Όποιος και να φταίει, σίγουρα δεν είναι τα παιδιά του Κούμα…
08:35 - 18 Μαΐου 2018
Σε άκρως εποικοδομητική μπορεί να εξελιχθεί η δημόσια αντιπαράθεση επιχειρημάτων που ξεκίνησε μετά τον τραγικό χαμό του δεκάχρονου μαθητή.
Έστω και με τον χαμό του ο δεκάχρονος Σταύρος μπορεί να αποτελέσει την αφορμή να ακουστούν όλα τα επιχειρήματα, να μπουν στα τραπέζι όλα τα προβλήματα της Δημόσιας Υγείας και επιτέλους να βρεθούν λύσεις.
Φυσιολογικό και αναμενόμενο οι γιατροί να θέτουν τα δικά τους επιχειρήματα, φυσιολογικό και αναμενόμενο ο κόσμος να ασκεί κριτική – έστω και έντονη κάποιες φορές, φυσιολογικό και αναμενόμενο η κυβέρνηση και το Υπουργείο να ψάχνει λύσεις βελτίωσης της κατάστασης και να υπερασπίζεται των χειρισμών της.
Φυσιολογικό και αναμενόμενο οι γιατροί να θέτουν τα δικά τους επιχειρήματα, φυσιολογικό και αναμενόμενο ο κόσμος να ασκεί κριτική – έστω και έντονη κάποιες φορές, φυσιολογικό και αναμενόμενο η κυβέρνηση και το Υπουργείο να ψάχνει λύσεις βελτίωσης της κατάστασης και να υπερασπίζεται των χειρισμών της.
Δεν μπορεί όλοι ωστόσο να έχουν δίκαιο, όπως επίσης δεν μπορεί να έχουν άδικο. Η αλήθεια και οι λύσεις δεν είναι ούτε στο άσπρο ούτε στο μαύρο.
Όση όμως κριτική και να ασκήσει κάποιος, όσο και να διαφωνεί με τις θέσεις που εκφράζουν οι γιατροί, αυτό που δεν είναι φυσιολογικό αλλά άκρως επικίνδυνο, είναι να μεταφερθεί το τεράστιο αυτό θέμα σε προσωπικό επίπεδο και να γίνεται επικέντρωση στον πρόεδρο της ΠΑΣΥΚΙ Σωτήρη Κούμα. Πόσο μάλιστα όταν ο κύριος Κούμας γίνεται λόγω της προσωπικής προβολής που δέχεται προβάλλοντας τα επιχειρήματα των γιατρών, στόχος υβριστικών επιθέσεων και απειλών. Ακόμη χειρότερα όταν στο στόχαστρο αυτών των απειλών μπαίνει ο ίδιος, η οικογένεια και τα παιδιά του προέδρου του ΠΑΣΥΚΙ.
Το θέμα της διαφωνίας της ΠΑΣΥΚΙ τόσο με το Υπουργείο Υγείας όσο και με σημαντική μερίδα της κοινωνίας δεν είναι προσωπικό του κυρίου Κούμα και οι απειλές στον ίδιο και τα παιδιά του, το μόνο που επιτυγχάνουν είναι την υποβάθμισης σε βαθμό ισοπέδωσης του επίπεδου της δημόσιας συζήτησης και την εξάλειψη των όποιων ελπίδων υπάρχουν να βγει κερδισμένη η δημόσια υγεία έστω και μέσα από τον τραγικό χαμό ενός δεκάχρονου παιδιού.