«Έψαχνα στο ταμπλό του αυτοκινήτου ψιλά να δώσω στην κόρη μου να πάει σχολείο»

Αποφασισμένος να μιλήσει για όλα, χωρίς υπερβολές και σάλτσες, με μοναδικό στόχο να βοηθήσει άτομα που αντιμετωπίζουν πρόβλημα με τον τζόγο, ο Σταύρος εξομολογήθηκε στον REPORTER τη δραματική του ιστορία.
 
Μια ιστορία αληθινή κτισμένη με χιλιάδες ψέματα. Μια ιστορία που ξεκίνησε από μία αθώα συνήθεια και κατέληξε με τριάμισι μαρτυρικά χρόνια και ένα γάμο. Ένα γάμο που θα μπορούσε να αποτελέσει την οριστική καταστροφή του ή την σωτηρία του.
 
Ευτυχώς για τον ίδιο έγινε το δεύτερο. Με στήριγμα τον αδερφό του και τη γυναίκα του ξαναστάθηκε στα πόδια του, ζήτησε βοήθεια και καθάρισε από το μικρόβιο του τζόγου.
 
Ο Σταύρος σήμερα έχει οικογένεια, μια κερδοφόρα επιχείρηση, ζει μακριά από τις εξαρτήσεις και έβαλε σκοπό να βοηθήσει άτομα που αντιμετωπίζουν πρόβλημα με τον τζόγο λέγοντας τη δική του ιστορία.
 
Η μεγαλύτερη δυσκολία με τα άτομα που αντιμετωπίζουν πρόβλημα με τον τζόγο, είναι να παραδεχτούν πως έχουν πρόβλημα, ενώ ακόμα δυσκολότερα μιλούν για αυτό.
 
Ο Σταύρος βρήκε τη δύναμη και εξομολογήθηκε για πρώτη φορά στον REPORTER για το πώς κύλησε στον φαύλο κύκλο της εξάρτισης, πώς εξαπατούσε φίλους συγγενείς για τριάμισι χρόνια, πώς δανειζόταν τεράστια ποσά από τοκογλύφους και πώς το πρωινό μετά το γάμο του έλαβε την πιο γενναία απόφαση της ζωής του.
 
(Σ.Σ. REPORTER: Ο Σταύρος είναι υπαρκτό πρόσωπο, το οποίο για λόγους προστασίας των προσωπικών δεδομένων του ίδιου και της οικογένειας του, μας μίλησε με την προϋπόθεση να μην χρησιμοποιήσουμε το πραγματικό ονοματεπώνυμό του, ούτε άλλα στοιχεία που να αποκαλύπτουν την πραγματική του ταυτότητα. Η επικοινωνία του REPORTER μαζί του και η συνέντευξη που μας παραχώρησε, διευθετήθηκε μέσω του Κέντρου Πολλαπλής Παρέμβασης των Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας).    

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Η επιστημονική συντονίστρια του Κέντρου Πολλαπλής Παρέμβασης, Μαρία Εξαδάκτυλου, στον REPORTER 
 
Ακολουθεί αυτούσια η μαρτυρία του, όπως την διηγήθηκε στον REPORTER:
 
«Ζούσα μια φυσιολογική ζωή, έπαιζα απλά ένα κουπόνι 10 ευρώ όπως ο περισσότερος κόσμος. Αυτό που άλλαξε τη ζωή μου ήταν όταν αποφάσισα να προβώ σε μια αλλαγή όσον αφορά τα επαγγελματικά μου. Τότε τα πράγματα ξέφυγαν.
 
Έφτασα 39 χρονών και δεν χρωστούσα ούτε ένα σεντ στις τράπεζες ή οπουδήποτε αλλού. Ο μόνος τζόγος που ήξερα ήταν τα ποδοσφαιρικά στοιχήματα και αυτά με μέτρο. Έκανα απλά ένα κουπόνι και δεν παρασυρόμουνα.
 
Τότε όμως, στα 39 μου ήταν που ξεκίνησαν τα προβλήματα. Υποτίμησα τις καταστάσεις και άρχισα να κυλώ στην καταστροφή σιγά-σιγά. Σιγά-σιγά άνοιγε και η μαύρη τρύπα. Ξεκίνησα με νορμάλ ποσά που στην πορεία του χρόνου έγιναν τεράστια για να καλύψω τη χασούρα.
 
Τότε ήταν που άνοιξα μέτωπα με τοκογλύφους, άρχισα να δανείζομαι και από φίλους, αλλά και από την οικογένειά μου.
 
Ψέμα πάνω στο ψέμα, έβρισκα χίλιους τρόπους για να εξασφαλίζω χρήματα από όλους. Άρχισα να πετάγομαι από τον ύπνο μου στις 3 και στις 4 το πρωί και να μην έχω ύπνο. Το μυαλό μου ήταν προσκολλημένο στα στοιχήματα 24 ώρες το 24ωρο.
 
Από τη μία ήταν το πάθος για να ξαναπαίξω και από την άλλη το άγχος για το πώς θα ξεχρεώσω.
 
Όταν είσαι σε μια τέτοια κατάσταση δεν έχεις μυαλό για τίποτε άλλο. Καθόλου όρεξη και για τα πιο απλά όπως ένα καφέ με φίλους.
 
Μπαίνεις σε μια τρύπα, πας κάτω από τον πάτο, ζεις σε ένα ψεύτικο κόσμο και νομίζεις ότι με το να συνεχίζεις θα βγεις από την τρύπα. Όμως το στοίχημα δεν είναι έτσι… Θα κερδίσεις μια φορά και θα χάσεις 50.
 
Ζούσα μέσα σε ένα φαύλο-κύκλο. Αυτό που έκανα δηλαδή ήταν να ανταλλάζω λεφτά με τους τοκογλύφους απλά για να κερδίσω χρόνο. Δανειζόμουνα λεφτά, έπαιζα, έχανα, μετά πήγαινα σε άλλον τοκογλύφο, έπαιρνα άλλα λεφτά, έδινα ένα μέρος στον πρώτο τοκογλύφο και μετά ξανά από την αρχή.
 
Ήταν η ψευδαίσθηση μέσα στην οποία ζουν όλοι οι τζογαδόροι πως θα μου κάτσει μια φορά η καλή και θα ξεχρεώσω, όμως αυτό δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να συμβεί.
 
Συζούσα με τη μέλλουσα σύζυγο μου και είχαμε και ένα παιδί. Δεν είχαμε ακόμα παντρευτεί με τη γυναίκα μου.
 
Η γυναίκα μου καταλάβαινε πως έπαιζα στοιχήματα, όμως δεν είχε αντιληφθεί στο ελάχιστο το μέγεθος του προβλήματος. Και επειδή πρόκειται περί αρρώστιας να ξέρετε πως ο εθισμένος στον τζόγο θα σκαρφιστεί το καθετί για να καταφέρει αυτό που θέλει.
 
Είναι διατεθειμένος να πει οποιοδήποτε ψέμα φανταστείτε. Της γυναίκας μου, που παρ’ όλ’ αυτά στη συνέχεια μου στάθηκε, της έριχνα στάχτη στα μάτια. Για παράδειγμα πριν τα λεφτά που είχα στον πορτοφόλι μου καταλήξουν στις τσέπες των τοκογλύφων ή όποιων άλλων χρωστούσα φρόντιζα να τα δει, να νιώσει ασφάλεια ότι τα έχω για το σπίτι και πως είμαι σωστός και μετά να πάω να ξεχρεώσω ή να τα ξαναρίξω στη μαύρη τρύπα του τζόγου.
 
Όλο αυτό διήρκεσε περίπου 3,5 χρόνια. Τριάμισι μαρτυρικά χρόνια, που εκτός από την γυναίκα μου, κορόιδεψα αμέτρητες φορές και την οικογένεια μου, τον αδερφό μου και τους γονείς μου.
 
Ήθελαν να με βοηθήσουν και με διάφορες προφάσεις πως αντιμετωπίζω προβλήματα με τις δουλειές μου τους ζητούσα διάφορα χρηματικά ποσά και αυτοί ήταν πάντα πρόθυμοι να με βοηθήσουν .
 
Αυτό έγινε μια, έγινε δυο… Στο τέλος έγινε επτά φορές και κάπου εκεί κατάλαβαν πως κάτι δεν πάει καλά, χωρίς όμως να αντιληφθούν ακριβώς τι συμβαίνει.
 
Όλοι την πάτησαν μαζί μου, συγγενείς, φίλοι, η γυναίκα μου γιατί προηγουμένως, πριν φτάσω στο στάδιο της απελπισίας ήμουν ένας ευυπόληπτος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος με καθαρές δουλειές, ευκατάστατος για τον οποίο δεν είχε να πει κανείς κάτι αρνητικό. Κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί πόσο βαθιά έμπλεξα.
 
Έφτασα να χρωστώ δεκάδες χιλιάδες ευρώ. Έφτασα στο σημείο να ψάχνω στο ταμπλό του αυτοκινήτου ψιλά, 1,80 για να δώσω στην κόρη μου να πάει στο σχολείο. Τα χρήματα που είχα ή που νόμιζε η γυναίκα μου πως είχα τα είχα ρίξει το προηγούμενο βράδυ στην μαύρη τρύπα.
 
Κινδύνεψα μάλιστα να χάσω και τις δουλειές μου λόγω καταχρήσεων. Ήταν η πιο μαρτυρική περίοδος της ζωής μου.
 
Με τη γυναίκα μου αποφασίσαμε να παντρευτούμε. Παντρευόμουνα και δεν ήξερε κανένας το πρόβλημα που αντιμετώπιζα. Ούτε εγώ ο ίδιος δεν καταλάβαινα καλά-καλά τι συνέβαινε γύρω μου.
 
Με πάρα πολλά ψέματα έγινε και ο γάμος. Είχα φοβηθεί πως ούτε αυτός δεν θα γινόταν με τα ψέματα που είχα πει. Την ημέρα του γάμου μου την έζησα στο έπακρο. Ήταν από τις λίγες φορές που έζησα κάθε στιγμή.
 
Την επόμενη ημέρα ξύπνησα, έκανα ένα τσιγάρο και έκατσα να υπολογίσω σε πόσους ανθρώπους και πόσα λεφτά χρωστάω.
 
Την ίδια ώρα αντιλήφθηκα πως το σχέδιο μου είχε αποτύχει γιατί η οικογένεια μου και η σύζυγος μου ανέλαβαν την διαχείριση των χρημάτων του γάμου και συνεπώς δεν θα μπορούσα να κλείσω καμιά από τις τεράστιες τρύπες, συνεπώς δεν θα μπορούσα να ξανά δανειστώ.
 
Τότε ήταν που είπα παραδίνομαι.
 
Έφτασα σε ένα σημείο που κατάλαβα πως δεν είχα άλλη επιλογή. Ξύπνησε η γυναίκα μου μέσα στην τρελή χαρά και εγώ της είπα πως θέλω να μιλήσουμε. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και καταλήξαμε σε μια καφετέρια.
 
Πήρα βαθιά ανάσα και άρχισα να της περιγράφω με κάθε λεπτομέρεια το τι πραγματικά συμβαίνει στη ζωή μου. Της αποκάλυψα τη δεύτερη μου κρυφή ζωή. Έπαθε σοκ. Το έβλεπα στο πρόσωπό της. Με διέκοψε.
 
«Μπορείς να πάρεις ένα μέρος από τα λεφτά του γάμου για να ξεχρεώσεις. Θα σε βοηθήσω μου είπε».
 
Ανακουφίστηκα όμως δεν μπορούσα να μην πω όλη την αλήθεια. «Αγάπη μου για να ξεχρεώσω χρειάζομαι όλα τα λεφτά του γάμου και άλλα τόσα».
 
Αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνει να τα λες όλα αυτά στη γυναίκα σου την επομένη του γάμου. Την επομένη του γάμου μου είπα για πρώτη φορά όλη την αλήθεια στη γυναίκα μου.
 
Έτσι αποκαλύφθηκαν τα πάντα. Η γυναίκα μου με το δίκιο της δεν ένιωθε καλά. Φύγαμε και πήγαμε πίσω στο σπίτι. Τότε ήρθε και ο αδερφός μου που σημειωτέων ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που γνώριζε έστω και σε πολύ μικρό ποσοστό πως χρωστούσα κάποια χρήματα.
 
Όταν περιέγραψα και στον αδερφό μου την πραγματική εικόνα και τα πραγματικά νούμερα μου ζήτησε να του γράψω σε μια κόλλα χαρτί σε ποιους και πόσα χρωστώ. Τα έγραψα. Με τα λεφτά του γάμου αφού συμφώνησε η σύζυγος μου και με τη βοήθεια της οικογένειάς μου ξεχρέωσα.
 
Εκείνες τις ημέρες από τη μια ένιωθα ντροπή για όλα αυτά που συνέβαιναν και το ξεγύμνωμα μου απέναντι σε ανθρώπους που με είχαν ψηλά και από την άλλη ανακούφιση που έκλεισα τις τρύπες.
 
Εκείνες τις ημέρες αηδίασα τον τζόγο, όμως δεν ήμουν καθόλου σίγουρος για τον εαυτό μου ότι δεν θα ξαναπαίξω.
 
Ο αδερφός μου, μου είπε πως είμαι άρρωστος, θέλεις βοήθεια θα πας σε κέντρο απεξάρτησης. Δεν πίστευα όμως ότι θα με βοηθούσε κάτι τέτοιο και τον αγνόησα. Με πίεζε αρκετά όμως και μετά από 15 ημέρες τηλεφώνησα στο Κέντρο Πολλαπλής Παρέμβασης.
 
Πήγα στο κέντρο, έκανα τα πρώτα ραντεβού. Έβλεπα κάτι αλλά δεν ήμουν βέβαιος πως θα με βοηθούσαν. Εδώ πρέπει να πω πως οφείλω πάρα πολλά στο Κέντρο, καθώς και στην κ. Μαρία και τον κ. Παύλο.
 
Αυτό που με έσωσε ήταν η ομάδα. Εκεί συνάντησα 10 άτομα που είχαν το ίδιο πρόβλημα με εμένα. Η αρρώστια μας ήταν η ίδια. Μπαίνοντας στην ομάδα έκτιζα Δευτέρα με Δευτέρα. Τα έβγαζα όλα από μέσα μου. Δεν έκρυψα τίποτα. Το μυστικό εκεί είναι να τα βγάλεις όλα από μέσα σου.
 
Χωρίς το πρόγραμμα δεν υπήρχε ούτε μια πιθανότητα για να απεξαρτηθώ.
 
Αυτό που πρέπει να καταλάβει ο κόσμος είναι πως ο τζόγος είναι αρρώστια. Δεν χωρούν εγωισμοί, είναι αρρώστια και θέλει θεραπεία. Το ξέρω, έτι έκανα και εγώ πως κανείς δεν παραδέχεται ότι είναι άρρωστος. Αυτός που δεν το αναγνωρίζουν οι τζογαδόροι, είναι πως αν δεν ζητήσουν βοήθεια θα είναι αιώνια εγκλωβισμένοι και δεν θα ξεφύγουν ποτέ.
 
Μετά το πρόγραμμα κατάλαβα ότι είμαι άρρωστος. Και ποιο πριν μπορείς να το πεις, όμως είναι επιφανειακό και δεν έχει καμία βαρύτητα.
 
Στο πρόγραμμα τους πρώτους μήνες είναι πολύ δύσκολα. Ζούσα με εφτά ευρώ την μέρα και μέσα στην αμφισβήτηση από όλους και από όλα. Από τη σύζυγό μου, από την οικογένεια μου από όλους.
 
Εφτά ευρώ την ημέρα. Τέσσερα για τα τσιγάρα μου και τρία για μια ταχινόπίττα και μία κόκα κόλα από τον φούρνο. Όλα τα άλλα τα διαχειριζόταν ο μεγαλύτερος μου σύμμαχος, η γυναίκα μου. Περάσαμε πολύ δύσκολα, πολλές φορές με αμφισβητούσε και είχε δίκιο αλλά το ξεπεράσαμε. Σήμερα ζούμε ευτυχισμένοι και όλα αυτά τα αφήσαμε πίσω μας.
 
Στο Κέντρο πας γονατιστός και αποφασισμένος ότι θέλεις βοήθεια. Εκεί στην ομάδα βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη μέσα από τα λόγια των άλλων.
 
Αν δεν πας αποφασισμένος θα αποτύχεις. Μερικές φορές σκεφτόμουν τα λεφτά που έχασα. Όμως μέσα από το πρόγραμμα καταλαβαίνεις πως υπάρχουν άλλα πράγματα, συναισθήματα και εχέγγυα που κάνουν τα χρήματα να μοιάζουν ασήμαντα.
 
Σήμερα που σας μίλησα και άνοιξα την καρδιά μου το έκανα μόνο και μόνο για να στείλω το μήνυμα και σε άλλους που αντιμετωπίζουν πρόβλημα, να βρουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν την αρρώστια τους.
 
Τέλος, θέλω να στείλω ένα μήνυμα και να ευχαριστήσω τον αδερφό μου, στον οποίο οφείλω πάρα πολλά, στη γυναικά μου που παρά την πικρία της ήταν δίπλα μου σε όλη τη διαδρομή των δύο χρόνων.
 
Σίγουρα υπήρχαν στιγμές αμφισβήτησης από τη γυναίκα μου όμως την καταλάβαινα.
 
Επίσης ευχαριστώ θερμά το Κέντρο Πολλαπλής Παρέμβασης, τους ανθρώπους του και την ομάδα μου».