Το χθες, το σήμερα και το αύριο του ξενοδοχείου-σύμβολο της Κερύνειας

Η ιστορία του Dome έγινε ντοκιμαντέρ από την Τουρκοκύπρια δημοσιογράφο, Σιμγκέ Τσερκέζογλου το οποίο προβλήθηκε στο ξενοδοχείο στην Κερύνεια το Μάιο και αύριο στο CVAR στη Λευκωσία.
 
ΤΟ ΤΟΤΕ
 
Κώστας Ζαμπαρλούκος. Έχει ακόμα τα κλειδιά των δωματίων του Dome. Δεν τα παρέδωσε στον εκπρόσωπο του ΕΒΚΑΦ που του είπε ότι το ξενοδοχείο του παππού του ανήκε τώρα σε αυτούς και τον ρώτησε αν ήθελε να δουλέψει μαζί τους. Πήρε τα κλειδιά, όταν έφυγε τελευταίος με τον λογιστή του Dome, Γιώργο Παντελίδη, τον Οκτώβριο του 1975, 15,5 μήνες μετά από την ημέρα που οι πρώτοι ξένοι και στη συνέχεια Ε/κ άρχισαν να προσφεύγουν στο ξενοδοχείο όπου παρέμειναν εγκλωβισμένοι για λίγες μέρες, λίγους μήνες αλλά και πάνω από έναν χρόνο, μετά την πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής, στις 20 Ιουλίου 1975.
 
Ο Κώστας Ζαμπαρλούκος, ο εγγονός του Κώστα Κατσελλή έχει και τον κατάλογο με τα 680 περίπου ονόματα των Κερυνιωτών αλλά και όλων  όσοι από τα γύρω χωριά στις 22-23 Ιουλίου του 1974 ήταν στο ξενοδοχείο. Κατάλογος που έγινε στον πολύγραφο τότε και είχε πλήρη στοιχεία όλων των ατόμων, τα οποία έγραφαν πού ήθελαν να πάνε αλλά και πότε έφυγαν από το ξενοδοχείο. Το δικό του όνομα ήταν προτελευταίο σε αυτόν τον κατάλογο. Είκοσι πέντε ετών, είχε σπουδάσει στην Αγγλία χημικός μηχανικός με MBA μεταπτυχιακό και δούλευε στο ξενοδοχείο μετά την επιστροφή του στην Κύπρο, το Νοέμβριο του 1973.
 
«Κατέφυγαν εκεί γιατί το Dome εκτός από ασφάλεια είχε και νερό. Ο παππούς είχε φέρει νερό στο ξενοδοχείο από τις πηγές στην Θέρμια, κάτω από το Μπέλαπαϊς». Ο κ. Ζαμπαρλούκος έμεινε και 3 μήνες στο Μπέλαπαϊς αφότου αναγκάστηκε να φύγει από το Dome. Επέστρεψε στις ελεύθερες περιοχές στις 3 Ιανουαρίου 1976. Ο παππούς Κατσελλής πέθανε το καλοκαίρι εκείνης χρονιάς στη Λεμεσό, σε ηλικία 87 ετών, ενώ η σύζυγός του Ελένη είχε πεθάνει το 1967 και ο τάφος της βρίσκεται στην Κερύνεια.
 
«Μου έκανε εντύπωση πόσο γρήγορα είχαν οργανωθεί οι Βρετανοί για το σύντομο διάστημα που έμειναν», ανέφερε στο ΚΥΠΕ ο κ. Ζαμπαρλούκος, σημειώνοντας ότι η ζωή εκατοντάδων ατόμων σε ένα ξενοδοχείο με περιορισμένο αριθμό κλινών απαιτούσε οργάνωση, ήταν δύσκολη αλλά δεν είχαν προστριβές. Προσπαθούσαν να διατηρήσουν μια κοινωνικότητα, υπήρχε οργανωτική επιτροπή, ευτυχώς είχαν προμήθειες για να τρώνε και μαζί τους είχαν εκτός από τον σεφ του ξενοδοχείου που έμεινε εκεί, τον σεφ του εστιατορίου Θέος, την Ξάνθη, γνωστή μαγείρισσα και άλλους που βοηθούσαν στην κουζίνα. Ο Ερυθρός Σταυρός έφερνε τις προμήθειες, ένας εκπρόσωπός του ήταν πάντα στο Dome, ενώ μετά την πόρτα της εισόδου και πριν την εσωτερική, στον μικρό διάδρομο ανάμεσα, ένας Τ/κ αστυνομικός καθόταν στο γραφείο του και έλεγχε. Στις προμήθειες βοηθούσε και η Μαρίτσα Σεβέρη, γνωστή ως Λέϊντι Μπλάκχολ.
 
Τους επέτρεπαν, όχι πάντα, να πάνε μέχρι την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου που ήταν πολύ κοντά στο Dome, και μέχρι την «κολύμπα», την φυσική πισίνα με θαλασσινό νερό που είχε κατασκευάσει ο παππούς Κατσελλής μέσω μιας γέφυρας. Είχε αρχίσει και η κατασκευή μιας κανονικής πισίνας ενώ την εβδομάδα που έγινε η εισβολή μια ελληνική εταιρεία θα προέβαινε σε έρευνες στο υπέδαφος για θεμελίωση σε ένα άλλο οικόπεδο του Κατσελλή, μετά το λιμανάκι της Κερύνειας, όπου θα χτιζόταν το Dome 2 με χρήματα από την Τράπεζα Αναπτύξεως, το IFC και την World Bank.
 
Απ’ τις πιο έντονες αναμνήσεις του κ. Ζαμπαρλούκου ήταν οι μεταμεσονύκτιοι έλεγχοι των τουρκικών δυνάμεων (έγιναν 3 φορές) με το πρόσχημα ότι κάποιος έφυγε από το Dome και πήγε στην Κερύνεια. Τους ξυπνούσαν όλους, ενήλικες και παιδιά, μέσα στην νύκτα ή νωρίς το πρωί για να τους μετρήσουν. Σε μια τέτοια έφοδο για έλεγχο, θυμάται ο Κώστας Ζαμπαρλούκος, γλύτωσαν λόγω της «θείας πρόνοιας», όπως λέει, όταν ο Τούρκος αξιωματικός που ήθελε να ελέγξει τα υπόγεια δωμάτια του ξενοδοχείου όπου έμεναν κάποιοι από το προσωπικό, δεν πέρασε από τη διαχωριστική πόρτα του κοινού μπάνιου, σε ένα μικρότερο δωμάτιο που έβγαζε έξω στην αυλή. Στο κρεβάτι εκείνου του δωματίου υπήρχε ένα όπλο και μια στρατιωτική τελαμώνα. «Δεν μπορώ να φανταστώ τί θα γινόταν αν τα ανακάλυπταν».
 
Νωρίτερα τότε, είχε κρύψει ο ίδιος μικρό αριθμό όπλων, στρατιωτών που είχαν προσφύγει στο Dome αμέσως μετά την εισβολή. Νόμιζε, είπε, ότι θα τα χρησιμοποιούσαν για να φύγουν. Τελικά τα έδωσε σε ένα απόσπασμα Ιρλανδών της ΟΥΝΦΙΚΥΠ που έμεινε για λίγες μέρες σε μεταγενέστερο στάδιο στο ξενοδοχείο μαζί με τους εγκλωβισμένους. Στο Dome έμειναν για λίγο καιρό μαζί τους και ο φωτογράφος του National Geographic, Τζόναθαν (Μπλερ) και η (σύζυγός του) Αρλίνκα, οι οποίοι ήξεραν τον Ανδρέα και τον Γλαύκο Καριόλου όταν είχαν καλύψει την ανακάλυψη του ναυαγίου του καραβιού της Κερύνειας. Ο Τζόναθαν τύπωσε στην Αμερική τις φωτογραφίες από το φιλμ που του έδωσε ο Ζαμπαρλούκος από την ζωή των εγκλωβισμένων στο Dome και τις έστειλε πίσω στο Dome, μαζί με τα αρνητικά.
 
Οι περισσότεροι εγκλωβισμένοι στο ξενοδοχείο έφυγαν μετά την επίσκεψη του Γλαύκου Κληρίδη και του Ραούφ Ντενκτάς στις 2 Δεκεμβρίου του 1974, στις 4-5 Δεκεμβρίου, όπως δήλωσε ο κ. Ζαμπαρλούκος. Κάποιοι είχαν φύγει τον Αύγουστο του 1974 καθώς οι φοιτητές έπρεπε να επιστρέψουν στις σπουδές τους και οι μαθητές στα σχολεία. Όλοι έφευγαν με αυτοκίνητα του Ερυθρού Σταυρού. Δεν έφευγαν όλες οι οικογένειες μαζί, σημείωσε.
 
Στις 20 Ιουλίου, όταν έγινε η εισβολή, ξεκίνησε προς το αυτοκίνητο να φύγει και ο ίδιος, θυμάται ο κ. Ζαμπαρλούκος, αλλά τελικά έμεινε όταν κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να πάρει με το διθέσιο αυτοκίνητό του όλους όσοι του το ζήτησαν από το ξενοδοχείο.
 
Την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στο Dome την γνωρίζει. «Είναι προσωπική μου άποψη αλλά θα ήθελα να το επαναλάβω (σσ: το δήλωσε και στο ντοκιμαντέρ της Σιμγκέ Τσερκέζογλου για το ξενοδοχείο) ότι θεωρώ πολύ καλό πως το Dome το διαχειρίζονται σήμερα οι εργαζόμενοι σε αυτό». Δύσκολο να περιγράψει τα συναισθήματά του. Στην Κερύνεια και στο Dome περνούσε τα καλοκαίρια, τις διακοπές και τα Σαββατοκύριακα. Μια μεγάλη οικογένεια συναντιόταν στο ξενοδοχείο με κάθε ευκαιρία, ο παππούς Κατσελλής ήταν αυστηρός αλλά πολύ καλός, με αρχές, και τον αγαπούσε πάρα πολύ. «Εκείνος έφτιαξε ό,τι έφτιαξε από το τίποτα».
 
«Δεν περνούσε από το μυαλό μου να φύγω, γι’ αυτό και όταν πήγα στο Μπέλαπαϊς, έμεινα και εκεί 3 μήνες. Αλλά υπήρχε μια αβεβαιότητα στο τί θα συνέβαινε». Την πρώτη φορά που ξαναπήγε στο Dome ήταν μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων το 2003, με την μητέρα του, είπε ο κ. Ζαμπαρλούκος και εξέφρασε την ευχή, εάν υπάρξει μια λύση του Κυπριακού, να πάρει η οικογένεια πίσω την περιουσία της. Εάν δεν υπάρξει λύση, έχουν αποδεικτικά στοιχεία για την περιουσία τους, αλλά – όπως είπε – «ποιος ξέρει;».
 
Ρίτα Σεβέρη
 
Με ένα τουρκικό ποίημα που λέει «Αν πας στην Κερύνεια μην περάσεις τα τείχη, αν περάσεις τα τείχη μην μείνεις πολύ και αν μείνεις πολύ μην παντρευτείς, και αν παντρευτείς μην κάνεις παιδιά, η Κερύνεια θα σε κρατήσει για πάντα», απάντησε η Ρίτα Σεβέρη στο ερώτημα τι σήμαινε Κερύνεια και Dome.
 
Το Ίδρυμα Κώστα και Ρίτας Σεβέρη (CVAR) προβάλλει το ντοκιμαντέρ της Σιμγκέ Τσερκέζογλου αύριο, Πέμπτη «Μια θλιβερή και περήφανη ιστορία, ξενοδοχείο Dome» και με αφορμή αυτό η κ. Σεβέρη θυμάται τα καλοκαίρια στην Κερύνεια και τα Σαββατοκύριακα, ιδιαίτερα τις Κυριακές, στο Dome με το γνωστό “afternoon tea with scones”. «Για μας τα παιδιά τότε ήταν και η θάλασσα, να κολυμπήσουμε το καλοκαίρι στην ‘κολύμπα’, την μικρή πισίνα στον βράχο και να παίξουμε».
 
Η Ρίτα ήταν φίλη με την Λέα Ζαμπαρλούκου (αδερφή του Κώστα Ζαμπαρλούκου) που έμενε στο ξενοδοχείο όλο το καλοκαίρι συνήθως και θυμάται να παίζουν στα δωμάτια που έμενε η οικογένεια στο ισόγειο (σήμερα είναι γραφεία) αλλά και στο χώρο όπου ήταν το μπιλιάρδο, να σκίζουν την τσόχα και ο παππούς Κατσελλής να θυμώνει.
 
Το Dome ήταν συνυφασμένο από πολύ παλιά με την αγγλική παροικία της Κερύνειας, τις δεκαετίες από το ’30 μέχρι το ’50,  ανέφερε στο ΚΥΠΕ η Ρίτα Σεβέρη παραπέμποντας στην αναφορά του Λώρενς Ντάρελ (Lawrence Durrell) για μια ομάδα ηλικιωμένων γυναικών που ζούσε μόνιμα στο Dome και αποτελούσαν την «υπηρεσία πληροφοριών. Ούτε η επίσημη αγγλική υπηρεσία πληροφοριών δεν μπορούσε να συναγωνιστεί σε εγρήγορση και αποτελεσματικότητα την ομάδα αυτή με επικεφαλής την κυρία Άιζα Γκραντζ». Περιέγραφε το απογευματινό τσάι και τον κόσμο που σύχναζε στο Dome, ενώ σε μια άλλη περιγραφή της η κ. Σεβέρη αναφέρεται στο 1947 και στην ανακαίνιση που είχε γίνει στο ξενοδοχείο. Ο Κώστας Κατσελλής ήθελε να φέρει ορχήστρα και χορευτικά συγκροτήματα για να προσελκύσει νέους ανθρώπους, αλλά οι ηλικιωμένοι τότε θαμώνες του Dome δεν ήθελαν ούτε να το ακούσουν, ενώ οι ηλικιωμένες κυρίες διαφωνούσαν και με την έντονη φωταγώγηση του κτιρίου.
 
Η θεία της κ. Σεβέρη, Μαρίτσα Σεβέρη, παντρεμένη με Άγγλο, όπως μας είπε, έζησε για δύο χρόνια μετά την εισβολή στην Κερύνεια και επισκέπτονταν καθημερινά τους εγκλωβισμένους στο Dome προσφέροντας βοήθεια, τρόφιμα, φάρμακα αλλά και σόμπες. Οι Κερυνιώτες της το αναγνώρισαν, μας ανέφερε.
 
Η περιγραφή των συναισθημάτων σήμερα είναι δύσκολη. «Νομίζω ότι μετά από 40 χρόνια ο θυμός έχει κατευνάσει, αυτό που μένει είναι η λύπη και η στεναχώρια. Γιατί ο τόπος μου είναι χωρισμένος, γιατί δεν έχω άνετη πρόσβαση όπως είχα μικρή σε ολόκληρη την Κερύνεια, όχι μόνο στο Dome. Και γιατί η κάθε γωνιά φέρνει θύμισες διαφορετικές». Αυτό που την στεναχωρεί, είπε, είναι ότι σε ολόκληρη την Κερύνεια βλέπουμε μια τρομερή αλλαγή, που «μας θολώνει τις αναμνήσεις». Ίσως και αν η Κερύνεια ήταν σε ε/κ χέρια να την αλλάζαμε και ‘μεις εντελώς, σημείωσε, λέγοντας ότι «εμείς δεν την ζήσαμε όμως αυτή την αλλαγή, αποκοπήκαμε».
 
ΤΟ ΤΩΡΑ
 
Μπαϊράμ Καραμάν
 
Το ξενοδοχείο Dome είναι το σύμβολο της Κερύνειας, της Κύπρου και έτσι θέλουμε να συνεχίσει να είναι και για τις επόμενες γενιές, δήλωσε στο ΚΥΠΕ ο διευθυντής σήμερα και πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου που διοικεί το ξενοδοχείο, Μπαϊράμ Καραμάν. Είναι το μοναδικό από τα ξενοδοχεία αστέρων στα κατεχόμενα που δεν έχει περάσει σε τουρκικό κεφάλαιο και εδώ και 10 χρόνια η διαχείριση ανήκει στη συντεχνία των εργαζομένων στον τουρισμό κατά 51% και κατά 49% στους εργαζόμενους στο ίδιο το ξενοδοχείο. Ένας από αυτούς ήταν και ο Μπαϊράμ Καραμάν που εργαζόταν εκεί από το 1976 και ως πρόεδρος της συντεχνίας των υπαλλήλων του ξενοδοχείου έγινε και πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας που το διαχειρίζεται με το σκεπτικό του «διαμοιρασμού των κερδών».
 
Από την δεκαετία του ’80 οι εργαζόμενοι στο Dome αντιδρούν και αντιστέκονται σε οποιαδήποτε προσπάθεια ιδιωτικοποίησής του. Το 1997 οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου είχαν προχωρήσει σε οικειοθελή μείωση των μισθών τους κατά 40% για να μην πωληθεί το Dome, το οποίο είναι υπό το ΕΒΚΑΦ (σσ: αυτό συνέβη με πολλές ε/κ περιουσίες στα κατεχόμενα μετά το 1974 που περνούσαν σε «κρατικούς», «ημικρατικούς» οργανισμούς ή το ΕΒΚΑΦ). Πριν 10 χρόνια το Dome ήταν σε δυσχερή οικονομική κατάσταση και τέθηκε και πάλι θέμα πώλησής του. Τότε άρχισε η συζήτηση αν ένα ξενοδοχείο μπορεί να λειτουργήσει χωρίς αφεντικό, ανέφερε στο ΚΥΠΕ ο Καραμάν. Οι 140 υπάλληλοι σήμερα είναι, είπε, από την γύρω περιοχή και έτσι θέλουν να παραμείνει, με ντόπιο προσωπικό που θα μπορεί να μεταφέρει την κυπριακή φιλοξενία και να έχει ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο.
 
Στο Dome έρχονται πολλοί τουρίστες, κυρίως Βρετανοί και βορειοευρωπαίοι, όπως εξήγησε. Είναι επαναλαμβανόμενος τουρισμός και κάποιοι έχουν συνδέσει την ιστορία της ζωής τους με το Dome, ανέφερε ο κ. Καραμάν. Κάποιοι δε που έρχονταν πριν το 1974 συνεχίζουν και τώρα να περνούν τις διακοπές τους στο Dome. «Δεν είναι απλά ένα κτίριο, οι άνθρωποι εδώ έχουν συνδέσει και συνδεθεί με ιστορίες».
 
Μέλη της οικογένειας Κατσελλή έχουν επισκεφθεί το ξενοδοχείο, μας είπε ο κ. Καραμάν όταν τον ρωτήσαμε. Κατανοεί, ανέφερε, τα αισθήματα που διακατέχουν τους συγγενείς του ιδρυτή του ξενοδοχείου, την λύπη τους λέγοντας «αυτοί το έχτισαν, γι’ αυτό και το σήμα της οικογένειας στην είσοδο του Dome, το έχουμε αφήσει». Όμως θέλουμε, συνέχισε, οι Ε/κ να δουν διαφορετικά αυτό το ξενοδοχείο. «Ξέρουμε ότι έχουν αναμνήσεις, όπως και πολλοί άλλοι από την αποικιοκρατία, που έρχονται και μας τα λένε οι ίδιοι. Αν δεν μας στηρίξει ο κόσμος, το ξενοδοχείο δεν υπάρχει με αυτή τη μορφή».
 
Ο Μπαϊράμ Καραμάν ευελπιστεί ότι θα εξευρεθεί μια πολιτική λύση του Κυπριακού και όλοι οι άνθρωποι που μένουν στο νησί, Ε/κ, Τ/κ, Μαρωνίτες, Αρμένιοι, «όλοι οι άνθρωποι, θα ζήσουν σε ειρήνη». Το μεγαλύτερό του όνειρο είναι το Dome να παραμείνει ως έχει, «να μην είναι τα λεφτά το μόνο μέτρο να συνεχίσει αυτό το ξενοδοχείο» και να συνεχίσει ως σύμβολο ιστορίας και ταυτότητας της Κύπρου, της Κερύνειας.
 
Σιγμκέ Τσερκέζογλου
 
Η Σιμγκέ Τσερκέζογλου, Τουρκοκύπρια δημοσιογράφος αποφάσισε να κάνει ντοκιμαντέρ την ιστορία του Dome ακριβώς λόγω αυτής του της ιστορίας. Ήθελα να κάνω κάτι πιο μόνιμο, να πω μια ιστορία και το Dome έχει ψυχή, ανέφερε στο ΚΥΠΕ.
 
Για 6 μήνες διάβαζε, ερευνούσε και μίλησε με κόσμο που είχε άμεση και έμμεση σχέση με το ξενοδοχείο, ήρθε και σε επαφή με μέλη της οικογένειας Κατσελλή γιατί «για μένα αν δεν είχα κάποιο μέλος της οικογένειας στο ντοκιμαντέρ, δεν θα το έκανα. Ήταν εκ των ων ουκ άνευ. Στο τέλος, αυτό το μέρος τους ανήκει. Ευτυχώς ο κ. Κώστας (Ζαμπαρλούκος) δέχθηκε και μας βοήθησε».
 
Το πιο δύσκολο σε ένα τέτοιο εγχείρημα, όταν θέλεις να το κάνεις δίγλωσσο και δικοινοτικό, είναι να πείσεις τον κόσμο να σου μιλήσει στην κάμερα, σημείωσε, κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά στους συνεργάτες της και σε όσους την βοήθησαν να πραγματοποιήσει αυτό το ντοκιμαντέρ στο οποίο έδωσε τον τίτλο «Μια θλιβερή και περήφανη ιστορία, ξενοδοχείο Dome». Ψάχνοντας την ιστορία αυτού του ξενοδοχείου, ανέφερε, συνειδητοποίησε ότι το Dome πάντοτε στηρίζει τους ανθρώπους, τους προφυλάσσει και οι άνθρωποι συνδέονται με αυτό, από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στον πόλεμο του 1974 και σήμερα στηρίζει τους ίδιους του εργαζόμενους σε αυτό. «Υπάρχουν ένα σωρό αναμνήσεις, Ε/κ, Τ/κ, Εγγλέζων και πολλών άλλων. Έρχονται και ξανάρχονται και ξαναζωντανεύουν τις αναμνήσεις τους».
 
Την ρωτώ τί της έκανε μεγαλύτερη εντύπωση από όλα όσα έμαθε, άκουσε και διάβασε για το Dome και μου απαντά η ιστορία του ίδιου του Κώστα Κατσελλή, πώς ένας άπορος νεαρός, όμως έξυπνος και με όραμα, κυνήγησε το όνειρό του, το έκανε πραγματικότητα. «Το ξενοδοχείο που εκείνος έφτιαξε, υπάρχει μέχρι σήμερα». Εντύπωση όμως της προκάλεσε και η συμπεριφορά του κ. Ζαμπαρλούκου. Ο εγγονός του Κώστα Κατσελλή μπήκε στο ξενοδοχείο και το αντιμετώπισε όχι με την θλίψη ενός πρόσφυγα αλλά με τις αναμνήσεις που αυτό του ξυπνούσε σε κάθε γωνιά, το σκαλιστό μπαρ που έκανε η θεία του, το μπουφέ που είχαν σπίτι του.
 
Η Μεφκιουρέ από την Πάφο
 
Στην επίσκεψή μας στο ξενοδοχείο στην Κερύνεια συναντήσαμε την Μέφκιουρε Κουμπασάρογλου από την Πάφο, από το Κτήμα της Πάφου, όπως η ίδια τόνισε μιλώντας άπταιστα την κυπριακή, την οποία δεν ξέχασε παρ’ ότι λείπει από την Κύπρο από το 1971 σε νεαρή ηλικία. «Πήγα και δούλευα στο εργοστάσιο στο Λονδίνο, όπως πολλοί εκάμαν τότε», ανέφερε και δεν την άρεσε όταν την ρώτησα τί έκανε στο εργοστάσιο. «Εσύ πέσμου είσαι καλαμαρά και δεν καταλαβαίνεις;», ενώ η Κάτια Χριστοδούλου η φωτογράφος του ΚΥΠΕ που μου εξήγησε ότι τότε τα νεαρά κορίτσια γίνονταν κυρίως ράφταινες σε εργοστάσια στη Βρετανία, «έτο εν Κυπραία και ξέρει».
 
Η Μέφκιουρε με τον Ε/κ αφεντικό της, που είχε εργοστάσιο στην Αμμόχωστο, έχει επισκεφθεί μετά το 1974 τη Λεμεσό, τη Λάρνακα και την Πάφο. Επισκέφθηκε την γενέτειρά της και ξέρει πολλούς Ε/κ στην Κύπρο και το Λονδίνο. Στο Dome πηγαίνει για διακοπές κάθε χρόνο 2 με 3 φορές. «Αν δεν έρτω δαμέ, είναι σαν να μην πήα διακοπές και ας πηγαίνω Αμερική, Αυστραλία, παντού». Ξέρει ότι το Dome «εν δικό σας» δηλαδή ε/κ περιουσία, αλλά στην κουβέντα μετά, έχει άποψη για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν. Στο ΚΥΠΕ μίλησε για την ζωή της και την Κύπρο.

Πηγή: ΚΥΠΕ