ΑΕΛ: Πού να μην ήταν και πρώτη…

Για το ξέσπασμα του Ντούσαν Κέρκεζ η μόνη σοβαρή ένσταση αφορά το χρονικό σημείο. Θα ήταν ακόμη πιο αιχμηρό και αποτελεσματικό, αν είχε έλθει μετά από μια νίκη, αφού το περιεχόμενό του δεν αφορούσε όσα ειπώθηκαν ή έγιναν στο clasico της Λεμεσού, αλλά συμπεριφορές που είχαν παρατηρηθεί στη διάρκεια του αήττητου σερί της ομάδας.
 
Από κει και πέρα, ως προς το περιεχόμενο, ο τεχνικός της ΑΕΛ μίλησε αυθόρμητα, αλλά πέρα για πέρα αληθινά. Και το ξέσπασμά του ήταν δικαιολογημένο, διότι αυτήν την περίοδο έχει χαθεί το μέτρο με την ομάδα του και πιο συγκεκριμένα με τις προσδοκίες-απαιτήσεις από αυτήν.
 
Όσοι την είχαν ξεγραμμένη και (γι’ αυτό) αδιαφορούσαν το καλοκαίρι, «γλυκάθηκαν» από το νικηφόρο σερί στα φιλικά και το εξαιρετικό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα και επέστρεψαν με απαιτήσεις που αρμόζουν σε σύλλογο που κάνει πρωταθλητισμό εδώ και δεκαετίες, όχι σε ομάδα που με το μικρότερο μπάτζετ μεταξύ των μνηστήρων των ευρωπαϊκών εισιτηρίων προσπαθεί να αποκτήσει ταυτότητα και σταθερότητα σε επίπεδο κορυφής.
 
Απέναντι στον Απόλλωνα η ΑΕΛ έπαιξε με το σύστημά της, τη φιλοσοφία της και την καλή της ενδεκάδα. Δεν άλλαξε και δεν «πείραξε» τίποτε, για να προσαρμοστεί στα δεδομένα του αντιπάλου. Αυτή η επιλογή, αυτή η νοοτροπία «εγκυμονεί» τον κίνδυνο βαριών ηττών, αλλά είναι ο μόνος δρόμος για μια υγιή ομάδα με πρωταγωνιστικές βλέψεις.
 
Γιατί η πραγματικά καλή και μεγάλη ομάδα φαίνεται από την αντίδρασή της στα στραπάτσα. Γι’ αυτό και ο Κέρκεζ επεσήμανε την (τεράστια) διαφορά στο χρόνο που πορεύεται με τη συγκεκριμένη φιλοσοφία ο Απόλλωνας, γι’ αυτό και τόνισε ότι πρέπει να είσαι ποδοσφαιρικά αδαής, ώστε παρασυρόμενος από ένα νικηφόρο σερί να επιδιώκεις να κάνεις το… τρίτο βήμα πριν το πρώτο.
 
Το μέγεθος του παραλογισμού καταδεικνύεται άλλωστε και από την ακόλουθη ρητορική ερώτηση: αν όλα όσα έψεξε ο προπονητής της ΑΕΛ συμβαίνουν, ενώ η ομάδα είναι πρωτοπόρος στη βαθμολογία, τι ακριβώς θα γινόταν, αν ήταν π.χ. έκτη (όπως η Ανόρθωση) ή έβδομη (όπως η Ομόνοια);