Το υπέρλογο μυστήριο: H γέννηση του Χριστού στις καρδιές των ανθρώπων

Για το υπέρλογο μυστήριο της γέννησης του Χριστού στις καρδιές των ανθρώπων, μιλάει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης, Χρήστος Αραμπατζής.

Για το μυστήριο της κατά σάρκα γέννησης του Υιού του Θεού, το μυστήριο της «κένωσης», καθώς ο «πλήρης κενούται» για να γευθούν οι άνθρωποι την πληρότητα της θεότητος. Όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει, στο υπέρλογο αυτό γεγονός σημαίνεται και συνεχώς υπενθυμίζεται ότι ο πόθος του ανθρώπου να ζήσει τα γνωρίσματα του Θεού βρίσκει την εκπλήρωσή του μόνο στην ενσωμάτωση του ανθρώπου εντός του Χριστού, όταν η ζωή μας γίνεται ζωή του Χριστού.

Ακολουθεί η θεολογική προσέγγιση του κ. Χρήστου Αραμπατζή:

Η ημέρα των Χριστουγέννων είναι η κεντρικότερη εορτή των Χριστιανών από τον 4ο αι., καθώς αυτή αποτελεί τη συνεχή υπόμνηση της ιστορικής παρουσίας του Υιού του Θεού μέσα στον κοσμικό χρόνο και χώρο.

Είναι η υπερκόσμια εορτή των εορταζόντων εν κόσμω. Το μέγα μυστήριο της ιστορίας.

Ο ίδιος ο Θεός βλέποντας το πλάσμα που τόσο αγαπούσε να μην μπορεί να γλυτώσει από τα δεσμά που το ίδιο επέλεξε και το οδήγησαν στη φθορά και στον θάνατο, γίνεται ο ίδιος άνθρωπος, ενδυόμενος όλα τα φυσικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου. Ο σκοπός ήταν ο άνθρωπος να μπορέσει πλέον να εισέλθει μέσα από τον ενανθρωπήσαντα Λόγο του Θεού, τον Ιησού Χριστό, στο ποθούμενο γεγονός της αιώνιας μακαριότητας και ευδαιμονίας, που μόνο αυτός προσφέρει.

Το μυστήριο της κατά σάρκα γέννησης του Υιού του Θεού είναι το μυστήριο της «κένωσης», καθώς ο «πλήρης κενούται» για να γευθούν οι άνθρωποι την πληρότητα της θεότητος. Στο υπέρλογο αυτό γεγονός σημαίνεται και συνεχώς υπενθυμίζεται ότι ο πόθος του ανθρώπου να ζήσει τα γνωρίσματα του Θεού βρίσκει την εκπλήρωσή του μόνο στην ενσωμάτωση του ανθρώπου εντός του Χριστού, όταν η ζωή μας γίνεται ζωή του Χριστού.

Η οδός αυτής της ενσωμάτωσης, της αληθινής κοινωνίας, εκκινεί από την ίδια τη γέννηση του Χριστού εντός του ανθρώπου, εντός της καρδιάς του καθενός μας. Είναι το σεσιγημένο μυστήριο που αλλάζει τα πάντα γύρω μας.

Αυτό το μυστήριο της γέννησης του Χριστού εντός μας έχει ως προϋπόθεση την πλήρη αποδοχή του ως Κύριο της ζωής μας και των επιθυμιών μας. Ο Χριστός γεννάται μέσα στις καρδιές όλων των ανθρώπων, όταν οι άνθρωποι επαναλάβουν στη ζωή τους τα χαρακτηριστικά της ζωής Του. Και το πρώτο και έσχατο συγχρόνως χαρακτηριστικό της ζωής αυτής είναι η ταπείνωση, ως στάση συνεχούς συγκατάβασης και αγάπης σε ό,τι μας προσβάλλει και μας αντιτίθεται, σε ό,τι θα μπορούσε να προκαλέσει την οργή μας ως απόλυτο δικαίωμά μας.

Ο ίδιος ο Θεός που τόσο αρνηθήκαμε και αρνούμαστε γεννιέται και γίνεται ο ίδιος άνθρωπος, αναπλάθοντας αυτόν που ενώ ήταν προορισμένος να ζήσει ως Θεός, επέλεξε τα εφήμερα, γρήγορα και ευτελή που του πρόβαλε η φαντασία του. Βασιζόμενος στη φαντασία του, ο άνθρωπος αρνήθηκε και αυτονομήθηκε για να ζήσει όπως αυτός ήθελε. Με αυτόν τον τρόπο γιγάντωσε και έκανε ιστορικά υπαρκτό το κακό μέσα στον κόσμο, μισώντας και σκοτώνοντας τον εκάστοτε «άλλον» για να κυριαρχήσει ένα αδυσώπητο και αχόρταγο εγωιστικό θέλημα, ατομικό ή συλλογικό.

Παρόλα αυτά, ο Θεός δεν επιτρέπει την καταστροφή του πλάσματος που τόσο αγάπησε. Η θεία ζωή, ο Ζων Θεός, κατέρχεται σιωπηλά και εν σιγή στον κόσμο, ως ξένος και άγνωστος, για να ζήσει και να οδηγήσει τον άνθρωπο σε αυτό για το οποίο είχε εξ αρχής προοριστεί.

Αυτό είναι το μυστήριο του Ιησού Χριστού, αυτό είναι το μυστήριο των Χριστουγέννων, η αποκάλυψη της αληθινής ζωής της Αγάπης, όχι όμως της ανθρώπινης, αλλά της Θείας, η οποία τροφοδοτεί και εμπνέει κάθε αληθινή ανθρώπινη αγάπη.

Πολλές φορές μπροστά σε αυτή την αγάπη, που εκδηλώνεται πάντοτε μέσα από την ταπείνωση και τη συγχώρηση, διαλύεται το φανταστικό «εγώ» των ανθρώπων και αποκαλύπτεται ότι ο άνθρωπος πολύ συχνά επιζητεί τον Χριστό μόνο για να του δώσει ό,τι χρειάζεται, όταν το χρειάζεται, διατηρώντας πάντα την αυτονομία του και το ανεξάρτητο θέλημά του.

Αυτή είναι η πραγματικότητα της ανθρώπινης ζωής σήμερα: η εμμονή σε ένα θέλημα που οδηγεί σε αυτοεπιβεβαίωση και κατά συνέπεια στον πνευματικό θάνατο.

Μέσα σ’ αυτή τη διάσταση της ζωής μας ο Χριστός αναζητά τη γέννησή Του στις καρδιές όλων των ανθρώπων, μας ζητά να καθαίρουμε τη ζωή μας από το εγωιστικό πάθος και να αποδεχθούμε απροϋπόθετα το δικό Του θέλημα, το θέλημα της απόλυτης αυταπάρνησης ώστε να ζήσουν εντός μας οι ζωές των άλλων. Αυτή είναι η «συγχώρηση» όλων μας εν Χριστώ.

Κάθε Χριστούγεννα καλούμαστε να κάνουμε μια νέα αρχή στη ζωή μας, παραδίδοντάς την στον ίδιο τον Χριστό, γιατί αυτός είναι ο εξ αρχής προορισμός της. Αυτός είναι η μοναδική μας ελπίδα να λυτρωθούμε από τη σκοτεινή φυλακή του εαυτού μας. Να αποδυθούμε τον παλαιό άνθρωπο και να ενδυθούμε τον νέο και έσχατο συγχρόνως.