Η σύγχρονη δικτατορία των παικτών!

Ο Ριγιάντ Μαχρέζ είναι απλώς ο πιο πρόσφατος (διάσημος) κρίκος μιας αλυσίδας, το τέλος της οποίας δεν διακρίνεται στον ορίζοντα. Σφόδρα ενοχλημένος από την άρνηση της Λέστερ να τον πωλήσει στη Μάντσεστερ Σίτι, η οποία έφτασε να προσφέρει μέχρι και €68.000.000, ο Αλγερινός μεσοεπιθετικός απουσιάζει αδικαιολόγητα εδώ και δύο μέρες από τις προπονήσεις των «αλεπούδων», τη φανέλα των οποίων απειλεί πως δεν θα φορέσει ξανά, ενώ η διοίκηση του συλλόγου αγνοεί πού ευρίσκεται ο ποδοσφαιριστής.

Η απειλή του φέρνει συνειρμικά στο νου την αντίστοιχη που είχε εκτοξεύσει πριν από ένα χρόνο ο Ντιμίτρι Παγέτ προς τη διοίκηση της Γουέστ Χαμ εκβιάζοντας για τη μεταγραφή του στη Μαρσέιγ, μόλις λίγες μέρες μετά την υπογραφή νέου πολυετούς συμβολαίου με τα «σφυριά». Η συμπεριφορά του (εξαφανισμός από το χάρτη και αποχή από τις προπονήσεις) θυμίζει την αντίστοιχη του Ουσμάν Ντεμπελέ το περασμένο καλοκαίρι, όταν εξεβίαζε τη διοίκηση της Ντόρτμουντ για την πώλησή του στην Μπαρσελόνα.

Οι δύο Γάλλοι πέτυχαν το στόχο τους εντός της μεταγραφικής περιόδου, κατά την οποία «σήκωσαν μπαϊράκι», δύο άλλοι συνάδελφοί τους το κατόρθωσαν σε… δεύτερο χρόνο. Ο Φελίπε Κοουτίνιο ήθελε από το καλοκαίρι να μετακομίσει από το Λίβερπουλ στη Βαρκελώνη και, αφού έμεινε λίγο παραπάνω στη Βραζιλία και προσποιήθηκε τον τραυματία στις αρχές της σεζόν, απέσπασε από τον Γίργκεν Κλοπ τη σχετική δέσμευση εν όψει Ιανουαρίου και επέστρεψε στις αγωνιστικές υποχρεώσεις των «κόκκινων» του Μέρσεϊσαϊντ.

Ο Πιερ-Εμερίκ Ομπαμεγιάνγκ επίσης επεδίωκε ν’ αποχωρήσει από την Ντόρτμουντ το περασμένο καλοκαίρι και, όταν δεν το πέτυχε, άρχισε είτε να υποπίπτει διαδοχικά σε πειθαρχικά παραπτώματα (που τον άφηναν εκτός αποστολής) είτε να… σέρνεται στο γήπεδο. Αποτέλεσμα; Έγινε κόκκινο πανί για διοικούντες, συμπαίκτες και οπαδούς και πωλήθηκε τον περασμένο μήνα στην Άρσεναλ.

Αυτές οι περιπτώσεις είναι οι πιο πρόσφατες κι ενδεικτικές του πλήρους γυρίσματος του τροχού. Από τον καιρό που οι σύλλογοι μπορούσαν να τερματίσουν καριέρες καρφώνοντας στο ταβάνι τα συμβόλαια των παικτών φτάσαμε στην εποχή που οι παίκτες μπορούν να εκβιάζουν κατά το δοκούν (και αποτελεσματικά) ακόμη και τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές ομάδες.

Τα συμβόλαια από ατσάλινα σχοινιά μετατράπηκαν σε κουρελόχαρτα. Μόλις προ διετίας είχε κυκλοφορήσει η ατάκα πως τα σύγχρονα ποδοσφαιρικά συμβόλαια αξίζουν λιγότερο κι από το χαρτί, πάνω στο οποίο υπογράφονται. Σήμερα, δίχως ίχνος υπερβολής, αξίζουν λιγότερο κι από ένα… κωλόχαρτο. Το λαοφιλέστερο των αθλημάτων, το οποίο έχει μετατραπεί σε βαριά βιομηχανία θεάματος, βιώνει την εποχή «της σύγχρονης δικτατορίας των παικτών» (από την οπτική γωνία των συλλόγων) και «της εκδίκησης της γυφτιάς» (από την οπτική γωνία των ποδοσφαιριστών).

Οι ομάδες έσπειραν ανέμους και θερίζουν θύελλες, καθώς τα πάλαι ποτέ υποχείριά τους διδάχτηκαν στην εντέλεια την απουσία κάθε ηθικού φραγμού και από τη στιγμή που πήραν το πάνω χέρι το αποδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία. Το σκηνικό προκαλεί σοκ, αλλά απέχει ακόμη πολύ από την κορύφωσή του.

Ο λόγος απλός: στην εξίσωση έχουν μπει πλέον για τα καλά (και σε ρόλο πρωταγωνιστικό) οι ατζέντηδες. Αυτοί, τους οποίους κάποτε οι σύλλογοι πλήρωναν για να προκαλέσουν την ανταρσία του επιθυμητού μεταγραφικού στόχου, έχουν σήμερα μυριστεί… αίμα και παρακινούν οι ίδιοι τους παίκτες σε συχνές μετακινήσεις με διαρκώς μεγαλύτερα αντίτιμα που τους προσπορίζουν ολοένα και υψηλότερες προμήθειες. Τα καλύτερα (ή μήπως χειρότερα για το άθλημα) επεισόδια του σίριαλ έπονται…