Τρίδυμη ευτυχία: «Δεν ήμασταν τα παιδιά με τις μάρκες, κοιμόμασταν στο ίδιο κρεβάτι αλλά μεγαλώσαμε με αγάπη»

Αναρωτηθήκατε ποτέ πως θα ήταν η ζωή σας αν δεν ερχόσασταν μόνοι στον κόσμο αλλά παρέα με όχι ένα αλλά δύο άλλα αδελφάκια; Αν και η γέννηση τριδύμων δεν αποτελεί πλέον πολύ σπάνιο φαινόμενο, εντούτοις η ζωή των παιδιών που γεννιούνται και μεγαλώνουν μαζί έχει το δικό της  ξεχωριστό ενδιαφέρον. Αυτή τουλάχιστον ήταν η δική μου διαπίστωση, γνωρίζοντας την Ελένη, τη Μαριάννα και τη Γεωργία. Τα κορίτσια είναι 27 χρονών, κατάγονται από την Αγία Βαρβάρα και δεν θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν τη ζωή τους ως μονάδες γιατί πολύ απλά από τα πρώτα λεπτά τις ζωής τους ήταν όλα εις τριπλούν… Εκείνο το απόγευμα που τις συνάντησα για καφέ, η πρώτη μου σκέψη ήταν πως αν δεν ήξερα ότι είναι τρίδυμες, δεν υπήρχε περίπτωση να μου περάσει απ’ το μυαλό. Είχα απέναντί μου  τρεις γυναίκες που όχι μόνο δεν μοιάζουν εξωτερικά αλλά έχουν  διαφορετικό στυλ, χαρακτήρα και προσωπικότητα,  άλλα ενδιαφέροντα και επαγγελματικό προσανατολισμό. Έχουν όμως ένα μεγάλο κοινό. Μεγάλωσαν σε ένα σπίτι χωρίς πολυτέλειες, αλλά γεμάτο αγάπη και υπέροχες αναμνήσεις.

 Όταν ήρθαμε στον κόσμο

Την αρχή έκανε η Μαριάννα, η πιο ετοιμόλογη από τις τρεις. «Γεννηθήκαμε στις 10 Αυγούστου του 1990 στη Λευκωσία. Ήρθαμε ξαφνικά στη ζωή των γονιών μας μετά από μια θεραπεία που έκανε η μητέρα μας. Ήταν στο κρεβάτι από  6 μηνών έγκυος λόγω κάποιων επιπλοκών και δεν ήξερε το φύλο μας μέχρι να γεννηθούμε. Είχε δύσκολη εγκυμοσύνη αλλά μας γέννησε με φυσιολογικό τοκετό. Τότε ήταν 32 χρονών. Όταν ο γιατρός της είπε ότι γέννησε τρία κοριτσάκια, έχοντας ήδη ένα αγοράκι 6 ετών, ενθουσιάστηκε. Το ίδιο κι ο πατέρας μας, αν και γνώριζαν πως τα πράγματα ίσως να μην ήταν και τόσο εύκολα. Και δεν είχαν άδικο.  Τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας δεν τους γνωρίσαμε. Έφυγαν νωρίς από τη ζωή και έτσι οι γονείς μας δεν είχαν βοήθεια από κανέναν για τη φροντίδα μας» εξηγεί η Μαριάννα.

Τα παιδικά μας χρόνια

«Τα παιδικά μας χρόνια ήταν όμορφα, μεγαλώσαμε με πολύ αγάπη. Η πιο ζωηρή και ετοιμόλογη ήταν η Μαριάννα, η πιο ευαίσθητη και χαμηλών τόνων η Γεωργία ενώ εγώ ήμουν το αγοροκόριτσο της παρέας και η πιο δυναμική από τις τρεις μας», λέει η Ελένη. «Η μια συμπληρώνει την άλλη. Αυτό το εις τριπλούν βέβαια δεν ήταν καθόλου εύκολο για εμάς. Είχαμε στερήσεις, πολλές μπορώ να πω και δυσκολίες. Αλλά πάντα τις αντιμετωπίζαμε. Ειδικά όταν έπρεπε να πάμε ιδιαίτερα, πώς να αντεπεξέλθεις όταν πρέπει να στείλεις τρία παιδιά ταυτόχρονα φροντιστήριο;  Στο δημοτικό θυμάμαι κάναμε και κολύμπι, και καράτε και  άλλες δραστηριότητες» συνεχίζει η Ελένη. «Συνήθως η μια από τις τρεις μας πήγαινε δωρεάν και οι γονείς μας πλήρωναν μόνο για τις δυο. Αυτή ήταν μια σημαντική διευκόλυνση. Αργότερα στην τρίτη λυκείου που θα δίναμε εξετάσεις πηγαίναμε στα κρατικά. Οι γονείς μας, μας παρότρυναν να διαβάζουμε και εμείς προσπαθούσαμε. Άριστες δεν ήμασταν αλλά μελετούσαμε όσο μπορούσαμε» καταλήγει η Γεωργία..

Κοιμόμασταν στο ίδιο κρεβάτι 18 χρόνια

«Στο δωμάτιο που μοιραζόμασταν υπήρχαν 2 κρεβάτια, εγώ και η Ελένη κοιμόμασταν μαζί αφού το σπίτι ήταν μικρό, δεν μας πείραζε όμως, περνούσαμε όμορφα», μου εξηγεί η Γεωργία και η Ελένη συμπληρώνει: «μέχρι τα 18 κοιμόμουν με την αδερφή μου και στα 19 μου αρραβωνιάστηκα. Όταν λίγο αργότερα έγινα μάνα κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί και πόσες ανάγκες έχει και θαύμασα ακόμη περισσότερο τους γονείς μου για όσα μας πρόσφεραν». 

Δεν ήμασταν ποτέ τα παιδιά με τις επώνυμες μάρκες

Τα τρία κορίτσια εκτός από το ίδιο δωμάτιο,  μοιράζονταν και τις δουλειές του σπιτιού για να βοηθήσουν τη μητέρα τους ενώ τα καλοκαίρια που δεν είχαν σχολείο, επιδίωκαν να δουλεύουν για να έχουν ένα επιπλέον δικό τους εισόδημα. «Ήταν επιλογή μας να δουλέψουμε ή να μη δουλέψουμε. Κανείς δε μας υποχρέωσε ποτέ για τίποτα», μου εξηγεί η Μαριάννα. «Δεν ήμασταν ποτέ τα παιδιά που κυκλοφορούσαν με επώνυμες μάρκες ή κάθε χρόνο καινούργια τσάντα και παπούτσια για το σχολείο. Είχαμε μια βαλίτσα για δυο 2-3 ή και 4 χρονιές, δυο στολές για την καθεμιά τις οποίες έπλενε η μητέρα μας και τις ξαναφορούσαμε και αν σκίζονταν θα τις έραβε, δεν είχαμε πολυτέλειες αλλά ποτέ δεν αισθανθήκαμε άσχημα», λέει η Γεωργία. «Είμαστε άτομα που έχουμε μάθει να παλεύουμε, δεν μας χαρίστηκε ποτέ κάτι, ούτε βρήκαμε ποτέ κάτι έτοιμο» καταλήγει η Ελένη.

 «Ο πατέρας μας ήταν μηχανοδηγός, σήμερα δεν εργάζεται. Η μητέρα μας  εργάζεται στο αρχαιολογικό μουσείο ως αρχειοφύλακας. Έκανε διάφορες δουλειές στη ζωή της. Εργάστηκε στην κουζίνα του ψυχιατρείου αλλά και ως εκτελονίστρια. Έμπαινε αργά σπίτι. Κι όμως, κάθε πρωί που είχαμε εγερτήριο 5:45, το σάντουιτς και το γάλα μας, διαφορετικό της καθεμιάς ανάλογα με την προτίμηση της, ήταν ήδη έτοιμα. Σήμερα που τα σκεφτόμαστε αναρωτιόμαστε πώς τα προλάβαινε όλα αυτά. Το μεσημέρι το ίδιο. Βρίσκαμε πάντα στην κουζίνα φαγητό, το οποίο έπρεπε απλά να ζεστάνουμε και να το φάμε και ακολούθως να διαβάσουμε έτσι ώστε το απόγευμα που θα έρθει σπίτι, να μας ελέγξει αν διαβάσαμε  και μετά να ετοιμάσει φαγητό» εξηγεί η Μαριάννα. «Παρότι μικρές ήμασταν άτακτες και πολύ ζωηρές, δεν τη θυμάμαι ποτέ  να σηκώνει χέρι πάνω μας, ούτε καν να μας φωνάξει. Αντιμετώπιζε τα πάντα με υπομονή. Ο πατέρας μας ήταν πιο αυστηρός αλλά αφιέρωνε και χρόνο να παίξει μαζί μας. Μάζευε κάποτε και τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς και παίζαμε στην αυλή» συμπληρώνει η Ελένη. «Ποτέ δεν μας έντυναν το ίδιο. Αν προσέξεις και στις φωτογραφίες, σπανίως φοράμε τα ίδια ρούχα. Ήθελαν να είμαστε διαφορετικές. Βέβαια, παρόλο που δεν είμαστε ίδιες, η μητέρα μου πολλές φορές, αν θέλει πχ την Ελένη, θα φωνάξει πρώτα τα άλλα δύο ονόματα και τελευταία αυτήν που θέλει»  συνεχίζει η Γεωργία.  «Ποτέ δεν μας έβαλαν σε καλούπια. Μας άφησαν να εξελιχθούμε για να διαμορφώσει η κάθε μια το δικό της χαρακτήρα και την δική της προσωπικότητα» συμφωνούν και οι τρεις. 
 
Η κολλητή μας σκοτώθηκε στο δρόμο για το σχολείο

«Από βρέφη μέχρι την πρώτη λυκείου ήμασταν στην ίδια τάξη. Οι γονείς μας, μας έπαιρναν από τα χαράματα στο σχολείο, πριν από όλους, για να πάνε μετά δουλειά, και επιστρέφαμε μόνες μας στο σπίτι το μεσημέρι. Στην ηλικία των 9, σε εκείνο το δρόμο στην Αγία Βαρβάρα ένα αυτοκίνητο χτύπησε την κολλητή μας φίλη πάνω στη διάβαση πεζών και τη χάσαμε. Ήταν μια τραυματική στιγμή για μας. Ήμασταν 3η  δημοτικού.  Σήμερα δεν μπορώ να διανοηθώ ότι το δικό μου παιδί θα διανύσει τόση απόσταση για το σχολείο με τα πόδια. Αλλά τότε δεν είχαμε κάποιον για να μας γυρίσει. Οι γονείς μας εργάζονταν μέχρι αργά» θυμάται η Ελένη.

Στο λύκειο μας φώναζαν οι αδελφές Ντάλντονς

«Με την Ελένη καθόμασταν πάντα και στο ίδιο θρανίο. Στο δημοτικό και το γυμνάσιο θυμάμαι πως όταν είχαμε διαφορές με άλλα παιδιά, πάντα συμμαχούσαμε η μια υπέρ της άλλης» λέει η Μαριάννα. «Είχαμε και τον αδελφό μας το Χρίστο, τον οποίο υπεραγαπάμε, που δε δεχόταν ποτέ να πει κανείς τίποτα για μας, είτε για μένα που ήμουν λίγο εύσωμη, είτε για τη Μαριάννα που ήταν πιο χαμηλή από εμάς», εξηγεί η Ελένη. «Πάντα μας προστάτευε και μάλιστα ως μεγαλύτερος, συνείσφερε στην οικογένεια, δουλεύοντας» προσθέτει η Γεωργία.

Η πρώτη μας έξοδος

«Η πρώτη φορά που βγήκαμε έξω βράδυ μόνες μας ήταν στα 16 μας, στη γιορτή του σχολείου»,  θυμάται η Ελένη. «Μπήκαμε σε ένα μεγάλο ταξί που μας παρέλαβε από το σπίτι μας 8 κορίτσια για να πάμε να διασκεδάσουμε αλλά ο πατέρας μας, επειδή είχε την έγνοια μας, όχι μόνο δεν έκατσε σπίτι να μας περιμένει ή να κοιμηθεί, αλλά γυρνούσε με το αυτοκίνητο στο κέντρο μήπως μας συμβεί κάτι, μέχρι να του τηλεφωνήσουμε να έρθει να μας πάρει. Γενικά πάντα εκείνος μας έπαιρνε όπου θέλαμε να πάμε και ήταν πάντα εκεί στην ώρα του για να μας παραλάβει και εμάς και τις φίλες μας. Εγώ μάλιστα πολλές φορές έχω βγει και μόνη μου έξω μαζί του για ποτό», λέει και το πρόσωπό της φωτίζεται. «Ο πατέρας μας πριν βγούμε έξω, έλεγχε πάντα τα ρούχα μας. Ήθελε να είμαστε όμορφες. Σαν να περνούσαμε από casting. Κι αν καμιά φορά τα ρούχα μας δεν συνδυάζονταν μεταξύ τους μας έστελνε να αλλάξουμε. Ακόμα και σήμερα μας πειράζει κάποτε για τα ρούχα μας, περισσότερο από τη μητέρα μας. Με τους γονείς μας κτίσαμε μια όμορφη σχέση από παιδιά η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα» εξηγεί η Μαριάννα.
 

Δεν μας χαρίστηκε τίποτα

«Όταν αποφοιτήσαμε η πρώτη που αγόρασε αυτοκίνητο ήταν η Μαριάννα και το δανειζόμουν και εγώ. Μετά, έκανα δάνειο και πήρα το δικό μου και στη συνέχεια βοήθησα και την Γεωργία να πάρει το δικό της», λέει η Ελένη. Τα τρία κορίτσια, παράλληλα με τις σπουδές τους εργάζονταν part time προκειμένου να καλύπτουν τα έξοδά τους, να αποπληρώσουν τα δάνειά τους και να μην επιβαρύνουν τους γονείς τους. «Δεν μας χαρίστηκε τίποτα, ούτε ήταν εύκολα όλα τα χρόνια» εξηγεί η Μαριάννα. «Οι γονείς μας προσπαθούσαν να μη μας στερήσουν κάτι αλλά προσπαθούσαμε και εμείς να κάνουμε οικονομικές επιλογές».
 
Δεν τσακωθήκαμε ποτέ

Μετά το σχολείο, τα κορίτσια ακολούθησαν διαφορετικό επαγγελματικό προσανατολισμό. Η Μαριάννα τελείωσε νοσηλευτική στο ΤΕΠΑΚ, έχει μεταπτυχιακό στη διοίκηση επιχειρήσεων και τώρα ετοιμάζεται για το δεύτερο μεταπτυχιακό της στην προηγμένη νοσηλευτική με ειδικότητα στην Ογκολογία ενώ παράλληλα εργάζεται στο Ογκολογικό της Τράπεζας Κύπρου. Η Ελένη είναι αστυνομικός και η Γεωργία τελείωσε περιβαλλοντικές επιστήμες στο ΤΕΠΑΚ, κάνει μεταπτυχιακό στη βιοτεχνολογία τροφίμων, και εργάζεται ως βοηθός διευθύντρια σε μεγάλο κατάστημα. «Ακολουθήσαμε διαφορετικούς κλάδους όμως η  παρέα μας  ήταν πάντα κοινή. Τα γενέθλιά μας τα γιορτάζαμε και τα γιορτάζουμε πάντα μαζί. Ποτέ δεν τσακωθήκαμε σοβαρά, ούτε ζήλεψε η μία την άλλη. Το αντίθετο, πάντα χαιρόμασταν η μία για τις επιτυχίες τις άλλης» τονίζει η Μαριάννα.  «Εγώ από το 2008 ζω και εργάζομαι στη Λεμεσό. Είναι λίγο δύσκολο να κάνουμε πολλά πράγματα με τις αδερφές μου. Στις οικογενειακές μας συναντήσεις όμως, θα φάμε, θα πιούμε και θα πάμε μετά όλες μας για καφέ να τα πούμε», λέει η Γεωργία. «Με τις αδελφές μου είμαστε πάνω απ’ όλα φίλες» καταλήγει η Ελένη.
 
Συμπληρώνουμε η μία την άλλη
 
Σήμερα, τα τρία κορίτσια δεν ζούνε μαζί. Ωστόσο, όπως εξηγούν, μπορούν να νιώσουν πότε κάποια δεν είναι καλά. «Αυτό το αίσθημα το έχω ιδιαίτερα ανεπτυγμένο εγώ. Αν οι αδερφές μου είναι άρρωστες θα το αντιληφθώ αμέσως» λέει η Μαριάννα και η Ελένη συμπληρώνει: «Θυμάμαι μια φορά που αρρώστησε η Γεωργία και βρισκόταν μακριά, το είχαμε νιώσει και εγώ και η Μαριάννα πολύ έντονα. Την πήραμε τηλέφωνο και όντως ήμασταν σωστές. Μια άλλη φορά, ήμουν εγώ άρρωστη για τρεις βδομάδες, και επί τρεις βδομάδες οι αδερφές μου πονούσαν το λαιμό τους. Ήταν πολύ παράξενο, τις κορόιδευα», λέει η Ελένη. «Συμβαίνει όντως αυτό που λένε οι αδερφές μου, να νιώσει η μια την άλλη όταν της συμβαίνει κάτι κακό, αλλά σπάνια, όχι συνέχεια» καταλήγει η Γεωργία.  
 
Πώς θα ήταν η μια χωρίς την άλλη

Τελειώνοντας τη συνέντευξη, δε θα μπορούσα να μην τις ρωτήσω αν θα προτιμούσαν να έρχονταν μόνες στη ζωή αντί μαζί. Δεν το σκέφτηκαν ποτέ. Η μία συμπληρώνει την άλλη και όπως παραδέχονται, δε θα μπορούσε η μια χωρίς την άλλη. «Δεν θα ήμασταν οι ίδιοι άνθρωποι» συμφωνούν και οι τρεις. Όσο για το αν θα ήθελαν να κάνουν οι ίδιες τρίδυμα, όπως λένε, δεν είναι καθόλου εύκολο να μεγαλώνεις ειδικά στις μέρες μας τρία παιδιά ταυτόχρονα αλλά ότι τους στείλει ο Θεός είναι καλοδεχούμενο. Άλλωστε, όπως λένε τα κορίτσια «είναι ευλογία να ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή έχεις μια πόρτα να χτυπήσεις, ένα τηλέφωνο να πάρεις για το οτιδήποτε, ένα παντοτινό φίλο. Αυτό είναι τα αδέλφια…» 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:

Η ιστορία μιας νεαρής μητέρας που μεγαλώνει μόνη τα τρίδυμα παιδιά της