιμενικο, γιατροι και νοσηλευτες των νοσοκομειων, εθελοντες, αυτοι ειναι οι συνανθρωποι μου. Σε αυτους υποκλινομαι ταπεινα και τους ευχαριστω για τις ζωες που εσωσαν με κινδυνο τις δικες τους. 

Η Ελλαδα πεθαινει. Γιατι καποιοι εχουν διαλεξει θεο. Χρημα.

Ναι θρηνω. Η Ελλαδα θρηνει. Οι Ελληνες θρηνουν. Οσοι ειμαστε ακομα ζωντανοι πρεπει να φανουμε ανταξιοι των περιστασεων. Καποιοι πρεπει να πολεμησουμε για το αυριο. Γιατι σε πολεμο ειμαστε. Μας σκοτωνουν, μας πνιγουν, μας καινε.
Σ’ αυτους που εφυγαν μια μεγαλη συγνωμη. Στους συγγενεις τους που εμειναν, κουραγιο και σιωπη. Θρηνηστε τους ανθρωπους σας. 
Ναι θρηνουμε κι ετσι πρεπει.