Εθνική: Θα γίνει (ξανά) της… Βοσνίας;
10:31 - 03 Σεπτεμβρίου 2017

Πάμε… πρόκριση; Το ερώτημα γεννήθηκε λίγο πριν τα μεσάνυχτα της Πέμπτης, μια (πρώτη) καλή απάντηση θα βρει απόψε μετά το πέρας του αγώνα με την Εσθονία στο Ταλίν (19:00, ΡΙΚ2), αλλά επί της ουσίας άλλο είναι το ζητούμενο.
Το ποδόσφαιρο είναι τόσο απρόβλεπτο, ώστε εκθέτει τακτικά τους πάντες. Από τους πιο μεγάλους μύστες και λάτρεις του ως τους πιο πομπώδεις ξερόλες. Η αναμέτρηση στο ΓΣΠ με τη Βοσνία αποτελεί απτή απόδειξη. Μετά από έξι αγωνιστικές στον όγδοο προκριματικό όμιλο του Μουντιάλ 2018 και μια αλλαγή προπονητή (Ραν Μπεν Σιμόν αντί Χριστάκη Χριστοφόρου) αντιληφθήκαμε αίφνης πως παράθυρο πρόκρισης υπάρχει (ή μήπως υπήρχε εξ αρχής) και γι’ αυτήν τη διοργάνωση -κι όχι μόνο για το Euro2020, στο οποίο άπαντες (ΚΟΠ, διεθνείς, κόσμος) είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους.
Έφταναν γι’ αυτό μόλις δύο ευνοϊκά αποτελέσματα. Η δική μας ανατροπή επί της Βοσνίας και η γκέλα της Ελλάδας με την Εσθονία στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Αμφότερα χαρακτηριζόμενα ως… εκτός προγράμματος. Αλλά προέκυψαν. Και το μείζον πλέον, το ζητούμενο της… εισαγωγής, είναι η διαχείρισή τους.
Σε αυτόν τον τομέα θα καταθέσει τα πρώτα διαπιστευτήριά του ο νέος ομοσπονδιακός τεχνικός. Το 3-2 της περασμένης Πέμπτης πρέπει να του πιστωθεί όσο και το 0-2 της ανάπαυλας. Με άλλα λόγια… καθόλου. Όπως δεν ήταν υπεύθυνος για το προβάδισμα των Βόσνιων στο πρώτο μέρος, άλλο τόσο δεν ήταν υπεύθυνος και για την τελική επικράτηση της εθνικής. Αν μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα μπορούσε να επηρεάσει τόσο πολύ πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις μεταμορφώνοντάς τα προς το καλύτερο, σίγουρα δεν θα ήταν ομοσπονδιακός προπονητής -κι ακόμη πιο δεδομένα, όχι του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος.
Ο Ισραηλινός, ωστόσο, έχει αποδείξει ήδη πως διαθέτει και ικανότητες και φιλοδοξίες. Και με αυτές θα πρέπει να προετοιμάσει και να πείσει τους διεθνείς πως δεν πρέπει να μείνουν στο έπος του ΓΣΠ, αλλά να το επιβεβαιώσουν μ’ ένα διπλό στο Ταλίν. Κι ακολούθως με μια εντός έδρας νίκη επί της Ελλάδας. Και, στο τέλος, με ό,τι έχουν και δεν έχουν απέναντι στο Βέλγιο.
Διότι σημασία έχει το «εκτός προγράμματος» να γίνει «εντός προγράμματος». Οι νίκες, με ή δίχως ανατροπή, να γίνουν (από εξαιρέσεις) ο κανόνας. Και η ανταπόκριση υπό την πίεση του αποτελέσματος να γίνει καθημερινότητα, δεύτερη φύση των διεθνών. Αυτό είναι το στοίχημα που -σε αντίθεση με την πρόκριση στο Μουντιάλ του 2018- πρέπει να κερδηθεί τώρα. Διότι σε διαφορετική περίπτωση και η προσπάθεια στα προκριματικά του Euro2020 θα είναι εξ αρχής ναρκοθετημένη…
Το ποδόσφαιρο είναι τόσο απρόβλεπτο, ώστε εκθέτει τακτικά τους πάντες. Από τους πιο μεγάλους μύστες και λάτρεις του ως τους πιο πομπώδεις ξερόλες. Η αναμέτρηση στο ΓΣΠ με τη Βοσνία αποτελεί απτή απόδειξη. Μετά από έξι αγωνιστικές στον όγδοο προκριματικό όμιλο του Μουντιάλ 2018 και μια αλλαγή προπονητή (Ραν Μπεν Σιμόν αντί Χριστάκη Χριστοφόρου) αντιληφθήκαμε αίφνης πως παράθυρο πρόκρισης υπάρχει (ή μήπως υπήρχε εξ αρχής) και γι’ αυτήν τη διοργάνωση -κι όχι μόνο για το Euro2020, στο οποίο άπαντες (ΚΟΠ, διεθνείς, κόσμος) είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους.
Έφταναν γι’ αυτό μόλις δύο ευνοϊκά αποτελέσματα. Η δική μας ανατροπή επί της Βοσνίας και η γκέλα της Ελλάδας με την Εσθονία στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Αμφότερα χαρακτηριζόμενα ως… εκτός προγράμματος. Αλλά προέκυψαν. Και το μείζον πλέον, το ζητούμενο της… εισαγωγής, είναι η διαχείρισή τους.
Σε αυτόν τον τομέα θα καταθέσει τα πρώτα διαπιστευτήριά του ο νέος ομοσπονδιακός τεχνικός. Το 3-2 της περασμένης Πέμπτης πρέπει να του πιστωθεί όσο και το 0-2 της ανάπαυλας. Με άλλα λόγια… καθόλου. Όπως δεν ήταν υπεύθυνος για το προβάδισμα των Βόσνιων στο πρώτο μέρος, άλλο τόσο δεν ήταν υπεύθυνος και για την τελική επικράτηση της εθνικής. Αν μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα μπορούσε να επηρεάσει τόσο πολύ πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις μεταμορφώνοντάς τα προς το καλύτερο, σίγουρα δεν θα ήταν ομοσπονδιακός προπονητής -κι ακόμη πιο δεδομένα, όχι του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος.
Ο Ισραηλινός, ωστόσο, έχει αποδείξει ήδη πως διαθέτει και ικανότητες και φιλοδοξίες. Και με αυτές θα πρέπει να προετοιμάσει και να πείσει τους διεθνείς πως δεν πρέπει να μείνουν στο έπος του ΓΣΠ, αλλά να το επιβεβαιώσουν μ’ ένα διπλό στο Ταλίν. Κι ακολούθως με μια εντός έδρας νίκη επί της Ελλάδας. Και, στο τέλος, με ό,τι έχουν και δεν έχουν απέναντι στο Βέλγιο.
Διότι σημασία έχει το «εκτός προγράμματος» να γίνει «εντός προγράμματος». Οι νίκες, με ή δίχως ανατροπή, να γίνουν (από εξαιρέσεις) ο κανόνας. Και η ανταπόκριση υπό την πίεση του αποτελέσματος να γίνει καθημερινότητα, δεύτερη φύση των διεθνών. Αυτό είναι το στοίχημα που -σε αντίθεση με την πρόκριση στο Μουντιάλ του 2018- πρέπει να κερδηθεί τώρα. Διότι σε διαφορετική περίπτωση και η προσπάθεια στα προκριματικά του Euro2020 θα είναι εξ αρχής ναρκοθετημένη…
