Ομόνοια: Βροχή τα… αυτογκόλ!
19:20 - 10 Μαΐου 2018

Στο ποδόσφαιρο χρησιμοποιείται συχνά ο όρος «γκολ από τα αποδυτήρια». Στα διοικητικά της Ομόνοιας φαίνεται πως οδεύει για καθιέρωση ο όρος «αυτογκόλ από τα αποδυτήρια».
Εδώ και δύο μέρες, το omada.com.cy αναδεικνύει ενδελεχώς και τεκμηριωμένα το θέατρο του παραλόγου και την άκρως μπλεγμένη κατάσταση στο λαοφιλές σωματείο.
Εδώ και δύο μέρες, το omada.com.cy αναδεικνύει ενδελεχώς και τεκμηριωμένα το θέατρο του παραλόγου και την άκρως μπλεγμένη κατάσταση στο λαοφιλές σωματείο.
Και κάθε μέρα έρχεται να προστεθεί ακόμη ένα στοιχείο που οδηγεί σε μια καινούργια (προσωρινή) κορύφωση του δράματος και αποδεικνύει ότι ο πάτος του βαρελιού απέχει ακόμη αρκετά.
Η χθεσινή εξέλιξη αφορούσε τη σύγκληση Καταστατικής Συνέλευσης και ακολούθως Γενικής Συνέλευσης. Η πρώτη κρίθηκε απαραίτητη, καθώς -όπως εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται- είναι απαραίτητη για τη σύσταση εταιρείας και την εκχώρηση του ποδοσφαιρικού τμήματος, η δεύτερη κατέστη αναγκαία, αφ’ ης στιγμής η λαϊκή… κατακραυγή επιβάλλει τη σύγκριση και αξιολόγηση όλων των προτάσεων (σ.σ. έστω κι αν επί της ουσίας η μόνη κατατεθειμένη στο τραπέζι είναι αυτή του Ρόη Πογιατζή…)
Ξεπερνώντας το επικοινωνιακό Βατερλό της νεοεκλεγείσας διοίκησης που θεωρούσε, διαλαλούσε και πορευόταν με την αντίληψη-πεποίθηση πως δεν χρειαζόταν ούτε τη μία ούτε την άλλη συνέλευση, η συγκεκριμένη εξέλιξη αποτελεί τη μέγιστη ομολογία-παραδοχή ότι δεν ζύγισε τα πράγματα σωστά και ότι δεν κινήθηκε υπεύθυνα, ήδη από την περίοδο του προεκλογικού αγώνα της.
Αν μάλιστα ισχύει η πληροφορία πως η διοίκηση του «τριφυλλιού» ωθήθηκε σε αυτή τη διαδικασία υπό την πίεση απειλών για μαζικές προσφυγές, τότε το τοπίο γίνεται ακόμη πιο ζοφερό, διότι γίνεται αντιληπτό πως αφ’ ενός ακόμη δεν έχει συνειδητοποιήσει λάθη και παραλείψεις της, αφ’ ετέρου άγεται και φέρεται.
Αν κοντά σε αυτά της χρεώσει κάποιος και τις -μέχρι στιγμής πολυάριθμες και αδιαμφισβήτητες- αντιφάσεις και κυβιστήσεις, στις οποίες έχει υποπέσει και προβεί, τότε βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα πως τα… αυτογκόλ από τα αποδυτήρια «πέφτουν βροχή».
Και όπως ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, στο οποίο εξ αρχής βρίσκεσαι φορτωμένος με αρκετά γκολ στην πλάτη, είναι εξαιρετικά απίθανο να γυρίσει, έτσι και στο διοικητικό τοπίο μια ηγεσία φορτωμένη με τόσα λάθη από τα πρώτα βήματά της είναι εξαιρετικά δύσκολο να γυρίσει το κουπί.
Η ίδια προανήγγειλε πως θα αποτελέσει παρελθόν, αν η Καταστατική Συνέλευση δεν εγκρίνει τη σύσταση εταιρείας. Μήπως όμως η παραίτηση δεν θα είναι μονόδρομος, αν στη Γενική Συνέλευση δεν προκριθεί η πρόταση Παπασταύρου, με την οποία κέρδισε τις εκλογές;
Δεν είναι άλλωστε αυτός ο λόγος που οι διαφωνούντες επικριτές της απαιτούν η αξιολόγηση των ανταγωνιστικών προτάσεων να γίνει από ανεξάρτητους οργανισμούς, διότι η νυν διοίκηση είναι προκατειλημμένη και δεσμευμένη υπέρ της μίας εξ αυτών;
Είτε οι αποφάσεις και οι δράσεις της νέας ηγεσίας της Ομόνοιας αιτιολογηθούν στη βάση της αφέλειας, της αμέλειας, της επιπολαιότητας και της άγνοιας είτε στη βάση της ανικανότητας και της σκοπιμότητας, η ουσία δεν αλλάζει: η έξωθεν καλή μαρτυρία έχει πάει ήδη περίπατο.
Και αυτό, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των δύο συνελεύσεων, δεν αποτελεί εφαλτήριο για ένα καλύτερο αύριο.
Η χθεσινή εξέλιξη αφορούσε τη σύγκληση Καταστατικής Συνέλευσης και ακολούθως Γενικής Συνέλευσης. Η πρώτη κρίθηκε απαραίτητη, καθώς -όπως εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται- είναι απαραίτητη για τη σύσταση εταιρείας και την εκχώρηση του ποδοσφαιρικού τμήματος, η δεύτερη κατέστη αναγκαία, αφ’ ης στιγμής η λαϊκή… κατακραυγή επιβάλλει τη σύγκριση και αξιολόγηση όλων των προτάσεων (σ.σ. έστω κι αν επί της ουσίας η μόνη κατατεθειμένη στο τραπέζι είναι αυτή του Ρόη Πογιατζή…)
Ξεπερνώντας το επικοινωνιακό Βατερλό της νεοεκλεγείσας διοίκησης που θεωρούσε, διαλαλούσε και πορευόταν με την αντίληψη-πεποίθηση πως δεν χρειαζόταν ούτε τη μία ούτε την άλλη συνέλευση, η συγκεκριμένη εξέλιξη αποτελεί τη μέγιστη ομολογία-παραδοχή ότι δεν ζύγισε τα πράγματα σωστά και ότι δεν κινήθηκε υπεύθυνα, ήδη από την περίοδο του προεκλογικού αγώνα της.
Αν μάλιστα ισχύει η πληροφορία πως η διοίκηση του «τριφυλλιού» ωθήθηκε σε αυτή τη διαδικασία υπό την πίεση απειλών για μαζικές προσφυγές, τότε το τοπίο γίνεται ακόμη πιο ζοφερό, διότι γίνεται αντιληπτό πως αφ’ ενός ακόμη δεν έχει συνειδητοποιήσει λάθη και παραλείψεις της, αφ’ ετέρου άγεται και φέρεται.
Αν κοντά σε αυτά της χρεώσει κάποιος και τις -μέχρι στιγμής πολυάριθμες και αδιαμφισβήτητες- αντιφάσεις και κυβιστήσεις, στις οποίες έχει υποπέσει και προβεί, τότε βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα πως τα… αυτογκόλ από τα αποδυτήρια «πέφτουν βροχή».
Και όπως ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, στο οποίο εξ αρχής βρίσκεσαι φορτωμένος με αρκετά γκολ στην πλάτη, είναι εξαιρετικά απίθανο να γυρίσει, έτσι και στο διοικητικό τοπίο μια ηγεσία φορτωμένη με τόσα λάθη από τα πρώτα βήματά της είναι εξαιρετικά δύσκολο να γυρίσει το κουπί.
Η ίδια προανήγγειλε πως θα αποτελέσει παρελθόν, αν η Καταστατική Συνέλευση δεν εγκρίνει τη σύσταση εταιρείας. Μήπως όμως η παραίτηση δεν θα είναι μονόδρομος, αν στη Γενική Συνέλευση δεν προκριθεί η πρόταση Παπασταύρου, με την οποία κέρδισε τις εκλογές;
Δεν είναι άλλωστε αυτός ο λόγος που οι διαφωνούντες επικριτές της απαιτούν η αξιολόγηση των ανταγωνιστικών προτάσεων να γίνει από ανεξάρτητους οργανισμούς, διότι η νυν διοίκηση είναι προκατειλημμένη και δεσμευμένη υπέρ της μίας εξ αυτών;
Είτε οι αποφάσεις και οι δράσεις της νέας ηγεσίας της Ομόνοιας αιτιολογηθούν στη βάση της αφέλειας, της αμέλειας, της επιπολαιότητας και της άγνοιας είτε στη βάση της ανικανότητας και της σκοπιμότητας, η ουσία δεν αλλάζει: η έξωθεν καλή μαρτυρία έχει πάει ήδη περίπατο.
Και αυτό, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των δύο συνελεύσεων, δεν αποτελεί εφαλτήριο για ένα καλύτερο αύριο.
