ΑΠΟΕΛ: Το «καράβι» γέρνει επικίνδυνα…
10:06 - 07 Νοεμβρίου 2018
τά την επίσκεψη στο «Στέλιος Κυριακίδης» ο ΑΠΟΕΛ έχει δώσει με τον Πάολο Τραμετσάνι ακριβώς όσα παιχνίδια και χωρίς αυτόν (τέσσερα). Στο πρώτο καρέ αγώνων (υπό τους Μπρούνο Μπαλταζάρ και Γιώργο Κωστή) οι πρωταθλητές κράτησαν μόνο μια φορά ανέπαφη την εστία τους (εννέα γκολ παθητικό), αλλά ουδέποτε έμειναν «άσφαιροι».
Στη δεύτερη τετράδα αγώνων οι «γαλαζοκίτρινοι» δέχτηκαν γκολ μόνον από την Αλκή (δύο), αλλά δεν βρήκαν σε δύο παιχνίδια το δρόμο προς τα δίχτυα. Η παραγωγικότητά τους έπεσε (από τα εννέα γκολ στις πρώτες τέσσερις αγωνιστικές) στα έξι τέρματα.
Αυτή η απλή παράθεση και σύγκριση καταδεικνύει ότι ο Ιταλός τεχνικός έχει πετύχει το αμυντικό σουλούπωμα της ομάδας του, αλλά για την ώρα αυτό έχει κόστος στο δημιουργικό κομμάτι. Στην πρεμιέρα του, απέναντι στην ΑΕΛ, αυτό είχε αποδοθεί στην παρουσία τριών αμυντικών μέσων. Απέναντι στην Πάφο αγωνίστηκαν δύο, αλλά το σκηνικό ήταν σε πολύ μεγάλο βαθμό το ίδιο.
Εξαιρουμένου του αγώνα με την Ομόνοια, όπου υπήρξε μια αρκετά ισομερής κατανομή ευθύνης της ανάπτυξης σε Τάμαρι, Ζαχίντ και Νατέλ, ο ΑΠΟΕΛ στη συντριπτική πλειονότητα των αγώνων του επαφίεται στον Ιορδανό για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και το φίδι από την τρύπα.
Όταν ο 21χρονος είναι σε κέφια και οι αντίπαλες άμυνες ευάλωτες, οι πρωταθλητές εύκολα-δύσκολα φτάνουν στο στόχο τους. Όταν όμως ο Τάμαρι δεν τραβάει ή είναι επαρκώς κλεισμένος από τον αντίπαλο, τότε αναδεικνύεται η εξάρτηση από τις εμπνεύσεις του, η οποία είναι αντίστοιχη της απουσίας ενός εναλλακτικού σχεδίου ανάπτυξης.
Το δημιουργικό παιχνίδι των «γαλαζοκιτρίνων» είναι τόσο μονοδιάστατο (διαρκώς από την πλευρά του Τάμαρι), ώστε ο εκάστοτε αντίπαλος να αισθάνεται σχεδόν βέβαιος ότι, αν εξουδετερώσει τον Τάμαρι, έχει κάνει κάτι παραπάνω από τη μισή δουλειά για να μην παραβιαστεί η εστία του.
Και αν αυτή η πραγματικότητα με βάση τις εμφανίσεις του ΑΠΟΕΛ στη σεζόν δεν ξενίζει πολλούς, είναι σίγουρα από αδιανόητη έως… προσβλητική τόσο για το βάθος όσο και για την ποιότητα του ρόστερ της ομάδας. Ο Τραμετσάνι καλείται άμεσα να βρει τους παίκτες και τον τρόπο, ώστε να αποφορτίσει τον Ιορδανό, και να κάνει ξανά τον πρωταθλητή μια ομάδα με ποικιλόμορφη (άρα και απρόβλεπτη για τον αντίπαλο) ανάπτυξη. Σε διαφορετική περίπτωση το «καράβι» που ήδη γέρνει επικίνδυνα από τη μία μεριά, αργά ή γρήγορα θα βουλιάξει…
Στη δεύτερη τετράδα αγώνων οι «γαλαζοκίτρινοι» δέχτηκαν γκολ μόνον από την Αλκή (δύο), αλλά δεν βρήκαν σε δύο παιχνίδια το δρόμο προς τα δίχτυα. Η παραγωγικότητά τους έπεσε (από τα εννέα γκολ στις πρώτες τέσσερις αγωνιστικές) στα έξι τέρματα.
Αυτή η απλή παράθεση και σύγκριση καταδεικνύει ότι ο Ιταλός τεχνικός έχει πετύχει το αμυντικό σουλούπωμα της ομάδας του, αλλά για την ώρα αυτό έχει κόστος στο δημιουργικό κομμάτι. Στην πρεμιέρα του, απέναντι στην ΑΕΛ, αυτό είχε αποδοθεί στην παρουσία τριών αμυντικών μέσων. Απέναντι στην Πάφο αγωνίστηκαν δύο, αλλά το σκηνικό ήταν σε πολύ μεγάλο βαθμό το ίδιο.
Εξαιρουμένου του αγώνα με την Ομόνοια, όπου υπήρξε μια αρκετά ισομερής κατανομή ευθύνης της ανάπτυξης σε Τάμαρι, Ζαχίντ και Νατέλ, ο ΑΠΟΕΛ στη συντριπτική πλειονότητα των αγώνων του επαφίεται στον Ιορδανό για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και το φίδι από την τρύπα.
Όταν ο 21χρονος είναι σε κέφια και οι αντίπαλες άμυνες ευάλωτες, οι πρωταθλητές εύκολα-δύσκολα φτάνουν στο στόχο τους. Όταν όμως ο Τάμαρι δεν τραβάει ή είναι επαρκώς κλεισμένος από τον αντίπαλο, τότε αναδεικνύεται η εξάρτηση από τις εμπνεύσεις του, η οποία είναι αντίστοιχη της απουσίας ενός εναλλακτικού σχεδίου ανάπτυξης.
Το δημιουργικό παιχνίδι των «γαλαζοκιτρίνων» είναι τόσο μονοδιάστατο (διαρκώς από την πλευρά του Τάμαρι), ώστε ο εκάστοτε αντίπαλος να αισθάνεται σχεδόν βέβαιος ότι, αν εξουδετερώσει τον Τάμαρι, έχει κάνει κάτι παραπάνω από τη μισή δουλειά για να μην παραβιαστεί η εστία του.
Και αν αυτή η πραγματικότητα με βάση τις εμφανίσεις του ΑΠΟΕΛ στη σεζόν δεν ξενίζει πολλούς, είναι σίγουρα από αδιανόητη έως… προσβλητική τόσο για το βάθος όσο και για την ποιότητα του ρόστερ της ομάδας. Ο Τραμετσάνι καλείται άμεσα να βρει τους παίκτες και τον τρόπο, ώστε να αποφορτίσει τον Ιορδανό, και να κάνει ξανά τον πρωταθλητή μια ομάδα με ποικιλόμορφη (άρα και απρόβλεπτη για τον αντίπαλο) ανάπτυξη. Σε διαφορετική περίπτωση το «καράβι» που ήδη γέρνει επικίνδυνα από τη μία μεριά, αργά ή γρήγορα θα βουλιάξει…