Οι 10 ομάδες… είναι και πολλές μας

Έχοντας σχεδόν συμπληρώσει τον Α’ Γύρο του Πρωταθλήματος Cyta, έχουμε ένα ικανοποιητικό δείγμα για να αξιολογήσουμε ένα πρωτάθλημα 12 ομάδων. Φαίνεται πως αγωνιστικά οι 12 ομάδες δημιουργούν σαφώς μεγαλύτερο ανταγωνισμό σε σχέση με τις 14. Εμπορικά δεν τίθεται θέμα αύξησης, αλλά μόνο μείωσης. Όμως, πρέπει να δούμε και τη χαοτική διαφορά μεταξύ πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, που ωθεί τους «μικρούς» να ζητούν αύξηση ομάδων.

Αν είχαμε 14…
Ας τα δούμε με τη σειρά. Το πρωτάθλημά είναι δύο ταχυτήτων: έξι πάνω, έξι κάτω. Από τους έξι που είναι κάτω (θα παλέψουν για ν’ αποφύγουν τις δύο τελευταίες θέσεις), φαίνεται ξεπετάχτηκε η Νέα Σαλαμίνα, που θα πάει αρχικά για εύκολη παραμονή και μετά για την 6αδα, όπου θα πρέπει να ν’ αφήσει εκτός Ομόνοια ή Ανόρθωση ή ΑΕΛ - πράγμα πολύ δύσκολο.

Από τους έξι κάτω, η Αλκή δυσκολεύεται σε σχέση με Ένωση, Δόξα, Ερμή και Πάφο. Εάν τώρα είχαμε άλλους δύο επιπέδου Αλκής (πρωτάθλημα 14 ομάδων), τότε θα υπήρχαν τρεις ταχύτητες: Ένωση, Δόξα, Ερμής, Πάφος ίσως και Νέα Σαλαμίνα θα ήταν αδιάφοροι. Ενώ με 12 ομάδες και διπλή διαβάθμιση δεν μπορεί κανένας να νιώθει άνετα, πλην της Νέας Σαλαμίνας.

Το σενάριο των 16 ομάδων δεν θέλω να το αναλύσω, δεν πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο.

Γιατί όχι 10;
Οι 12 ομάδες με διπλή διαβάθμιση και 3+1 θέσεις εξόδου στην Ευρώπη, μειώνουν τους αδιάφορους. Ένωση, Δόξα, Ερμής, Πάφος και Ν. Σαλαμίνα ξέρουν πως οι βαθμοί που θα «κλέψουν» από τους έξι μεγάλους, θα είναι αυτοί που θα τους σώσουν. Εάν ακόμα οι ομάδες ήταν 10 με διπλή διαβάθμιση, ο ανταγωνισμός θα ήταν πιο έντονος. Κάθε ματς θα ήταν τελικός, ειδικά για τα τους τέσσερις του κάτω διαζώματος, που θα έπαιζαν κόντρα στους μεγάλους σαν μουτζαχεντίν σε επίθεση αυτοκτονίας.

Τα αγωνιστικά είναι και τα μόνα δεδομένα που μπορούν να προκαλέσουν συζήτηση με σοβαρά επιχειρήματα για 12 ή 14 ή 10 ή 16 ομάδες.

Τα εμπορικά δεδομένα
Εμπορικά το θέμα δεν παίζει και η απάντηση είναι σαφώς «όσο λιγότεροι, τόσο καλύτερα». Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ομάδες όπως Αλκή, Ερμής, Δόξα κυρίως και Πάφος, Ένωση και Ν. Σαλαμίνα δευτερευόντως, δεν παίρνουν κόσμο στο γήπεδο, όπως δεν παίρνουν κόσμο οι πρωταγωνιστές της Β’ Κατηγορίας (Ολυμπιακός, Οθέλλος, Άρης) - άρα, με ποια λογική μια ομάδα με 50 – 100 θέλει να παίζει στην κορυφαία κατηγορία; Εδώ όμως πλέον δεν κόβουν εισιτήρια οι ομάδες της πρώτης 6αδας, φτάνοντας στο σημείο ενός πρωταθλήματος άδειων εξεδρών. Τι να συζητάμε για τους υπόλοιπους;

Όποιος βλέπει αθλητικά στις ειδήσεις καταλαβαίνει πως ακόμα και η ελληνική Super League, που τόσο μας αρέσει να υποτιμούμαι, μοιάζει πλέον πιο σοβαρή και οργανωμένη από την παρακμάζουσα… Cyprus League. Με περισσότερο κόσμο, πιο ανταγωνιστικά ματς και πιο σταθερό πρόγραμμα. Στην Κύπρο θα παιχτούν φέτος δύο αγώνες του α’ γύρου μετά από τα αντίστοιχα ματς του β’ γύρου, κάτι που στην Ελλάδα συνέβη πριν 7-8 χρόνια, όταν γκρεμιζόταν όλη η χώρα.

Το δίκαιο των «μικρών»
Πρέπει να δούμε και το δίκαιο των «μικρών» ομάδων που ζητούν την αύξηση. Αυτό εντοπίζεται στη χαοτική διαφορά ανάμεσα στην πρώτη και στη δεύτερη κατηγορία. Οι ομάδες σήμερα θεωρούν καταστροφική τη διαβάθμιση λόγω της τεράστιας διαφοράς στα τηλεοπτικά και χορηγικά έσοδα. Η διαφορά πρέπει να σμικρύνει πριν φτάσουμε στον πάτο το βαρελιού, όταν θα είναι ασύμφορη όχι η πτώση στη δεύτερη κατηγορία, αλλά η άνοδος στην πρώτη (όπως έγινε στο μπάσκετ).

Η εισήγηση για 10+10
Εάν σήμερα υπάρχουν 12 ομάδες στην πρώτη και άλλες πχ 8 στη δεύτερη που θα μπορούσαν να σταθούν στην κορυφαία κατηγορία, πιστεύω δεν θα ήταν καθόλου κακή ιδέα δύο πρωταθλήματα δέκα ομάδων (ελίτ και πρώτης κατηγορίας) με κεντρικά τηλεοπτικά δικαιώματα (για όσους επιθυμούν) και σταθερή τηλεοπτική μετάδοση, τα οποία θα επιχειρούσαν να μειώσουν τις αποστάσεις, λειτουργώντας παράλληλα – η δεύτερη τη τάξει κατηγορία – ως εκκολαπτήριο κύπριων ποδοσφαιριστών, οι οποίοι δεν θα θεωρούσαν υποτιμητικό να παίξουν σε αυτήν. Όλο αυτό θα μπορούσε να συμπληρωθεί με μια δυνατή διοργάνωση Κυπέλλου, όπου στους «16» οι οκτώ δυνατοί θα έπαιζαν με οκτώ αδύναμους (σε μονούς αγώνες, στην έδρα των «μικρών»), ικανοποιώντας την ανάγκη των «μικρών» για αγώνες απέναντι σε ΑΠΟΕΛ, Ομόνοια, Απόλλων κοκ.

Η μπάλα πρέπει να γίνει προϊόν
Φυσικά δεν πρέπει να παραβλέπουμε την τεράστια απόσταση που έχουν να διανύσουν η ΚΟΠ και οι ομάδες, ώστε να φτιάξουν το ποδοσφαιρικό μας προϊόν, να δημιουργήσουν μια αίγλη και ένα ενδιαφέρον γύρω από αυτό, να κάνουν το φίλαθλο συμμέτοχο και όχι παθητικό θεατή, ώστε ο κόσμος να γυρίσει στο γήπεδο (με ή χωρίς Κάρτα Φιλάθλου) και να μην προτιμάει την καφετέρια – όπου παίρνει σαφώς περισσότερα με 15 ευρώ σε σχέση με το γήπεδο.

Διότι καλά όλα τα πιο πάνω, αλλά ένα ή δύο πρωταθλήματα για τους αγώνες των οποίων κανένας δεν πληρώνει εισιτήριο, σταδιακά ούτε η τηλεόραση θα πληρώνει για να τα δείχνει.

Και είναι και πάλι το παράδειγμα (προς αποφυγή) του μπάσκετ, που πρώτα έφυγαν οι φίλαθλοι, μετά η τηλεόραση και στο τέλος έφυγαν και οι ομάδες.