Η δραματική έκκληση 42χρονου πατέρα – «Καλύτερα νεκρός, παρά ζωντανός έτσι»

Είναι από τις ιστορίες, που στο άκουσμα τους, πραγματικά ραγίζουν καρδιές…
 
Από τη μια ο Γολγοθάς ενός συνανθρώπου μας και από την άλλη η αξιοπρέπεια αυτού του ανθρώπου που κουβαλάει τον δικό του σταυρό με τη σκέψη ότι «υπάρχουν και χειρότερα και πρέπει να λέμε ευχαριστώ»!
 
Ο κ. Αντρέας από τη Λευκωσία, διαζευγμένος και πατέρας ενός 11χρονου αγοριού, μετέβη τον τελευταίο καιρό σε διάφορα τραπεζικά  ιδρύματα προκειμένου να εξασφαλίσει ένα δάνειο για να διορθώσει τα δόντια του.
 
Ένας άνθρωπος φανερά ταλαιπωρημένος και με κινητικά προβλήματα που στο άκουσμα από όλες τις τράπεζες ότι δεν μπορεί να του εγκριθεί δάνειο, ξέσπασε σε κλάματα, εξιστορώντας την ιστορία του και εκλιπαρώντας για βοήθεια επικοινωνώντας με τον REPORTER…
 
«Το μόνο που θέλω είναι να μπορέσω να φάω, πεινώ» ήταν η πρώτη κουβέντα που μας είπε κλαίγοντας…
 
Ο κ. Αντρέας το Νοέμβριο του 1996 μετά από τροχαίο ατύχημα που είχε, παρέμεινε για περίπου 2 χρόνια στην εντατική δίνοντας μάχη να κρατηθεί στη ζωή.
 
Οι γιατροί δεν του έδιναν ελπίδες αφού ήταν κλινικά νεκρός και ζήτησαν από τους γονείς του εάν επιθυμούν να του αφαιρέσουν τα μηχανήματα με τα οποία στηριζόταν και να γίνει δωρητής οργάνων.   
 
Πράγμα το οποίο αρνήθηκαν οι γονείς του 42χρονου και λίγο καιρό αργότερα ο κ. Αντρέας επανήλθε και κέρδισε τη μάχη.
 
«Από το ατύχημα έμεινα φυτό. Εκεί που οι γιατροί σήκωσαν τα χέρια και ζήτησαν από τους γονείς μου να υπογράψουν για να γίνω δότης, ξύπνησα. Υπάρχει Θεός και με βοήθησε» μας ανέφερε ο κ. Αντρέας ο οποίος όπως είπε, εκ τότε έχει διαγνωστεί με 100% αναπηρία.
 
Ο κ. Αντρέας όμως δεν μας παραπονέθηκε για αυτό ενώ το μόνο που ανέφερε είναι «δεν πειράζει. Πρέπει να λέμε ευχαριστώ. Έχει και χειρότερα»…

Και μετά από αυτό, αλήθεια, πόσες φορές ο καθένας από εμάς , παραπονιέται για πράγματα που είναι ασήμαντα, μπροστά στα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν αρκετοί συμπολίτες μας


Ο 42χρονος πατέρας ζει με τους γονείς του και λαμβάνει επιδόματα ύψους περίπου 950 ευρώ.
 
Το μόνο που ζητάει αυτή τη στιγμή είναι να διορθώσει τα δόντια του για να μπορεί να φάει. Τίποτε περισσότερο τίποτε λιγότερο…
 
«Τίποτα δεν θέλω. Μόνο να μπορώ να φάω για να ζήσω. Πήγα στην τράπεζα για να κάνω δάνειο να βάλω δόντια αλλά δεν μου δίνουν. Δεν θέλω τίποτε άλλο. Λόγω των προβλημάτων υγείας μου, έπεσαν τα δόντια μου. Έχει τρία χρόνια που είμαι έτσι. Ξέρετε τι σημαίνει να λιώνεις μια φέτα ψωμί στο κουτάλι για να καταφέρεις να το φας; Κόπηκε και η όρεξη μου γιατί όποτε πάω να φάω κλαίω» μας ανέφερε ο κ. Αντρέας ξεσπώντας σε κλάματα…
 
Και η επόμενη του εξομολόγηση, ακούγοντας τον να κλαίει, με έκανε απλά να σκύψω το κεφάλι, χωρίς να μπορώ να σχολιάσω τίποτε σε αυτό τον άνθρωπο…
 
«Να σας πω κάτι; Προσπαθώ να βλέπω το γιο μου όσο περισσότερο μπορώ γιατί δεν είναι εύκολο. Πάμε περίπατο και προσπαθώ να του αγοράζω πράγματα, ότι μπορώ, αλλά προσπαθώ… Συνήθως πάμε σε ένα παιχνιδότοπο και μετά κάπου για να φάμε. Και με ρωτάει ο γιος μου τι θες να φας παπά; Και του λέω τίποτε δεν πεινώ. Ξέρετε γιατί; Γιατί ντρέπομαι… Καλύτερα να είσαι νεκρός, παρά ζωντανός έτσι…»        
 
«Σας παρακαλώ βοηθήστε με και για μια ζωή θα σας ευγνωμονώ, σας παρακαλώ» ήταν οι τελευταίες του κουβέντες, με το τόνο της φωνής του να σε κάνει να νιώθεις  πως «φωνάζει» η ψυχή του…