Κατάθεση ψυχής Τσάβι για Ινιέστα: «Και έλεγαν ότι δεν μπορούμε...»

O Τσάβι ήταν παρών το βράδυ της Κυριακής στο «Καμπ Νοτ» για να πει και ο ίδιος «αντίο» στον αδερφό του. Πριν οι δυο σπουδαίοι Ισπανοί συναντηθούν στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου στο οποίο αμφότεροι λατρεύτηκαν ο Τσάβι είχε αποχαιρετήσει τον Ινιέστα με ένα συγκινητικό κείμενο - αναδρομή σε όσα πέρασαν όλα τα προηγούμενα χρόνια φορώντας τη φανέλα των «μπλαουγκράνα». 

«Θυμάμαι την πρώτη φορά που τον είδα να παίζει στη Μασία. Ήταν μια κατηγορία πιο μικρός. Με πλησιάζει ένας από το σύλλογο και μου λέει: "Τσάβι είναι κάτω ένα παιδί που θα μοιραστείτε το δωμάτιο και σου μοιάζει, λένε πως είναι εξαιρετικός. Όταν τον είδα να παίζει όμως είπα στον εαυτό μου "αυτός δεν είναι σαν εμένα, αυτός είναι διαφορετικός".

Εμένα η θέση μου ήταν πιο σταθερή στο γήπεδο, όπως του Πεπ όταν έπαιζε ή όπως του Μπουσκέτς τώρα. Ο Αντρές από την άλλη θα μπορούσε να παίξει 4άρι, 6άρι 8άρι, ακόμα και εξτρέμ. Επιπλέον, μπορούσε να χρησιμοποιεί με την ίδια ευκολία και τα δύο πόδια, πράγμα που τώρα φαίνεται αυτονόητο, αλλά για εκείνη την εποχή ήταν επαναστατικό.

Τον έβλεπες να αγωνίζεται έτσι και ήταν κάτι θεαματικό. Εκείνο που μπορούσες να σκεφτείς, εκείνος το έκανε πράξη στο χορτάρι. Ήταν λες και άκουγε τις σκέψεις σου και τις υλοποιούσε. Σταδιακά άρχισε να το κάνει με τέτοια άνεση, που ήταν λες και δεν χρειαζόταν να σκεφτεί καν την κίνηση. Ο Αντρές έπαιζε πάντα με το κεφάλι ψηλά και δεν έχανε μπάλες. Όσα δηλαδή εμείς χρειαστήκαμε χρόνια δουλειάς για να τα καταφέρουμε, εκείνος που ήταν τέσσερα χρόνια μικρότερος, τα έκανε λες και τα είχε από πάντα μέσα του.

Ο Αντρές είναι για μένα ο παίκτης με το μεγαλύτερο ταλέντο στην ποδοσφαιρική ιστορία της Ισπανίας, έχει ένα θεαματικό ταλέντο και αν μιλήσουμε για τον άνθρωπο είναι κάποιος που μπορείς να τον θαυμάσεις με όλες τις αισθήσεις. Είναι ένας αλτρουιστής, ένας παίκτης ομάδας, αλλά ταυτόχρονα και ένας νικητής. 

Όταν η μπάλα ήταν βαριά, ο Αντρές ήταν εκεί για να την ζητήσει, όταν οι άλλοι έλεγαν "όχι, σε παρακαλώ μη μου τη δώσεις", ο Αντρές έλεγε "δώσε τη σε μένα". Για αυτό είναι ένας αυθεντικός ηγέτης αν και σιωπηλός ηγέτης.

Μερικές φορές κατά τη διάρκεια των αγώνων τον βλέπαμε να παίζει και λέγαμε "Πώς στο καλό το έκανε αυτό; Φαινόταν αδύνατο. Είναι ένας δάσκαλος, ένας αληθινός μαέστρος".

Ο κόσμος νόμιζε ότι ο Αντρές δεν ήταν δυνατός. Όταν, όμως, έβαζε το σώμα του, δεν του έπαιρνε κανείς την μπάλα. Ήταν πολύ δυνατός, αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο. Ρίξτε μία ματιά στο πόσα παιχνίδια έδωσε στην καριέρα του. Μέχρι και σε αυτό υπήρξε παραδειγματικός. Επειδή στο φινάλε, εκείνο που είναι σημαντικότερο όλων, είναι η νοοτροπία και η πνευματική δύναμη που μετράει. Ήταν δυνατός στις δύσκολες στιγμές. Στο δια ταύτα ο Αντρές έχει στο πλευρό του έναν φύλακα άγγελο. Μην με ρωτήσετε γιατί, αλλά έχει το χάρισμα. Είναι για εμένα όπως ο Ικερ Κασίγιας. Οι υπόλοιποι δεν τον έχουν, μόνο αυτοί.

Είναι που στην πιο κρίσιμη στιγμή θα δώσουν τη νικητήρια πάσα, θα κάνουν τη νικητήρια απόκρουση. Το νικητήριο γκολ. Με τον Αντρές το ζήσαμε στην Μπάρτσα, στην εθνική ομάδα, στο ''Στάμφορντ Μπριτζ”, στο Γιοχάνεσμπουργκ, ακόμα και στον τελικό των πιτσιρικάδων της Μπάρτσα. Δείτε τι έγινε στο Μουντιάλ του 2010. Εάν κάποιος έχει χρόνο και όρεξη, ας δει άλλη μία φορά το παιχνίδι του κόντρα στην Ολλανδία. Και δεν μιλάω για το γκολ που μας έδωσε το τρόπαιο. Ηταν όλο το παιχνίδι του. Το είδαμε ξανά με τον Γκουαρδιόλα και καταλάβαμε πολλά. Ακόμα και το γκολ όμως. Ήαν ο άγγελός του. Εκείνος τον έστειλε σε εκείνο το σημείο για να σκοράρει. Ένας άγγελος που βρίσκεται δίπλα σε έναν έντιμο, ηθικό και ξεχωριστό τύπο όπως είναι ο Αντρές.

Ξέρετε γιατί σκόραρε ο Αντρές αυτό το γκολ; Επειδή δεν θα μπορούσε κανείς άλλος να το βάλει αυτό το γκολ. Έπρεπε να είναι ο Αντρές.

Στον τελικό του 2006 στο Παρίσι κόντρα στην Άρσεναλ, ο Ράικαρντ δεν τον έβαλε βασικό και όταν μπαίναμε στο γήπεδο ρώτησα τον Πουγιόλ "δεν θα παίξει ο Αντρές; Και αν δεν παίξει πώς θα είναι το παιχνίδι; Ο Πουγιόλ απάντησε βιαστικά "δεν ξέρω", αλλά πραγματικά κανείς δεν ήξερε πώς θα πήγαινε ο τελικός , ειδικά μετά τα παιχνίδια που είχε κάνει σε Λισαβόνα και Μιλάνο.

Όταν μπήκε στο γήπεδο στο δεύτερο ημίχρονο όλα άλλαξαν. Έβαλε τα πράγματα σε μία σειρά, με τον τρόπο του, ξεκάθαρα. Μαζί με τον Λάρσον και τον Ετό άλλαξαν τον τελικό. Με το στιλ του, χωρίς να πει ούτε μία λέξη, έδειξε στο γήπεδο την ισορροπία του. Αυτός είναι ο Αντρές!

Και θυμάμαι τώρα ότι έλεγαν πως δεν μπορούσαμε να παίξουμε μαζί. Τώρα ξέρεις, μηχανή. Αυτή είναι Μπάρτσα. Ενα κλαμπ γεμάτο συζητήσεις. Πάντα ήθελα δίπλα μου παίκτες για να συνεργάζομαι καλά. Δεν είχα καλή συνερασία με παίκτες που ήταν καλοί τεχνίτες αλλά δεν είχαν φυσική κατάσταση. Σίγουρα αυτοί είναι δυνατοί και σημαντικοί αλλά κοιτάξτε τους Αντρές, Λέο και Μπούσι. Με σκότωναν αυτές οι συζητήσεις στις οποίες έλεγαν ότι η Μπαρτσελόνα χρειάζεται παίκτες με σωματική δύναμη. Αλλά τι μου λες!

Ο πιο σημαντικός μυς για να παίξεις ποδόσφαιρο, είναι το μυαλό, όπως έλεγε ο Κρόιφ. Είναι το πιο σημαντικό και το πιο πολύτιμο. Η αλήθεια είναι ότι και οι δυο μας υποφέραμε στη σιωπή. Και οι δύο σκάγαμε πολύ. Γι' αυτό έχω μεγάλη ιστορία με τον Αντρές. Είμαι όπως εκείνος. Προτιμώ να σκάω και να μιλάω στο γήπεδο. Ερχονται τρεις νέοι παίκτες, λοιπόν, τέλεια. Θα πάω τρομερά, θα ανταγωνιστώ με αυτούς, κοστίζουν μαζί 250 εκατ. πεσέτες. Θα τους δείξω ότι μπορώ να είμαι παίκτης της Μπαρτσελόνα. Αυτή τη νοοτροπία είχαν στη μέρα τους ο Αντρές και ο Μπούσι, για παράδειγμα όταν ήρθε ο Γιάγια Τουρέ.

Όταν θα φύγει από την Μπαρτσελόνα, θα καταλάβετε όλοι τι λέω. Τα πήρε όλα, έπαιξε εκπληκτικά και έχει κερδίσει το σεβασμό και το θαυμασμό όλων και ποτέ δεν ακούστηκε για τον ίδιο μία κακή λέξη».